BU, ELÇİN
HÜSEYNBƏYLİDİR
(Elçin
Hüseynbəylinin 50 yaşı münasibətilə)
Onun ədəbiyyata
gəlişi səksəninci illərin
sonlarına-doxsanıncı illərin əvvəllərinə
təsadüf edir. Qapılarını onun üzünə
açan ilk dərgi "Gənclik" oldu. Sonra
"Ulduz", "Azərbaycan" jurnalları onun hekayələrini
dərc etməyə başladı. Təbiətən
çox qaynar, işgüzar təsir bağışlayan
Elçin doxsanıncı illərdə həm də bir
publisist kimi diqqəti cəlb etdi. Ədəbi prosesdə
seçilmək, fərqlənmək iddiası çox tez bir
zamanda onun imzasını oxuculara tanıtdı.
Ədəbiyyatda istedad
başlıca amildir, ancaq istedadlı olduğunu sübut eləmək
üçün bir az da cəsarətli olmaq lazımdır və
Elçin Hüseynbəylidə bu cəsarət dozası qədərincədir.
Bu cəsarət ona imkan verib ki, layiq olduğu yeri tutsun və
yazılarında da daxili azadlığını, sərbəst
söz demək missiyasını qoruyub saxlasın. İlk yazılarını
vaxtilə cavanların üz tutduğu "Gənclik"
jurnalında dərc etdirən Elçin Hüseynbəyli indi
gəncliyin sevimli dərgisi olan "Ulduz"un baş
redaktorudur. O, bir baş redaktor kimi "Ulduz"un ənənənəsini
qoruyub saxlayır, bu jurnalın gənc ədəbi qüvvələrin
ilk uçuş meydanına çevrilməsi
üçün qayğısını əsirgəmir.Bir
sözlə, cavanların ağsaqqalı olmaq kimi şərəfli
bir vəzifəni yerinə yetirməyə
çalışır.
Elçin Hüseynbəyli əlli
yaşına nə gətirib, hansı ədəbi
uğurları ilə diqqəti cəlb edib-ilk növbədə,
bu suallara statistikanın gözüylə baxaq.
İrili-xırdalı xeyli hekayə, bir neçə povest,
beş müasir, iki tarixi mövzuda yazılmış yeddi
roman, publisistik və tənqidi yazılarından ibarət
sanballı bir kitab, on beş pyes.. Bu əsərlərin müəyyən
qismi rus və başqa dillərdə də çap olunub. Qibtə
edilməli yaradıcılıq ömrüdür..
"Doxsanıncılar"ın ədəbiyyata
gətirdiyi yeniliklər haqqında vaxtilə bir sıra
mülahizələr də söylənilib. Bunları bir araya
gətirsək, təxminən belə bir nəticə ilə
razılaşmış olarıq ki, "doxsanıncılar"
yeni tarixi dövrün bətnindən doğulmuşlar,
onların ədəbiyyata, sənətə
baxışları ilə qələmə aldığı əsərlərdə
irəli sürdüyü fikirlər də üst-üstə
düşür. Onlar mümkün qədər sxematizmdən,
şablondan uzaqlaşır, özlərini ifadə etmək
üçün yeni bədii maneralara üz tuturlar. Çox
zaman eksperiment kimi qələmə verilən bu yeniliklər
müəyyən mübahisələrə də meydan
açırdı. Amma fakt budur ki, ədəbiyyatın
özündə doğrudan da, yeni bir mərhələnin
başlanğıcı onların adıyla da
bağlıdır. "Doxsanıncılar" da eynən
"altmışıncılar" kimi yenilik duyğusu ilə
yazıb-yaradırdılar, ədəbiyyata yeni tipli obrazlar gətirirdilər
və sözün həqiqi mənasında müstəqilliyin
onlara bəxş etdiyi söz azadlığının
tamını hiss edirdilər. Bu mənada onlar
"altmışıncılar"a nisbətən daha sərbəst
idilər.
Elçin Hüseynbəyli
yaradıcılığı üçün səciyyəvi
olan ən mühüm cəhət özünəməxsus təhkiyeyi-kəlamını
qurmaq və söyləmək idi. Doxsanıncı illərin gərgin,
təzadlı, mürəkkəb reallıqları ilə sanki
bir araya sığmayan uşaqlıq və ilk gənclik aləminin
romantik duyğularını qələmə almaq kiməsə
təəccüblü görünə bilərdi. Elçin,
ədəbiyyata belə demək mümkünsə, məhz
uşaqlıq illərinin qanadlarında gəldi. 2001-ci ildə
onun "Rəqs edən oğlan" hekayələr kitabı
çapdan çıxdı və o zaman bu kitaba
yazdığımız resenziyada qeyd etmişdik ki: ədəbiyyatımızda
"kənd nəsri" ifadəsi ilə şərti mənada
razılaşmaq olarsa, o zaman Əli Vəliyev, Sabir Əhmədli,
İsa Hüseynov, Əkrəm Əylisli kimi
yazıçıları ilkin xatırlamaq lazımdır.
Əli Vəliyev Azərbaycan kəndinin zəngin folklorunu, adət-ənənələrini
ədəbiyyata gətirdi, Sabir Əhmədli kəndin təzadlı,
mürəkkəb mənzərələrini, sovet
reallığının, sosialist gerçəkliyinin
ağır, psixoloci durumunu canlandırdısa, İsa
Hüseynov onun faciəsini qələmə aldı. Əkrəm
Əylisli isə nəsr dililə kəndin poeziyasını,
şeiriyyətini rəsm elədi, balaca bir
uşağın-Sadığın gözüylə
dünyanın göylərinə baxdı, dağlarına
boylandı, adamların ürəyindəki nəğmələri
dilləndirdi. Elçin Hüseynbəylinin nəsrində isə
silsilə kənd nağıllarını dinlədik. Bu
nağıllarda Simurq quşu, devlər, uçan xalçalar
yox idi, gəşt eləyən pəhləvanlara, zalımlara
qan udduran igidlərə də tuş gəlmədik. Onun
"nağılları" Uəbrayılın Mahmudlu kəndində
yaşayan balaca bir uşağın-Elçin Hüseynbəylinin
yaşadığı dünyaya, bu dünyanın
adamlarına, həyatın doğurduğu sevinclərə, qəmlərə,
çölün çiçəyinə-gülünə,
otuna, heyvanına sonsuz və həm də qəribə
marağından yaranır. Çox-çox illər keçəcək,
bu hekayələri yenidən oxuyacağıq.
Elçinin təsvir etdiyi "qəhrəman"
romantik xəyallarla yaşayan, amma bu xəyalları gerçək
həyatın reallıqları qarşısında duman kimi
yox olan bir uşaqdır. "13 yaşlı romantik müqəssir"
hekayəsini oxumaq kifayətdir ki, daim möcüzələr
gözləyən, özü haqda əfsanələr
quraşdıran, nağıllara inanan uşağın qəfil
bir hadisədən sonra hansı ədalətsizliklə üzləşdiyinin
şahidi olasan. Başqa bir hekayəyə müraciət edək.
Görəcəyik ki, bu uşaq təkcə romantik xəyallarla
yaşamır, həm də ətrafında baş verən
hadisələrə də qiymət verə bilir. Təbii ki,
uşaq ağlı ilə.
"Babamı kommunizmə çəpəki
baxdığına görə tutublar. Düz baxsaydı, indi
sağ-müsəlləm öz kəndində, doğma
ev-eşiyində yaşayırdı, camaatın kişiləri
kimi uşaqların yekəldərdi, tay nənəmin
ümidinə qoymurdu. Babamı nənəmin qardaşı
oğlunun xətrinə güllələmiyiblər, eləcə
Sibirə sürgün eliyiblər. Daha dəqiqi, babamı nənəmin
əri olduğuna görə güllələmiyiblər.
Vallah, kişi hələ yaxşı qutardı. Yoxsa ki,
ağzın nəydi sovet hökümətinə çəpəki
nədi e, belə birtəhər baxasan. Adamı
sorğusuz-filansız gülləliyirdilər".
"Babam, nənəm və
kommunizm" adlı bu hekayə beləcə nağılvari
bir üslubda davam edir. Bu üslubun bir məziyyəti də
onun yumor çalarına bürünməsidir. Həmin hekayədə
nəql olunur ki, baba şəkil çəkdirəndə
düz qabağa-kommunizmə baxmalıymış, amma əksinə,
yana baxıb və buna görə şəkli qəzetdə
çıxanda kommunizmə düz baxmadığı üçün
"kulak" adı ilə Sibirə sürgün eləyiblər.
Bu faciə balaca uşağın diliylə nağıl
kontekstində, yumoristik həllini tapır. Elçinin
nağılvari kontekstə üz tutması onun "Rəqs edən
oğlan" kitabındakı digər hekayələrdə də
açıqca görünür və bu cəhəti təkcə
uşaqlıq illərinin yaddaşa həkk olunan sehrindən,
cazibəsindən uzaqlaşa bilməməsi ilə izah etmək
doğru olmazdı. İllər keçəcək,
Elçinin "Tut ağacı boyunca", "Balıq
adam", "Yovşan qağayılar", "Metro
vadisi" kimi sırf psixoloji, "Don Juan", "Şah
Abbas" tarixi və hələlik sonuncu- "Yol
ayrıcında qaçış" kimi romanlarında da həmin
üsluba, təhkiyə tərzinə sadiqliyini hiss edəcəyik.
"Rəqs edən oğlan"
kitabında Elçin Hüseynbəylinin "Şimallı gəlin",
"Eşşək haqqında ballada", "Qarabağ
şikəstəsi", "Keçid dövrünün toyuğu",
"Oyun" kimi hekayələr də var ki, bunlar artıq
keçid dövrünün -doxsanıncı illərin hadisələrindən
söz açır.
Heç bir yazıçı
özünü ictimai-siyasi hadisələrdən kənara
çəkə bilməz və doxsanıncı illər bu mənada
Azərbaycan yazıçıları üçün
sözünü deməyə, bilavasitə içində
olduğu yaxud müşahidə etdiyi hadisələrə,
olaylara münasibətini bildirməyə imkan verdi. Ancaq
şairlərdən fərqli olaraq nasirlər ictimai-siyasi hadisələrə
bir qədər gec reaksiya verirlər. Bunun səbəbi odur ki,
hekayədə yaxud romanda və povestdə müşahidə,
baş verən hadisələrin tədqiqi bir qədər vaxt
aparır. Şair üçün tutalım, Xocalıda
baş verən qırğına şeir həsr eləmək
bir günün işidirsə, nasir bu hadisənin təfərrüatını
öyrənmək və sonra bunları bədii
reallığa çevirmək o qədər də asan görünmür.
Elçin Hüseynbəyli Qarabağ hadisələrinə həsr
etdiyi "Əsirlər" povestini də yalnız sonralar qələmə
aldı. Bu povestdə Qarabağ müharibəsinin bir
kiçik anı təsvir olunur. Ancaq bu kiçik anda, iki əsir
düşmüş qardaşın xilas olmaq üçün
yollar aradığı zaman müddətində
yazıçı müharibə həqiqətlərini
açıqlaya bilir və belə bir fikirlə
qarşılaşırıq ki, müharibə təkcə
ölüm-dirim savaşı yaxud böyük dövlətlərin
əli ilə quraşdırılan bir oyun deyil, həm də
adi insanların şüurunda, psixologiyasında baş verən
dəyişiliklər, ələlxüsus,
düşünüb-daşınmağa, bu böyük bəlanın
hardan gəldiyini anlamağa fürsət verən məqamdır.
Elçin Hüseynbəylinin son
illərdə yazdığı "Gözünə gün
düşür" hekayəsi isə mən deyərdim,
Qarabağ mövzusunda yazılmış ən gözəl nəsr
əsərlərindən biridir.
Yeri gəlmişkən qeyd edim ki,
Elçin Hüseynbəylinin publisist yazılarında
90-cı illərin ictimai-siyasi hadisələri, xüsusilə
Qarabağda baş verən olaylar, müharibə
dövrünün mürəkkəb ab-havası,
iqtidar-müxalifət qarşıdurması, kütləvi
informasiya vasitələrinin həmin dövrdəki fəaliyyəti,
ayrı-ayrı siyasi partiyaların mövqeyi bu və ya digər
dərəcədə öz əksini tapmışdır.
Adətən, bizim
tanıdığımız, sevə-sevə oxuduğumuz
yazıçılar nəsrin "klassik" qanununa riayət
ediblər. Onlar əvvəlcə nəsrin ən kiçik
janrına-hekayəyə üz tutublar, bu sahədə
az-çox təcrübə və uğur qazanandan sonra povest
yazmağa girişiblər. Povest isə daha məsuliyyətli
bir janr-roman üçün sözün həqiqi mənasında
bir sınağa çevrilir. V.Q. Belinski yazırdı ki:
"Povest-hisslərə,minlərcə hisslərə
parçalanmış romandır.Povest-romandan
alınmış bir fəsildir".Deməli, romandan söz
açanda onun nəsrin digər janrlarına nisbətən
fundamental rolunu unutmamalıyıq. Belinskinin həmin tərifində
təkcə həcm məsələsi qoyulmur, əgər
povest "romandan alınmış bir fəsildirsə",
deməli, roman dünyanı, cəmiyyəti, insanı və
insan münasibətlərini daha dolğun əks etdirməklə
diqqəti cəlb etməlidir.
"Tut ağacı boyunca",
"Balıq adam", "Yovşan qağayılar",
"Metro vadisi" romanları ilə Elçin Hüseynbəyli
yaradıcılığında doğrudan da, yeni bir mərhələ
başlandı. Bu mərhələni səciyyələndirməli
olsaq, bədii düşüncənin artıq bir çevrədə
qalmadığını, sintezə meyl etdiyini görərik.
Onun romanlarından söz açan əksər müəlliflər
bu əsərlərdə komizmlə tragizmin, gerçəkliklə
fantaziyanın, realizmlə romantikanın, şairanəliklə
vulqarizmin, estetizmlə antiestetizmin bir-birinə qaynayıb
qovuşduğunu qeyd edirdilər. Bu əsərlərdə
sırf realist səhnələr də var, romantika ilə
süslənən təsvirlər, sürrealist boyalar
da..Xüsusilə, bu romanları simvollar,rəmz və eyhamlar
olmadan təsəvvür etmək mümkün deyil.
Və bütün bu romanlarda fərd
və cəmiyyət, insan və zaman, şəxsiyyət və
gerçəklik kimi problemlər öz əksini tapır. Təbii
ki, Elçin Hüseynbəyli bu problemləri yalnız bir
romanında həll edə bilməzdi, hətta deyə bilərik
ki, heç dörd romanında da tamamilə həll etmək
mümkün deyildi. Buna hətta bir yazıçı
ömrü də yetməz. Amma ayrı-ayrı, özü də
müxtəlif taleli insanların faciəsini əks etdirmək
baxımından hər bir roman orijinallığı ilə
seçilir.
"Tut ağacı boyunca" mənim
fikrimcə, insan hisslərinin iki bir-birinə zidd təzahürünü
qarşı-qarşıya qoyur. Əsərin tələbə
qəhrəmanı üçün həyat, gözəllik və
sevgi sanki özünü dərk etmək üçün bir
sınaqdır. Bu qəhrəman çox mürəkkəb,
xaotik bir həyat tərzi keçirir. Onun sevdiyi qıza-
Ayişəyə münasibəti alışqanlıqdan sevgiyə
doğru böyük bir yol, məsafə qət edir. Seksual həyatından
məmnun olan bu adam ikili həyat tərzi keçirir; bir tərəfdən
özü də hiss etmədən Ayişəyə vurulur,
alışqanlıq get-gedə məhəbbətə
çevrilir. Ancaq bu hiss yalnız Ayişənin
ölümündən sonra qətiləşir. Əsərdə
Ayişəylə, onun saf, təmiz hissləri, həmçinin
faciəli həyatı ilə bağlı təsirli səhnələr
də diqqətdən yayınmır və bu saflıq- bir
qızın gözəl duyğuları tələbə gəncin
mənasız həyatına da işıq salır.
Ümumiyyətlə, ilk hekayələrindən
və "Tut ağacı boyunca" əsərindən
başlayaraq Elçin Hüseynbəyli cəmiiyyətdə
baş verən yeni ictimai, mənəvi prosesləri əks
etdirməyə çalışır. Dəyişən
dünya və dəyişən insanlar Elçinin Hüseynbəylinin
müasir mövzuda yazdığı əsərlərin
başlıca leytmotivini təşkil edir.
Dəyişən dünya və dəyişən
insanlar mövzusu Elçin Hüseynbəylinin "Balıq-adam"
romanında aparıcı xəttə çevrilir. Əgər
"Tut ağacı boyunca" romanında müəllifi cəmiyyətin
dəyişən meyarları deyil, fərdlərin şəxsi
taleləri düşündürürdüsə,
"Balıq-adam" fərdlərin taleyini cəmiyyətin
prizmasından izləyir. Cəmiyyətdə isə forma yox,
mahiyyət dəyişir, daha doğrusu, insanların içi
dəyişir. İnsanları akvarium balığına
çevirib mənəvi azadlığından məhrum etmək,
cılızlaşdırmaq, sonra da dənizin dibinə
buraxıb suyun axarına tapşırmaqgbu, içimizdə
yaşanan səssiz repressiyadır.
Elçin Hüseynbəylinin ən
sanballı romanı "Yovşan qağayılar"dır
desəm, bəlkə də mübahisə doğurar. Ancaq mən
bunun fərqinə varmıram. Bu romanda da dəyişən
dünya məkan obyekti seçilmişdir. Hadisələr
çar zamanında cərəyan edir. Roman Mahmud bəyin
timsalında igidliyi, mərdliyi, kişiliyi vəsf edir və
belə bir həqiqəti ortaya qoyur ki, babaların keçdiyi
yol haçansa, tarixin hansı dönəmindəsə bir də
təkrarlanacaq. Əsərdə bu mənada YADDAŞ
böyük rol oynayır və deyərdim ki, romanın sosial
mahiyyəti və bədii-estetik dəyəri də elə bununla
bağlıdır. Yaddaşsızlıq başlanan yerdə
insanın, millətin, xalqın mənəvi ölümü
baş verir. Amma nə yaxşı ki, Yaddaş diridir,
ölmür.
Elçin Hüseynbəylinin
birincisini roman-ekskürs, digərini isə roman-xronika
adlandırdığı iki romanı da var: "On
üçüncü həvari-141-ci Don Cuan" və
"Şah Abbas". Müasir həyatdan, gerçəklikdən
uzaq tarixi keçmişə adlamaq bizim bir çox
yazıçılarımıza xas olan bir cəhətdir ki,
bu artıq bir ənənəyə çevrilmişdir.
Yaxın tarixi keçmişin sovet yazıçısı,
özü də bir çox tarixi romanların müəllifi
S.Zlobinin bu gün üçün də əhəmiyyətini
itirməyən bir fikrini xatırlatmaq istəyirəm:
"Tez-tez bizim ədəbiyyatçılar, tənqidçilər
"müasir" və "tarixi" roman
anlayışlarını qarşı-qarşıya qoyurlar. Mən
tarixi romandan söz açanda onu heç də müasir
mövzuda yazılan romana qarşı qoymuram. Çünki
"tarixi" məfhumunun özü "müasir" məfhumuna
qarşı qoyula bilməz. İndi və keçmiş-bunlar
bir-birinə zidd anlayışlar deyil. Tarix bu gün yenidən
başlamaq üçün dünən qurtarmır. Bu, vahid
prosesdir".
Fikrimcə, Elçin Hüseynbəylinin
"Don Juan" və "Şah Abbas" romanlarında da
"tarixi" və "müasir" məfhumlarının
qovuşduğu danılmaz bir həqiqətdir. "Don
Juan"da müəllif özü də romanın
personaclarından birinə çevrilir, Azərbaycan
DonJuanın keçdiyi yolları sanki addım-addım izləyir,
həm tarixi yeni gözlə "oxuyur", həm də ulu
babasının hərəkət və əməllərini,
yanlışmı, doğrumu düşündüyünü
maraqlı, cəzbedici bir süjet daxilində oxucuya təqdim
edir. "Şah Abbas" romanı isə doğrudan da tarixi
xronikadır və bizim bu tipli tarixi romanlar içərisində
növbəti bir cəhddir ki, tarixi mənbələr və
qaynaqlara istinad edib daha bir şəxsiyyətin ömür
yolunu gözlərimiz qarşısında canlandırır.
Burada ənənədən gələn bədii priyom və
üsullarla qarşılaşsaq da, Elçin Hüseynbəylinin
özünəməxsus bədii təsvir ustalığı,
obrazları məhz canlı, koloritli boyalarla, həm də
bütün mürəkkəbliyi ilə əks etdirmək məharəti
diqqətdən yayınmır.
Elçin Hüseynbəylinin nəsr
yaradıcılığı haqqında bu ümumi fikir və
mülahizələrimi yazıda nəzərinizə
çatdırmaqda bir məqsədim oldu. O da bundan ibarətdir
ki, onun yaradıcılığındakı bu
"çevrilmələr" -həm mövzularının
rəngərəngliyi, həm qaldırdığı problemlərin
gərəkliliyi,həm də bunları özünəməxsus
bir şəkildə bədii materiala çevirməsi, bu yolda
dünya və milli ədəbiyyatda məlum və həm də
yeni bədii priyomlarla oxucuya çatdırması onun oricinal
yazıçı olmağını təsdiq edir
gBu yazını mən Elçin
Hüseynbəylinin əlli yaşı münasibətilə qələmə
aldım. Onun yaradıcılığında nəsr irəlici
və aparıcı olduğu üçün diqqətimi daha
çox bu səmtə yönəltdim. Elçin Hüseynbəylinin
doxsanıncı illərdən başlayaraq mətbuatda bir
publisist kimi məhsuldar fəaliyyəti təkcə kəmiyyət
göstəricisi olub qalmadı və etiraf etmək
lazımdır ki, o, artıq bu sahədə öz dəst-xəttini
qoymuşdur. Dramaturgiyasına gəldikdə isə, o, öncə
qeyd etdiyimiz kimi artıq on beş irili-xırdalı pyesin
müəllifidir və bu əsərlərin bir çoxu
müxtəlif teatrlarda tamaşaya da qoyulub. Bu pyeslər barədə
bizim tanınmış bir dramaturqumuz-Əli Əmirlinin bir
fikrini xatırlatmaq istəyirəm. Əli Əmirli deyir ki,
dramaturgiyada Elçin Hüseynbəylinin sözü yenidir.
Elçin Hüseynbəylinin
"Cənab XXI əsr" adlı bir kitabı var və o
kitabda publisistik əsərləri toplanıb. Bu da fikrimcə,
rəmzi məna daşıyır. Yaradıcılığa
keçən əsrin sonlarında başlasa da, Elçin, əslində,
yeni - XXI ƏSRİN yazıçısıdır. Ona görə
də əllinci qışını (o, 23 dekabr 1961-ci ildə
dünyaya göz açıb) alqışlayır və
deyirik; SALAM, ELÇİN HÜSEYNBƏYLİ!
Vaqif YUSİFLİ
Ədalət.- 2011.- 17 dekabr.- S.19.