BAYAT

NƏ ADAM KİMİ ADAMAM,

NƏ MƏLƏK KİMİ MƏLƏYƏM

Na adam kimi adamam,

nə mələk kimi mələyəm,

narım, gilənarım,

az öncə necə görmüşdün

dön bax gör yenə eləyəm?!

Boynumu vurdular yenə,

başım ayrıldı bədəndən,

üzünü çevirdin yana,

başım heç,

üzün ayrıldı məndən.

Qoy inciməsin cəllad da,

Allahım eşitdi məni,

baxdı mənə, baxdı sənə,

bircəcə anda çiynimdən

başımı cücərtdi yenə.

MİN İL HƏBSDƏ UNUDULAN,

MİN İL QOLLARI NAZİLƏN UŞAQ

Dünyadan qovduqlarını,

üzü ağ, qara sarı,

Tanrım, Tanrım, hamısını

itələ mənə sarı.

Tanrım, adamlar nə sevə,

nə də ağlaya bilirlər,

yenə eşq ver, can ver yenə

hamını qucaqlamağa,

hamının göz yaşını da

canından al, ver mənə

göz yaşların ağrıtmadan

hamıyçün ağlamağa.

Ver bütün qəmləri də

canımda qəmdən min dəniz,

başımda göz yaşlarından

üst-üstə min tac elə,

ver, ver bütün qəmləri -

son qəmi güldürənəcən

məni qəmə möhtac elə.

Bu Dünyadan itələnən

ən qəddar qatilləri də

itələ mənə sarı,

hər qatildə bu dünyaya

hökm oxuyan bir hakim,

hökm eləyən bir şah var,

həm də, həm də bu dünyadan

küsdürülmüş bir uşaq var.

Canlarını, qollarını

lap ülgüc kimi itilə,

o ən iti, o ən kəskin

o ən küskün uşaqları

qatillərin canından

itələ mənə sarı.

Ən iti ülgüc mənimçün

eşqdən uca eşq yoludu,

min il həbsdə unudulan

min il də xilaskarını

sevincindən buraxmadan

kəsə-kəsə qucub duran

çox nazik uşaq qoludu.

ƏN UZAQ ULDUZA

SIÇRAYAN YARALI CEYRAN

Hər şair elə bilir

dünyanın son şerini

o yazacaq, o ancaq,

bu dünyada şeir də, söz də

onunla qurtaracaq.

Bəlkə bundadı ləzzəti

elə şer yazmağın da

bu böyüklükdə dünyanı,

bu balaca külünglə -

bu qələmlə qazmağın da.

Mən də hər an bir daha

ruh kimi uçub Allaha,

söz kimi görünüb gözə,

yoxladım dünyanın sözə,

sözün dünyaya tabını,

beləcə batıb günaha

mən də, mən də yazıb getdim

dünyanın son kitabını.

Elə dünyadan qurtaracaq

anladım insan alnına

tale, alın yazısı yox,

şer yazır Allah ancaq,

anladım bu dünyada

ən son şer Tanrı şeri,

ən son kitab

Tanrı kitabı olacaq.

Anladım, Tanrım, anladım,

Alnımız sənin üçün

Şerin ən gözəl görünən,

ən gözəl yazılan yeri,

qələmin quş kimi süzən,

min naz ilə gəzən yeri,

xəttin eşqdən süzülən,

eşqdən nazilən yeri.

Anladım biz hamımız

bir tək ələ,

bir tək qələmə tabeyik,

bütün alınlar yan-yana

Allahın şer kitabıyıq.

Hər şairin şeri də

Tanrı şeri içində

Yazı içində yazı,

can içində can kimi,

qəfil güllədən sıçrayıb

ən uzaq ulduza qonan

yaralı ceyran kimi.

QƏRİBİK, ŞAİRİM,

QƏRİBİK, SÖZÜM

Şairlər qəribdi bu yerüzündə

Küçədə, bayırda, evdə, eşikdə,

Meşənin içində, çölün düzündə

Oğul, qız yanında, ata yanında.

Qəribik, şairim, qəribik, sözüm,

min illər sonra da ayrılıq yenə,

qəmli axşamlartək enər göylərdən

şairin qəbrinə, sözün qəlbinə.

Qəribik, şairim, qəribik, sözüm,

qəriblik əksilmir gözlərimizdən,

dünya doğma gəlmir gözlərimizə,

qəmi yığmaq olmur sözlərimizdən.

Keçib gəldiyi

Göyüzü kimidi şairin üzü -

işığı saralar, buludu keçərg

Hər gün könlümüzdən, ürəyimizdən

göyüzünə dönmək umudu keçər.

ANALAR DOĞMUR ŞAİRLƏRİ

Ancaq, ancaq

göyüzünün dar ağacından

doğulur şairlər.

Əzablar, qəmlər doğmur,

Qılınclar, qələmlər doğmur şairləri...

Ömrü boyu o dar ağacı altında

Yaşayır, yazır şair,

Qəfil sevgiyə hazır olantək

Hər an qəfil ölümə hazır şair.

Hara gedirsə getsin,

gedir başı üstündə

dar ağacı şəklində mavi göyüzü,

yaza-yaza boynundakı

görünməyən mavi kəndiri

hər gün bir az, bir az

dartır, dartır şairin özü.

Kim bilir bəlkə də

heç yerli-dibli yoxdu dar ağacı,

Kəndir Tanrı sevgisitək

göyüzündən uzanır,

Tanrının əlindədi

kəndirin son ucu.

ƏDALƏTİN SAZININ BİR TELİ

Qışılmışdı iki yetim bir-birinə,

Leyli saz qısılmışdı Ədalətə,

Məcnun qısılmışdı Leyli qəbrinə,

iki qərib qısılmışdı

Haqqın ürəyinə, haqqın qəlbinə.

Nə çox istərmiş özünü!

Gördüm Ədaləti mən də,

Gördüm hamıdan gizli

Sazının bir telində

"Can" deyirdi özünə,

"Can"- deyirdi sazına.

Can bizi udacaq,

uçurdacaq uçurumlara!

Qanadlandıracaq haqlara!

Can candan əziz şəhidlərimizin

Üz qoyduğu torpaqlara!

Elə üz qoyan andaca

sevgidən ağlayacaq üzlərə!

Can "Can" sözü eşitməyən

yetimlərə, yalqızlara!

Can bir günlüyə, bir aylığa

gözümüzə görünəcək

dünya adlı sevgiyə,

dünya adlı ayrılığa.

ƏLİ KƏRİMİN KİTABINA BAXAN QUŞ

Hələ ki, bizim dilimizdə

Bizdən də yaxşı danışır

yurdumuzun ağacları, quşları,

çiçəkləri, daşları.

Şükür! Ağacların, quşların -

Bizim dərdimizi

Bizdən yaxşı danışmağına, Tanrım!

Şükür! Bizə verdiyin quş dilinə,

ağac dilinə, daş dilinə.

Şükür! Mən hələ də, yenə

ölümü şertək oxunan şair

başını sevinə-sevinə

balta altına qoyantək

başımı kitab üstə qoyan adamam,

eşqin üzünü, eşqin səsini

daha eşqli bir dünyanın

kamança çiçəyi,

kamança yarpağıtək duyan adamam.

Şükür! Yenə

Tanrı yanına qalxdı ulduzlar,

bir az da Tanrı yanından

yetim-yesir sevgilərə

gülümsünüb baxdı ulduzlar.

Ulduzların bir də baxanacan

nə qədər eşqdən də gözəl üz,

ülgücdən də iti can qayıtmışdı torpağına,

qayıtmışdı torpağından.

Şükür bir də torpağına qayıtmağa, Tanrım!

Şükür bir də torpağından qayıtmağa!

ƏN GÜLMƏLİ ÖLÜ

Dərdim dirilir, dağlar,

Dərdi mənə yorsana,

Qəbrim yorulur, dağlar,

Məni göyə versənə.

Allah verən ölüm nə,

Məni saran ölüm nə?

Bir can iki ölümlə

Sevindiyin görsənə.

Yenə şeir dəlisitək,

Dəlinin sevməlisitək,

Ən gülməli ölüsütək

Qazıb məni sorsana.

ƏN SON ENƏN YAXŞI ENƏCƏK

Açılan güllər də deyir

Hər enən yaxşı enəcək,

Kiminin başına gülü,

Kiminin daşı enəcək.

Axtarıb məni tapmağa,

Bu dünyadan qoparmağa,

Gözlərimi qapamağa

Barmaqlar naşı enəcək.

Hardasa uzaqda deyil,

Tapacaq uşaq da deyil,

yanımda uzaq da deyil,

utanıb başı enəcək.

Keçib qaranlıq göyləri,

Eyni bir anda içəri -

Göyüzündən gor xəncəri,

Gözündən yaşı enəcək.

BU DÜNYADA SİRR AXTARMA

Bu dünyada sirr axtarma,

bu dünyanın sirri yoxmuş.

Yaşamağa yer axtarma,

Ölməyə də yeri yoxmuş

Sevişməyə bir dəli yox,

asılmağa bir teli yox,

yürüməyə irəli yox,

qayıtmağa geri yoxmuş.

Odər belə dərdə dönmüş,

dərd də yoxdu, dərdi dönmüş,

gördüm Allah burda imiş,

döndü üzü bəri, yoxmuş.

VAQİF BAYATLI ÖDƏR

Ədalət.- 2011.- 11 iyun.- S.20.