TERRORUN GÜNAHSIZ QURBANLARINDAN BİRİ...

DÖVLƏT NEFT AKADEMİYASINDA ŞƏHİD OLMUŞ TƏLƏBƏ AYAZ BAĞIROVUN ƏZİZ XATİRƏSİNƏ

Şəhidlik məqamı axirətə inam, şər üzərində tam qələbə və insanlığın ən yüksək mərhələsidir.

Onu görməmişdim. Haqqında eşitmişdim. Bir valideynin fəxr edə biləcəyi ən ali keyfiyyətləri özündə cəmləyən övlad kimi yetişməsindən danışırdılar. Dosta-tanışa səmimi və sədaqətli olması barədə, dərin düşüncə və fərqli bacarıq sahibi, eləcə də savadlı bir tələbə olması və bir ay sonra isə canından çox sevdiyi bu vətənin şanlı əsgəri olacağı, hərbi hissəyə yola düşəcəyi barədə xoş sözlər deyirdilər.

Anası onun müvəqqəti hicranına narahat ikən həmişəlik ayrılığına göz yaşı axıdır. Hələ bu dünyadan doymayan gəncin yarımçıq qalan arzularını dilə gətirib ağı deyir: "Min bir nəvazişlə böyütdüyüm gözəl balam namərd gülləsinə tuş gəlməməliydi, heç nədən, günahsız ölməməliydi", - deyə yanıb-yaxılsa da, nə dərdinə əlac tapır, nə də kədərini ovuda biləcək birisini...

Sinəsinə çəkilən çalın-çarpaz dağ onun həddi-buluğa çatan oğluyla bağlı arzularını əbədi olaraq gözündə qoydu, qəddini əydi.

"Mənim balam belə namərd əlində ölməməliydi" - deyən ananın əlindəki şəkildən ona boylanan bir cüt qara gözlər isə əksini deyir:

- Ana, mənim kimilər ölümün gözünə dik baxdıqları kimi, sən də sınmamalı, əyilməməlisən.

Ana-bala fəryad edir, amma səssiz-səmirsiz. İndən belə onsuz da onlara ancaq səssiz dərdləşmək, söhbətləşmək nəsib olacaq. Ağır dərddir övladın səsinə, nəfəsinə tamarzı qalmaq, onu arzulamaq, yuxularda görmək, o yuxulardan ayılmaq istəməmək! Bax, bu ölümdən betərdir. Hər ana ölmək, amma bu acını yaşamamaq istər.

Həmin o müdhiş gündə - 30 aprel qətliamında xəstəxanaya çatdırılarkən dünyasını dəyişən Ayazın tələbə yoldaşları elə fəğan edirdilər, o qədər yandılar ki, bu ağrını, bu dərdi dillə ifadə etmək mümkün deyil. Onların arasında Ayazın sevib-seçdiyi bir gözəl mərhumla bütün ömrünü qoşa addımlamağı arzulamışdı. O yol xaricdə təhsil almağa getməklə başlayacaqdı...

Qəlb göynədən daha bir nüans da var. Günəşli qəsəbəsindəki 2 saylı uşaq evində Emin adlı bir oğlanın da içindəki bir ümid işığı əbədi söndü. Kimsəsiz bir oğlan özünə "kimisə" tapmışdır. İstər yağışda, istər qarda Ayaz onun gözlərini yollardan yığaraq, onsuz da kövrək olan qəlbini qırmamaq üçün yanına tələsirdi. Pərvanə müəllimənin: "başqa vaxt gedərsən" -deməsinə "gözməyəcək, mütləq getməliyəm" cavabını verən Ayazın bu iki kəlməsi onun nə qədər kövrək, rəhimli və böyük qəlbə malik olmasının sübutu idi.

Müəyyən zaman kəsiyində mənəviyyat başlıca istinad nöqtəsi kimi xarakterizə olunur. Onu da həmyaşıdlarından fərqləndirən xüsusiyyətlərindən biri də insanlarda mənəviyyatı dəyərləndirə bilmək bacarığı idi. İnsanlara mənən yaxın olmağa, onların qayğılarını özünküləşdirməyə çalışan gənclərdən olan Ayaz eyni zamanda dəqiqliyi və sözü bütövlüyü ilə də sevilirdi. Bu dəqiqlik onun insanlara münasibətindən əlavə, vətənə, torpağa məhəbbətindən də irəli gəlirdi. Hər şeydə bir obyektivlik, sadəlik və səmimiyyət axtaran bu cür düşüncə sahibləri günün hər anında xatırlanır, yad edilirlər.

Bu da bir həqiqətdir ki, insan anlamının sonluqla ölçülməsi və yaxşı-pis hər nə varsa, sonda gündəmə çıxarılması Tanrı payıdır. Onun da yarımçıq qalmış ömründə nə varsa çözərkən qısa, lakin maraqlı ömür sürdüyünü gördük.

Onun iç dünyasındakı bəşəri-dünyəvi hisslər karvanı gələcəyə sarı qarşısıalınmaz sürət götürmüşdü. Və sözsüz ki, bu sürəti vaxtsız əcəldən başqa heç nə ala bilməzdi.

Bir həqiqət də var ki, vaxtlı və vaxtsız ölüm sevinməsin qoy! Şəhidi seçən Allah, şəhidliyi arzulayan imanlı kəslərdir. Onların qiyməti yerlə yox, göylə ölçülür.

Ceyran Fikrətqızı

Ədalət.- 2011.- 1 iyun.- S. 6.