OXU, MUSTAFA, QOY SƏSİN QƏDİR
KİMİ ÜRƏKLƏRİ TİTRƏTSİN
44 ildi Qədir
Rüstəmovun səsi ilə bir yola
çıxmışam. Yolun sonunda da nə var, bilmirəm, bu
səslə yaşayıram. Torpaq, günəş, hava, su nədirsə,
mənim üçün Qədir Rüstəmovun səsi
onların hamısı qədərdi. Qədir Rüstəmovun
səsi ilə bağlı povest də yazmışam, bəlkə
onlarla məqalə də yazmışam.
Ağdamda bir Yusif müəllim
vardı. Qeyri-adi insanıydı və çox böyük də
ədəbiyyatçıydı. Gənc idim, bir dəfə məndən
soruşdu:
- Oğlum, nə yazırsan?
Dedim, Qədir Rüstəmovun
səsi haqqında yazıram.
Gülüb dedi:
- Oğul, Qədir
Rüstəmovdan min dəfə yazsan da, səsinin mində
birini verə bilməzsən.
Qədirin səsi elə
səslərdəndir ki, Tanrı da bu dünyadan bezəndə
Qədirə qulaq asır.
Nə isə, Qədiri
qoyduq bir kənara.
Möhtəşəm bir
Muğam festivalı keçirilir. Heydər Əliyev Fondunun həyata
keçirdiyi bu layihə haqqında danışmağa ehtiyac
yoxdur. Az qala muğamımız üzü qəbiristanlığa
gedirdi, Heydər Əliyev Fondu muğamı yenidən ayağa
qaldırdı və millətə qaytardı.
Milyonlarla insan kimi mən də
bu festivalı izləyirəm. Sözün düzü,
muğamın içində doğulsam da son illər
muğama o qədər də qulaq asmıram. Çünki bir
yeknəsəqlik var, sanki muğam oxuyanların
hamısını bir qəlibə salıblar. Və əslində
də bu Muğam festivalı qəlibə
sığışmayanları üzə
çıxartmalıdı. Hər festivalda da bu qəlibə
sığmayan səsləri, iki-üç nəfər
olsalar da, görürük.
Bir də Azərbaycanın
muğam ustalarının, böyük müəllimlərin
hamısında bir mərəz var: tələbələri
mütləq onlar kimi oxumalıdı, onların yolu ilə
getməlidi, ayağını bircə addım sağa-sola
atsalar az qalırlar tələbəni salalar
şapalağın altına. Nəticədə tələbələr
də öz qanlarından gələnləri üzə
çıxarmağa qorxurlar. Hətta səslərini
açıb buraxmağa qorxurlar. Ya onda deyirlər
ulayırsan, ya da deyirlər qışqırırsan. Bundan
başqa muğam ustadlarının tələbələrini
qısqanmaq da var. Nə isə, bu ayrı bir mövzudu.
Qayıdaq festivala.
Bunlar gənclərdilər.
Səsləri hələ xamdı, hələ tara otura bilmir,
kamana otura bilmir. Böyük bir kütlənin
qarşısındadırlar, baxışların
basqısı altında, işıqların basqısı altında,
kameraların basqısı altında və bir də
Allah-Allah, münsiflərin basqısı altında. Vallah, bu
uşaqlar əjdahadılar.
Çox qəribədir
ki, 40 ildi, 50 ildi musiqinin, muğamın içində olanlar,
muğamın ən incə çalarlarını bilənlər,
yüz yolundan agah olanlar 18-20 yaşında bir gəncdən
özlərinin bilgiləri qədər bilgi istəyirlər.
Qardaşım, əgər
bu uşaqlar da onları bilsələr gəlib Arif müəllim
kimi Konservatoriyada professor olarlar, Ramiz Söhrabov kimi musiqi
üzrə alim olarlar, Əlibaba müəllim kimi mahnı
yazarlar, ya da Nadir müəllim kimi böyük bir televiziyada
musiqini, mədəniyyəti yönləndirərlər və
sair və ilaxır. Bu uşaqları belə danlamaq nəyə
lazımdı? Danlamaq nədi, hətta təhqir eləmək.
Bunların könülləri o qədər saf, o qədər
incədir ki, adi bir sözdən qırıla bilərlər,
nəinki təhqirdən.
Baxıram, bəli, biri
oxuyur, müəllimi öyrədib o yolu, o da başını
salıb aşağı kor-koranə həmin yolla gedir, amma nə
səsi səni öz arxasınca aparır, nə səsində
bir şirinlik var: al bu da sənə 10! Həmin o gənc musiqimizə,
muğamımıza heç nə gətirməyəcək.
Amma elə ki biri bir balaca nəsə eləmək istədi,
demək istədi, səsi ilə oynamaq istədi, səsi ilə
bizim ürəyimizi oynatmaq istədi: ədə, qoyma ey!
Şapalaq şapalaq dalınca, qapazın biri bir qəpik. Sonra
da minnət. Sən 8-lik oxuyursan, 9 verirəm, 9-luq oxuyursan 10
verirəm. Qardaşım, 8-lik oxuyur 8 ver də, niyə
düzgün qiymət vermirsən? Axı, sizi orda
düzgün qiymət vermək üçün oturdublar.
Sonra bir minnət də qoyursan, nəvən yaşlı
uşağa.
Mustafa adlı bir uşaq var.
Hər ifasını millət ayaq üstə
alqışlayır, münsiflər heyəti az qalır
basıb gözünü çıxarsın: sən Qədiri
yamsılayırsan!
Necə olur Arif müəllimi
yamsılayanda, Əlibaba müəllimi yamsılayanda,
Ağaxan müəllimi yamsılayanda bəh-bəh-bəh, Qədir
Rüstəmovu yamsılayanda xalq düşməni? Deməli, hamının yolu
ilə getmək olar, bircə Qədirin yolu ilə yox.
Sözgəlişi, hamının
yolu ilə getmək olar və gedirlər də, amma Qədirin
yolu ilə getmək olmaz və gedə bilmirlər də.
Mustafa da heç Qədirin
yolu ilə getmir. Qədirin yolu özü də elə bir
yoldur ki, heç birdən Qədir özü də o yolla gedə
bilmir. Düşür daşlığa, çaylığa,
onda ki 18 yaşlı bir uşaq o yolla gedə.
Mustafanın özünə
məxsus, hamıda olmayan nadir səslərdən sayılan səsi
var. Və bu səs bir qədər Qədirin səsinə
oxşayır. Hələ Mustafa səsini təmizləyir,
yonur, cilalayır və bunun üçün də uzun bir
zaman lazımdı . Və səsini təmizləmək
üçün, cilalamaq üçün asan bir yol yox,
çətin bir yola üz tutub. Qədirin
mahnılarını oxuyur, Qədirin boğazlarını
vurmaq istəyir. Yəqin belə düşünür ki, səsi
onda daha tez cilalanacaq, təmizlənəcək və bir bulaq
kimi bir dağın döşündə qaynayacaq. Əslində
Mustafanın səsi bir bulaq kimi bir dağın
döşündə qaynayır və bizim təşnə
olmuş qəlbimizin susuzluğunu yatırmaq
üçün, qəlbimizə çatmaq üçün
cığır, iz axtarır. Mustafa axtarmır ey, səsi
axtarır. Özündən asılı olmayaraq.
Qədir Rüstəmovun səsi
göylərdə təkdi, on illərdi təkdi, bəlkə
yüz illər də tək qalacaq. Qədir Rüstəmovun səsi
darıxır, özünə dost axtarır, həmdəm
axtarır.
Və bəlkə Qədir
Rüstəmovun tək qalmış səsi Mustafanın səsini
axtarır, Mustafanın səsini özünə
çağırır? Və Mustafanın səsi də
havalandıqca göylərdə üzü Qədirin səsinə
doğru uçur. Niyə "F-16"ları göndərib
onun səsini vurub yerə salmaq istəyirsiniz? Qardaşım,
qoyun uçsun da, pərvazlansın da.
Molla Nəsrəddinin məşhur
bir lətifəsi var. Biri Hacıleyləyi tutur,
qanadlarını yolur, quyruğunu yolur, deyir:
-Bax, indi düşdün
quş həddinə.
İndi bu uşağın
qolun-qanadını yolub quş həddinə salmaqla nə
qazanacaqsınız və ya nə qazanacağıq?
Şair Əbülfəz
Naxçıvanlının bir yaxşı şeiri var:
Döysən bir uşağı Qarabağda sən,
Muğamat üstə ağlar deyərlər.
Başqa bir zarafat da var,
deyirlər ki, Qarabağda itlər sevinəndə
"Şur" üstündə, dilxor olanda "Segah"
üstündə hürürlər. İndi Qarabağda əlini
atsan hamı muğam oxuyur və eləcə də Azərbaycanın
hər hansı bir bölgəsinə əl atsan onlarla,
yüzlərlə səsi olan muğam oxuya bilən uşaq
tapa bilərsən.
Amma Mustafanı hər zaman
tapa bilməzsən.
Mustafa festivalın qalibi
olmayacaq, yüz faiz. Çünki nə özü, nə də
səsi qəliblərə sığmır. Amma Mustafa hələ
festival başa çatmamış milyonların ürəyini
fəth eləyib. Qədir Rüstəmovun səsi kimi onun səsi
də milyonların qanına hopub.
Oxu, oğlum, oxu! Qədirin
göylərdə tək qalmaqdan bağrı çatlayan səsinə
get qoşul, qoyma tək qalsın.
OXU, MUSTAFA, QOY SƏSİN
QƏDİR KİMİ ÜRƏKLƏRİ TİTRƏTSİN!
Özün də elə Qədir
kimi ipə-sapa yatmaz ol, yoxsa səsin səndən küsüb
çıxıb gedər.
Aqil ABBAS
Ədalət.- 2011.- 31 mart.- S. 1, 3.