Noyabrın 25-də şair Ağa Laçınlının ölümündən 4 il keçdi

Yoldaş, səni kim apardı?

Külək əsib, qum doldurub

Yaddaş adlı o quyunu.

Xatirəmdə donub dur

Uşaqlığın bir oyunu.

...Bir dağ başı, qaya qaşı.

Gəlib ora koma-koma,

Bir gözləri bağlanmışı

İtələrdik uçuruma!

Küyləşərdik-qarışardıq,

Sonra ondan soruşardıq:

- Yoldaş, səni kim apardı?

Yetən vurar,

üzə durar -

dikəldərdi barmağını.

Biz görərdik,

Götürərdik

birimizə onumuzun

on şilləni vurmağını!

Bilərdik ki, bir fağırın getməyində

çoxumuzun barmağı var.

Amma yenə bərk ayaqda,

Gülümsünüb saxta-saxta

soruşardıq:

- Yoldaş, səni kim apardı?

Xatirələr burğu-burğu,

Xatirələr şələ-şələ!

Yada düşdü kələk, qurğu,

Yada düşdü tələ, cələ.

Yada düşdü dost gülləsi,

Yada düşdü dost qapazı.

Ürəyimdə gizildədi

Ürəyimin təmənnası.

Pıçıldadım öz könlümə:

nəyə lazım bu sərt acıq?

Sıyrılıb kin buludundan

ayaza çıx

açıq-saçıq!

Pıçıldadım öz könlümə:

keçmişindən azca küyük!

Hər zamanın günahı çox,

Hər dövranın dərdi böyük.

Sevincimə od ələndi,

Sevgimlə də vuruşdular!

Arzum unu kündələndi -

Qismətimə daraşdılar!

Gümanımı güllələyən,

Yollarıma daş helləyən,

Gözlərimə göz zilləyə

O yağılar, o suçlular

Özümdən də soruşdular:

- Yoldaş, səni kim apardı?

Ah, o şöhrət şəhidləri

Şər şumunu şırımladı.

Yolumuzu haramladı,

Səbrimizi tarımladı.

Allah kəssin bu dostluğu,

Bu birliyi, yoldaşlığı!

Allah kəssin - bu qaxınclı

qandaşlığı,

qardaşlığı!

Allah kəssin bu sevgini,

Çox da komuq, çox da birik.

Elə fürsət düşən kimi

Yumruqları endiririk.

Sən vurulan - mənsə vuran,

Mən aldanan - sən uçuran.

Özümüzük tələ quran,

Özümüzük üzə duran!

Çox aparıb özgə bizi,

Dostun qəsdi nədir, qağa?

Bu ayıblı dərdimizi

Dilim gəlmir danışmağa.

Dilim gəlmir soruşum bir:

- Yoldaş, səni kim apardı?

Ey, a yoldaş!

Saf ürəyin

dilimlənmiş almadımı?

Səni, məni aparanlar

bizi bizdən almadımı?

Ürəyimdə çox söz vardı,

Bu da bəxtin axır görkü.

Eh, nə isə qalsın ardı

Çəkilincə odlu bürkü.

Uçunuram uçun-uçun

Ey, a yoldaş, qəsdin nədir?

Biz udanda Vətən udur,

Biz uçanda Vətən uçur,

Biz gedəndə Vətən gedir!..

1980

Sıxın bizi

Dağ basdıqca belindən

su çavıdı - əlləşdi.

Su birdən süngüləşib,

daşı da deşdi-keçdi.

Su dağa güc göstərib,

qaya devlə güləşdi.

Su çıxıb qaranlıqda

gümüşü bulaq oldu!

Yerin ağırlığını çiynindən atsın deyə

toxum torpağı dəldi,

baş qaldırdı, dikəldi.

Toxum boylanıb göyə,

kök atdı, budaq oldu!..

Sıxın bizi, bərk sıxın, -

bəlkə biz də dirçələk!

Bəlkə bir başa düşək,

sözləşək,

yola gələk.

Bəlkə bir təpərlənək,

tərpənək,

qurcalanaq.

Bəlkə bir acılanaq,

acıqlanaq,

calanaq!

Biz qapqara qullarıq - aclarıq, yoxsullarıq,

yığıb öz varımızı yağılara yollarıq.

Sıxın bizi, bərk sıxın!

Döyün bizi, bərk döyün!

Yıxın bizi, bərk yıxın!

Yeyin bizi, bərk yeyin!

Bəlkə bir mənliklənək,

qəlbilərə diklənək.

Toplayaq özümüzü,

göstərək gücümüzü!..

1981

Qalacaq

Mən nə bilim, ay başına döndüyüm,

Bu bəlalar haçanacan qalacaq!

Zülmün evi, zalımlığın yuvası

Əyri özül uçanacan qalacaq!

Satqınımız sağır düşüb sağılar,

Birliyimiz darı kimi dağılar.

Bizdən olub bizi udan yağılar

Gəlmə yadlar qaçanacan qalacaq!

Tükənməsin qom dizinin təpəri,

Güllə aldı alnımızın təpəli.

Bağlı yolun tilsim-tikan çəpəri

Haqq qapını açanacan qalacaq!

Yellənirik yalanların tərkində,

Əlimiz yox bu həyatın bərkində.

Oğlu-qızı kölgəsindən ürkəndə

Xalqın dərdi ölənəcən qalacaq!

Ağrın alım, ilikdədi bu sancı,

Qorxursansa nə qımıldan, nə qıncı.

Suyumuzun çox soğulmaq qaxıncı

Damcı daşı dələnəcən qalacaq

Fikir qoymur başım enə balınca,

Qırılaydıq pərən-pərən olunca.

O kədər ki, möhtac qalıb qılınca,

Qılınc onu silənəcən qalacaq!

1982

Ağa LAÇINLI

Ədalət.-2011.-29 noyabr.- S.5.