BAYAT

Yeganə Cansail

Qərib şəhərin nağılı

Biri vardı, çoxu yoxdu

Bir uçuq şəhər vardı.

Bağrından köhnə evlərin harayı

Gözlərindən neft yaşları axardı...

Neft kimi həyatları qara

Özləri ağ adamları vardı.

Hər gecə bir böcək cırıldardı uzaqlarda

Səsi pəncərəmdə cingildərdi...

Pərvanələr uçuşardı

İşıq dirəklərinin ətrafında

Buralarda gecələr tez düşərdi.

Payızı da çox üşüdərdi...

Güllə yarası kimi,

Şeir deşərdi ürəyimi

Misralar axardı qan əvəzi...

Bu şəhərin gecələri

Əcaib yuxular satıb,

nağıllar danışardı...

"Biri vardı, çoxu yoxdu

Sonda üç alması düşməyən

Qərib şəhər vardı..."

Getsən...

Getsən...

Üşüyəcək skamya.

Boş qalacaq

Şəhər kənarı

Kiçik kafedəki

bir cüt yer.

Getsən...

Dalğalar da inciyəcək sahilindən

Daha danışmayacaq

Balıqçı da, tutduğu balıqlardan.

Getsən...

Susacaq, arxanca asılıb qalan

Bir cüt göz...

Susacaq şəhər,

Susacaq qağayılar.

Getsən...

Əskiləcək bir içim nəfəs,

Bir əl toxunuş,

bir qəlb sevda.

Getsən...

...getsən

Heç nə...

Şair ölər...

Hər gecə dünyanı,

Qara qəpiyə gəlməz

Bu adamları

Küçənin bir küncündə

Alıb-satan əyyaş var...

Söyər-söyər,

İttiham edər,

Dara çəkər adamları...

Ətrafında dolaşan,

Ac pişiklərə

Yedirdər ümidlərini.

Hər gecə,

televizorda

Boş-boş danışar...

"Varlı ölkədə,

Kasıb yaşamaq olmaz" - deyər,

Mənəviyyatı kasıb

Boynu qalstuklu kişilər...

Küləklər əsər,

Gözümə şair dəyər...

Büzüşər, üşüyər...

Yedirdər fikirlərini

Ac kağızlara,

Hər gecə,

Şair ölər...

Ədalət.-2011.-15 oktyabr.-S.20.