MİN AYƏ DƏYƏN GÜN
Əcəl macal verə, tale üz görə
Qismətim gətirə,
bəxtim gətirə,
Bir də o
yerlərə məni
yetirə
Cığır şirin-şirin, yol şirin-şirin.
Duayla başlayan
görüşlərimə,
Qayalar hay verə
gülüşlərimə
Qərq ola yaraşıqlı
öpüşlərimə,
Çəmən şirin-şirin, çöl
şirin-şirin.
Dama damla-damla
gözümün yaşı,
Ustufca şehlənə
otların qaşı,
Yalaya düz kimi torpağı-daşı,
Dodaq şirin-şirin, dil şirin-şirin.
Dərə kirpiyimin,
nəmini dən-dən
Dənləyə telimin dənini dən-dən
Dolanıb boynuma sarıla birdən
Külək şirin-şirin, yel şirin-şirin.
Dərd məndən
əl çəkib gedə yuxuya,
Dünyam eşq oxuya, vüsal qoxuya.
Ətriylə qüssəmin
gözünü oya
Çiçək şirin-şirin, gül şirin-şirin.
Ulduzlar həyatım
ola bir
gecə,
Üstümə Ay işıq
sala bir gecə,
Sübhəcən laylamı
çala bir gecə
Bulaq şirin-şirin, göl şirin-şirin.
Ay Şahmar
qibləyə çevrilsin
yönün,
Çatsın yaradana fəryadın-ünün
Yetişsin min ayə
dəyən o günün,
Yaşa şirin-şirin, öl şirin-şirin.
SİNƏMƏ OD DÜŞƏN ÇAĞDIR BU
ÇAĞLAR
Dəli şeytan
deyir qanad aç sabah,
Baş götürüb
bu şəhərdən
qaç sabah,
Bənövşəni qucan kolu quc sabah,
Nisgillərim coşan çağdır
bu çağlar.
Doğma yurda sürəm gərək köçümü,
Yovşanlara daratdıram
saçımı,
Dəli həsrət
yavaş-yavaş içimi
Eşim-eşim eşən çağdır
bu çağlar.
Tək çinara
söykəməsəm üzümü,
Şax-şəvələ qanatmasam
dizimi,
O torpağın
haqqı tutar gözümü
Göz yaşlarım daşan çağdır bu çağlar.
Gərək dilək
diləyəm mən sulara,
Qəm-qüssəmi ələyəm
mən sulara,
Dərdlərimi itəliyəm
mən sulara
Dərd başımdan aşan çağdır bu çağlar.
Arzuları gülləndirən
sevgilər,
Duyğuları selləndirən
sevgilər,
Yeri-göyü dilləndirən
sevgilər
Könülləri deşən çağdır
bu çağlar.
Çırtlayıbdır sevənlərin
çiçəyi
Layıqlayıb ərgənlərin
diləyi,
Toy gözləyən
gözəllərin ürəyi
Kabab kimi bişən çağdır bu çağlar.
Dərməliyəm o dağların
ahını,
Yalqız qalan yaylaqların ahını,
İçməliyəm bulaqların
ahını
Sinəmə od düşən çağdır bu çağlar?
BOŞ PAPAQ
Hökumət evinin qarşısındakı
Tuta söykənmişdi bir əlil əsgər.
Sədəqə umana baxmırdı Bakı,
Saymazca keçirdi yoldan ötənlər.
Axşamdan kükrəyib
əsən külək
də
Çəkmişdi içinə dəli səsini.
Əlil yana-yana
qarğı tütəkdə
Çalırdı "Qarabağ
şikəstəsi"ni.
Əlimi şəstilə
cibimə saldım,
Diksindi barmağım, titrədi qolum.
Hirsimdən quruyub yerimdə qaldım,
Üstümdə deyildi öynəlik pulum.
Ağzımda alışıb
yandı dil-dodaq,
Tut baxdı
əlimin utanmağına.
Göydən yarpaq atdı, bir sarı yarpaq
Bizdən pay umanın
boş papağına.
SEVGİ BORC VERİLMƏZ
Sənə çatasıdır
olan-olmaz
Atadan nə qalsa sonbeşiyindir.
Bəxtinə ağ günü nə təhər yazım,
Özüm də bilmirəm neyləyim indi?!
Qismət miras qalmır atadan, oğlum,
Qismətdən pay olmaz
qurbanın olum!
Hər şeyi
pay vermək mümkünmü
bəyəm?
Heyif ən qiymətli var-dövlətimi,
Göyəri dindirən
məhəbbətimi
Sənə bağışlaya bilməyəcəm.
Sevgi miras qalmır atadan, oğlum,
Ülfətdən pay olmaz,
qurbanın olum!
Heyrətsiz yaşamaq
yaşamaq deyil,
Heyrət et, yurdunu tən bölən çaya.
Qoynunda gəzdiyin
torpağı büt bil,
"Heyrət,
ey büt" deyib baban dünyaya.
Sənə qalmayacaq
heyrətim, oğlum,
Heyrətdən pay olmaz,
qurbanın olum!
Daşın, kəsəyin
də başına hərlən,
Kəsək də vətəndir, daş da vətəndir.
Dünyadan ömürlük
ayrılanda mən
Gözümdən süzülən
yaş da vətəndir,
Bunu həsrətlilər
anlayar, oğlum,
Həsrətdən pay olmaz,
qurbanın olum!
Yurdunun şərəfi,
şanı atəşdir,
Bu yurd əmanəti, od
əmanəti!
Başının üstündə
yanan günəşdir
Nəsimi dözümü,
Babək cürəti!
Cürət damarlarda
yaranar, oğlum,
Cürətdən pay olmaz
qurbanın olum!
Sənə qalasıdır
anamız vətən,
Vətən-namusuna ulu çələngdir.
Onun şərəfini
qoruya bilən
Papaq gəzdirən yox, qeyrət gərəkdir.
Qeyrət bağışlanmır
var kimi, oğlum,
Qeyrətdən pay olmaz,
qurbanın olum!
TAMARZI-TAMARZI
Ey qismət
günəşi, ruzumu
belə
Doyumluq eləmə, dadımlıq
elə.
Duymaz ürəyimi,
duymaz min ilə
Sərvət tamarzısı, var tamarzısı.
Gözlər görmüşəm
ki, zillənib göyə,
Qismət deyə-deyə, bəxt deyə-deyə.
Yüz gözəl
vurulub bir sərvətliylə,
Yüz igid qalıbdır yar tamarzısı.
Ey qismət
günəşi, eşit
məni sən,
Güldürmə kimsəyə bir düşməni sən.
Eləmə bir eli, bir
məskəni sən,
Namus tamarzısı, ar tamarzısı.
UÇURULAN EVCİK
Şıltaq uşaqlığın
dəcəllikləri
Xəcalət eləyib o ki var məni.
Səhvimə yanıram
nə vaxtdan bəri,
Başına gələnlər anlayar məni.
Onun evciyini uçurdum bir gün,
Əlim nahaq qıydı, günahkaram mən.
Deyin inciməsin
bir evcik üçün,
Ona qəlb evimi bağışlaram mən.
Tez-tez aramıza
giley düşərdi,
Küsüşüb yan-yana oturardıq biz.
Əyilib qalxdıqca
hey öpüşərdi
Mehriban ev quran kölgələrimiz.
İllər üstümüzdən
şığıdı quş
tək,
Gənclik körpəliyi didərgin
saldı.
Bəlkə də, uşaqlıq bizdən küsərək
Çiçək yığdığımız çəməndə qaldı.
Bir vaxt evciyini uçurduğum qız,
Dözməyir hicrana, dözməyir ürək.
Odlu baxışından
pay umduğum qız,
Gəlsənə, o evi təzədən tikək.
GİZLƏNPAÇ
Gördüm o yerləri...
tutuldu dilim.
Yarğanlar doğmadır,
talalar
İtərdin gözümdən
sən ilim-ilim,
Yumub gözlərimi beşi saymamış.
Kolda gizlənərdin
bənövşə təki,
Kövrələ-kövrələ kollara baxdım
Elə ovcalardım
gözümü, sanki
Səni gözlərimdən
çıxaracaqdım!
Arayıb-axtarıb pöhrə
meşəni,
Şaqqıltı eşidib diksindim hərdən.
Əyilib gizlincə
soruşdum səni,
Kollara sığınan bənövşələrdən.
Sanki qız
yoxuydu heç sən adında,
Yağlı əppək oldun, uçan quş oldun.
Uyub uşaqlığın
etiqadına,
Dedim şeytanlara
yəqin tuş oldun.
Qorxuzdum şeytanı,
desin yerini,
"Balanın
başını kəsərəm"-dedim.
Özün "şeytan"
idin, o zaman səni
Uydurma şeytandan nahaq istədim.
Sinəmdə həyəcan,
könlümdə təşviş,
Gəzmişəm hər səhər, hər axşam səni.
Demə, gizlənc
yerin öz ürəyimmiş,
İndi ürəyimdə
tapmışam səni!..
ŞAHMAR ƏKBƏRZADƏ
Ədalət.- 2011.- 8 yanvar.- S. 20.