QUZANLIDAN ÜZÜ AĞDAMA

Hamını qovuşduran "Şikəstə"

Hər dəfə paytaxtdan üzü Qarabağa səfər edəndə özümdən asılı olmadan qəribə hisslər keçirirəm. Loru dildə desəm, sanki qanadlanıram. Yolların narahatlığı, uzaqlığı da gözümə görünmür. Atalar demiş, "ürək istəyən yerə ayaq yüyürək olar". Bu mənada yolun narahatlığı, uzaqlığı həmin o hisslərin içərisində əriyib itir. Yalnız ötən illərin şirin xatirələri və bir də bu gün görüşünə tələsdiyim torpaq, onun sakinləri mənim üçün dünyanı əvəz edir.

Həmin gün bəlkə də çoxları üçün adi bir təqvim səhifəsi, adi bir zaman kəsiyi idi. Amma mən Quzanlıda, Ağdamın beş addımlığında olduğum o gün ərzində çox şeylərin şahidi oldum. Öncə vətənin gözəlliyi məni qoynuna çəkdig havası, suyu məni dincliyə qovuşdurdug ruhum təzələndi... duyğularım gün işığına bələndi. İnanın ki, burda hər şey paytaxtdakından çox-çox gözəl idi. Hava da, su da, təbiət də, mənzərə də, acgözlüklə gözlərimə köçürdüyüm yaşıllıqlar da, saysız gül-çiçəklər də və bir də adamlar da. Mənə elə gəldi ki, burdakı adamlar Bakıdakı mühitdən, Bakıdakı adamlardan xəbərsizdilər. Çünki o qədər səmimi, o qədər doğma bir şəkildə adama "xoş gəldin", "xoş gördük" deyirlər, ürəyin atlanır. Düşünürsən ki, bu adamlar səni gözləyirlərimş, sənin üçün qəribsəyiblər. Əslində isə bu səmimiyyət, bu doğmalıq bu adamların qanında, canındadı. Onlar sadə, adi, amma son dərəcədə insanlıqla zəngin bir ömür yaşayırlar. İçlərində paxıllığa, kin-küdurətə mənə elə gəlir ki, heç yer yoxdur. Daha doğrusu, o yeri heç saxlamayıblar da...

Bu, Quzanlıdakı möhtəşəm stadiondu. Tribunalar tamaşaçılarla, eləcə də bayram şənliyinə qatılmağa gəlmiş əsgərlərlə doludur. İnanın ki, tribunalarda oturmuş insanların üz-gözlərindən də, geyimlərindən də bayram sevinci tökülürdü. Adamlar doğrudan-doğruya bu şənliyə könüllü və həm də şənlənmək üçün toplaşmışdılar. Elə bu da onların içinin rahatlığından, mərasimə olan maraqlarından xəbər verirdi...

Budur, dövlət himni səslənir. Sonra qarabağlıların, bütövlükdə Azərbaycan musiqisevərlərin ruhunun ifadəçisi olan "Qarabağ şikəstəsi"nin giriş notları səslənir. Meydana süvarilər Azərbaycan bayrağını gətirirlər. Meydan boyu əlində bayraq Qarabağ atlarını çapanlar yerlərini musiqiçilərə verirlər. Burda bir anı xüsusi qeyd etməliyəm. Paytaxtda, telekanallarda özlərini "ulduza" çevirənlər əgər orada müxtəlif xalq və bəstəkar mahnılarını ifa edən uşaqları izləsəydilər, yəqin ki, bir də ekrana çıxmazdılar. Təsəvvür edin ki, uşaqların, yəni kənd musiqi məktəbinin şagirdlərinin ifasında səslənən "Salamat qal, ana" mahnısı təkcə xor kollektivinin deyil, həm də onları hazırlayan müəllimlərin istedadının bariz göstəricisi oldu. Səslənən bu mahnı tribunaların davamlı alqışları ilə mükafatlandırıldı.

Bayram şənliyinin iştirakçıları arasında Qarabağ bölgəsindən olan tanınmış xanəndələr, ifaçılar da var idi. Muğam sənətimizin böyük ustadı, xalq artisti Arif Babayev, şöhrət ordenli, xalq artisti Mənsum İbrahimov, əməkdar artist, segahın mahir ifaçısı Cabir Abdullayev və digərləri özlərinin ifaları ilə həmyerlilərini həm sevindirdilər, həm də onlara bayram təbriklərini çatdırdılar. Onu da əlavə edək ki, bayram şənliyinə paytaxtdan çoxlu sayda digər ifaçılar da təşrif buyurmuşdular. Qonaqpərvər ev sahibləri onların da ifalarını alqışlamağı unutmadılar.

Ağdam rayon icra hakimiyyətinin başçısı Nizami Sadıqovun və rayon rəhbərliyinin təmsilçiləri bütün tamaşaçılarla birlikdə bayram şənliyini yaxından izləyir, həm də bir-birindən gözəl ifaları hər kəslə birlikdə alqışlayırdılar. Mən bu tədbirdə ən çox ona sevindim ki, bayram şənliyinin sonunda bütün tamaşaçılar, dinləyicilər ayağa qalxıb sağ əlini ürəyinin üstünə qoyaraq sona qədər "Qarabağ şikəstəsi"ni dinlədi. Bu təkcə dinləmək deyildi, bu həm də Qarabağa doğru bir çağırış idi. Ağdama, Şuşaya qayıdışa bir ümid idi. Mən həqiqətən insanı kövrəldən bu məqamın təşəbbüsçüsü olan, yəni bayram şənliyinin məhz bu ovqatla başa çatmasına ideya verən Nizami Sadıqovun torpağına, dövlətinə, xalqına bağlılığının bir daha şahidinə çevrildim. Gördüm ki, bu gün Ağdamın beş addımlığında qayıdış inamı ilə yaşayan hər kəs həm də içində torpaq sevgisini, dövlət, bayraq, millət sevgisini də alovlandırır. Təbii ki, bütün bunların əsasında təşkilatçılıq, rəhbərlik bacarığı və bir də insanları yönəltmək ustalığı dayanır. Məmləkətimizdə bu ənənənin davamçıları sırasında Ağdam rayon rəhbərliyinin də özünəməxsus yeri var. Bunu görməmək mümkün deyil.

Bu da növbəti bir gündü... bu günü də həsrətlə gözləmişdik... o həsrətin çin olduğu günün şahidi olduq. Əvvəl ekranda, sonra həyatda. İndi də onun doğulduğu torpaqda. Ürəyimizin bir parçası olan Ağdamın Quzanlısında... Yəqin bildiniz söhbət kimdən gedir. Əgər bilmədinizsə, xatırladım...

Fariz Məmmədovun adını boks azarkeşləri, idmanla maraqlananlar yaxşı xatırlayırlar. Onun döyüşdüyü meydanlardan, yəni rinqdən həmişə qalib ayrılması bizlərə qürur verib, sevinc gətirib. Budəfə isə onun bizə bəxş etdiyi sevincin həddi-hüdudu yox idi. Ona görə də bu sevinci sözlə ifadə etmək qeyri-mümkündü. Sadəcə onu yaşamaq, onu görmək, onun aurasına düşmək lazımdır. Məhz həmin aurada, həmin o sevincin içərisində Fariz Məmmədovun necə bir qələbəyə imza atdığını dərk edib, anlaya bilərik.

Bax dediyim həmin o gün Quzanlıda qeyri-adi bir təmtəraq yaşanırdı. Ona görə qeyri-adi deyirəm ki, Farizin bizə bəxş etdiyi sevincin işığı, istisi hamını bürümüşdü. Hamı bu işığın içərisində bir anlıq dərdini, qəmini unutmuşdu. Çünki Fariz verdiyi vədə, dediyi sözə əməl etmişdir. Rinqdə ona meydan oxuyan, əslində isə bizlərin hər birinə mesaj verən erməni boksçusunu nakauta salmışdı. Onu təkcə idmançı kimi yox, həm də Azərbaycanlı, həm də Qarabağlı kimi diz çökdürmüş, ona bu dünyanı unutdurmuşdur. Çünki Fariz qısa bir məşqdən sonra qatıldığı bu yarışa təkcə idmançı kimi yox, həm də Azərbaycanlı, Qarabağlı kimi meydana çıxacağını, yumruqlarını işə salacağını bəyan etmişdi. Bu da gözlənilən an...

Quzanlıdakı o möhtəşəm stadion Farizin şərəfinə bayraqlarla, gül-çiçəklə bəzədilmiş, onu alqışlayanların nəfəsi ilə daha da möhtəşəm olmuşdu. Rayon rəhbərliyinin təşəbbüsü ilə keçirilən bu görüş döyüş bölgəsində hər kəsə bağışlanan böyük bir ümid, böyük bir inam idi. Bu stadionda, bütövlükdə bu görüşdə iştirak edən hər kəs qalib gəlməyin mümkünlüyünü və zəruriliyini açıq-aşkar hiss edirdi. Bu inamı Fariz gətirmişdi, Farizi isə doğulduğu torpağa bu möhtəşəm görüşü tçəşkil edən rayon rəhbərliyi...

Bəli, bu gün bölgələrimizdə, xüsusilə düşmələ üz-üzə olan ərazilərimizdə bu cür tədbirlərin keçirilməsi son dərəcə vacibdir. Bu, həm mənəvi, həm hərbi vətənpərvərlik tərbiyəsidir, həm də layiq olanlara verilən qiymətdir. Məhz Azərbaycan prezidenti İlham Əliyev cənablarının hər bir dövlət məmurundan tələbi də elə budu:

- İnsanların güzəranını yaxşılaşdırmaq, həyat səviyyəsini yüksəltmək, istirahət və məişətini qurmaqla yardımçı olmaq!

Həmin günlərdə yaşananlar Quzanlıda bütövlükdə bölgədə yaşayan hər kəsin yönünü Ağdama səmtləmişdi. Hər kəs "Qarabağ şikəstəsi" və hər kəs "Fariz - Qələbə!" oxuya-oxuya, hayqıra-hayqıra Ağdamın, bütövlükdə Qarabağın işğaldan azad olunacağına inam ifadə edirdi. Bu hər kəsi birləşdirən bir inam idi.

Əbülfət MƏDƏTOĞLU

Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dövlət dəstəyi fondunun maliyyə yardımı ilə

Ədalət.-2012.-14 iyun.-S.7.