QALX, EY ULU BAYRAQ!..

Horadizdə - şəhərin ən yüksək hissəsində - doğmaların etirazına baxmayaraq, düşmən gülləsinə tuş gəlməkdən çəkinmədən dalğalanan bayrağın altında dayanıb düşüncələrə dalıram. Xəyal məni çox uzaqlara çəkib aparır

Bayrqalar niyə yaranıb, onu yaranmasında təşəbbüs göstərənin məramı, məqsədi nə olub, ilk dəfə hansı ölkədə istifadə olunub, yaranma səbəbləri ilə birgə onun rənglərinin simvolizə etdiyi mənalar ilk dəfə kimin fikri olub, hər ölkədə bayraqlar hakimiyyətin, rejimin dəyişməsilə neçə dəfə dəyişib? - bütün bu sualların cavabları barədə kitablarda müəyyən bilgilər var və hər kəs də bu bilgilərdən müəyyən qədər məlumatlanıb.

O ki qaldı bizim bayrağımızın yaşına... bəzi mənbələrdə bu ıx əsrlə - Babəkin adı ilə bağlanır. O, yadellilərin əli ilə soydaşlarımızın qanına boyanmış köynəyi yüksəyə qaldıraraq: - Bu gündən al qana batmış bu köynək bizim bayrağımız olacaq! Bir gün azad yaşamaq qırx il qul kimi ömür sürməkdən yaxşıdır!- deyərək, hər kəsi azadlığa, yadellilərdən intiqam almağa səslədiyi gündən... Doğrudur, sonralar dörd dəfə dəyişib, bugünkünkü görünüşünə gələnədək o bayrağın altında nələr oldu, nə canlar qurban getdi... Görəsən, Məmmədəmin Rəsulzadə "Bir dəfə yüksələn bayraq bir daha enməz!" məşhur kəlamını söylərkən hansı hissləri keçirirdi o bayrağın altında...

Üçrəngli bayrağın

kölgəsində mən

Qaraca torpağı

Vətən görmüşəm.

Zəfər güllərini dövri -

qədimdən

Bayraq işığında bitən

görmüşəm.

Bayraq mənliyimdir,

bayraq kimliyim

Bayraq - öz yurduma

öz hakimliyim!

Bu misralar sinəsini daim Təbriz, Kərkük, Kıprız, Qarabağ... dərdi yandıran ölməz şairimiz Bəxtiyar Vahabzadəyə məxsusdur.

Kitablarda, filmlərdə döyüşdə yorulmuş, ümidini itirmiş, məğlubiyyət qorxusu canını sarmış döyüşçü son anda əlində bayraq olan komandirini qarşısında görərkən necə ruhlandığını, mübarizəyə yeni güclə atıldığını və qələbə qazandığını tarix çox görüb. Bu inandırıcıdır və dəfələrlə müxtəlif ölkələrin tarixində baş verən real faktdır.

Uzaq Macarıstanda şərəfimiz olan üçrəngli bayrağın təhqir edilməsinə dözməyən baş leytenant Ramil Səfərovun atdığı addım da təkcə bayrağa sevgi deyil, o həm də bayrağın daim ucada dayanması, komandir əlində səngərlər fəth etməsi deməkdir. Xankəndində əsirlik çəkən Azərbaycan əsgərinin bədəninə sarıyıb, ölümün üstünə getdiyi bayraq da məhz həmin o əyilməzliyin, qələbəyə inamın simvoludur. Hətta düşmən mətbuatı da, o cümlədən Rusiya KİV - ləri də bu barədə yazmaya bilmədi. Çünki bu qeyri - adi bir qəhrəmanlıq idi...

Bu cür tarixi faktlar təkcə Qarabağ savaşında bu və ya digər şəkildə təkrarlanmayıb və biz də bundan qürur duymuşuq. Lakin bəzi müxalif düşüncəli insanların məmləkətimizdə bir bayraq sevgisinin təbliğinə fərqli yanaşması normal olduğu qədər də təəsüf doğurur. Çünki ən yüksək bayraqla Ginnesin rekordlar kitabına düşmək həvəsini anlamaq istəmirlər. Əslində bu, həvəs yox, həm də özünütəsdiq ifadəsidir. Məqsəd - mən varam, mövcudam, mənimlə hesablaşmalısınız, mənə hörmətlə yanaşmalısınız və ən uzaqdan, hər yandan görünən bu bayraq mənim ölkəmə məxsusdur... və sair kimi mənalar verir. Amma mən həm də bu bayrağın bir az əvvəldə yazdığım kimi, məğlub olmaqda olan yorulmuş döyüşçünü mübarizəyə çağırmasını daha çox istərdim. Özünü məğlub edilmiş saymaq ağır bir hissdir. Ancaq 20 faiz torpağı düşmən tapdağı altında olan bir ölkə müvəqqəti də olsa, təəssüf ki, məğlubdur. Özü heç bir şey olan düşmən güclü dövlətlərin köləsi, qulu, aləti olsa da, hələ torpaqlarımız onların tapdağı altındadır...

Bir tanışımın İran İslam Respublikasına səyahəti zamanı sərhəddən bu yana - Horadizdə ucaldılan bayrağa baxarkən keçirdiyi hissləri ifadə edəndə yenə gözləri yaşardı. O, bayrağımızla qürur duyduğunu və o yandan bayrağımızı görəndə "dizlərini yerə ataraq doyunca ağladığını" söylədi. Onun hisslərini çox gözəl anlayıram. Onu hər bir vətənpərvər insan duya bilər. Bakıda ən yüksəkdə dalğalanan, eləcə də bölgələrimizdə ucaldılan möhtəşəm üçrəngli bayrağımıza baxarkən hər kəs qürur hissi keçirir. Ancaq biz bu qürurun tamlığını o bayraq Qarabağda dalğalananda hiss edəcəyik. Hələ Dərbənd, Zəngəzur, Təbriz, Göyçə, İrəvan xəyallarımı demirəm...

Son olaraq, məşhur bir misranı xatırlayıram:

Bayraqları bayraq edən üstündəki qandı

Torpaq, uğrunda ölən varsa, Vətəndi!

Bəli, bu gün Azərbaycan üçün yalnız ölməyi yox, qaziliyi gözləyən minlərlə əsgərimiz var. Onlar Baş Komandanın əmri ilə o bayrağı həqiqətən Ginnesin kitabına daxil edəcəklər, özü də Şuşadakı ən yüksək zirvəyə taxmaqla!

Fəridə RƏHİMLİ

f_rehimli@rambler.ru

Ədalət.-2012.-9 noyabr.-S.11.