Odunçu

Gecənin ayaq səsləri,

Qara-qara döşənir

Yerin qulağına...

Bir külək üşüyür,

Bu səsin sorağına.

Bu agac yenə də,

Qamətindən asdığı

rüzgarı yelləyir

beşik budaqlarında.

Dizləri qabıq-qabıq çatlamış,

İllər yorğunudu bu agac...

Ona torpaqda da uzanmaq yasaq..

Bu odunçu axır ki,

Dizlərini bükdü ağacın

Alov-alov uzanıb uyudu agac.

Tüstüsündə gecə boğuldu,

İstisinə seir doğuldu...

O küləksə

Ulaya-ulaya beşiyini axtardı...

axtardı, axtardı..

o ağacın tüstüsünü çəkib ciyərlərinə

yuva oldu beşiyinə...

Tanrı nın dizlərinə qoyub başını,

Elə bərkdən susdu ki...

Bu sükutun səsində

Allah da susdu...

Şüşənin dibindəki ...

Gözlərimə bax!

İçimə boylan.

Yaxşi görə bilməsən

lap yaxınlaş gözlərimə

Nəfəsini bol elə,

duman olsun içimin pəncərəsində.

Özünə təsəlli ver,

nə də olsa görə bilməyəcəyinə inan.

İç...

İç, şüşənin dibindəki həqiqətə oyan.

Onda

içimdəki tör-töküntüdən

barmaqlarının ucunda

bir şair gələcək gözlərimə tərəf.

Qələmi yerə atıb

bu dəfə barmaqlarıyla cızacaq

nəfəsini üfürdüyün gözlərimi.

Bir ürək şəkli,

bir də ürəyə sancılmış ox!

Fonda içimin xarabalığı...

Ürəyim qalacaq gözlərimin üstə,

Ox batmış,

gözləri sevgidən kor olmuş ürəyim.

Sonra

o şair

rəsimdən sükutu da söküb

hamı duysun deyə

səssizliyinə çəkiləcək.

Və dilinin ucundakı söyüşü

yalnızlığın düz alnına tüpürəcək.

Sənin cəzan

Şimşəyin çaxışından,

Yagmurun yağışından,

Dümag qar naxışından,

Sənə şeir yığacam

Misrası ulduz-ulduz...

Bu çəmənin yazından,

Bənövşənin nazından,

Baharın avazından

Sənə şeir dərəcəm

Nəfəsi çiçək-çiçək...

Gülüşündə isinən

Kainatin, dünyanın

Kədər qəm havasından,

Kiprikdə mürgüləyən

Gecənin qarasından,

Körpəmin gözündəki

Yuxunun yarısından

Sənə şeir yozacam

Kəlməsi inam-inam...

Vərəqə, qələmlərə,

qısqanmasaydım əgər

Sənə şeir yazardım

Ürəyi həsrət-həsrət...

Təqvimin yarısını,

Sənsizliyə pay verdim.

Gündüz və gecə verdim,

Günəş verdim, ay verdim...

Mən seir toxuyacam,

Həsrətin saçlarından.

Əgər yene dönməsən

Edam edəcəm səni!

Ömrün göz yaşlarından...

Anla məni şair...

İçimi çölümə bürümüşəm, şair...

İsinmək üçün.

Anla məni,

Bu dəli şairi anlal, lütfən...

Bu gün hamı məndən mərhəmət umur ...

Dünəndən arxamca düşən

İslanmış pişik yavrusu da qapımda...

Hamı mənə vermədiyini umur, şair...

Qucağımdakı körpənin

iniltiləriydi gecənin gözünü tökən,

bu gecə anam olmuşdu divarlar,

sıxıb sinəsinə ovudurdu çarəsizliyimi...

yuxusuz gözlərimdə tökülən

qaranlığı süpürürdü kirpiklərim...

arxada qalmışdılar

mən arxa bildiklərim...

körpəmi sol qolumda

bu şeiri də kağızda yatırdım, şair.

Bir anam qaldı başımın üstə

bumbuz sinəsinə baş qoyduğum,

bir pişik yavrusu qaldı

qapı dalında

səbrinə daş qoyduğum,

bir də içim qaldı çölümü

isitməkdən üşüyən...

Günay Ümüd

Ədalət.-2012.-18 oktyabr.-S.7.