ƏNVƏR ƏHMƏDİN
ŞEİR DÜNYASI-2
ƏDƏBİ HƏYAT
Poetik
yaradıcılıqda əsl hünər təkcə lirik
şeirlə bəlli olmur, epik qol-poema
yaradıcılığı da şairin istedadını
aşkara çıxarır. Dahi Füzulini təkcə
ölməz qəzəlləri məşhurlaşdırmayıb.
"Leyli və Məcnun" məhəbbət dastanı da
ona dünya şöhrəti qazandırdı. Çoxəsrlik
poeziyamızda epik mənzərə çox genişdir, elə
keçən əsrdə-XX əsrdə ədəbiyyatımızın
bir çox uğurları poema janrının nailiyyətləri
ilə bağlıdır. Ənvər Əhmədin
poeziyası ilə bağlı keçən yazımızda
biz onun şah əsəri olan "Tərəkəmə"
poemasından söz açdıq. Keçən il
"Yazıçı" nəşriyyatında müəllifin
"Tərəkəmə" də daxil olmaqla doqquz
poeması ayrıca kitab halında çap olunmuşdur.
Müxtəlif
illərdə yazılsa və çap olunsa da bu poemaları
birləşdirən bəzi məqamlar diqqəti cəlb
edir.
Fikrimcə:
Ə.Əhmədin poemaları
"poema-çağırış" və
"poema-monoloq" xarakteri daşıyır. Yəni bu
adları səciyyələndirərkən həmin
poemaların həm məzmununu, həm hə bu məzmunun necə,
hansı formada ifadə edildiyini nəzərdə tuturuq. Daxili
nitq, eyni zamanda, çağırış, fikrin monoloq vasitəsilə
ifadəsi bu poemaların ilk baxışda nəzərə
çarpan cəhətləridir.
"Daş qanı" və "Xarı
bülbül" poemaları fikrimcə, Ənvər Əhmədin
keçən əsrin 90-cı illərinin şair
düşüncəsində əks olunan ictimai-siyasi hadisələrinin
ən doğru poetik reaksiyasıdır. Diqqət yetirsək, hər
iki poemada müxtəlif müraciət obyektlərinə
üz tutulduğunu görürük. Ən yaxşı cəhət
odur ki, buradakı xitablar, müraciətlər qətiyyən
publisistik çalarlara bürünmür, bir yeni ahəngin
işığında mahnıya, nəğməyə
dönür:
Sığınıb bir qara daşa,
Yenib dərdliylə
baş-başa,
Batır
gözündəki yaşa
Xarı
-Bülbülüm,Bülbülüm!...
Saçına gül düzən əllər,
Bu
ağrıya dözən əllər
Hanı
Şuşalı gözəllər?!
Xarı
-Bülbülüm, Bülbülüm?...
Əlim
çatmır, ünüm yetmir,
Canımdan bu ağrı getmir,
Gözlərimdən
əksin itmir,
Xarı-Bülbülüm, Bülbülüm!..
Qeyd edək
ki, hər iki poemada o illərin kədərli, bədbin
ovqatından doğan nostalji motivlər də diqqəti
xüsusilə cəlb edir. "Mən Şuşaya necə
gedim?!" ovqatı ilə "Mən Şuşaya
qayıdacam!" nikbin sədası arasında təbii ki, fərqli,
bir-birini inkar edən məqamlar nəzərə
çarpır. Ümidsizliyi ümid və inam əvəz
edir. Biz bunu 90-cı illər poeziyamızda da tez-tez hiss
edirdik.O zamanlar vurulan yaralar çox isti idi, hələ
soyumamışdı. "Tanrım, zülmün nə
ağırdı. Məni əcəl tez
çağırdı, Mən Şuşaya necə
gedim?!" deyən şair elə bu şeirin ardınca
yazır ki:
Bir
xülya yox, bu, inamdı,
Bu, arzudu,
bu, bir kamdı
Ürəyimə
bir hiss damdı
Mən
Şuşaya qayıdacam!
Ümumiyyətlə, "Xarı bülbül"
poemasının əsas tərənnüm obyekti və mən
deyərdim, əsas qəhrəmanı Şuşadır.
Şuşa təkcə tarix və gözəllik mənbəyi
kimi tərənnüm olunmur, Şuşa varlığın mənası,
həyatın, gözəlliyin yaranışı kimi nəzərə
çarpdırılır.Baş bədəndən, ürək
candan ayrılmadığı kimi şair də Şuşadan
ayrılmağı təsəvvürünə gətirmir:
Mən
doğrandım o torpaqda,
Ruhum
itdi, çıxdı canım
Şuşada!
Mən
kül oldum o torpaqda,
Yandı-yandı
xanimanım-
Şuşada!
Canım
çıxsın, gözüm çıxsın,
Səbrə
dönüm o torpaqda.
Şuşada!
Qəbul
etsə Qarabağım
Bircə
ovuc torpaq olum
Qəbrə
dönüm o torpaqda-
ŞU ŞU
DA!
Ə. Əhmədin
poemalarında bu nostalji hisslər, bu bədbinlik
çalarlarının varlığı tamamilə təbiidir.
İnsan üçün ən qiymətli, varlığı
qədər əziz nə varsa, onları itirdikdə belə
bir vəziyyətə düçar olduğu təbiidir.
İllər gəlib keçir, Qarabağ həsrəti isə
bitib-tükənmir.Ənvər Əhmədi də mən
Qarabağı sevən, onun otunu, çiçəyini,
dağını, dərəsini Vətən bilən,
bayatısıyla şair olan bir söz ustadı kimi
tanıyıram.
Elə
güman etməyin ki, adlarını çəkdiyim poemalarda Ənvər
Əhməd yalnız nostalgiya ilə yaşayır.Əlbəttə,
böyük dərd özüylə bu dərdi zərrə-zərrə
sənə içirməlidir, amma hər bir dərdin sonunda
bir işıq görünməlidir. Ən acı məğlubiyyətin
də sonu var, hər şey dəyişə bilər. Bir də
ki, Qarabağla bağlı tarixi bir ənənə olub:
hansı qəsbkar ora diş qıcayıbsa, torpağına
göz dikmək niyyətinə düşübsə, onun məşum
taleyi də sonralar məlum olub. Hərçənd ki, indi
dünyada qüvvələr nisbəti heç də
arzuladığımız kimi deyil, ölkələr var
gözləri görə-görə həqiqəti yalan kimi qələmə
verir, ya da onun varlığına göz yumurlar. Ancaq buna
baxmayaraq Azərbaycan həqiqəti get-getə dünyanı,
tərəqqipərvər mühiti bürüməkdədir.
Ə.Əhmədin
poemalarında biz doxsanıncı illərin poeziyasına xas
olan publisistik tonu da görürük. Şair şeirinin poetik
ahəngini itirməyərək, ictimai həyatda, respublikada,
Milli Məclisdə, ziyalılar arasında baş verən
hadisələri poeziyanın real həqiqət gündəliyinə
çevirir, necə deyərlər, poeziyanın
"dördüncü mikrofonu" işə
düşür. Şairi milyonlarla insanların
"Azadlıq" deyə haray çəkdiyi, bu harayla da
dünyanın inqilab saatının
yaxınlaşdığını xəbər verdiyi anlar
düşündürürdü:
Meydan cəllad
kötüyü,
başı kəsilən Vətən
Ey Vətəni,
milləti
ürəkdən
sevənim, sən.
Niyə
ayılmamısan,
xalqın sənə sözü var,
Meydan
alov püskürür,
qor
altında közü var.
O gecə bu millətin
tarixin güllə yazdı,
Bu xalqın məzarını
tarixin özü yazdı.
O gecə bir ölkənin
saçlarına duşdu dən
O gecə yüz il qədər
qocaldın sən, ey Vətən!
Qarabağ! Qaryağdı,
Bülbül, Natəvan
Yoxsan, Qarabağsız
ey Azərbaycan!
"İttiham" poemasına
gəlincə deyə
bilərəm ki, bu, Ənvər Əhmədin 90-cı illər
poetik düşüncələrinin
və ümumiyyətlə,
onu düşündürən
problemlərə münasibətin
yekunu kimi səslənir. Artıq
ilk poemalarındakı minor motivlər, nostalji hisslər, müəyyən
dərəcədə bədbin
notlar get-gedə aradan qalxır. Bu, Azərbaycan ziyalısının
90-cı illərdəki evolyusiyası
idi. O artıq mübarizə və qalibiyyətin yollarını
düşünür, bunun
da ancaq döyüş yolu ilə başa gələcəyinə inanır:
Vətən düşübdür
qana,
Hərə çəkir bir yana.
Bunlar mənə deyir ki,
torpaq əsir olanda
Silah uyumaz qında.
Sən də ey əsgər oğlan,
qaldır, qaldır başını.
Qarışdır od-alovla
milli
qan yaddaşını.
Şairlərin adından
Sənə əmr edirəm mən,
yar düşmənin bağrını,
Çək millətin canından
bu dəhşətli ağrını.
Zaman bizi səsləyir
bütöv bir can olmağa!
Azərbaycan olmağa!
Mən Ənvər Əhmədin poemaları haqqında söhbəti yenə uzada bilərəm. Deyə bilərəm ki, onun yaradıcılığında
lirik poema janrı üstünlük
təşkil edir və səciyyəsinə
görə bu poemalar öncə qeyd etdiyimiz kimi "poema-çağırış"
xarakteri alır. Yəni onun poemalarında müəyyən
bir hadisənin təsviri və ya xronikası olmur. Poemalarında lirik və publisistik
düşüncə axarı
üstünlük təşkil
edir. Şairin hissi, həyəcanı, duyğu və düşüncələri ilə
yanaşı ölkədə,
məmləkətdə baş
verən ictimai-siyasi, qanlı-olaylı hadisələrin
də əks-sədası
ilə qarşılaşırıq.
Ənvər Əhmədə
poetik yaradıcılıqda,
xüsusilə epik poeziya yollarında uğurlar arzulayırıq!
Vaqif
YUSİFLİ
Ədalət.-
2012.- 15 sentyabr.- S.9.