MƏZAHİR ƏHMƏDOĞLU: "MƏN... SEVİNDİRMƏK ÜÇÜN YAŞAYIRAM"

Mən doğmaların, dost-tanışların uğurlarına Məzahir müəllim qədər ürəkdən sevinən, eyni zamanda dərd-kədər üz verən yaxınlarına onun qədər təsəlli verməyi bacaran, özünü hər yerə çatdıra bilən, ələlxüsus zəiflərə arxa duran, onların sözünü deyən, dürüstlüyə-düzgünlüyə yol tutmaqda ərinməyən çox az adam tanıyıb, görmüşəm indiyə qədər. Bu günlərdə təsadüfən eşitdim ki, ağır xəstəsi var. Mən rayonda, o Bakıda. Zəng edib hal-əhval tutdum, xəstənin vəziyyətini soruşdum. Mən bir dost, bir qələm yoldaşı olaraq pərtliyimi hiss etdirdim. Məzahir müəllimi tanıyanlar bilirlər, heç vaxt and içməz və belə şeylərdən xoşu gəlməz. Qısaca olaraq söylədi ki, ailə üzvlərindən başqa heç kimə bildirməyib 20 gündən artıq xəstəxana dəhlizlərində olmağını. Təkcə Aqil Abbas bilib və o da hər gün 2-3 dəfə əlaqə saxlayır. Hətta deputat seçildiyi rayonlara səfər edərkən də boş vaxt tapan kimi zəng vurub vəziyyətlə maraqlanır. Onun, yəni Aqil Abbasın narahat olmasını istəməsəm də, ancaq qayğı və diqqətinə qarşı da çıxa bilmərəm, deyir Məzahir Əhmədoğlu.

Özümə borc bilib bu günlərdə baş çəkdim ona. Əziyyətimizi, qayğımızı çox çəkib bir dost, bir ziyalı kimi. Görüşə gedəndə özümlə bir yazı götürmüşdüm. Gecikmiş olsa da kitabı haqqında yazmışdım. Kordioloji mərkəzin 2-ci mərtəbəsindəki foyedə bir xeyli söhbətdən sonra yazını oxuyaraq məni həmişəki kimi tərifləyib "sən mətbuatda çalışsaydın çoxdan respublikanın məşhur jurnalistlərindən biri olacaqdın" deyəg məqaləni özümə qaytardı. Sonra da əlavə etdi ki, gör haçandır bir məqalə xahiş etmişəm, nə vaxt onu yazıb gətirərsən, sonra sənin "Uemblinə" də baxarıq, "lap istəsən xeyirxah bir sponsor tapıb Londona Yay Olimpiadasına da gedərik" məzmunlu özünəməxsus qəribə bir cümlə də əlavə etdi. Sanki söhbət etmirdi, oturub məqalə yazırdı

Yüngülcə pərt olsam da razılaşdım. Onun tələb etdiyi məqaləni isə mütləq yazacağam. İndiyə qədər reallaşmamağının səbəbi bəzi məqamlarda gücsüzlüyümün tərəddüdləridir. Yəqin bu səbəbdən hələ də həmin o sehrli ODALARDA vurnuxmaqdayam

Hər halda mənim çap perspektivimi başqa bir formada tezləşdirmək şansımı özü müəyyənləşdirdi. Baş redaktor Yeni il ərəfəsi Məzahir Əhmədoğlu ilə müəyyən mənada hesabat xarakterli müsahibə hazırlanmasını məsləhət bilibmiş. Hansısa obyektiv və ya subyektiv səbəb üzündən belə bir müsahibə Yeni il nömrəsi üçün baş tutmayıb. Onda Məzahir müəllimin belə bir təklifi oldu: "Ürəyindən nə keçirsə sual ver, mən də cavablandırım. Normal müsahibə alınarsa - yəqin ki, yaxşı çıxar - verərik elə Yeni ilin ilk nömrəsinə. Həm də çoxdandır imzan "Ədalət"də görünmür. Qoy bu bir başlanğıc olsun. Bu ildən hər ay ən azı iki yazını gözləyəcəyik".

Özümə etibarım olmasa da razılaşmaqdan başqa çarəm qalmadı.

Söhbət edərkən kiçik qeydlər götürdüm və bu yazını dostumuz polkovnik İlqar Quliyevin vasitəsilə redaksiyaya çatacağına əmin olub Göyçaya qayıtdım.

- Məzahir müəllim, müəyyən kədərli hadisələri kontekstdən ayırsaq, yola saldığımız 2011-ci il Sizin üçün uğurlu keçdi, nəhayət ki

- Qardaşım, daha mənim həyatımdan heç nəyi ayırmağa, "sandığa atıb ağzını qıfıllamağa" ehtiyac yoxdur. Çox dözümlü və səbirli olmuşam. Yəni ki, əslində parçalanmış bir ürəyin ağrı-acısı da ayrı cür olur, bunu izah edə bilmirəm, heç sən də soruşma...

- Sizin bu qədər gərginlik içində formalaşdırdığınız nikbinliyə çox sevindim...

- Mən dostlarımı, həmkarlarımı və oxucularımı sevindirmək üçün yaşayıram. Etiraf edim ki, istəklərim ürəyimcə alınmır. Necə deyərlər, bütünlüklə "yaxşı insan" olmağıma imkan vermirlər. Bütün bunlar yaradıcılığıma da təsir edir.

- Elə mən söhbəti bu məcraya yönəltmək istəyirdim, Sizə çoxlu suallarım da var...

- Xahiş edirəm, o suallara və cavablarına darıxma. Bir məsələni də aydınlaşdıraq, sonra uğur məsələsinin qabarıq görüntüsünə qayıdarıq. Əslində isə, Adil müəllim, biləsən ki, uğur deyəndə mən ilk olaraq qəzetimin uğurunu düşünürəm. Ona görə yox ki, mən rəhbərliyi təmsil edirəm, baş redaktorun müaviniyəm. Əsas səbəb bu deyil, əsas səbəb mənim hətta texniki bir işçi olaraq da "Ədalət"in ümumi uğurları ilə yaşamağım və bütün bunları arzulamağımdır. Elə keçən il mənim özünəməxsus yaradıcılıq üslubumdan müəyyən qədər uzaqlaşmağım da qəzetin ümumi uğurlarına daha çox önəm verməyimdən irəli gəlir. Təsəvvür edirsənmi, keçən il Azərbaycan Respublikasının Prezidenti Yanında KİV-in İnkişafına Dövlət Dəstəyi Fondunun layihəsi əsasında verdiyimiz Region səhifəsinə 100-ə yaxın müxtəlif yazılar hazırlamışam. Təbii ki, layihəni uğurla başa çatdırmağımızda qəzetin əməkdaşlarından Əbülfət Mədətoğlunun, Səxavət Məmmədlinin, Faiq Qismətoğlunun və Şamxal Şəbiyevin də böyük zəhmətləri olub. Bu ildən yeni layihənin həyata keçirilməsi də maraqlı proseslə davam edəcək. İstedadlı jurnalist Ceyhun Musaoğlunun bu və digər istiqamətlərdəki yüksək potensialı uğurlarımızın daha da möhkəmlənməsinə ciddi təsir göstərəcəyinə indidən çox sevinir və rahat nəfəs alıram.

... Mən qəzetin hətta bir sıra təsərrüfat işləri ilə də məşğul oluram və bunun nə dərəcədə vacib və əhəmiyyətli məsələ olduğunu redaksiyanın rəhbərliyi və redaksiyanı öz ailəsi kimi sevən vicdanlı və zəhmətkeş əməkdaşlarımız çox gözəl bilirlər. Ancaq gizlətmirəm, qəzetimizin həyatında, uğurlarımızın kölgəsində təəssüf və təəccüb doğuran məsələlər də var. Biz bütün bunlar barədə qəzet rəhbərliyi səviyyəsində müzakirələr aparmışıq, yaxın vaxtlarda neqativ hallara qarşı ciddi tədbirlər görüləcək...

- Məzahir müəllim, yəqin "Uembli arayışı" kitabınızı da "Ədalət"in ümumi uğurları sırasında təqdim edirsiniz hər zaman.

- Təbii ki! Başqa cür ola da bilməz. Əvvəla, mən bu kitabdakı yazılarımın demək olar, əksəriyyətini doğma "Ədalət"də çalışarkən yazmışam. Həm də etiraf edim ki, indən belə yüz il də qalsaydı mən belə bir kitab nəşr etdirməyəcəkdim. Həm vaxt, həm də həvəs baxımından. Ancaq İradə Tuncay məni inandıra bildi ki, bunu etməliyəm. Hətta mənim xəbərim olmadan "AS poliqraf" nəşriyyatının direktoru Bəhruz Axundovla danışıb plana saldırdı, özü də çox qısa bir vaxt üçün. Adil, İradə xanımın qeyri-adi istedad sahibi olduğunu sən də gözəl bilirsən. O, publisistikada hansı zirvədə olduğunu "Sarı odalar" kitabında bir daha təsdiq etdi. Bu hadisədən sonra mənim təkrarən publisistik mövzuda kitab nəşr etdirməyim vacib deyildi. Baxmayaraq, üslubumuz tam fərqli istiqamətlərin üzərindədir. Ziyalı insanların məsələyə münasibətləri də praqmatik xarakter daşımaqla tərəfkeşlik etmədən ümumi uğurlara, maarifçiliyə xidmət göstərir, onlar nəyin daha çox vacib olduğunu vaxtında müəyyənləşdirə bilir və stimullaşdırırlar. İradə xanımla Aqil Abbas məni inandırdılar ki, publisistikada başqa bir normal, yaxşı kitabın olması bütün mənalarda vacib məsələdir. Hələ bir ərkyana danlandım da. Bir də gördüm Mətbuat Şurasının sədri Əflatun Amaşov da məsələdən xəbər tutub. Görüşüb söhbət edərkən məni xeyli ruhlandırdı. Nəhayət, nəşriyyatla müqavilə bağlayıb müəyyən əlavələr və dəyişikliklər üçün vaxt istədim. Dostlar və oxucular üçün maraqlı olar deyə, ilk dəfə bu barədə söhbət açıram. Kitabım üç fəsildən ibarət olmaqla hazır idi. Ön Söz isə yazılmamışdı. Kimsəyə deməyə utanırdım. Qərara gəlmişdim ki, bütün ənənələri pozaraq özüm yazım. Başlamışdım da. Bu ərəfədə redaksiyada Aqil Abbas məndən soruşdu ki, kitabın çap vəziyyəti necədir, nə kömək lazımdır. Hər şey qaydasındadır, dedim. Birdən soruşdu ki, bəs Ön sözü kim yazdı? Mən əhvalatı qısa şəkildə ona bildirdim. Başını bulayıb köməkçisinə bir qutu siqaret tapşırdı.

... Dəhlizdə telefonla danışırdım. Telefon söhbəti bitən kimi Aqil Abbas qolumdan tutub, kitaba Ön sözü mən yazacağam, dedi. Heç vaxt heç kimin kitabına Ön söz yazmayan Aqil Abbasın xasiyyətinə bələd olduğumdan təşəkkür edib növbəti region səhifəsini hazırlamaq üçün Şamxalın otağına keçmək istəyirdim. Millət vəkili əvvəllər mənim çox kaprizlərimə dözüb. Bu dəfə işin vacibliyini də nəzərə almadı, sonra hazırlayarsan deyib əlimi buraxmadan məni operator Mehribanın otağına apardı. Özü həmişəki yerində - divanda əyləşdi. Mənə də üzbəüz stulda oturmağımı tapşırdı. Və gözləmədiyim halda "Ön söz"ü diqtə etməyə başladı. Bir neçə cümlədən sonra mən ayağa qalxıb getmək istədim. Qoymadı. Özü də yazını üzümə baxa-baxa Mehriban xanıma "danışırdı". Bu, rəssamlığa, portret janrına bənzəyən bir üslub, bir yanaşma idi. Aqil bütöv bir yazını gözünü məndən çəkmədən beləcə bitirib ayağa qalxdı...

Sonralar Mahir N.Qarayev Aqil Abbasın bu qeyri-adi Ön sözünü çox sərrast şəkildə dəyərləndirərək yazacaq: "Kitaba yazdığı "Ön söz"də Aqil Abbas Məzahir bəyin özünün və sözünün dəyərini verib; o qədər obyektiv verib ki, mənim hər hansı əlavəmə əslində heç bir ehtiyac yox. Son dövrdə nəşr olunan kitablar və həmin kitablara yazılan ön sözləri arasında bu bəlkə də yeganə istisnalardandır ki, haqqında söhbət açılan nəşrin məzmunu ilə təqdimi bir-birini bu səviyyədə tamamlaya bilsin...".

Buradaca mən xüsusi vurğulamaq istəyirəm ki, "Üembli arayışı" adlı kitabımın nəşrinə çox ciddi şəkildə köməklik göstərdiklərinə görə ayrıca olaraq bir daha İradə xanım Tuncaya, Aqil Abbasa və Əflatun Amaşova əbədi bir təşəkkür borcum və qarşılarında məsuliyyətim var.

- Mənim də çox maraqla oxuduğum "Uembli arayışı" oxucular tərəfindən rəğbətlə qarşılandı...

- Kitabım haqqında dəyərli resenziyalar yazıldı, xoş sözlər deyildi. Doğma jurnalistika fakültəmizə dəvət olundum, sevimli müəllimlərimlə görüşdüm, həyatda olmayanların ruhu qarşısında baş əydim. Ancaq etiraf edim ki, fakültədə də daha çox "Sarı odalar"dan söhbət açdım. Çünki müasir publisistikamız üçün o dəyərdə, o səviyyədə kitab yazılmayıb. Mən "Uembli arayışı"ndan çox "Sarı odalar"ı təbliğ edirəm...

- Sizin kitabınız da kifayət qədər təbliğ olunur.

- Bir dönəm hətta belə bir xoş və ləzzətli hal mənim qorxuzdu da... Bütün müəlliflərə və oxucularıma dərin təşəkkürümü bildirirəm. İndi bir maraqlı faktı qeyd etmək istəyirəm. Keçən ilin 21 iyun tarixli "525-ci qəzet", " İki sahil", "Kaspi" və bir neçə digər qəzetlərdə Azərbaycan Mətbuat Şurasının sədri Əflatun Amaşovun "Məzahir Əhmədoğlunun "Uembli arayışı", Yaxud həmkarlarına söz demək haqqı" adlı bir səhifəlik böyük yazısı dərc olundu. Bundan sonra Mətbuat Şurasında kitabın geniş təqdimat mərasimi keçirildi. Səhəri gün hələ mənə məlum olan 26 adda gündəlik qəzetdə fotolarla yazılar getdi, bir sıra telekanallarda xəbər-reportajlar verildi. Kitabımın ilk səhifəsində Mətbuat Şurasının xüsusi təqdimatı ayrıca vurğulandı. Və ən diqqət çəkən və məni ruhlandıran fakt bu oldu ki, əsasən Əflatun Amaşovun məqaləsi olmaqla, kitab haqqında digər məlumatlar internet vasitəsilə 35 min dəfə oxunmuşdu.

- Başqa uğurunuzu da bir daha yada salaq, Ali Media mükafatını...

- Hə, bunu hiss etsəm də tam əminliklə gözləmirdim. Bu səbəbdən də heç vaxt heç bir ad-sana, mükafata, kitab uğuruna can atmıram. Nə olursa, təbii olaraq baş verir. Bilirsən, bəzən istedadlı qələm sahibləri qalır bir kənarda, jurnalistikaya dəxli olmayan birisi hansı yollasa düşür ortalığa və utanıb-qızarmadan... lənət şeytana, mən heç istəmirəm bu mövzunu aparam uzaqlara.

Hə, biz - Aqil Abbas, İradə Tuncay, Qüdrət Həsənquliyev, Musa Qasımov, Tapdıq Abbas, Əhməd İsayev, Tahir Aydınoğlu, mən və başqa hörmətli dostlar eyni masada əyləşib mətbuat bayramımızın rəsmi hissəsinin başlanmasını gözləyir, çaydan, sudan içirdik. Elə bu vaxt Rəşad Məcid bizə yaxınlaşıb məni təbrik etdi. Yəni son anda adım yüksək mükafat alanlar sırasında təsdiq olunub deyə. "Azərbaycan Mətbuatının inkişafında göstərdiyi xidmətlərə görə Ali Media mükafatı ilə təltif olunsun...". Heç bir iddiası olmadan başını aşağı salıb öz işiylə, doğma və sevimli jurnalistikasıyla məşğul olan bir mətbuat veteranı üçün layiqli qiymət idi. Orada İradə xanım da çox korrekt bir ifadə işlətdi. Bu qədər yəni.

- Hər halda sevincli, qürurlu günlər davam edirdi...

- Elədir. Ancaq məni ən çox sevindirən mükafatlandırma törənindən sonra universitet müəllimim, professor Cahangir Məmmədlinin tələbəsini bağrına basıb olduqca xoş sözlər söyləməsi, hətta sevincdən göz yaşlarını saxlaya bilməməsi idi...

Adil MƏMMƏD

Ədalət.-2012.- 6 yanvar.- S.4.