QƏDİRİN DƏRDİ

İlk dəfə əlimdə titrəyir qələm,

Gözümdə qaranlıq görünür aləm.

Ürəyim açılmır, gülə bilmirəm,

Özümə yenə də gələ bilmirəm.

İztirab içində sönüb nəfəsim,

Elə bil yox olub eşqim,həvəsim...

Yanıram, atəşim köz-köz olubdur,

Gözlərim buludtək qəmə dolubdur.

Buludlar dolsa da yağır, boşalır;

Bəs mənim nisgilim hara baş alır?

Bu necə nisgildir alır canımı,

Yanında heç nədir odun yanımı!

Ağır bir itkidir həyatdan gedən,

Niyə tapılmadı onu ləngidən!

O kimdir bu atəşə salıbdır məni,

Qüssəyə qərq edib çölü-çəməni.

Yamacda çiçəklər saçmır ətrini,

Elə bil itirib gözəl çətrini.

Quşlar da səmada qanad çalmayır,

Sanki elə susub nəfəs almayır.

Şəlalə qoşmayır təranəsini,

Bir daha eşitmir Qədrin səsini.

O səs Qarabağın sirli səsiydi,

Torpağın harayı,öz nəfəsiydi.

Muğam dünyasının qızıl tacıydı,

Könüllər mülkünün ehtiyacıydı.

Hamının qəlbinə məlhəm saçırdı,

Bağlı ürəklərə qapı açırdı.

Ömür bağçasından acı bar dərdi,

Ən böyük dərdiydi Qarabağ dərdi!

Desəydilər azad oldu Qarabağ,

Atıb xəstəliyi tutardı ayaq.

Bəlkə də xilaskar ər sayılardı,

Ağır komadan da tez ayılardı.

Elə oxuyardı "Sona bülbül"ü,

Açardı Şuşanın hər qönçə gülü.

Ağdamdan Şuşaya tutub üzünü,

Gəzdikcə doymazdı "Cıdır düzü"nü.

Qatardı səsini elin səsinə,

"İsa bulağı"nın zümzüməsinə!

Ömrünün üstünə ömür gələrdi,

Olmazdı bir daha Qədirin dərdi.

Əjdər Qiyaslı,

İqtisadçı alim,

şair

Ədalət.- 2012.- 19 yanvar.- S.7.