Səhnə həm də bir oyundu...

Bugünkü müsahibim Akademik Milli Dram Teatrının istedalı və gənc aktrisası əməkdar artist Şəlalə Quliyevadır.

- Şəlalə xanım, bir az teatra ilk gəlişinizdən danışardınız...

- Mənə bu sənəti müəllimim Azər Paşa Nemətov sevdirib. O, məni və aktrisa Məsmə Aslanovanı ilk dəfə teatra özünün hazırladığı "Ah Paris, Paris" tamaşasına baxmaq üçün gətirmişdi. Sonra elə oldu ki, biz həmin tamaşada rol aldıq. Və bu mənim teatrda ilk işim oldu. Olduqca maraqlı bir iş idi. Çünki, ona qədər heç vaxt teatra gəlməmişdim. Həmin dövrdə teatra gəlmək və birdən-birə səhnəyə çıxmaq, mənim üçün gözlənilməz olmuşdu. Buna baxmayaraq çox tez uyğunlaşdım teatra. Bilmədiklərimizi bizə öyrədirdilər. Birdə ki, kimsə nəsə öyrənmək istəyirsə, o, mütləq öyrənir.

- Teatrda sizi zəhmətkeş və işgüzar aktrisa kimi qəbul edirlər. Zəhmətkeşliyinizi nəyə borclusunuz?

- Bu genlə bağlı bir məsələdir. Bizim ailədə demək olar ki, hamı zəhmətkeşdir. Anama bu barədə çox bənzəyirəm. Anamın yetmiş yaşı var, indinin özündə də saat 6-da yuxudan qalxır. Mən hələ də başa düşmürəm ki, o, niyə belə erkəndən oyanır... Üstəlik anam hələ məni çox tənbəl biri hesab edir. O, həmişə deyir ki, sən bundan artığını da edə bilərsən. Mənim özüm üçün də işləmək, daim fəaliyyət göstərmək çox maraqlıdı.

- Rollar üzərində necə işləyirsiniz? Özünüzə məxsus iş metodunuz var?

- Mənim bəxtim onda gətirdi ki, teatra gələndə, bizim müəllimimiz bizim qayğımızı çəkə-çəkə bizim üzərimizdə işləyirdi. Teatrdan heç bir anlayışı olmayan tələbəni teatra birdən-birə gətirmək açığı bir az təhlükəlidi. Amma sağ olsun Azər Paşa Nemətov bizdən öz diqqətini heç vaxt əsirgəmədi. Sonra da elə oldu ki, Vaqif İbrahimoğlunun quruluş verdiyi bir tamaşada rol aldım. Beləcə işləyə-işləyə öyrəndim. Burda aktyor yoldaşlar da öz biliklərini əsirgəmədilər. Birdə ki, mən 2011-ci ildə Moskvada keçirilən 5-ci Beynəlxalq Yay Teatr Məktəbinin kurslarında iştirak etdim. Orda bir aylıq kursda oldum. Amma inanın ki, həmin bir ay beş ilin yerini verdi. Orda da çox şeylər öyrəndim.

- Həmin kursa getməyiniz necə oldu?

- Məni burdan göndərmişdilər. Aleksandr Kalyaginin təşəbbüsü ilə yaranan mktəbdir. Ordakı dərslər artıq sırf püxtələşmiş aktyorlar üçün nəzərdə tutulmuşdu. Çox böyük müəllimlər dərs deyirdi. Hətta orda bir tamaşada da rol aldım. Çox heyfsilənirdim ki, vaxt azdı. Çünki kursun müddəti cəmi bir ay idi. Orda Çexov sistemi işləyirdilər. Bu bir az mübahisəli söhbətdi. Amma mənə də belə gəlir ki, məhz həmin sistemlə işləmək lazımdır.

- Rol oynayarkən həmin obraza çoxmu qapılırsınız? Yəni olub ki, kontroldan çıxasınız?

- Yox, qətiyyən elə bir hal olmayıb. Çünki səhnə həm də bir oyundu. Tamaşa bitdikdən sonra hər şey qurtarmalı, o rola aid nə yaratmısansa, hamısı səhnədə qalmalıdı.

- Bir çox orta yaşlı aktrisalar sənətə gəldikləri cavan çağlarda yaşlı nəsil tərəfindən qərəzlə, qısqanclıqla qarşılandıqlarını deyirlər. Sizə qarşı belə hallar olmayıb?

- Bilirsizmi, elə bir dövr olub ki, mən beş il rolsuz qalmışam. Mənə belə gəlir ki, bu hər bir aktyorun yaradıcılıq fəaliyyətində baş verir.

Ancaq mən həmişə öz yaşıma uyğun rollar oynamışam. Yəni həmin rolun üstündə hansısa nisbətən yaşlı aktrisa mübahisə aparmaz axı. O qədər cavan qız rolları oynamışam ki, indi mənə həmin səpkili rollar təklif olunanda qəbul etmirəm. Deyirəm artıq yaşlanmışam, başqa rol verin. (gülür) Çünki məndən sonra da xeyli gənc aktrisalar gəlib teatra. Yaxşı olar ki, həmin rolları onlara versinlər ki, onlar da öyrənib, açılışsınlar.

- Rejissorlarla iş prosesi necədir?

- Adətən mənimlə rejissorlar arasında çox vaxtı mübahisə olur. Amma təbii ki, rejissoru dinləyirəm. Öz fikirlərim də olur. Ola bilər ki, mənim fikrim səhv olsun. Rejissor məni başa salmalı və inandırmağı bacarmalıdı. Əsas odur ki, mən rejissora inanmalıyam. İnanmasam, heç nə alınmayacaq və oynaya bilməyəcəm.

- Tamaşadakı rolunuza görə başınız keçəl elətdirirsiniz. Keçəllik sizdə kompleks yaratmırdı?

- Ssenaridə belə bir şey yox idi, bu tamaşanın quruluşçu rejissoru moldovalı Petru Vutkereuenin fikri oldu. Səhnə məşqləri başlayanda mənə sürprizi olacağını dedi. Məşqin 3-cü günü bunu mənə bildirəndə təbii ki, mənim üçün şok oldu. İndi danışmaq əlbəttə asandı. Ancaq o vaxtı çox təəccüblənmişdim. Razılıq verdim. Bir müddət alışa bilmirdim elə yaşamağa, amma sonradan alışdım. Ancaq elə şiddətli sıxıntı yaşamadım. Sonra elə həmin vəziyyətdə şəhərdə gəzib dolaşırdım.

-Kinoyla bağlı nələr düşünürsünüz...

- Çox yaxşı və maraqlı bir kinoya çəkilməyi çox istərdim. Qəribədi ki, əvvəllər filmdə çəkilmək təklifi alanda rejissorlar deyirdilər ki, çox cavansınız, filan rol sizə yaramır. İndi isə deyirlər ki, filan rol üçün bir az yaşlısınız. Axı mən onlardan cavan, ya qoca rolu istəmirəm. Öz yaşıma uyğun rol istəyirəm. Bu yaşda təbii ki, on beş yaşlı qız rolunu oynamaq mənə də maraqlı deyil.

- Tamaşaçılara münasibətiniz necədir? Məsafə saxlamağa üstünlük verən aktrisasınız?

- Tamaşaçılarımı çox sevirəm. Çünki bəzən mənim bir tamaşama dəfələrlə gəlib baxan tamaşaçı var. Hətta hərdən mənə yazırlar ki, filan hərəkəti və ya sözü bundan əvvəlki tamaşada demədiniz.

Amma ünsiyyət məsələsinə gələndə mən ümumiyyətlə tək tamaşaçı ilə yox, tanımadığım insanlarla məsafə saxlayıram. Çünki özümün bəlli bir çevrəm var. Həmin çevrədə də olduqca ünsiyyətcil bir insanam. Amma o çevrədən kənarda yox. Mənə belə gəlir ki, bu belə də olmalıdı.

- Bu yaxınlarda "İlahi məxluq" filminə çəkilən Vəfa Zeynalovanın rolu ilə bağlı müəyyən mübahisələr yarandı. Belə haldan sonra səhnədə soyunmaq təklifi gəlsə, razılaşarsınız?

- Əgər soyunmaq lazımdırsa, soyunmalısan. Amma o ki, qaldı həmin filmə. Orda açıq-saçıq heç bir səhnə yox idi. Açıq-saçıqlıq başqa şeydir. Bir də ki, bu sənətdir, filmdir. Əgər aktrisasansa, sənə tapşırılan rolu oynamalısan. Çünki bu aktrisanın işidir.

- Sizin üçün rolun böyüyü, kiçiyi var?

- Başqası bilmirəm nə deyir, amma məncə rolun böyüyü, kiçiyi var. Mahiyyətli rolun xeyri ondadır ki, aktyor özünü göstərə bilir. Kiçik rolda isə bu çox nadir hallarda baş tutur.

- Seriallara da çəkilirsiniz? Ümumiyyətlə səhnədən çıxıb, seriala çəkilmək necə, çətin deyil ki?

- Bu yaxınlarda dostum Anar Heybətovun bir müsahibəsini oxudum. O, eynilə mənim demək istədiyim fikri səsləndirmişdi. Seriala sənət kimi baxmıram, ancaq ciddi yanaşıram. Çünki mən həmin işdən pul qazanıram. Əgər pul qazanıramsa, həmin işə necə ola bilər ki, ciddi yanaşmayım?!

- Siz indi hal-hazırda necə rolları oynamaq istəriniz?

- İndi psixoloji rollara üstünlük verirəm. Komediya rolları çox oynamışam.

Baş rolum isə "Anamın kitabı" tamaşasında olub. İndi isə istəyirəm ki, həm tamaşaçını düşündürən, həm də məndən daha çox zəhmət tələb edən rollar oynayım. Yəni özümü realizə etmək mənim üçün çətin deyil. Sadəcə olaraq asanlıqla başa gələn işləri sevmirəm.

Çünki çətinlik çox olanda, öyrənmək şansı da daha çox olur.

Samirə Əşrəf

Ədalət.-2013.-12 dekabr.-S.8.