Aqil Abbas: "Şirməmməd
müəllim dedi ki, biz sənin kimiləri qovuruq"
"Köhnə
tüfəng” layihəsinin qonağı millət vəkili,
yazıçı Aqil Abbasdır.
Adalet.az həmin müsahibəni təqdim
edir
- Universiteti nə vaxt bitirmisiz?
-
Universiteti 1976-cı ildə bitirmişəm. Ondan sonra isə
bir il müəllim işləmişəm.
- Bəs
jurnalistika fəaliyyəti ilə nə vaxtdan məşğul
olmağa başladınız?
-
1976-cı ildən professional jurnalistikadayam. 40 il iş
stajım var. 1972-ci ildən qəzetlərə məqalələr
yazırdım. Universitetə girəndə mən artıq
"Gənclər” qəzetində yazırdım, radioda
verilişlərim gedirdi.
- Radioda hansı verilişləri
hazırlayırdınız?
- Hər
həftə Mövlud Süleymanovun redaktor olduğu "Bulaq”
verilişi üçün xalq yaradıcılığı
ilə bağlı süjetlər hazırlayırdım.
Şərait çətin idi. Kim idi mənə professional
diktafonu verən? Ev maqnitofonuna kənd ağsaqqallarının
söhbətini yazıb gətirirdim Bakıya. Allah rəhmət
eləsin, Firudin Ağayev var idi. O bizi televiziyaya dəvət
elədi. Televiziyada süjetlər yazırdıq, tez-tez
verilişlərə dəvət olunurduq. Axırıncı
kursda oxuyanda mən artıq televiziyada "Meridianlarda izimiz”
adlı veriliş aparırdım.
- Veriliş nə ilə bağlı
idi?
-
Baykal-Amur Magistralının (BAM) tikintisinə ezam
edilmişdim. Bir ay orda oldum. Tələbə olmağıma
baxmayaq Komsomol Mərkəzi Komitəsi televiziya və "Gənclər”
qəzeti üçün material hazırlamaq
üçün ezam eləmişdi. Məqalələrim qəzetdə
dərc olunurdu, BAM-da çəkilmiş video süjetlər
üçün mətni də mən yazırdım və
yarım saatlıq veriliş aparırdım.
-
Videoyazılar qalır sizdə?
- Yox
videoyazılar qalmayıb, bəlkə də televiziyanın
arxivində durur. Qəzetdə dərc olunan məqalələr
isə arxivimdədi. Ondan əvvəl də bir dəfə
televiziyaya çıxmışdım. Mən, aktyor Yasin
Qarayev və tarzən Zamiq Əliyev-bizim haqqımızda gənc
istedadlar kimi veriliş hazırlanmışdı. Məni orda
gənc jurnalist, yazıçı kimi təqdim etmişdilər.
Hələ tələbə vaxtımdan, xüsusən "Gənclər”
qəzetinə yazırdım.
Universitetdə
də "Lenin tərbiyəsi uğrunda” qəzetində
işləyirdim. 30 manat da maaş alırdım.
- İmzanız tanınırdı?
- Təkcə
"Gənclər” qəzeti 600 min tirajla nəşr olunurdu. Təsəvvür
edin, əgər bir qəzeti bir ailədə iki nəfər
oxuyurdusa bu özü bir milyon yarım-iki milyon oxucu edirdi.
Bundan başqa o dövrdə bir qayda var idi. Qəzetlər
divar lövhələrinə
yapışdırılırdı. Hər küçədə
bu lövhələrdən quraşdırılmışdı.
Gündəlik lövhədə qəzetlər yenilənirdi.
Qəzet almağa imkanı olmayanlar da ordan oxuyurdular.
Mənim
rəqabət apardığım bir adam var idi. Jurnalistika
fakültəsində Şamxal Rüstəm oxuyurdu. Çox
istedadlı şair idi. Yazığı araq məhv elədi.
Onunla rəqabət aparmaq çətin idi. Çünki o
jurnalistikada oxuyurdu, qəzetlərdə praktikada olurdu. Mən
isə filologiya fakültəsində oxuyurdum. Jurnalistika
fakültəsinə keçmək istəyəndə
oranın dekanı Şirməmməd müəllim razı
olmadı. Bir az davakar idim, dedi mən belələrini qovuram, sən
niyə mənim fakültəmə gəlirsən?
- İlk
yazınız nə vaxt dərc olunub?
- Səkkizinci
sinifdə oxuyanda məktəbdə fizika laboratoriyası
açmışdıq. Lazım olan bütün cihazları
da öz vəsaitimiz hesabına almışdıq. Şagirdlərlə
maraqlı təcrübələr edirdik. Bu barədə məqalə
yazıb poçtla rayon qəzetinə göndərdim. Atam
ziyalı idi, rayonda böyük hörməti var idi. Təbii
ki, qəzetdə də onun dostları var idi. Yazı çap
olundu. Ondan sonra yazını daha özüm aparırdım,
poçtla göndərmirdim.
- O vaxt
imzanız necə idi?
- Aqil Abbasov.
Mənim imzamı Yusif Səmədoğlu dəyişdi. Əvvəl
istədik Məhəmmədoğlu olsun, fikirləşdi, dedi
bu çox uzun çıxır, Abbaszadə eləməyə
də qoymadı. Axırda dedi, qoy Aqil Abbas olsun. Belə daha
qulağa yatımlıdır.
- Bəs
bədii yaradıcılıqla nə vaxt məşğul
olmağa başlamısınız?
- 1971-ci
ildə ilk povestimi yazdım. Bəxtiyar Vahabzadənin dərslərində
yazmışdım. Bitirəndən sonra verdim oxudu. "Evləri
köndələn yar” adlanırdı. Bəxtiyar müəllim
povesti çap üçün "Ulduz” jurnalının
baş redaktoru Əhməd Cəmilə verdi. Amma Əhməd
Cəmil dedi ki, burda komsomolun komsomolu bıçaqlaması səhnəsi
var, onu çıxart. Mən də razılaşmadım,
çünki əsər o səhnənin üzərində
qurulmuşdu, o hissəni çıxarsaydın əsərin mənası
itərdi. Nə isə əsəri çap etmədilər.
Heç Bəxtiyar müəllimin də o əsəri
çap etdirməyə gücü çatmadı.
Bir də
on il sonra elə "Ulduz” jurnalında çap etdirdim. Bundan
sonra bir povest də yazdım. İkinci povestdən sonra
Ağdam uşaqlarının başlarına gələn məzəli
əhvalatlardan ona yaxın kiçik həcmli hekayələr
yazdım. Hekayələrim azdı.
- "Elm
və həyat jurnalı”na gəlişiniz necə oldu?
-
Universiteti bitirəndən sonra məni Ağsu rayonuna müəllim
göndərdilər. Açığı təyinatımı
özüm seçmişdim. Oranın üçüncü
katibi qohumum idi. Qohumluqdan istifadə edib dərsə getmirdim. Mənim
yerimə başqa müəllim dərs deyib maaş alardı.
Mən isə Bakıda yaşayırdım. Komsomol Mərkəzi
Komitəsi hələ tələbə vaxtımdan məni
tanıyırdı. Bayaq dediyim kimi məni BAM-a
yollamışdılar, odur kli, "Elm və Həyat ”
jurnalında işə götürdülər. "Elm və
həyat” jurnalının baş redaktoru Həsən Mehdiyev
uyğun ştat olmadığı üçün məni
buraxıcı vəzifəsinə təyin etdi.
Buraxıcı
jurnalın nəşrindən məsul şəxs idi. Mən
təbii ki, bu işi də görürdüm, amma əsas
işim ədəbi redaktor idi. Jurnala göndərilən məqalələrin
redaktəsi ilə məşğul idim. O jurnal 120-150 min
tirajla nəşr olunurdu.
- Nə qədər
işlədiniz orda?
- 1987-ci
ilə qədər o jurnalda işlədim. Şöbə
müdiri vəzifəsinə qədər yüksəldim. Mən
"Gənclər” qəzetində işləmək istəyirdm.
Amma o dövrdə bir işdən çıxıb o biri
işə keçmək çətin idi. Həmin il Asif
Quliyevi "Sovet kəndi” qəzetinə redaktor qoydular. Mehman
Cavadoğlu da orda şöbə müdiri işləyirdi. Bir
gün Mehman mənə dedi ki, Asif səni
çağırır. Getdik, söhbət elədik, məni
müxbir vəzifəsinə işə götürdü.
Deməli,
"Elm və həyat” jurnalında şöbə müdiri vəzifəsindən
"Sovet kəndi” qəzetinə müxbir gəldim. Bir
müddət müxbir işləyəndən sonra Asif müəllim
daxili əmrlə "Sosial problemlər” şöbəsi
yaratdı və məni o şöbəyə müdir təyin
etdi. 1988-ci ildə Mehman Cavadoğlu partiya məktəbinə
oxumağa gedəndə isə onun yerinə "Əkinçilik
şöbəsi”nə müdir keçdim.
-Orada nə
vaxta kimi işlədiniz?
-
1990-cı ildə "Ədalət” qəzeti açılana
qədər orada işlədim.
-
"Sovet kəndi” qəzetində tənqidi materiallar
çıxırdı?
- Elə
tənqidi məqalələr yazmışam ki, birdən-birə
üç kolxoz sədrini işdən çıxarıblar.
Kim deyə bilərdi ki, niyə yazırsan? Elə yazılar
olurdu ki, Mərkəzi Komitənin bürosunda müzakirə
olunurdu.
Bir dəfə
Aqropromdan bir yazı yazmışdım. Aqroporom da ciddi təşkilat
idi. On bir nazirlik orda birləşmişdi. Yazıdan sonra
kollegia iclası toplandı. Mən də iştirak edirdim.
İşçilər barədə qərar çıxarmaq
istəyəndə məndən soruşurdular ki, buna nə cəza
verək.
- "Ədalət”
qəzetinin rəhbərliyinə gəlişiniz necə oldu?
-
1990-cı ildə SSRİ-də Hüquqşünaslar
İttifaqı yarandı. Dövlət onlar üçün qəzet
də təsis elədi. O cümlədən də bizim Mərkəzi
Komitədə qəzet yaradıldı. Nizamnamədə qəzetin
adı "Hüquq” idi. Bütün Sovet respublikalarında bu
qəzetin nəşri planlaşdırılırdı. Amma o
qəzeti bir biz çıxarda bildik, bir də Rusiya ilə
Baltikyanı ölkələrdə çıxdı. Qalan
ölkələrdə qəzet çıxmadı. O qəzeti
bir aya çıxardıq. Mən baş redaktorun birinci
müavini, Mehman Cavadoğlu isə mənim müavinim idi. Əslində
mən elə baş redaktorun səlahiyyətlərini icra
edirdim. Çünki baş redaktor postunda oturan Adil
Minbaşı Hüquqşünaslar İttifaqının
katibi idi, heç maaş da almırdı. Onun postu fəxri
post idi. Qəzetin düz 44 nəfər ştatı var idi. O qədər
ştat mənim nəyimə gərək idi, həftəlik qəzeti
tək də buraxardım. Amma sovet hökuməti idi, belə
məsləhət bilmişdilər.
O vaxt
Yusif Rzayevlə Vahid Qazini də işə götürdüm.
Onlar əsgərliyə gedib gəlmişdilər, universitetdə
oxuyurdular. Əvvəl yarımştat götürdüm, sonra
təklif etdim ki, qiyabiyə keçsinlər. Belə də
etdilər, sonra bütöv ştata götürdüm.
Başqa bir neçə tələbəni də işə
götürdüm. Sonralar bir sıra ştatları ləğv
etdim. Misal üçün 11 zona müxbirim var idi, indi
beşi qalır.
-Bir dəfə
"Sovet kəndi” qəzeti ilə əlaqədar
yazmışdınız ki, rayona gedəndə katib, prokuror
bizi hörmətlə qarşılayırdı.
- İndi
elə müxbir yoxdu. Bizim dövrdə jurnalistlik olduqca ciddi və
məsuliyyətli peşə idi. Qəzetlərdə hərf,
üslub səhvi olmazdı. Bunlar hamısı qəzet
işinə ciddilik gətirirdi. İndi də belədirmi? Yox.
-
Rayonlarda jurnalistləri necə qarşılayırdılar?
- O vaxtlar
rayonlarda jurnalistlərə hörmət edirdilər. Mərkəzi
Komitənin qeyri-rəsmi tapşırığı var idi ki,
jurnalistlərə hörmət olunsun. Hər qəzetin də
özünün çəkisi vardı. Birinci "Kommunsit”,
ikinci "Sovet kəndi” qəzeti idi. Üçüncü
"Bakı fəhləsi” idi, sonra "Gənclər” qəzeti
və sair.
- Necə
hörmət olunurdu? Hər qəzetin öz qiyməti var idi?
- Nə
bilim qulluq edirdilər də (gülür.) Bu jurnalistin çəkisindən
də asılı olan bir şey idi. Yaxşı jurnalist hər
kəsdən pul almazdı. Yalnız rayonun yüksək
rütbəli vəzifəlilərindən ala bilərdi. Hər
kolxoz sədrindən pul aldınsa daha nə oldu. Jurnalist
vardı qapısına yaxın düşmək olmazdı,
kolxoz sədri kimdir ona nəsə hörmət etsin. Bir
şey əlavə edim. Sovet hökumətində sistem bu
cür idi. Kim ki deyir rüşvət yox idi, yalan deyir. "Ən
xoşbəxt adam” povestimdə də bu məsələyə
toxunmuşam, onda buna görə başım
ağrımışdı. Jurnalist ezamiyyətə gedir.
Qayıdanda, vaqona minəndə ona zərf uzadırlar.
Açanda görür ki, içində maaşından
qat-qat çox pul var. Sevincək gəlir Bakıya, onu xərcləyir
və gözləyir ki, bir də nə vaxt ezamiyyətə
göndərəcəklər.
- Bəs
bölgü necə idi, redaktorlara da nəsə
çatırdı?
- Təbii
ki, bunda redaktorun da payı vardı. Əgər rayondan
qayıdanda sənə ət, kənd qatığı, pendir
qoyublarsa onu tək yeməyəcəksən ki. Redaktor dədənin
hambalı deyil ki (gülür).
-
Hansı qəzetlərdə rüşvət vardı?
-
Bütün qəzetlərdə vardı, təkcə ədəbi
orqanlarda yox idi. Ədəbi orqanların heç birində
heç vaxt belə şey olmayıb. Heç kim deyə bilməz
ki, ədəbi orqanların hansınasa pul verib nəsə
çap etdirmişəm.
- Bu nə
ilə əlaqədar idi?
- Əvvəla
yazıçılar normal yaşayırdılar.
Yazıçının bir kitabı nəşr olunanda
üç il onun qonorarı ilə dolana bilirdi. Bundan başqa
yazıçılar bir yerə ezam olunanda onlara ezamiyyət
pulu ayrılırdı, bu pulla normal gedib-gələ bilirdilər.
Misal üçün, filan rayona gedib bir kolxozda
görüş keçirirdi, heç o biri kolxozlara getməyə
ehtiyac qalmırdı. Sədr göndərirdi,
üç-dörd kolxoz vərəqəyə möhür
vururdu. Sonra vərəqəni Ədəbiyyat Fonduna göndərirdilər,
gedib pulunu alırdın.
- "Ədalət”
qəzetini nə zaman özəlləşdirdiniz?
-
Elçibəy hakimiyyətə gələn ərəfədə
qəzeti özəlləşdirdim.
-
Müharibə vaxtı deyəsən bəzən
dezinformasiyalar da verirdiniz.
-
Müharibə vaxtı hamı elə bilirdi ki, mənim qəzetim
səngərdə çıxır. Bəli, yeri gələndə,
xəbər bizim xeyrimizə işləyəcəkdisə belə
xəbərlər də verirdim.
-
Başqa nələr edirdiniz ki, başqa qəzetlər etmirdi?
- Mən əski
əlifbanı da, latın qrafikasını da, rus dilini də
yaxşı bilirdim. Hələ tələbə olanda
kitabxanaya gedib "Molla Nəsrəddin”i, "Pravda”nı,
başqa qəzetləri oxuyurdum. Əsrin əvvəllərində
dərc olunan bütün qəzetləri oxumuşdum.
Əvvəllər
qəzetlərdə xəbərlər qəzetin sonuncu səhifəsində
verilirdi. Azərbaycanda ilk dəfə mən belə şey
etdim, birinci səhifədə xəbərləri verdim.
Bunu
özümdən kəşf etməmişdim, "Pravda”da
görmüşdüm. Kiçik-kiçik xəbərləri
ilk səhifədən verirdim. Qəzetin birinci sayı bomba
effekti kimi oldu. Ya da harda görülüb ki, birinci səhifədə
şeir verəsən? Onu da mən etdim. Harda
görmüsüz ki, karikaturanı da "ardı var” ilə
verəsən? Onu da mən edirdim, karikaturanı hissə-hissə
verirdim, növbəti sayda isə hamısını bir yerdə
verirdim. Təbii ki bunlar asanlıqla baş vermirdi,
qarşı çıxanlar da olurdu.
-
"Molla Nəsrəddin”dən nəyi mənimsəmişdiniz?
- Xəbərləri
ironik şəkildə verirdim. Misal üçün,
yazırdım ki, Müdafiə Nazirliyinin maaşını
filankəs alır və ya Səhiyyə Nazirliyinin
maaşını bəhmənkəs alır. Yəni vəzifəsini
yerinə yetirmir, sadəcə maaş alır. Bütün
bunlar hamısı "Molla Nəsrəddin”dən gəlirdi.
- "Ədalət”də
nə qədər baş redaktor oldunuz?
-
1990-2007-ci illərə qədər işlədim.
- Millət
vəkili olanda da işlədiniz?
- Hə,
bir müddət işlədim. Sonra vaxt darlığına
görə işləyə bilmədim. İradə xanım
baş redaktor oldu.
-
Başqa qəzet də buraxmısınız?
- "Boz
Qurd” və "Müharibə” qəzetlərini nəşr
etmişəm. "Müharibə” şəhid ailələrinin
həyatından, milli qəhrəmanların şücaətlərindən
bəhs edirdi. "Boz qurd” qəzetində isə
türkçülüyün tarixindən, türk
xalqlarının yaşayışından, türk sərkərdələrinin
həyatından bəhs olunurdu. Bu qəzeti məktəblərdə
dərslik kimi istifadə edirdilər. "Boz qurd” ilk rəngli
qəzet idi. O qəzet 30-40 min tirajla nəşr olunurdu.
Maarifçi qəzet idi. Sonra qəzeti siyasiləşdirmək
istədilər, mən isə siyasi qəzet buraxmaqdan imtina
etdim.
- Sizin
reket jurnalistikası barədə məşhur bir fikriniz var:
"Bunlar reket yox, dilənçidirlər”.
- Reket
jurnalistikasının yaranmasına səbəb sovetlərdən
qalma ənənə idi.
Kimlərsə
elə bildilər ki, qəzet açacaqlar və hamı
onları qəbul edəcək. Əvvəla, o sistemi sovet
hökuməti qurmuşdu. İkincisi qəzet az idi.
Üçüncüsü isə o dövrün jurnalistləri
jurnalist idilər. "Azərbaycan gəncləri” qəzetinin
ən zəif jurnalisti indinin baş redaktorlarının
çoxunun ən savadlısından bəlkə də
ağıllı idi. Şakir Yaqubov vardı. Onun
gözünü bağlasaydın da qəzet buraxardı. Və
yaxud Mehman Cavadoğlu olsun.
Sovet məktəbi
çox güclü idi. Bəziləri sovet dövrünə
uyub qəzet açdı, düşdülər rayonların
canına. İndi nə kolxoz var, nə sovxoz, hamısı
özəl mülkiyyətdir. Kimi qorxudacaqsan? Ancaq şər
atmaqla məşğuldurlar. Onlar da məcbur olub dilənçi
payı verirlər belələrinə. Ona görə
demişəm, bunlar dilənçidirlər. Bunlar reket deyillər,
reketdən qorxarlar, bunlar şantajçıdırlar.
- Təcrübəli
jurnalist kimi bunun qarşısını almaq üçün
hansı təklifləriniz var? Həbslə bunun
qarşısını almaq mümkündürmü?
- Adam
öldürənə güllənmə cəzası verəndə
daha qətl olmur ki? Olur. Artıq qabağı alınmağa
doğru gedir. Mətbuat Şurası bununla məşğul
olur. Reket qəzetlərin siyahısı hazırlanıb
bütün təşkilatlara paylanır, artıq jurnalist gələndə
müəssisə rəhbəri siyahını açıb
baxır ki, görsün o qəzetin adı bu siyahıda var,
ya yox.
- Millət
vəkili olmağınız jurnalistika fəaliyyətinizə
necə təsir etdi?
- Son illər
jurnalistika ilə aktiv məşğul deyildim. Əsasən bədii
yaradıcılıqla məşğul idim. Əsas
vaxtımı ədəbiyyata sərf edirəm, yalnız
gündəmdə olan hadisələrlə bağlı
köşə yazıram. Əgər bu gün biri Qurbanəli
bəy Mirzə Cəlilin keçəlinə tapança dirəmişdi
yazırsa, mən ona necə cavab verməyim? Belə tərbiyəsizlik
olar? Keçəl dediyin o başda əlli adamın
ağlı vardı. Mən ona dərhal münasibət
bildirməsəm olmaz.
Ədalət.-2013.- 8 may.-S.3.