PAYIZ ÇİÇƏKLƏRİ
(Sevimli müəllimim Sədnik Paşa
Pirsultanlı Haqqa qovuşdu...)
Deyirdi ki, "Aytel, mən öləndə yasıma qara geyib gələrsən". Qara geydim o gün. Bəlkə də o gün hamıdan çox ağlayan mən oldum - "Qara paltarlı qadın" - mən.
Dərd
ürəyim oyunca,
Qurban
gedim boyunca,
Eşitsən
ki ölmüşəm,
Ağla məni doyunca.
Ali təhsilimi
başa vurduqdan sonra ilk iş yerimə tələsirdim. Etiraf edim ki, özümdən çox razı bir
xanım idim. Texniki universitet bitirsəm də,
ədəbiyyatı sevirdim. Oxumadığım
bədii ədəbiyyat qalmamışdı (əlim
çatan kitabxanalardan). Hətta bir
şeir kitabım da çıxmışdı - "Sevgidən
doğulan işıq". Özümü şair hiss
edir, şeirlərimin (qüsurlarla dolu şeirlərimin)
qarşısında durmağa şair axtarırdım (gənclik
elə bu deyilmi?).
İlk
iş yerimdə - Gəncədə yerləşən
"Pirsultan nəşriyyat və poliqrafiyası"nda Sədnik
Paşa Pirsultanlı məni gözləyirdi. Onu
da deyim ki, ora getməyimi şair-publisist Ramız Təmkin məsləhət
görmüşdü.
Qapını
döydüm, otaqdan səs gəldi: "Buyurun". Otağın yuxarı tərəfində üzərində
kitab-dəftər, qələm, kağız-kuğuz olan
masanın arxasında əyləşmiş nuranı bir
ağsaqqal gördüm. Bəstəboylu
olduğu çox tez nəzərə çarpırdı.
Salam verdim, əyləşməyə yer göstərdi və
dedi:
-
Eşidirəm səni, qızım.
Doğrusu, bu müdir-müəllimin mənə
"qızım" müraciəti çox xoşuma gəldi. Dedim:
- Mən
burada işləmək istəyirəm.
Üzündə səmimi bir təbəssüm
yarandı.
Sifətinə baxanda ilk nəzərə çarpan qalın,
gözlərinə kölgə salan qaşlarını bir-iki
dəfə yuxarı dartaraq məni diqqətlə
süzdü və soruşdu:
-
Hansı sənətin sahibisən?
- Texniki
universitet bitirmişəm.
-
Qızım, axı bura ədəbiyyat adamları gəlir.
Yaxşı, başqa nə iş bacarırsan?
-
Heç nə.... (susdum).
- Bəs
bura nə üçün gəlmisən?
Doğrusu yaman tutuldum. Bir müddət susdum və dedim:
- Şeir
kitabım da var....
- Eləmi,
çox gözəl. Mənə bir-iki şeir
oxuyarsanmı?
Kitabımı çantamdan çıxardım və
şeirlərimdən oxudum. Məni diqqətlə
dinləyir, arada "afərin" deyirdi. Sonda qərar verdi:
- Sabahdan
gəl işə!
Sevincimin həddi-hüdudu yox idi. Elə səhərisi
folklorşünas-alim Sədnik Paşa Pirsultanlının rəhbərlik
etdiyi "Pirsultan nəşriyyatı və
poliqrafiyası"nda bədii redaktor vəzifəsinə təyin
edildim. Elə həmin zamandan Sədnik müəllimin
yaradıcılığı ilə yaxından tanış
olur, Azərbaycan və dünya ədəbiyyatının
incilərini onun kitabxanasından oxuyur, öyrənirdim. Onun yazılarını yazdıqca, nəşrə
hazırlanan kitablarını korrektə, redaktə etdikcə
məndə də folklora maraq yaranır, Türk
dünyası söz tarixinə bələd olurdum.
Sədnik Paşayevin adı ilə hansı qapını
döysəydin, qapılar üzünə taybatay
açılırdı. Tək Gəncəbasarda yox, bütün
Türk dünyasında tanınır, sevilirdi. Fəxr edirdim onunla, öyrənirdim ondan. Sonralar bizim ailələr arasında qohumluq
bağları da yarandı.
Hər gün yeni-yeni şeirlər yazırdı. O zamanlar şeirlərinin
"İlham pərisi" də mən idim...
Mənə "qızım" deyirdi. Və altı
övladından başqa mənə də olan böyük
sevgisindən xəbərdar idim...
Əzizim,
ulu dağlar,
Çeşməli,
sulu dağlar,
Burda bir
igid ölüb,
Göy kişnər, bulud ağlar.
Elə
günlər olurdu ki, gecəyarı mənə zəng edib
deyirdi: "Aytel, qələm kağız götür". Bilirdim ki, təzə şeir yazıb. Yuxulu-yuxulu kağız-qələmə
qaçırdım. Və bir gün bir
kitablıq şeiri ona göstərdim. Onun
şeirləri idi. O şeirləri beş
il ərzində bir-bir toplamışdım. Və
xahiş etdim ki, bu şeirlərdən ibarət kitabın
adını "Payız çiçəkləri"
qoysun. Onu da deyim ki, o bir kitablıq
şeirlər Sədnik müəllimə əsil sürpriz
oldu. Mənim o şeirləri
toplamağım, kompüterdə yığaraq kitab şəklində
ona təhvil verməyim, onsuz da zərif qəlbli müəllimimi
çox kövrəltdi.
Deyirdi:
"Aytel mən bir sözümlə adamı dağa
qaldıra da bilərəm, dağdan endirə də". Düz deyirdi. O istədiyi adamı yüksəldə
və bir anlıq yerə vura bilirdi. Hazırcavablığı,
baməzəliyi, əliaçıqlığı, qonaqpərvərliyi
dillər əzbəri idi. Siyasətə
qarışmazdı. Söz düşəndə deyərdi:
"Padşahla padşahlıq eləmək olmaz".
Bir gün işlədiyim redaksiyaya (baş redaktoru
olduğum "Töhfə" qəzetinin redaksiyasına)
orta yaşlı bir bəylə gəldi. Sədnik
müəllim salam-kalamdan sonra lap aşağıdakı stulda
əyləşdi. Yanındakı adam
isə salam belə vermədən keçdi başa. Him-cimlə
soruşdum: "Bu kimdi ki başa keçir?" Sədnik
müəllim ucadan dedi: "Fikir vermə, Aytel, müəllimdi".
Yay ayları idi, Gəncədə "Xan
bağı"nda bir neçə gənc xanım və
Paşayev istirahət edirdik. Universitetdən yaşlı bir
müəllimə bizə gözünü süzdürərək
istehzalı şəkildə dedi: "Ay Sədnik müəllim,
yenə cavan xanımları başına yığmısan...". Doğrusu qadının istehzalı
baxışı mənim acığıma gəldi və
dedim: "Ay Sədnik müəllim, o niyə elə edir?
Güldü və dedi: "Aytel, eşitməmisən, xəstə
yanında nar yeməzlər".
Bu kimi
hadisələr o qədərdir ki, hətta Sədnik Paşa
Pirsultanlının sözlərindən ibarət lətifələr
kitabı da ışıq üzü görüb...
Əzizim,
el arasın,
Cənnət
say el arasın,
Ölüm
yaddır o kəsə,
Ei sevsin, el arasın.
Daim gənclərlə olurdu. Deyirdi ki, məni cavan
saxlayan gənclərin arasında olmağımdı.
Toy, nişan, ad günləri və s. mərasimlərdə
çağrılan yerə mütləq gedərdi. Həm də ağır, sanballı, özünəlayıq
şəkildə. "Ruhani"
havasını çox özünəməxsus rəqs edərdi
(bu, efirlərdə belə yayınlanıb).
Dadlı yeməkləri həm bişirməyi, həm də
yeməyi çox sevirdi. Bu yaxınlarda mənə zəng etdi və dedi:
"Anana de, bir yaxşı xəngəl hazırlasın,
yuxası çox nazik olsun haa, gəlirəm sizə". Anam tez hazırlıq gördü. Deyəsən, müəllimim bəyənmişdi xəngəli.
Son zamanlar yaman kövrək olmuşdu. Mənim
Bakıya köçməyim onu çox
üzmüşdü. Telefonda bir dəfə incik halda
dedi: "Aytel, bə xəstələnmişəm, niyə
buralara gəlmirsən..."
Ölümündən bir gün əvvəl Ramiz Təmkinə
zəng edib deyib ki, "sabah gejdənnən (gəncəlilər
tezdənə gejdən deyir. Həmişə bu
sual məni düşündürüb ki, axı tez deməlidilərsə
niyə gecdən deyirlər. Sonralar
uşaq ədəbiyyatının tanınan siması Aləmzər
Əlizadə mənə izah etdi ki, gejdən gejədən -
gecədən deməkdi. Yəni o başdan) gələrsən
mənim iş yerimə Aytelin yanına gedəcəyik". Mənə kitab verməli idi - "Pirsultan
pinarı" şeirlər toplusunu. Həmişə
olduğu kimi yenə də ən gözəl əsərinin
sevincini mənimlə bölüşmək istəyirdi.
İş yerində də deyib "Uşaqlar,
Ayteli görmək istəyirəm, durun onun yanına gedək
(ümumiyyətlə, Paşayev günün hansı vədəsi
olur-olsun işini buraxıb ürəyi istəyən yerə
gedən idi). Sonra nə qərara gəlibsə, deyib sabah gedərik (keşkə həmin gün gəlsəydi....).
Səhərisi Ramiz Təmkin və idarə işçiləri
onun yolunu çox gözlədilər....
Onunla axırıncı dəfə
yazıçı-şair, jurnalıst Kənan Hacı Gəncəyə
gələndə görüşdük. Həmin
görüşün videolenti məndə durur. O qədər
həyat eşqiylə, sevgiylə danışırdı,
inanmaq olmazdı ölümünə. Həm də qəfil
ölümünə...
85-ə
yaxın idi kitablarının sayı, dedim: "Ay Sədnik
müəllim, gələn il 85 illiyiniz olacaq, elə edin ki,
kitablarınız da gələn iləcən 85 olsun".
Dedi: "Aytel, sən nə danışırsan, doxsana
çatacaq".
Son zamanlar əli qələm tutmurdu. Məncə
yazar üçün bundan ağır dərd yoxdu. Gecənin
bir vədəsi, hansısa misralar yadına düşür,
onu kağıza köçürəmmirsən... Deyirdi:
"Yaddaşımda qalanı səhər kompüterçiyə
deyirəm, köçürür. Yadımdan çıxanlar
isə hayıf olur...". Və bir də
deyirdi ki: "Sinəmdə o qədər kitabların
mövzusu var, cild-cild, qalaq-qalaq". Qismət olmadı...
Mən deyərəm ki, Sədnik Paşa Pirsultanlı
kimi həyat eşqli, yorulmaz, məhsuldar ikinci bir yazar
tapılmaz. Ağrıyırdı, acıyırdı,
küsürdü, inciyirdi, lakin bütün bunları
büruzə vermirdi.
Son zamanlar çox kövrək olmuşdu. Söhbət əsnasında
tez-tez kövrəlir, pünhanca cibindən
yaylığını çıxarıb göz
yaşlarını silirdi. Onun nəsrindən
yazdığım tədqiqatı ilk dəfə mətbuatda
görəndə mənə zəng etdi və göz
yaşları ilə təşəkkürünü bildirdi.
Sonra "Sədnik Paşa Pirsultanlı nəsri"
kitabımı çap etdirdi, çox həvəslə.
Bilirdi ki, son illərdə yazdığı
şeirlərindən ibarət kitab hazırlayıram -
"Payız çiçəkləri" adlı şeirlər
toplusuna yazdığım araşdırma kitabını.
Həm də ona görə gözləyirdi ki,
o kitab Sədnik müəllimin sevimli ömür
yoldaşı, dünyasını vaxtsız dəyişmiş
Səfurə Pirsultanlının yoxluğundan sonra qələmə
aldığı ilk məhəbbət şeirlərindən
ibarət idi. O şeirlər ki, doğum tarixinə, yerinə-yurduna,
əyin-başına mən yaxından bələd idim. Bəlkə də o kitab Paşayevin
ömrünün on ilinin xatirə kitabi olacaqdı. Çox səbirsizliklə gözləyirdi o kitabı.
Kitab demək olar hazır idi, amma tənbəllik
və məsuliyyətsizliyim ucbatından müəllimim o
kitabı görmədi. Və bilmirəm ki, o kitabı nəşr
etdirəcəyəmmi....
Əzizim,
daşdı dağlar,
Çınqıllı,
daşdı dağlar,
Sən
yatıbsan naqafil,
Mehmanın
köçdü, dağlar!
Folklora o qədər bağlı idi, onun gözlərindən
baxaraq, onun ürəyindən su içərək, onun
sözlərində süslənərək mən də
özüm bilmədən folklorçu olmuşdum. Ayrı-ayrı
yerlərə gedəndə ordakı yaşlı-başlı
adamların dilindən çıxan hər bir kəlməni qələmə
almağa çalışırdım.
O hətta
son kitabında ("Azərbaycan ağız ədəbiyyatı
bayatıları") gənc folklorşünaslara
cığır da açır, bu cığırla getmək
lazımdı, bu yolun başında filan sirr açılacaq
deyir, hətta quş dilinin də öyrənilə biləcəyinə
işarə edirdi: "Quşun lüğət xəzinəsində
olan 26 sözü öyrənmək yaşlı adama çətindir.
Lakin bunu cavan qarşısına qoysa məqsədinə nail
olar". Və elə həmin kitabdaca bir
neçə quş sözünün açarını da
oxucuya - quş dilini öyrənmək istəyənlərə
ərməğan edir.
O, öyrənməyi
və öyrətməyi çox sevirdi. Bacarıqlı tələbəsinə
fəxrlə baxır, "mənim yetirməmdi", - deyirdi
(yetirmələrinin çoxusu onu son evinə yola salmasa belə...).
Mənə deməsə də, ayrı-ayrı
adamlardan eşidirdim ki, məndən razıdır.
Bir efirdə
jurnalist mənə sual verəndə ki, ədəbiyyata necə
gəldin, yardımçın oldumu, qeyri-ixtiyari dedim,
yardımçım olmayıb, özüm gəlmişəm.
Əslində mən uşaqlıqdan bədii ədəbiyyatı
sevmişəm, oxumuşam, şeirlər yazmışam, ilk
kitabım çıxıb, bütün bunlardan sonra Sədnik
müəllimi tanımışam. Lakin mən
onun yanında nəsrə başlamışam. Ondan bəhrələnmişəm, o mənim
yardımçım olub, haqqımda yüksək fikirlər
söyləyərək mənə qanad verib, müxtəlif mətbu
orqanlarda imzamı tanıdıb. Və
onunla çoxlu sayda deyişmələrimiz var. Hətta
Paşayevin topladığı əfsanələrdən təsirlənərək
yazdığım şeirlər də
yaradıcılığıma daxildir.
Bu yaxınlarda Türkiyənin Muğla bölgəsində festivalda idim (Uluslararası Aktivist Sanatçılar Birliyinin təşkilatçılığı və UASB-nin Azərbaycan təmsilçisi, rəssam Nevai Metinin dəvəti ilə). Orada Sədnik müəllimin iki kitabını Muğladan seçilmiş Millət vəkili Nurəddin Dəmirə və UASB-nin başqanı Umit Yaşar Işıkhana təqdim etdim. Təqdimatı videogörüntü ilə Paşayev də izlədi. Əlbəttə, bu, mənim müəllimimə olan sevgim idi ki, burdan ora kitablarını Görüntülərə kövrələ-kövrələ baxdı...
Övladlarını, nəvələrini çox sevirdi. Böyük oğlu Səyyaf Paşayevin qəfil ölümü onun qəddini bükdü...
Mən aşiqəm ov deyil,
Çaxmaq deyil, ov deyil,
Qolun
qurusun, ovçu,
Bu,
vurmalı ov deyil...
(bayatılar S.P.Pirsultanlının "Azərbaycan
ağız ədəbiyyatı bayatıları"
kitabından götürülmüşdür.)
Deyirdi ki, "Aytel, mən öləndə yasıma qara
geyib gələrsən". Qara geydim o gün.
Bəlkə də o gün hamıdan çox
ağlayan mən oldum - "Qara paltarlı qadın" - mən.
Öldüyü
bir gündən hamı soruşurdu: "İradə, sən
niyə sevimli müəllimin barədə yazmadın, niyə
susdun?". Amma kimsə bilmədi
ki, mən susmadım. Müəllimimlə
hər gün söhbət etdim, lakin qələmə
yaxın dura bilmədim. Göz yaşlarım qoymadı
yazmağa...
Və mənə bir söz də deyirdi, deyirdi ki,
"Aytel, mən bilirəm ki, sən məni daim xatırlayacaqsan". İndi
görürəm o yenə də haqlıymış.
İstəsəm də, istəməsəm də sevimli
müəllimimdən - Sədnik Paşa Pirsultanlıdan
danışıram...
İradə Aytel
27.09.13
Ədalət.-2013.-8 oktyabr.-S.6.