Əllərimə heç vaxt dəyməyən əllər

 

Aysel Qarabəyli

 

Hər açılan səhər hələ

yaşamaqçün bəhanə deyil...

Bilirsən ki, yenə gələcək gecə...

Gecənin gəlməsi də ölümə səbəb deyil.

Bilirsən hardasa var bir səhər...

Qırtlağına bıçaq kimi dirənsə qəhər,

sabah unudacaqsan hər şeyi,

düşəcəksən bir tikə çörək dərdinə...

Hansısa bir başıbatmışın xətrinə

çıxacaqsan küçəyə

külək yellədəcək səni

kiminsə zivədən asılan yırtıq çuxası kimi...

Günəş zenit nöqtəsinə dirənəndə

içinin göz-gözü görməyən qaranlığında

bir-birini tanımayanda duyğuların,

itirəndə solun-sağın,

güclə sürüdüyün ayaqlarınla

qayıdacaqsan xarabana axşam düşəndə...

Qorxuların ruhunda

qarışqa kimi gəzişəndə,

bu gecədən səhərə sağ çıxmağa

daha qalmayanda dözümün,

məzar kimi soyuq yorğan-döşəyində

açıla bilməyəndə buz kəsmiş dizin

düşünəcəksən ki,

gərək elə səhər asaydın özünü

düz kəllənə düşən Günəşin şüasından...

Ya da Ayın kölgəsi işığı altında

iki  yerə bölünən yatağında

uzanıb paralanaydın...

amma işıq düşən tərəfdə...

Heç olmasa ölümün işıqlı olaydı...

səhər dibçəkdəki

hələ açılmamış güllərini

elə köklü-köməcli kimisə qopardıb

hələ təzəcə qazılmış

qəbrinin üstünə qoyaydı...

Artıq heç kəsə lazım olmayan

bir cüt köhnə ayaqqabını

küçə uşaqları götürüb geyəydi,

gəlib qəbrinin üstünə ruhuna

Fatihə oxuyaydı...

biləydin ki, hardasa bir insan

qəribsəyib sənsiz...

hardasa bir Günəş

səni xilas edə bilmədiyi üçün

özü-özündən utanır,

hardasa bir Ay özünü sənin qatilin sanır...

 

***

 

İçimdəki şeytan yem axtarır...

Ruhumun qurbanı bəs eləmir ona.

Sökülmüş ruhumun tülünə bürünüb

açdığı qara deşikləri sayır bir-bir...

Ulayır yalquzaq səsiylə...

Bəzən fəlakəti maqnit kimi çəkən,

cazibə qanununa uyan qara deşiklərin

udduğu günəşimin qızılı hörüklərini

soldurur od nəfəsiylə.

Deyəsən, inkir-minkirə qalmayacaq...

Mizan-tərəzi gərək olmayacaq...

Ruhumda söndürülən Günəşin

solmuş telləri şahidlik edəcək

günahlarıma.

Qıl körpüsü ikiyə bölünəcək...

İçində Günəşi söndürülən şair

qurğuşundan ağır olur.

Cəhənnəmin qaynar çöllərində

ruhum çürüyəcək

içində ölü Günəş...

 

***

 

Anasının bətnində ikən

Şuşadan qaçqın düşən uşağın

indi iyirmi yaşı var.

Mən Şuşanı görməyə-görməyə

içimdən Şuşa düşəndə

on yaşım vardı.

O, anasının bətnində

ola-ola son dəfə görüb Şuşanı...

Mən vətənimin göbəyində ola-ola

ilk dəfə görməmişəm.

Mən ondan on yaş böyüyəm,

o, məndən on yaş kiçik...

Amma bu kiçikliyilə

o, məndən iyirmi yaş böyükdü.

Çünki o, anasının ciyərləriylə

Şuşadan udduğu

sonuncu yudum havanı

düz iyirmi il böyüdüb içində.

 

***

 

Gecənin bir yarısı...

Yağışın səsinə bax...

Xışıldayan yarpaqlar

sanki əks-sədasıdı

yağış dualarının...

Bu yağış zümzüməsi

Haqqa yalvarışıdı

nəhayətsiz səmanın.

Sanki dəstəmaz alıb

namaza durub gecə,

Ay gecənin alnında

möhür yeri kimidir...

Ulduzlar təsbeh kimi

gecənin əllərində...

Allahın adlarını

bircə-bircə zikr edir.

Sanki mömin insantək

gecə işa namazında

Allaha təzim edir.

 

***

 

Yox, çığırıb-bağırmaq lazımdır...

Pəncərəni açıb

guya özünü atırmış kimi

sallamaq lazımdır ayaqlarını

aşağı...

Yoxsa bir-birinə söykənmiş

bu on altı mərtəbəli

binalarda yaşayan

bəxtəvər insanlar bilməzlər ki,

aylardı lifti işləməyən

bir doqquzmərtəbə binanın

düz doqquzuncu mərtəbəsində

bətnində doqquz aydır

çıxa bilməyən şeirləri çürüyən

bədbəxt bir şair var...

 

***

 

Əllərimə heç vaxt dəyməyən əllər

bilsinlər ki,

necə soyuq olur əllərim...

qışda da, yazda da,

yayda da, payızda da...

Bilmirəm əvvəlcədənmi

ölümə hazırlayır özünü...

Hansı bir fəsildəsə xəyal edir

öz bəyaz, çəhrayı,

yaşıl, qızılı ölümünü...

Ya sevgisiz ölüb gedəcəyi

düşüncəsi dondurub

damarındakı qanını,

ya sevmədən

sevgidən yazdığı şeirlərin

ölüm qorxusudur

bürüyüb canını...

 

***

 

Varmı bu dünyada məntək olanlar?

 

Yorğun qollarımdan qaralmış göylər

yüz pudluq daş kimi asılıb qalıb.

Yüz ildi Allaha sarı gedirəm,

Orda bir məzarım qazılıb qalıb.

Niyə belə qərib, bu qədər yaddı

üstündə gəzdiyim bu tanış torpaq?

Sanki Allah məni sürgünə atıb,

Bura qumlu vadi, sarımtıl quraq.

 

Bəlkə yüz il əvvəl dünyaya gələn

birinci ruhumun günahlarıyam?

Bəlkə sinəsinə güllələr dəyən

bir nakam şairin son ahlarıyam?

 

Gözümə dirənən qapı-pəncərə

elə bil sabah yox, ölüm gətirir.

Şüşə arxasında solğun mənzərə

içimə qəribə hüzün gətirir.

 

Varmı bu dünyada məntək olanlar?

Ruhumun məskəni darma-dağınıq.

Pəncərəm önündə saç-baş yolanlar,

Ağac da olsanız, elə yaxınıq.

 

Çıxıram küçəyə, üstümə çökən

yerlərə, göylərə deyim gəlirəm.

Bu cansız bədəndə bir can var ikən

ruhumu Allaha qurban deyirəm.

 

                        

Etiraf olunmayan sevgi

 

sən onu tanıyırdın,

o səni...

Hər gün gedib-gəldiyiniz

yollarınız birdi.

Hər gün bir avtobusa minərdiz

səhər-axşam...

Sən çox vaxt oturardın,

osa bir küncdə durub

baxardı sənin həyəcandan

əlindəki dəsmalı

bürüb-büküb, sonra təzədən açan

sürətli barmaqlarına...

Bəlkə düşünərdi ki,

o barmaqlar o cür sürətlə

pianinonun ağ-qara dillərində

rəqs eləyir,

ya da vərəq üstündə

ora-bura qaçışan sözlərin dalınca düşüb

onları tutmaq istəyir...

Salmaq istəyir bir vəznə, ahəngə,

sonra da ad qoymaq istəyir...

ya şeir, ya hekayə, ya da kiməsə

heç bir zaman verilməyəcək

sevgi məktubu...

Sonrasa eyni bir yerdə düşərdiz...

Sən tutacaqlardan tutub

yavaş-yavaş  pillələrdən enəndə,

o barmaqlarının

tutacaqlarda qalan istisinə

tutardı əlini düşünərdi ki,

o qız heç vaxt imkan verməz

əlləri əllərində isinə.

Ovcunda saxlayardı

əllərinin istisini,

soyuq qış günlərində

qızınmaq üçün

avtobus dayanacağında                                                           

küləyin şiddətli həmlələrinə

güclə tab gətirən ağac kimi

yellənə-yellənə...

Bir-birinizə yad

bu qədər tanış...

bir tək sizi

təpədən-dırnağa kimi isladıb

səhər yuxusundan oyadan yağış

söyləyərdi sizə hərdən:

danış ona hər şeyi, danış.

 

 

Sevginin həndəsi təzahür

 

İki nöqtədən keçən bir düz xətt kimi

keçdi içimizdən sevgi...

O iki nöqtəyə bir nöqtə də əlavə eləyib,

ondan iki xətt keçirib

üçbucaq da edə bilərdik...

O iki nöqtəyə iki nöqtə əlavə eləyib,

ondan üç xətt keçirib

düzbucaq da edə bilərdik...

Ancaq təəssüf ki,

ancaq iki nöqtəni birləşdirən

bir düz xətt kimi keçdi içimizdən...

Keçdi bir anlığa, ləngimədi.

Nə sağa buruldu, nə sola...

Sevginin bütün bucaqları

boyunca hərəkət etmədi.

Deməli sevgi deyildi.

 

                              

Bir skripka səsiylə inləyir gecə

 

Bir skripka səsiylə inləyir gecə,

Hansısa notunu meh oğurlayır.

Bir evin damına çıxıb gizlicə

Səsinin notunu orda arayır.

 

Re-minor ladında köklənib göylər,

Baxın gözləriylə baxır ulduzlar.

Kimsə pəncərədən gözünü döyər,

Qəmli orkestrdən olubdu bezar.

Kimsə anlamaz ki, Ay niyə solub

İlahi musiqi melodiyasında.

Nə bilsin buludlar nə üçün donub,

Duruxub yer ilə göy arasında.

 

Belə bir söz var ki, Haqq hüzurunda

Mələklər Baxı ifa eləyir.

Mənim ürəyimin qatı buzu da

Re-minor melodiyasında əriyir.

 

Bir skripka səsiylə inləyir gecə,

Son notu qəlbimdə gizləmişəm mən.

Baxıb gözlərimə kimsə xəlvətcə,

Anlarmı o notu necə sevirəm?

 

 

***

Yaşamağa gecikdim...

Vağzaldan çıxıb

ünvanına vaxtında

yetişməyən qatar kimi

zəifdi sürətim...

O qatarı

qəfil qarşısına çıxan

yaralı maral mərhəməti

ləngitmişdi...

Məni isə sevgisizliyin

ömrümdən ötüb keçən

ekspress qatarının

qurtarmaq bilməyən karvanı...

 

***

Ağacın budaqları torpağın Allaha

dua üçün açılan əlləridi...

Yaşıl yarpaqları duaları.

Yağış yağır,

yuyur yaşıl yarpaqları..

Külək budağından qoparıb

sonsuzluğa aparır...

Allahın hüzuruna tərtəmiz gedir

yarpaq dualar.

 

***

Lampa işığı tavandan sürüşdü,

soyuq döşəməylə öpüşdü...

Döşəmədə ləpir-ləpir gəzişən,

ayaqları bir-birinə ilişən

kölgələrini qucağına aldı...

Bir az xəyala daldı,

keçmişi yada saldı...

Yadına düşdü

çıraq olduğu vaxtlar,

çıraqdan axdığı vaxtlar...

Yuxarıdan-aşağı deyil,

aşağıdan-yuxarı baxdığı vaxtlar...

Bu dəm uşaq gəldi,

söndürdü lampa işığını.

Eh insan, insan...

Qoymur ki, heç nəyi

öz ilkinliyində qalmağa...

 

 

Ədalət.-2013.-30 yanvar.-S.6.