BOZQIRIN
YALQUZAĞI
(hekayə)
Yenə də anamla atam dalaşır. Neyləyim?
Gedim atamın ayaqlarını qucaqlayım ki,
vurma. Ya anamı qucaqlayım ki, kötəklər
mənə dəysin. Qoy bir az
gözləyim. Nə qədər dalaşmaq
olar axı? Qısqanclıq nə pis
şeymiş. Böyüyəndə mən
heç vaxt qısqanc olmayacağam.
Hər gün belədir. Atamın evə girməyini
görürük. Başlayır ki, "ay arvad, bu nə
siqaret iyidir gəlir səndən?",
yaxud da ki, "üstündəki ağ ləkələr nədir?"
Tərlədiyi üçün
çıxarıb teldə asdığı alt paltarı
görəndə də qısqanır. Anam
isə evdar qadındır. Bütün
günü evdə olur. Dükan-bazara da
getmir. Məni göndərir.
Atam anamdan düz on dörd yaş böyükdür. Səhər
tezdən yuxudan durur. Binamıza yaxın
stadionda qaçır, turnikdə dırmanır, pres hərəkətləri,
idman edir. Sonra evə gəlib soyuq suyla
yuyunur, nahar edib işə yollanır. Bütün
günü də işdə olur. İqtisadçıdır.
Axşam yorğun-arğın gəlir. Gələn kimi də başlayır davaya. Çarpayının altına baxır,
yatağı iyləyir. Sonra iri əlləriylə
anamın balaca başını ovcuna alaraq sıxır,
başına yaxın gətirərək,
"gözümün içinə düz bax" deyə
qışqırır. Anamın da gözləri
atamın ovcunun təzyiqindən bərələ-bərələ
az qalır hədəqəsindən
çıxsın. İki dəqiqə bir-birilərinə
gözlərini dikib dururlar. Sonra atam
sağ əlini yuxarı qaldırıb anamın üzünə
yağlı bir şillə çəkir. O da "vay dədə,
öldüm" deyərək sərələnir yerə. Atam birin də vurmaq istəyəndə mən
çatıram anamın hayına. O da mənə
görə day vurmur.
Bir az keçəndən sonra isə atam heç
nə olmamış kimi anamı qucaqlayır, telini
sığallayır. Bundan nazlanan anam "başımdan bərk
sıxma, ağrıdır" deyəndə bir az əvvəl əliylə
sıxdığı, şillə vurduğu yerləri
öpüşə qərq edir. Mən də
sevinə-sevinə hər ikisini qucaqlayıb onlara qoşuluram.
Mehriban ailəyik. Bircə
vuruşmaqları olmaya da.
İndi isə qarışmayacağam. Qoy
qırsınlar bir-birilərini. Day
bezmişəm.
- Ay ana,
öldüm.
- Can, ana!
Bezmişəm, nə qədər belə davam edəcək
axı?
- Ay dədə,
öldüm.
O biri
otaqda atam anamı döyür. Mən də necə sakit
dayanmışam e... Yox. Otağımdan
bir addım da atan deyiləm. Bir azdan onsuz
da barışacaqlar. Hə... deyəsən
sakitləşirlər. Anam mətbəxə
keçdi. Çaxmağın səsi gəlir.
Yəqin qazı yandırıb, xörəyi
isidir. Süfrə açır. İndi də məni çağıracaqlar.
- Ənik, gəl yeməyini ye.
Dedim,
axı. Barışıblar. İndi də başlayacaq dərslərimlə
maraqlanmağa.
- Məktəbdə
nə var, nə yox? Dərslərin necədir?
-
Yaxşıdır. Bircə cəbrdən
çətinliyim var.
- Həmişə
belə olur. Mən iqtisadçı. Uşaq isə riyaziyyatdan əziyyət çəkir.
Çəkib də anası tərəfə.
- Ata, bu nə
addır e qoymusuz mənə. Uşaqlar
bütün günü sataşır. "Ərik"
deyirlər, "şaftalı" çağırırlar məni.
- Ay bala,
onlar nə başa düşür Ənik nədir? Mənim adım Bozqırdırsa, sən də
Ənik olmalısan. Sən araya söz
qatma, niyə dərslərini yaxşı oxumursan? Sən başa düşürsənmi ki, Boz Qurd nəslindənsən?
Sən indi Əniksən. Böyüyəndə
Bozqır, Boz qurd olmalısan. Yaxşı
oxumalısan ki, iş-güc sahibi olasan. Ailənə
çörək gətirə biləsən. Mənim kimi.
Bəlkə mən də bir-iki sual verim. Yoxsa
dayanmayacaq. Düz "Xəbərlər"
başlayana qədər tənbeh edəcək.
- Ata, məni
attraksiona nə vaxt aparacaqsan?
- Nə
vaxt dərslərini yaxşı oxusan onda.
Deməli heç vaxt. İndi də anama
göstəriş verməyə başlayacaq.
- Ay
qız, Asena, kostyumumu hazırla, şalvarı, köynəyi
ütülə. Səhər tezdən
çatdırmırsan. İşə
gecikirəm.
- Yenə
bəzənib, düzənib hara gedəcəksən?
-
Bazlığa. Yandırıb tökürsən
e məni. Adam səhər tezdən hara gedər?
- Bəs
sən mənim üstümü iyləyəndə,
yatağı mikroskopdan keçirəndə
yaxşıdır, mən deyəndə pis? O gün də
kostyumunun üstündən sarı tük tapmışam
-
Başlama... Maşınım yoxdur. Avtobusda yəqin kimdənsə yapışıb.
- Hələ
köynəyindəki pamada ləkəsini demirəm. İndi deyəcəksən ki, o da dönərdən
süzülən tomat ləkəsidir.
- Sənə
dedim ki, başlama.
- Hələ ağ ləkələri demirəm. Ehtiyatla iç bu
ayranı da. Balaca uşaqsan?
- Bax sonra
da televiziyanın "İnsan və qanun" verilişində
deyəcəklər ki, filankəs arvadını basdı
öldürdü. Taqsır da kişidədir.
Ay arvad, əsəbləşdirmə məni.
-
Yaxşı. Gedim kostyumunu hazırlayım.
Bir azdan serial başlayır.
Yaxşı qurtardıq. Dava-dalaş olmadı.
Mən də dərslərimi hazırlayım.
Ən maraqlı yeri bir azdan başlayacaq. Hə. Serial başlayır.
-
Bozqır, gör necə sevirlər bir-birilərini. Ər-arvaddırlar e özü də.
- Məni
bu serial maraqlandırmır. Heyf deyil "Qurdlar
vadisi pusu". Lap Boz qurdların kinosudur. Basıb-kəsən,
vurub-yıxan.
-
Yaxşı şey öyrənməzsən orda. Toçnı ordakı kimi döyürsən məni.
Heç uf da demirsən. Elə
bil ki, düşmənimsən.
-
Yaxşı, gəl otur yanımda.
- Yox.
- Gəl dedim bura.
- Hə.
Oturdum. Nədi? Boynumu
sıxma. Ağrıdır. Əlinin izinə bax?
-
Yaxşı. Mmmmaç.
-
Yavaş öp. Şillənin yeri də incidir.
Vsyo da. Başlandı. Bax, ay ata, deyən
lazım ki, bayaq döyməyin nə idi, indi öpməyin nə?
- Ay
Bozqır, bax, gör necə mehribandırlar? Özü
də ki, əri ona "aşkım" deyir.
- Nə
olsun ki?
- Sən
də mənə "aşkım" de də.
- Demirəm.
- De də...
nə olar? Həmişə demirdin ki, ilk məhəbbətim
sənsən?
- Deyirdim.
- İndi də "aşkım" de də.
- Demirəm.
-
Heç demə. Gör arvadın nə
çox istəyir. Qulluqçular tutub.
Əlini ağdan-qaraya vurmağa qoymur.
- Gicdi də...
Bəs onda niyə evlənib. Milyoner adamdır. Gəzib keyf eləsin
özüyçün də...
- Bax, bax,
brilyant kolye bağışlayır arvadına ad günündə.
Sən mənə nə
bağışlamısan axırıncı dəfə.
-
Süpürgə.
- Elə
demə də... Aldığını heç
edirsən e. Denən Qızılgül. Gül-çiçək.
- Alanda,
bağışlayanda gül idi. Bağrına
basdın, qoxuladın, sevindin. İki
gündən sonra soldu, aparıb atdın zibilliyə. Süpürgə alsaydım ondan yaxşı idi.
Heç olmasa iki ay süpürərdin evləri.
-
Bozqır, varlananda sən də mənə brilyant
bağışlayarsan?
- Hə.
- Evə
qulluqçu tutarsan?
- Hə.
-
Maşın, şofer ayırarsan. Məni
dükan-bazara, anamgilə aparsın?
- Hə.
- İnşallah, inşallah.
Bu bizim gündəlik həyatımız idi. Atam istirahət
günləri evdən bayıra çıxmır. Divana sərələnib hey yatırdı. İşlədiyi altı günün
yorğunluğunu çıxarardı. Hərdən
nənəmgilə gedərdik. Amma
qısqanclığından qalmırdı. Avtobusda,
metroda biri anama baxanda az qalırdı ki,
üstünə hoppansın həmin adamın. Dava-dalaş
da salırdı. Amma bir nəfərin
"belə qeyrətli kişisən, maşın al.
Maşınında gəzdir ailəni. Yoxundur.
Taksiyə min. Bura avtobusdur. Biri
o birinə baxırsa o demək deyil ki, sataşır. Bizim də ana-bacımız var. Sən başqa
cür fikirləşirsənsə oğraş özünsən"
deməsindən sonra pərt olmuşdu. Ona
görə qısqanclığından partlasa da heç kimə
bir söz demirdi. Maşına, taksiyə
isə pulumuz yox idi. Yox, pis
dolanmırdıq. Yeməyimiz də
vardı, paltarımız da. Amma neyləyək
ki, varlı deyildik. İldə iki dəfə
sirkə gedərdik. Şirlər, pələnglər,
heyvanlar daha maraqlı gəlirdi mənə. Bütün heyvanları görmüşdüm sirkdə.
Bircə canavarlardan başqa.
- Ata,
canavarları niyə gətirmirlər sirkə?
- Canavar
yox, boz qurd. Heç vaxt. Boz
qurdlar heç vaxt itaətə öyrəşmirlər.
Onları əhliləşdirmək
mümkün deyil. Qəfəsə sal...
bağırları çatlayıb öləcəklər.
Qəfəsdən buraxsan belə, nəsli onu qəbul
etməyəcək. Çünki
insanın əlindən çörək yeyib. Hazıra öyrəşib. Əsl
boz qurd ov eləməlidir, ailəsin yedizdirməlidir. Qəfəsdən buraxılan sürüdən
qovulur. Yalquzaq kimi də ölüb məhv
olur.
- Bəs
axı kitablarda canavar yazılıb?
- Ola bilər.
Amma canavar başqa şeydir, boz qurd ayrı.
Boz qurd yanı balalı heyvanı
parçalamaz. Sürüdən bir ov
seçər - tələbatına görə. Day canavar kimi beş-altısını boğub
murdarlamaz.
- Ata, bəs
mənim adımın mənası nədir?
- Əmini, mənim qardaşım Əniki
tanıyırsan da. Çox istəyirəm əclafı.
Atam öləndə onu mənə
tapşırıb. Neyləyək ki, əlindən bir
iş gəlmir. Bivecdir. Onun
şərəfinə sənin adını Ənik
qoymuşam. Amma tarixən Ənik Boz qurdun
balasına deyərlər. Asena isə
arvadına. Ənik nə vaxtsa Boz qurd ola
bilər. Amma ov edə bilməsə
ömrünün axırınacan beləcə Ənik
çağırarlar.
Atam mənə belə dərs keçirdi. Mən də
tutuquşu kimi bunları mənə "ərik",
"şaftalı" deyən uşaqlara
danışırdım. Biri deyirdi ki, mən
naxçıvanlıyam, o biri deyirdi ki, yerazam, o biri kürd
olmağıynan fəxr edirdi. Mən isə
"Boz qurdun oğlu Ənikəm" deyəndə
qaqqıltıları götürürdü aləmi. Mən də pərt olurdum. Düzün
desəm özüm də başa düşmürdüm
atamın dediklərini. Amma yadımda
saxlayırdım. Başa düşməsəm
də bilirdim ki, Boz qurd türkçülüyün rəmzidir.
Bu mənim keçmişim, kökümdür.
Günlərin bir günü televizorda "Mauqli"
multfilmini göstərirdilər. O meşəyə düşəndə
canavar öz ailəsinə qəbul edərək öz
balası kimi böyütmüşdü onu. Atam
evə gələndən, adətincə anamı kötəkləyəndən
sonra sual atəşinə tutdum onu.
- Ata. Mauqli də mənim kimi Ənikdir?
- O kimdir?
- Multfilmdə
göstərirdilər.
-
Baxmamışam.
- Necə
yəni baxmamışam. Kiplinqin əsəridir.
Balaca uşaq meşəyə düşür.
Canavar ailəsi də onu himayəyə
götürür. Müdafiə edir.
- Canavar
yox. Boz Qurd. Canavar ailədən qovulmuşa deyərlər.
Yalquzaq adı veriblər ona.
Beləcə həyatımız davam edirdi. Atam
iqtisadçı işləyib evinə çörək gətirər,
ailəsini dolandırar, anam evdar qadınlığını
edər, mən isə yavaş-yavaş böyüyürdim.
Hərdən əmim bizə gələrdi. Özü
dinməsə də arvadının giley-güzarı aləmi
götürüdü. Atam da dözməyib
uşağının cibinə pul basardı. Çox istəyirdi qardaşını. Atam Bozqır idi, o isə mənim kimi Ənik.
Beləcə həyatımızı
yaşayırdıq. Günlərin bir günü atam evə
tez gəldi. Anam qapını
açmağını gördü. Əliylə
onu itələyib evə girdi. Paltar
dolabının qapılarını açdı. Çömbəlib çarpayının altına
baxdı. Sonra balkona çıxdı.
Damağına siqaret qoyub yandırdı. Bir-iki qullab vurduqdan sonra söndürdü. İçəri girdi. Bir kəlmə
də dinmədi. Yataq otağına
keçib qapını örtdü. Anam da
"atandır da. Yəqin işdə əsəbləşib.
Keçib gedər. Qoy dincəlsin.
Get dərsini oxu" dedi. Bir az keçdi,
atamdan səs çıxmadı. Beləcə
üç saat keçdi. Axşama
anamın yeməyi də hazır oldu. Süfrəni
düzəltdi. Yataq otağının
qapısını açıb içəri girdi.
-
Bozqır, ay Bozqır.
Atam hay
vermədi.
-
Bozqır, yemək hazırdır. Əniklə
səni gözləyirik.
Anam bunu deyib stola yaxınlaşdı. Mənimçün
yemək çəkdi.
- Yeməyini
ye. Atan da indi gələr,- deyərək
yenidən yataq otağına yaxınlaşaraq qapını
tıqqıldatdı. Sakitcə açaraq,-
Bozqır, ay Bozqır, - deyə çağırdı.
Atam isə hay vermirdi. Birdən anamın
qışqırığını eşitdim. Çəngəli atıb yataq otağına
qaçdım. Atam ağzı
köpüklənmiş halda dinməzcə
uzanmışdı. Anam isə atamın
başını qucaqlayaraq hönkürürdü.
- Ana, nə
olub? Niyə ağlayırsan?-deyə soruşdum.
- Atan
ölüb, ay bala. Evimiz yıxıldı.
Atamla anama yaxınlaşdım. İkisini də
qucaqladım. Lap dava elədikləri vaxtlar
kimi. Atamı qucaqlamaq istədim. Amma anam atamın başını qucaqlayıb
buraxmırdı. Əzizləyirdi,
oxşayırdı. Bir anlıq duruxdum.
Elə bil anam atamı yaxşıca kötəkləmişdi,
indi isə könlünü alırdı. Barışmaq istəyirdi. Atam isə
gözlərini sıxıb heç nə demirdi. Özünü naza qoymuşdu elə bil. Anam ha "Bozqır, Bozqır"
qışqırsa da gözünü açmırdı.
"Bozqır, mənəm e... sənin Asenan.
İylə üstümü. Üstümdən siqaret iyi gəlir. Bax, ağ ləkələri görürsənmi. Alt paltarımı da eyvandakı ciyədən
asmışam" desə də atam danışmırdı,
dinmirdi. Dinməzcə uzanmışdı.
Anamın sözüylə əmimə zəng etdim. O da gəldi. Təcili
yardıma zəng etdik. Məəttəl
qalmışdım ki, həkim niyə
çağıırırlar. Axı, atam
xəstə deyil. Amma sonra başa
düşdüm ki, demə, ölü kağızı almaq
üçün həkim arayışı
lazımmış, ona görə. Sonra
başqa qohumlarımız da gəldi. Belə
qərara gəldilər ki, atamı baba yurdunda - kənddə
dəfn eləsinlər. Maşınlara
doluşub yola çıxdıq. Adət-ənənəyə
görə atam dəfn olunandan sonra yeddi gün də kənddə
qaldıq. Yeddisini verəndən sonra şəhərə
qayıtdıq. Evə girdik. Yaxşı ki, kombini söndürməmişdik.
Otaqlar isti idi. Anam isə qollarını
ovuşduraraq:
- Ev nə
yaman soyuqdur.
-
Yaxşıdır, ana. İstidir.
- Yox, ay
bala, soyuqdur. Dayan kombinin hərarərtini
artırım.
Bir az keçdi. Anam yenə əlini-qolunu
"soyuqdur" deyərək bir-birinə
sürtüşdürürdü. Yataq
otağına keçib dolabı açdı. İsti jaketini çıxarıb əyninə
geçirtdi, yun corablarını geyindi.
- Bu nə
üşütmədir e, düşüb canıma. Ənik, acsan?
- Hə.
- Gəl
səninçün qayğanaq bişirim. Vay, çörək
yoxdur ki... Onda vermişil dəmləyim,
üstünə də qayğanaq qoyum ye. Sabah
tezdən çörək alarıq. Yaxşı?
- Hə.
Anam yeməyi bişirib boşqaba çəkdi. Yanımda
oturub mənə tamaşa etməyə başladı.
- Bəs
sən yemirsən?
- Yox. Toxam. Sən ye. Sonra da yat. Səhər dərsə
gedəcəksən. Bir həftəni
itirmisən. Eybi yox çatarsan
dostlarına. Axı sən Əniksən.
Gələcəyin Boz Qurdusan.
- Narahat
olma, ana.
Sabah nə olacaqdı. Bilmirdi anam. Nənəm də, babam da himayə
durmamışdı ona. Əmim arvadı
da "biz öz ailəmizi güclə saxlayırıq"
deyə əmim Ənikdən qabaq dillənmişdi. Bir sözlə anam tək qalmışdı. Nə fikirləşirdi, bilmirəm. Yəqin
sabahdan iş axtaracaqdı.
- Yeməyini
yedin? Dur yat, mənim balam.
-
Yaxşı, ana. Atam daha gəlməyəcək,
hə?
- Yat. Bax indi sənə baxır. O səni
görür. Amma sən onu görmürsən.
Ruhu həmişə sənin
yardımçın olacaq.
- Ana, ruh
nədir?
- Bala,
heç özüm də bilmirəm nədir. Belə
deyirlər.
Mən otağıma keçdim. Çarpayıma
uzandım. Amma gözümə yuxu
getmirdi. Yataq otağının qapısı
aralı idi. Anamın səsi gəlirdi.
- Hə, bir azdan serial başlayacaq. Onacan Bozqırın kostyumunu səliqəyə salım. Yoxsa yenə başlayacaq deyinməyə. Şalvarının ütüsü pozulub. Qoy ütünü salım. Hə, qızdı. Yox. Marlıyıa ütüləyim. Birdən yandırıb eləyərəm - səsi götürəsək aləmi. Görəsən sabah işə hansı köynəyi geyinəcək? Yəqin ki, bunu. Polosatını. Qalstuk da ki... tünd göy rəngdən xoşu gəlir. Qoy veşalkaya keçirim. Ayaqqabılarını da parıldadım. Şotkayla? Yox. Təzə alıb. Cızılar. Nəfəsimi verim köhnə corabıyla silim. Hö-Hö-Hö. Bah, par-par parıldadı ki. Kostyumunu divardan asım, ayaqqabını da aşağısına qoyum. Bəh-bəh. Necə Bozqıra oxşadıye. Bircə başı yoxdur. Lap elə bil təzəbəydir. Bu cür əri qısqanmayasan, neyləyəsən?
- Ana, ay ana, - deyə yataq otağının qapısını azca araladım.
- Can ana.
- Kiminlə danışırsan?
- Kiminlə danışacağam ki, ay bala, atanın təzə kostyumuyla. Evdə tapılır ki, hələ bir özüylə də danışım?
- Mən də elə bildim ki, atam qayıdıb.
- Yox, ay bala, qayıdanda sənə xəbər verərəm.
- Ana,
müəllimə ingilis dilindən kitab demişdi, onu alarsan?
- Atana deyərəm
alar. Sən yat.
- Gecən
xeyrə.
- Xeyrə
qarşı.
Yenidən çarpayıma uzandım. Yuxuya gedə
bilmirdim. Qonşu otaqdan isə anamın səsi
gəlirdi.
- Hə...
Bozqır. Kostyumun da
hazır. Bəs bu harda qaldı? Qoy telefonuna bir zəng edim. Bağlıdır
ki... Yəqin dostlarıyla hardasa pivə
içir. Televizoru yandırım. Səssizlikdən
lap qulağım batır. "Qurdlar vadisi
pusu"da başlayıb. Harda olsaydı
özünü yetirərdi. Bundan nə əcəb
yoxdur. Amma kostyumu qiyamətdir a...İndi gələcək
əlləriylə başımı tutacaq. Ovcuna alaraq gözlərinə yaxın gətirəcək.
Qışqıracaq ki, "gözlərimin
içinə düz bax". Sonra da əlini
qaldıracaq. Yox, belə düz demirəm.
Qoy pencəyini geyinib güzgünün
qabağında durub göstərim. Hə. Geyindim. Sol əliylə başımı bax beləcə
saxlayacaq, sağ əlini yuxarı qaldırıb sol
üzümə şillə vuracaq. "Şappp".
Mən də "vay dədə,
öldüm!" deyib sərələnəcəyəm yerə.
Bax belə. Aaaa, pencəyini əzdim
ki, gəlib deyinəcək. Ölürəm də onun
bu sözüyçün - "aaaz, gəlib səni
çırnıyaram aa..". Harda qaldı ye bu. Lap darıxdım şilləsiyçün.
Hə şillə vurandan sonra da başlayacaq məni
sığallamağa. Yox belə
alınmır. Arxamı kostyuma tərəf
qoy çevirim. Hə. İndi pencəyin
sol qolunu boynuma salım. Hə. İndi də
üzümə sürtüm. Can, Bozqır, pencəyinin
qoluna qurnban olum. Harda qaldı ye bu. Otaq da yaman
istiləndi. Qoy pencərəni
açım. Nə yaxşı hava var. Mən
də səhərdən üşüyürəm. Göyün də üzü tərtəmizdir.
Ay da aydın görünür. Aaa... Bu ki, Bozqırdır. Ədə,
göydə neyləyirsən? Bu nə ağ
paltardır geyinmisən əyninə. Kostyumunu
ütülüyüb hazırlamışam. Ənik də səhərdən səni gözləyir.
Vay ətin tökülsün. Gör nə deyir e - Aşkım necəsən?
Necə olacağam. Atan-anan
yiyə durmadı. Qardaşın da
ağzına su alıb durdu. Qayın
arvadı da meydan suladı. Qovdular məni
ailədən sən ölən kimi. Yiyə
duran olmadı bizə. Lap ağın elədin a... O nədir
mənə deyirsən? Yalquzaq kimdir? Mən
Asenayam, Boz qurdun arvadı. Nə? Sürüdən qovulan, tək qalan qurda Yalquzaq
deyirlər? Bax cırnatma məni.
Ulayaram a... Bozqır uuuuuuuuuuuuuu..... Bozqurd uuuuuuuuuuuuu...
MAHİR QABİLOĞLU
Ədalət.-2014.-26 aprel.-s.21.