ALÇA

(hekayə)

Dar axşamçağı atamla anam bir-birinə qoşulub, evdən çıxdılar.

-Ay xala, uşaqlardan göz ol, bazara dəyib qayıdırıq. - Atam, hay-küylü adam olmasa da, bu dəfə lap bərkdən danışdı. O dəqiqə bildim ki, qonşulara eşitdirir... yəni ac qalmırıq.

-Uy da-ad! - Kiçik bacım əlini əlinə vurub, yerində oynamağa başladı, - gör nə boyda zənbil götürüblər!

Ortancıl bacım qımışdı:

-Arxayın ol, bazarı yığıb gətirəcəklər evimizə!

-Heç nə istəmirəm, alçadan başqa. - Kiçik bacım ağzını marçıldatdı.

Qardaşım tərs-tərs ona baxdı:

-Ay qız, get gəlinciyini oynat!

-Kaş, alça alaydılar!

-Alçanı neylirsən?! - Qardaşım hirsləndi.

-Sinifdə uşaqlar hər gün alça yeyir.

-Bala, indi alça dediyin safradı - zəhərdi, hələ tumu bərkiməyib, çox yeyərsən, ödün qarışar, qızdırarsan! - Nənəm bacımı qucağına çəkib, başını sığalladı.

-Ay nənə, heç bizim uşaqlar qızdırmır!

-Ay qız, demədim sənə, get gəlinciyini oynat!

Atamala anam bir də küçədən əl-ayaq yığışandan sonra qayıdıb gəldilər. Kiçik bacım yatmışdı.

-Bazara girməli deyil! - Anam deyinməyə başladı.

-Alça ala bildiniz?! - Nənəm yuxulu bacıma baxıb, soruşdu.

-Bir stəkan qalmışdı, o da cırından.

-Almadınız?!

-Bazar od tutub yanır, vallah, ay ana!

-Bəs bu uşağa nə cavab verəcəksiniz?!

-Bir stəkan idi.g

-Almadınız?! - Nənəm həyəcanlandı.

-Onu da biz aldıq.

-Kartof-soğan necə?!

-Onsuz olar?!

-Evdə çörək də var... - Nənəm rahatlıqla nəfəs aldı.

-İki kilo ətə güclə pulumuz çatdı...g

-Vallah, kənddə biz bilməzdik ət nədi. Qapıdan bir çolpa kəsib, çörəyə yavanlıq eləyərdik. Bakıya gələndən sonra mən ət yeməyi öyrənmişəm. İki gündən bir də təzyiqim qalxır.

-Ay ana, uşaqları başa salmaq olmur ey. Elə kotlet istəyirlər.

-Xala! - Atam əlini dəsmala silə-silə nənəmə sarı çevrildi, - bizə şükür! Kənddə qonşumuz vardı, İslam, o günü küçədə rastıma çıxıb, gözünlə görməsən inanmazsan, yazığın qarnı quruyub dalına yapışıb. Deyirəm, bu nədi, ay İslam, xəstələnməmisən ki?! "Allah yoxsulluğun üzünü qara eləsin, - deyir, - neyləyim, bir dəstə uşaq, hamısının da yeyən ağzı, çatdıra bilmirəm. Srağa günü axşam evə gələndə, səndən nə gizlədim, pul tapmadım çörək almağa. Ha çalışdım gec gəlim, uşaqlar yatsın, baxdım ki, ayaq üstə dura bilmirəm. Bunlar da məni gözləyirmiş, demə. Qapını açmağımı gördüm; gözləri zilləndi əlimə. Sonra da hərəsi bir yana çəkilib, oturub, başlarını qoydular dizlərinə... Sənin mənə andın yoxdu, Allahın birliyinə and olsun, düz sabahacan ağlaşdılar".

Qəşəm İsabəyli

Ədalət.-2014.-4 iyul.-S.4.