BİR SƏHƏR YUXUDAN DURUB...

Bir səhər yuxudan durub

Özünü uşaq görəsən.

Görəsən hamı evdədi,

Ölənləri sağ görəsən.

gQorxasan qaçıb gedələr, -

Tez qapını bağlayasan.

Geri dönüb içəridə

bir təzə qonaq görəsən.

Görəsən ki, qapqaradı

o qonaq başdan ayağa.

Ondan başqa hamısının

üst-başını ağ görəsən.

Pəncərədən içəriyə

dola, dola gün işığı.

İçəridə boş-boşuna

yanan bir çıraq görəsən.

Söndürəsən o çırağı -

hamı birdən yoxa çıxag.

Otaqda bir qara qələm,

bir də ağ vərəq görəsən.

DÜNYA QƏFİL İŞIQLANSA

Qəfil gün doğsa bir gecə,

Dünya düm ağ işıqlansa;

Şəhər-şəhər, küçə-küçə,

Otaq-otaq işıqlansa,

Görərik kimlərin əli

kimlərin cibindən çıxır.

Kimlər əyilə-əyilə

kimlərin evindən çıxır.

Qəfil gün doğsa bir gecə,

Min-min gizli günah görsək,

Üstünü örtə bilməsə,

Bu dünyanı çılpaq görsək,

Başımıza hava gələr,

ağlımız çaşar bəlkə də.

Hamı birdən baş götürüb

dünyadan qaçar bəlkə də.

Bu dünyada bəs kim qalar,

Kim böyüdər, uşaqları?!.

gNə yaxşı ki, bu dünyamız

Yavaş-yavaş işıqlanırg

KİM DEYİR YUXUDA ÖLMƏK ASANDI

Deyirlər, yuxuda ölmək asandıg

Özün də bilmirsən necə ölürsən

Səhər tezdən eşidirsən əzandı,

Yuxuda kirimişcə ölürsən.

Bir göz qırpımında qurtulur canın,

Ruhun bədənindən uçur quş kimi.

Əlində qalmırsan dərdin, dərmanın,

Dərdə də salmırsan evdə heç kimi.

Kim deyir yuxuda ölmək asandı?..

Kim bilir, necədi yuxuda ölmək?!

Bəlkə də, ən böyük dərddi, əzabdı,

Ən pis işgəncədi yuxuda ölmək.

Bir göz qırpımında yuxuda bəlkə

İllərcə belində daş daşıyırsan.

Nəfəsin kəsilir axırda bəlkə,

Ömrünü daşlara bağışlayırsan.

AYRILIQ

Yene bu şəhərdə üz-üzə gəldik,

Neyləyək, ayrıca şəhərimiz yox.

Bəlkə də, biz xoşbəxt ola bilərdik,

Bəlkədə xoşbətik, xəbərimiz yox.

Aradan nə qədər il keçib görən, -

Tanıya bilmədim,

məni bağışla.

Mən elə bilirdim sənsiz ğlərəm,

Mən sənsiz ölmədim,

məni bağışla!

gSağımız-solumuz adamla dolu,

Qol-qola kişiler, qadınlar keçir.

Özünden xebersiz

ömründe min yol

Özünü öldüren adamlar keçir.

keçir öz qanına batan adamlar,

Bir də ki, qan hanı?

Qan axı yoxdug

Hamı günahkardı dünyada,

amma

Dünyada heç kəsin günahı yoxdu

İLAN BALASI

Böyüyüb bu körpə ilan balası,

gah o başa, gah bu başa sürünür.

Sevinir udduğu havaya, suya,

Torpağa sevinir,daşa sevinir.

Bir sevgi həvəsi dolur canına,

Gecələr gözünün itir yuxusu.

Çiçəyin qoxusu,

otun qoxusu,

Küləyin nəfəsi dolur canına.

Özündən xəbərsiz,

səssiz-səmirsiz

Zəhərə çevrilir canında hər şey.

Bu ilan balası bir vaxt

Canında gizlənən zəhərdən xəbər tutacaq.

Bəlkə qarğıyacaq

baxtını onda,

Bəlkə boğazını

qəhər tutacaq.

Ağlama, ağlama, ilan balası,

Baxtını qarğıma, ilan balası!

Bu da bir ömürdü,

dözəsən gərək,

Beləymiş taleyin əmri, buyruğu;

Döşünün altında

sevən bir ürək,

Dişinin altında

zəhər tuluğu.

Görənlər çığırar:

- İlan var, ilan!..

Qovduqca qovarlar səni dünyada.

Hər yandan kəsilər

yolun-yolağın,

Tək bircə yol qalar sənə dünyada;

Başından

quyruğunacan,

Zəhərli dişindən

Quyruğunacan

Tək bircə yol qalar, -

o yol özünsən,

Özün öz yolunsan, ilan balası.

Hara qaçacaqsan

göz qabağından,

Bu zalım dünyaya neyləyəcəksən?

Yüz yol çıxacaqsan

öz qabığından,

Özündən ayrıla bilməyəcəksən.

Öyrən,

yavaş-yavaş özünə öyrən,

Dünyanın hər cürə üzünə

öyrən.

Barış canındakı zəhərli dərdlə,

iyrənmə özündən, ilan balası.

Bəlkə də, ən acı həqiqət elə

sənsən yer üzündə, ilan balası.

Sənsən haqqın yolu bu yer üzündə,

tanrı özü seçib bu yolu bəlkə.

Yüz cür sifətiylə, yüz cür üzüylə

dünya səndən keçib durulur bəlkə.

QƏDRİMİ BİLMƏDİ BU ADAM MƏNİM...

Bilmirəm, hayandan tapdı ömrümü,

Bir dəli at kimi çapdı ömrümü,

Dağlara, daşlara çırpdı ömrümü,

Qədrimi bilmədi bu adam mənim,-

İlahi, al məni bunun əlindən!

İlahi, kaş məni bu yer üzündə

Bir özgə adama tuş eyləyəydin,

Lap məni adam yox, quş eyləyəydin,

Lap belə bir qara daş eyləyəydin,

Məni bu adama sən necə qıydın,-

İlahi, al məni bunun əlindən!

Al məni, ver məni, özgələrə ver,

Sınıq aynalara, gözgülərə ver,

Bölünüm, yüz tikə, min tikə olum

Bu adam üzümə baxa bilməsin.

Məni aynaların qırıqlarından

Toplaya bilməsin, yığa bilməsin.

Bölünsəm, dərdim də bölündü bəlkə,

Hər dərdim yüz tikə, min tikə oldu.

Bir dərdim qalmadı özümdən yekə,

Bütün dərdlərimdən mən yekə oldum.

Bu yerin üstündə, göyün altında

Bölünsəm, hər tikəm bir yana düşsə,

Haçansa, kefinin xoş saatında,

İlahi, təzədən yadına düşsəm,

Təzədən toplasan qırıqlarımı

Sınıq əllərimi, ayaqlarımı,

Ağzımı, burnumu, qulaqlarımı,

İlahi, təzədən calasan məni,

dünyanın ən gözəl güzgüsü ollam.

Təzədən dünyaya yollasan məni,

Bu adam olmaram, özgəsi ollam,-

İlahi, al məni bunun əlindən!...

Ramiz Rövşən

Ədalət.-2014.-21 iyun.-S.13.