HƏLƏ Kİ, YAZMAQ...
...Aqil Abbasın istəyi ilə əvvəlcə Ayasofiyanın qarşısındakı yay kafesində çay içirik. Avropanın hər yerində olduğu kimi, Türkiyədə də çay və qəhvə kimi içkilərdə şəkər tozundan istifadə olunur. Aqil müəllim çayçıdan xahiş edir ki, əlavə olaraq bizə limon, bir də küp şəkər, yəni qənd gətirsin. Buradaca qeyd edim ki, lazım olandan artıq istifadə edildikdə insan orqanizminə nə qədər ziyanlı olsa da, qənd Azərbaycandan başqa heç yerdə çay içmək zərurətini büsbütün tamamlamır. Yəni dad və zövq məsələsində. Hətta bir zamanlar Ağdamda məşhur olan Alışın, qənddoğrayan çəkiclə hazırlayıb müştəriləri razı salan primitiv çayxanası da gördüklərimizdən çox fərqlidir...
...Yetmişinci illərin əvvəlləridir. İçərişəhər divarları yanında, metronun arxasındakı "39"-ların ilk və ya son duracağına açılan yöndə yerləşən Həbibin uzunsov çayxanası tamamilə bizə məxsusdur. "Biz" sözünün cinsi bölgüsünü vermədən keçirəm elə əsas mətləbə. Bura hər gün əsasən kimlərin gəldiyini əvvəllər çox yazmışam. Bir dəfə necə oldusa, İçərişəhərdən çıxan 4-5 turist (səhv etmirəmsə öz Almaniyamızdan- ADR-dən idilər), Həbibin çayxanasına daxil olub çay sifariş verdilər. Əslində burada çaydan başqa onsuz da heç nə olmurdu. Nadir hallarda daimi "sakinlərin" bəziləri, Möhbəddin Səmədin qəribə bir tələffüslə "akroşka" dediyi və hərdən özünün də sifariş etdiyi o məşhur "çiy xorəyimizdən" istəyirdilər. Həbib ilk baxışdanca çox səliqəli və mədəni təsir bağışlayan xaricilərin masasına ağ bir örtük də saldı. Gözəl çay dəmlədi, kəllə qənd doğrayıb gətirdi. Bütün bunları gülərüzlə qəbul edən almanlar, çay qaşığı və şəkər tozu istədilər...
...Eyni zamanda İstanbulda çayın çox baha satılması (bəzi məkanlarda stəkanı 4-5 lirəyə!) artıq bizi təəcübləndirmir də. Son illər bu qiymət bizim sevgili Bakımızın Milli parkındakı çayxanaların yanında toya getməlidir.
İradə xanımın planşetində nəsə problem yaranır, başı qarışıqdır. Aqil müəllim sabah Bakıya qayıtmalıdır. Vaxtdan istifadə edib bir neçə dost-tanışı arayır İstanbulda. Tibb sahəsinin adamlarıdır. Çalışır ki, mənə köməklik olsun, çox əziyyət və xərc çəkməyim. Başqa məsləhətlər də verir. Deyirəm Ayaz yanımdadır, narahat olma, bu dəfə də dostumuz Bəhruz Səfərəliyevi arayır...
Nahar vaxtından saat yarım keçməkdədir. İradə xanım hələ də planşetlə əlləşir. Aqil müəllim çox arxayın və sakitcə deyir ki, narahat olma, bir də gördün öz-özünə düzəldi, qalxın gedəyin yeməyə. Sonra İradə xanımdan soruşur:
- Sənin daha çox xoşladığın həmin o yerəmi gedək?
- Təbii ora yaxşıdır, dəniz ürünləri çox dadlı olur.
Tramvaya minirik. Hansısa bir duracaqda düşüb piyada yaxınlıqdakı qarşısı dənizə açıq restorana keçirik. Bura dənizin içərisinə uzanan körpü kimi bir yerdir. Ancaq çox qələbəlikdir. Aqil Abbas burada da özünü sərbəst və elə istanbullu kimi hiss edir. "Bölgə administratorunu" yanına çağırıb sifarişi elə onun özünə verir. Deyəsən o da Aqil müəllimi tanıyır.
Və birdən planşet normal çalışma
durumuna gəlir. Aqil Abbas: "Mən bilirdim ki, heç bir müdaxiləsiz
özü işləyəcək..."
Gözəl və zövqlü nahardan sonra qalxıb əvvəlcədən
müəyyənləşdirdiyimiz səmtə yol
alırıq.
Bu dəfə taksiylə gedirik. Yolumuz Eyyubadır.
İradə xanım İstanbulu çox sevir,
deyir heç ayrılmaq istəmirəm bu şəhərdən.
Yol boyu taksi sürücüsünə
Türkiyə türkcəsi, eləcə İstanbul ləhcəsi
ilə suallar verir, danışır, ətrafı çox
doğma bir hislə seyr edir. İlk və əzəl
səbəbini söylədim bayaq. Ancaq
başqa bir səbəb də var axı. İradə
Tuncay "Sarı odalar" kitabında və başqa bir
sıra yazılarında 20 milyonluq "İstanbul ölkəsinin"
bəzi tarixi və indiki məqamlarından bənzərsiz,
unikal söhbətlər açmış, əlamətdar
bilgilər paylaşmışdır. Oxuyanlar
bilir ki, bütün bunlar qəlbin, ruhun, sevginin eyni anda
bütünləşən cazibə nöqtəsidir. Bu cazibə hər yoldan ötəni özünə
çəkməz də. Onun ovu yüksək
zövq qurbanlarıdır, toru-tələsi sevdalılar
üçündür. İstanbulun Eyyub səmti
də İradə xanım üçün belə bir ruh
yüküdür. Kosmopolit dünyagörüşün
üzərindən milli köklərə bağlı dünyəvi
bir istiqamət almaq arzu və istəyin varsa, İradə
Tuncayın "İstanbulu dinliyorum gözlərim
kapalı..." məqaləsini, yoox, essesini bir daha oxuyun və
Pierre Lotini də duymağa çalışın. Onun nəvazişli yazı üslubu və köməkliyi
ilə.
Heç demə Aqil Abbas və İradə Tuncay
İstanbulda olarkən mütləq camelərə də gedirlərmiş. İndi də
Eyyub sultan camesinə gedirik. Məkan
dayandığımız yerdən aşağıdadır.
Bizi ora aparan yol böyük məzarlıqdan
keçir. Aqil Abbas Ayazla 7-8 addım qabaqda
düşürlər qədim Eyyub məzaqlığının
pillələrini. İradə xanımla mən
arxadan gəlirik. Həm baş redaktorum, həm
də bir bacım və dostum kimi onu qorumağa borcluyam.
Yəni, Allah eləməmiş, birdən pilləkənin
narahat bir yeri olar və ya kimsə təsadüfən ləngərləyib
çantasına, qoluna toxunar... Hər ehtimala
qarşı. İradə xanım da mənim
bu ayıq mühafizəmi lazımınca qiymətləndirir.
Hərdən dayanıb məşhur şəxslər
haqqında məlumatlar verir. Etiraf edim ki, bəzilərini
tanımıram.
İradə
xanım İstanbulun yüz il qabaqkı
Eyyubundan bir məsələyə aydınlıq gətirmək
üçün Rəşaq Nuri Güntəkinin
"Çalıquşu" romanını yada salır və
mən həmin əhvalatı anidən xatırlayıb ona təşəkkür
edir və yaddaşına heyranlığımı da bir daha
diqqətə çatdırıram. Hərdən
İradə xanımla bizim ezop dilinə bənzər bir
üslubda kiçik dialoqlarımız olandı. İndi
bu məzarlıqda "Çalıquşunu" bir qədər
assosiasiya edirəm və... Aqil Abbas geriyə
dönərək "transkripsiyanı" bizim nəzərimizə
çatdırır. Yəni mən bilirəm siz
hansı əhvalata işarə edirsiniz...
Görəsən Aqil Abbasın bilmədiyi nəsə
bir şey varmı bu dünyada?
...Birlikdə Eyyub sultan camesinə daxil oluruq. Namaz
vaxtıdır. Xarici turistlər də
çoxdur. Mən bu tarixi məkana ilk dəfə
gəldiyimə görə Aqil müəllimlə İradə
xanım bir xeyli məlumat verirlər. Ancaq yadıma
düşür ki, "Sarı odalar"da XV əsrdə
inşa olunmuş came haqqında
oxumuşam. Tarixi binanın geniş həyəti, azman
çinar, insanların qeyri-adi marağı və
ehtiramı... Aqil Abbas bulaqda əl-üzünü
yuduqdan sonra dua verir. Sonra şəkillər
çəkdiririk.
Çöldə
şəxsən mənim gözləmədiyim halda
qaraçılarla rastlaşırıq...
...1975-ci
ilin iyul ayıdır. Bir il əvvəl
kitabxanada tanış olub, sonralar dostluq etdiyimiz və tez-tez
görüşdüyümüz Olqa ilə
rastlaşırıq. Bu,
danışılmamış təsadüfi bir
görüşdür. İyirmi
yaşında mavi gözlü, sarışın bir
qızdır. Axundov adına institutda
təhsil alır. Bakının elitar rus ailələrindən
birinin ən kiçik övladıdır. İki bacı, bir qardaş. Burada
mənim o dövlərdəki Bakı ruslarının fərqli
gözəlliklərindən bəhs etməyim yersiz olar, bunu
görənlər bilir və yaxşı xatırlayır.
Olqa İvanovna mənə məlumat verir ki,
Nizami kinoteatrında yaxşı bir film göstərilir,
hamı ondan danışır. Olyanın məqsədini
anlayıram.
Nizami
kinoteatrına yaxınlaşanda o vaxtların məşhur
kinoaktrisası Svetlana Tomanın hündürlüyü az qala 4-5 metrə çatan iri, həm də
cazibədar görkəmli şəkli göz
qamaşdırır. Saçları
çılpaq sinəsini örtən baş rol
ifaçısının sol çiynindən bir qarış
üzü aşağı rəssam bu gözəlliyə
ikinci bir "azadlıq" vermişdi. Mən
ilk dəfə idi ki, Bakıda ictimailəşmiş erotik
portretlə rastlaşırdım. Film
qaraçıların həyatından bəhs edirdi və
ruscadan tərcüməsi təxminən belə idi: "Tabor
göyə qalxır". Təbii ki, növbəyə
durmadan orta sıralara iki bilet almaq mənim üçün
çətin bir iş olmadı.
Film doğrudan elə Svetlana Tomanın özü kimi
gözəl idi. Mən o vaxtadək
qaraçıların, yəni əsl roman
qaraçılarının həyatından bəhs edən
filmə tamaşa etməmişdim. Sonralar
bir neçə belə filmə, hətta çoxserialı
televiziya filminə baxsam da, "Tabor göyə qalxır"
mənim heç vaxt unuda bilmədiyim əhvalat kimi
yaddaşımda beləcə qalıb yaşadı. Birincisi uşaq vaxtı belə qaraçı
köçlərini rayonumuzda bir neçə dəfə
görüb onların fal tutmaqlarına, ayı
oynatmaqlarına tamaşa etmişdim. İkincisi bircə il sonra Mahir Qarayevin mənə təqdim etdiyi
"Qaraçı qız" şerini oxuduqda
özümü saxlaya bilməyib dəftər vərəqini
öpmüşdüm. Yəni, şer bu qədər
gözəl və mükəmməl idi.
Üçüncüsü isə Olqaya aiddir...
...Deyəsən Aqil müəllim qaraçılardan
birinə falına baxdırmadan pul da verir.
Falçılığın və ya fala baxdırmağın
nə olduğunu tam başa düşmürəm, anlaya bilmirəm. Ancaq yuxu
yozumu, ürəyədamma, öncəgörmə kimi əlamətlər
ya psixoloji cəhətdən, ya da ilahi təsirdən məndə
müəyyən inam yarada bilir. Məlumatı
olmayanla bir sir açım. Kimin
ağlına gələr ki, məşhur yazıçı,
kinosenarist, publisist və dövlət adamı Aqil Abbasda hələ
ilk gənclik illərindən öncəgörmənin müəyyən
simptomları olub. Təəcüblənməyin,
çox az insanda müşahidə olunan
bu nadir psixoloji hadisə elə xəstəlik kimi bir
şeydir. Mən uzun illər boyu Aqilin bir
çox cəhətlərinə bələd olduğumdan bəzən
onun hədsiz əziyyət çəkdiyini, narahat olduğunu
da bilirəm. Hiss elətdirsə də, hiss elətdirməsə
də. Əslində bütün bunları
çox vaxt gizlətməyə çalışır.
Ondan nə duya bilsən, təsadüfən
alınar bu. Mən o vaxtlar Aqilin çox klassik bir öncəgörməsinin
də şahidi olmuşam və düzünü deyim ki, həmin
hadisədən sonra onun proqnozlarına çox ehtiyyatla
yanaşmışam. Başqa faktlar bir yana,
Göyçayda tanınmış həkim Ziyad Səfərzadənin
otağında təsadüfən rastlaşdığı
cavan stomotoloqun dəqiq taleyi, təxminən 35 il keçməsinə
baxmayaraq şahidlərin yaddaşında müdhiş bir iz
buraxaraq xatırlanmaqdadır.
...Heyif,
birlikdə olduğumuz 7-8 saat belə tez keçdi. Ayrılmalıyıq. Aqil Abbas və
İradə xanımın bu lütfkarlığı məni
onsuz da göylərə qaldırıb. Bu
gözəl insanların, gözəl dostların
qayğıkeşliyi baxıram ki, Ayaz həkimi də heyrətə
gətirib. Çünki 10 il bundan əvvəlki
tanışlıqları mənim vasitəmlə olub və
ortalıqda sadəcə hörmət və rəğbət
bağlılığı var.
Axşam düşüncə bizə uğurlar
arzulayıb ayrılırlar. Mən bu doğma və
xoşbəxt insanlara təşəkkür üçün ən
şirin sözlər axtarıram. Baxıb görürəm
ki, əbədi xoşbəxtlik arzusundan yuxarı istək ola bilməz. Dostlarım və
doğmalarım Aqillə İradəyə əbədi
xoşbəxlik hallalığı var bu mürəkkəb,
ziddiyətli dünyamızın.
Tanrı
qorusun!
P.S.
...Yazacaqlarım hələ çoxdu, son sözüm bir az uzaqdadı. Əslində bu bir
istəkdir, arzudur, qalan hər şey Tanrıya məxsusdur -
son sözü O özü yazır. Ancaq vəziyyət
elədir ki, yazmaq istədiklərimin bəzi nüansları
üzərində tərəddüdliyəm. Ömrün uzaq keçmişiylə bu günləri
arasındakı məsafə hərdən məni elə
diksindirir ki, çaşıb qalıram. Bəlkə elə
bu səbəbdən birinci hissənin sərlövhəsini
"Başlanğıc: yazmaq və yazmamaq"
adlandırmışam. Düşünürəm
ki, hələ yazmalıyam, hələ gerçəkdən
başlanğıcdır.
Və sağ
olsunlar birinci hissəni oxuyub mənə təşəkkür
edənlər və ruhlandıranlar...
...Buradaca
ürəyimdən qəribə hisslər keçir və mən...
şer oxumaq istəyirəm. Duruxub qalmışam: onumu, bunumu,
ya bəlkə Nazim Hikmətin "Dəniz sahilində
düşünən adamını"? Hamısı
mümkündür. Ancaq indi tamam başqa
ovqatdır, indi Rayner Maria Rilkenin günüdür.
Üstündən bir əsrə yaxın vaxt keçsə
belə...
Səs gəlir:
hardasa çaylar oxuyur,
Oxuyan elə bil zamandı, vaxtdı.
Amma yox,
vaxt deyil, zaman deyil, yox-
bəlkə sonsuzluqdu əriyir, axır.
Sənə
yabançıdı bu səslər hələ,
Sudu - gah uzaqda, gah yaxındaca.
O suda bir
daşsan bəlkə sən elə -
düşmüsən, qalmısan o axındaca.
Hər
şey necə uzaq, necə yaxındı,
hər
şey də bəllidi, mənası varmı...
sudu...
axıb gedir, adi axındı...
Sənsə
sir dəlisi, sir ölüsüsən,
yad
sular, yad çaylar axdı, apardı
bütün hisslərini... hara görəsən?
(Davamı
olacaq)
Məzahir
ƏHMƏDOĞLU
Ədalət.-2014.-28 iyun.-S.8.