Ramiz Orsər

Ay Qəşəm

(Dostum Qəşəm Nəcəfzadəyə)

İşlərim həşəm,

Ömür-gün həşəm,

Daha ölmək istəyirəm,

Ay Qəşəm,

Amma həyat şirindir,

Ölmək olmur.

Hər yan dərddi,

Kimə baxırsan dərdlidir.

Dərdli yanında da

dərddən danışıb, gülmək olmur,

ölmək istəyirəm, ay Qəşəm,

amma ölmək olmur.

Vururam özümü oda, közə,

ora, bura,

Məzhəb itib, qarışıb ara,

Söz də, düşüb urvatdan.

Bir sağ sözdən,

Üzü ağ sözdən

Özümü asmaq istəyirəm,

Nə o sözü tapıram,

nə bir kəndirim var.

Ölsəm, guya nə olasıymış,

Uzaqbaşı mobil telefonlarının

yaddaşından

telefon nömrəmi siləcək dostlar.

Daha yorur gözlərimi

bu adamların dəstəsi:

biri çiçək dəlisidi,

biri yemək dəlisidi,

Kimi var-dövlət hərisidi,

Kimi şöhrət xəstəsi.

Hərənin başı qarışıb özünə,

Yaşaya-yaşaya,

Olumunu

ölümünə daşıya-daşıya,

Boynunun ardını qaşıya-qaşıya.

Kimi başına döyür,

Kimi dizinə,

Nə gözümün xodunu alan var,

Nə də bir qulaq verən sözümə.

Dünyanın işləri həşəm,

O işlərin alatoranında

Ömür-gün həşəm,

Yaşamaq şirin şeydi, Ay Qəşəm,

Ölmək istəsəm də,

Ölmək olmur,

Axı bir də bu dünyaya

gəlmək olmur...

Vərdiş

Tumurcuqlar bu gələn yazın

ağzındakı süd dişidi.

Yaşıllaşmaq, bollaşmaq,

bəhrə vermək,

saralmaq, solmaq,

ağarmaq, bozarmaq,

lümlüt olmaq.

təbiətin öz işidi,

İlkinə dönmək, təkrarlanmaq,

onun sevimli,

sevgili vərdişidi.

Adət

Bu həyatın istisində, burküsündə

Su deyiləm ki, dolam qaba,

pakhapakla qaynayam.

Pəhləvanın iti də deyiləm

düşəm ortaya

çalınan hər havaya oynayam.

Özüm bilərəm,

istərəm-oynaram,

istərəm-qaynaram.

Bu mənim öz işimdi,

Susmaq,

ağzına su alıb oturmaq,

lal olmaq,

Lap ata-baba vərdişimdi.

Allah da şərti şumda kəsmir.

Haqqı nahaqdan ayırmağa,

ağ bayraq qaldırmağa tələsmir.

Ulduzlar kimi

Göy üzündə

ulduzlar doğulur,

Yer üzündə insanlar.

Ulduzlar süfrə açır ,

şəfəq saçır,

göz vurur, dəsgah qurur,

axır, süzür,

dayanıb durur,

Boyun vurur.

Göy üzü sanki

bir nəhəng gəmidi.

İnsanlar da yer üzündə

elə ulduzlar kimidi.

Yaşamaq gözəldir

Yaşamaq gözəldir

əlində işin ola,

Süfrəndə bir tikə pendir çörəyin,

Ağzında yeməyə dişin...

Bir dənə də köhnə,

lap rəngi solmuş olsun

pianinon

Bir az da boş vaxtın

özün çalıb, özün oxuyasan.

Onda görərsən

necə gözəldi yaşamaq!

Yoxsa

amansızdı insan olmaq,

Bir də insan adı daşımaq

Şəki xan sarayı

Nə hayı qalıb, nə harayı

Çox rəngli,

çox dilli,

Niyyətləri çeşidli

qonaqlarını

özü qarşılayır

özü haqqında da danışır

Şəki xan sarayı.

Yada salır ötənləri,

Tüstülənir, alışır,

Hər qonağıyla

Öz dilində danışır

Bənnasından, ustasından

rəngsazından,

həm də söhbət açır

qışından, payızından, yazından.

Siyasətdən uzaqdır

sözü, söhbəti,

Deyir hökmdara şərəf,

şöhrət gətirər

onun ləyaqəti

Bir də xalqına olan

sevgisi, dəyanəti, sədaqəti.

Sahibindən,

onun gücündən,

qüdrətindən,

şücaətindən,

Qadınına,

Gülə, çiçəyə-təbiətə

vurğunluğundan,

məhəbbətindən,

ağılından, kamalından

danışır ağız dolusu,

danışır, şirin-şirin

Olanından, qalanından...

Itirməyir haqq-sayı,

Qonaqları ilə

xatirə şəkil də çəkdirir

Şəki xan sarayı

Ədalət.-2014.-30 oktyabr.-S.7.