ELDAR BAXIŞ
NİSGİLİ
ƏDƏBİ
HƏYAT
"Mən poeziyaya möcüzə kimi baxsam, ancaq o dini kitablardakı möcüzə kimi baxaram. Mən poeziyadan çəkdiyimi heç nədən çəkmirəm. Mən şeir yazmıram, and olsun o bir olan Allaha, səmimi deyirəm bunu, mən öz rahatlığım üçün yazıram, canımı qurtarıram şeirdən, şeir məni qoymur yaşamağa, mən də istəyirəm kəpənək kimi atılım-düşüm, ağac kimi tərpənim, su kimi axım"
(Eldar Baxış)
Bir parça işıq düşdü
Çarpayımın üstünə,
O işıqda tərpəndi
bu kədərim bəlkə dəg
Bütün dostlarım gedir
haqq yolunda döyüşə-
gedir
onlar inamla,
hamısı bir cərgədə.
Bir
parça işıq düşdü
çarpayımın üstünə -
işıqdımı,
dişdimi, -
Sən
ölümdə dişə bax,
haqq
yolunda döyüşdə
ölmək istəyirdim mən,
amma
yorğan döşəkdə
öləcəyəm, işə bax!...
96-cı
ilin may ayı bəlkə də bu dünyanın ən
gözəl aylarından biri kimi yadımdan
çıxmır. Bahar bütün gözəlliyi
ilə ağaclara, evlərə, ürəklərə, məmləkətin
hər bir guşəsinə işıq saçırdı.
Amma o ay həm də sevincimizə zəhər
qatdı, Azərbaycanın ən istedadlı şairlərindən
biri - Eldar Baxış dünyasını dəyişdi.
Televiziyanın bir verilişində onu yataqda,
ölümün cəngində göstərirdilər. Həmişə
deyib-gülən, boyu-buxunu, yaraşığı, görkəmi
ilə çoxlarında qibtə hissi oyadan Eldar Baxış
49 yaşına bir ay qalmış gözlərini yumdu və
içimizə-onu sevənlərin dünyasına Eldar
Baxış nisgili səpələdi.
Eldar
Baxışın yoxluğu indi artıq dərəcədə
hiss olunur və poeziyadan bir işıqlı səsin, öz
sözünün, öz qəlbinin, öz taleyinin şairi
olan bir insanın var olmaması hər şeydən əvvəl,
ədəbiyyat üçün ağır itkidir.
O,
Qubadlı rayonunun Diləli Müskanlı obasında, bir kəndli
ailəsində doğulmuşdu. ADU-nun tarix
fakültəsini bitirmişdi. Məndən
iki kurs yuxarıda oxuyurdu. Biz onu elə tələbəlik
illərindən şair kimi tanıyırdıq. Eldarın səsi şeir gecələrindən, qəzet,
jurnal səhifələrindən gəlirdi. Çox çəkmədi ki, Eldar Baxış
öz ədəbi nəsli içərisində ön
sıralarda göründü. Yaxşı
xatırlayıram, "Azərbaycan" jurnalının
1978-ci ilin avqust nömrəsi "Ədəbi gənclik"
rubrikasında üç cavan şairin-Vaqif Cəbrayılzadənin,
Vaqif Bəhmənlinin və Eldar Baxışın şeirlərini
gen-bol təqdim eləmişdi. O zamankı Əkrəm
Əylisli redaksiyanın qapılarını istedadlı gənclər
üçün taybatay açmışdı və Eldar Baxışı
tanımayan minlərlə oxucu onun şeirlərini oxuyub
poeziyada təzə bir səsin, nəfəsin
varlığını hiss etdilər. O şeirlərin
içində "Kəndin dediyi" mənə daha
çox təsir elədi. Bu o illər idi ki, kəndli
cavanların şəhərə axını
başlanmışdı və Eldar Baxış kəndin
dilindən deyirdi ki:
Hara
qaçırsınız, kənd uşaqları,
göbəyiniz burda kəsilməyibmi?
Burdan-bu
qaraja damın altından,
bu
ağcaqovağın, şamın altından
hara
qaçırsınız, kənd uşaqları?
Bu
dağları atıb, daşları atıb,
bu
yayları atıb, qışları atıb,
körpəcə-körpəcə quşları atıb,
hara
qaçırsınız, kənd uşaqları?
Çay
qalxıb,
çay
daşıb - keçən gərəkdi,
arandan
yaylağa köçən gərəkdi,
biçənək otlanıb-biçən gərəkdi,-
hara
qaçırsınız, kənd uşaqları?
Bütün yaradıcılığı boyu Eldar
Baxış bu səpgidə, bu tempdə sadə, hamının
anlayacağı tərzdə yazdı. O, sübut elədi ki, Azərbaycan
şeirini tapmaca, krossvord, müəmma oyununa
qatışdırmaq olmaz.
O,
tarixçi idi. Bakı kəndlərində öz ixtisası
üzrə müəllimlik də eləmişdi, sonra öz ərizəsi
ilə bir il əsgəri xidmətdə də
olmuşdu. Sonralar Televiziya və Radio Şirkətində uzun
müddət çalışdı, müstəqilliyimizin ilk
illərində "Səs" və "Nəfəs" qəzetlərini
yaratdı, sonuncu iş yeri yenə radio oldu, Uşaq
verilişləri Baş redaksiyasının baş redaktoru vəzifəsində
çalışdı. Ancaq tale onu ŞAİR
yaratmışdı və mən onunla görüşlərimdə
həmişə şeirdən, şairlərdən söz
açardı, axırda da yaxşı anekdotlar söyləyərdi.
Yaxşı yadımdadır, Zəngilanda idik.
Yazıçılar İttifaqı Təbliğ
bürosu xətti ilə kəndləri gəzirdik. Hər dəfə mən giriş sözü ilə
çıxış edir, sonra Eldara söz verirdim. Ancaq Eldar düz yarım saatdan sonra şeirlərini
oxuyardı. Bu yarım saat ərzində isə
Nizamidən üzü bəri ta çağdaş ədəbiyyatımıza
qədər xoşladığı şairlərin şeirlərini
oxuyardı. O şeirləri əzbər söylədikdən
sonra deyərdi: "İndi də bu gözəl şeirlərdən
sonra bir kəndçi balasını - Eldar Baxışı
dinləyin".
Eldar
Baxış deyirdi: "Mən bir adi adam
kimi-kəndçi balası, şəhərli balası, yer
oğlu, göy oğlu kimi şeir yazan gündən
qalmışam beş daş arasında. Birinci
daş mən özüməm. İkinci
daş mənim qələmimdir. Üçüncü
daş kağızdı. Dördüncü
daş Tanrıdı (daş dediyimə görə Tanrı məni
bağışlasın. Ona görə ki,
ağacı, quşu yaratdığı kimi, daşı da
Tanrı özü yaradıb). Beşinci
daş bu gidi dünyadı. Dəyirman
daşı buğdanı, arpanı necə əzirsə, bu
daşlar da mənim duyğumu, düşüncəmi eləcə
əzir". Amma bu daşlar Eldar
Baxışı heç də o dediyi kimi əzə bilmədi.
Bircə Ölüm olmasaydı. Belə
bir kəmfürsət ölümü heç kim
gözləmirdi. "Ölüm"
sözü ilə Eldar Baxışı yan-yana qoymaq bəlkə
də bu dünyanın ən ədalətsiz işi olardı.
Ancaq nə etmək? Bu
ölüm sən demə, doğulduğu gündən onunla
yol gəlirmiş. Ölümünü
yaşaya-yaşaya o, ölümə meydan oxuyurdu. Azərbaycanın başı üstündə qara
buludlar oynayırdı və belə bir vaxtda Eldar bir sıra
söz adamları kimi müstəqillik savaşına
qatıldı. İslaholunmaz dərəcədə azad və
sərbəst adam olduğu
üçün qırmızı bayraqların dalğalandığı
bir vaxtda "Yaşılım, yaşılım, hara gedirsən?"
şeirini yazdı.
Ağac yaşılım, hara gedirsən?
hara
gedirsən yarpaq yaşılım?
Ot
yaşılım, hara gedirsən?
hara
gedirsən, kəpənək yaşılım?
Getmə, qayıt geri başına dönüm.
Zori
Balayanın "Ocaq" kitabı çıxanda ona etiraz edən
şeiri o zaman dillər əzbəri idi:
O nədir
yazmısan, Zori Balayan,
Kür-Araz deyirsən-kəkələyirsən.
Xırda
budaqların üstə oturub,
Böyük budaqları silkələyirsən.
Dünya
nə haydadır, sən nə haydasan,
A köhnə palazı sırıyan oğlan.
İrəvan
dilində xoruzlanırsan,
Moskva dilində zarıyan oğlan.
Sən
Zori Balayan, mən Eldar Baxış,
Baxıram, eləcə zoğallayırsan.
Keşiş
zurna çalır, sən də keşişin
Qara zurnasını sığallayırsan.
Bax bir
ürəyimin genişliyinə,
De, kimə lazımdır bu haray-həşir?
Sənin
ürəyinə bir ovuc torpaq,
Mənim ürəyimə dünya yerləşir.
O nədir
yazmısan, Zori Balayan,
"Bala" da bizimdir, "zor" da bizimdir.
Ölmək
istəyirsən gəl Qarabağa,
Kəfən də bizimdir, gor da bizimdir.
Belə
deyirdi: "Dünyada olan bütün insanların milləti
var. Mən türkəm, sən ingilissən, o birisi
fransızdı, bir başqası yapondu-yaxud peyğəmbərləri
götürək: tutaq ki, İsa peyğəmbər
cühuddu, Məhəmməd peyğəmbər ərəbdi.
Hamımızın milləti var, amma
Tanrının milləti yoxdu. Bəlkə
buna görə də Tanrı göy üzündədi, biz
yer üzündə. Bəlkə buna
görə Tanrı hamıdan-məndən, səndən, bizdən,
sizdən, peyğəmbərdən, imamdan böyükdü,
uludu. Bəlkə buna görə min-milyon
ildi əlləşirik, vuruşuruq, dua oxuyuruq, dəstəmaz
alırıq, namaz qılırıq, oruc tuturuq, ancaq gedib o
böyük, ulu Tanrıya qovuşa bilmirik".
Amma o, elə sağlığında Sözün
Tanrısına qovuşmuşdu. Ən yaxın dostlarından olan
Vaqif Bayatlı Önər onun ölümündən sonra bu
sözləri yazmışdı: "Eldar Baxış Azərbaycan
dilinin yox, türk dilinin şairidir. Türk dili
Göyüzünün və Yerüzünün dilidir. Bu mənada Eldar Tanrının,
Göyüzünün şairi olmaqla, həm bizim
yaşadığımız bu yer üzünün də
şairidir. Bu, Eldarın hamı
gördüyü kiçik bir hissəsidir.
Deyilənə görə, vəsiyyət eləyib ki,
onun başdaşına bircə söz - "Azadlıq"
sözü yazsınlar. Eldar Tanrının seçdiyi ən Azad
adamlardandı. O, Azadlığı özü
üçün yox, bizimçün istəyirdimg Müstəmləkəçilik,
köləlik əslində, Eldarın
Azadlığının əsriydi.
Anayurd deyilən bu torpağa basdırılan isə
Eldarın Yer üzündəki çox kiçik bir hissəsidir".
Eldar Baxış Azadlıq aşiqiydi ("Asılı
deyiləm mən bir adamdan, Bir adam da məndən asılı
deyil") və o, insan azadlığına qənim kəsilən
nə varsa, ona qarşı sözünü açıq, həm
də kəskin söyləyirdi.
Bir dərdimiz,
bir sərimiz bizimdi,
Yerdə qalan hər şeyimiz özgənin.
Bu yurdun
qızılı, gümüşü də var,
Altına sərməyə palazı yoxdur.
Əyri
kef eləyib əyriliyindən,
Yanıb düz adamın bağrı görmüşəm.
Mən
Eldarın "Böyük qorxu", "Qələm",
"Şair dostlar", "Deyə bilmədiyim sözlər",
"Nəsə çatmır, çatmır bu yer
üzündə", "Səsin nağılı",
"Kəlbəcər şeirləri", "Əl",
"Rəsul Rzanın ölümü", "Yolun iki
üzü", "Qara qarışqalar" şeirlərini,
"Çaldıran döyüşü", "Kənd",
"Davanın axırıncı günü",
"Balıq ölümü", "Davanın
axırıncı günü" poemalarını dönə-dönə
oxumuşam və bu şeirlərdəki poetik incələmələr
bir yana, sözün içindəki o Azadlıq
yanğısı heyrətə gətirib məni.
Təzədən doğulmaq, təzədən gəlmək
Təzədən böyümək, boy atmaq olmaz.
Mənim
ölən yerim buradı elə,
Daha burdan geri qayıtmaq olmaz.
Öyülməli
torpaq öyülə gərək,
Əyilməli
torpaq əyilə gərək,
Dəmir
isti-isti döyülə gərək,
Dəmiri saxlamaq, soyutmaq olmaz.
Yerin
çuxuruna hamar deməklə,
Yurdun
payızına bahar deməklə,
Şüar
söyləməklə, şüar deməklə,
Milləti yuxudan oyatmaq olmaz.
Vaqif Bayatlı onu türk dilinin şairi adlandırır
və buna etiraz etmirəm. Amma o, bütün
varlığı ilə Azərbaycana bağlıydı,
Livandan, Fələstindən yazanda da bizim dərdlərimizi
ora qatırdı. Amma mən onu həm də
insan hisslərinin, zərif duyğuların şairi kimi sevirdim.
Onun orijinal bayatılarından, "Oyun havaları" silsiləsindən
yazdığı "Heyvagülü", "Gəlinatlandı",
"Koroğlu nağarası", "Tərəkəmə",
"Yallı" şeirlərindən xalq poeziyasının
rayihəsini hiss edirdim:
Mən
aşıq, yol açıqdı,
yar gəldi
yola çıxdı.
Dizlərin
- yurd yeridi,
Əllərim-alaçıqdı.
Mən
aşığam, sarısı,
Ay-həsrətin sarısı.
Sən gül ol, sən çiçək ol,
mən üstünün arısı.
Mən aşıq, aran yeri,
dağ yeri, aran yeri.
Qibləyə döndərmişəm
sevgilim duran yeri.
Eldar Baxış güllü bir may
günündə gözlərini yumdu. Amma "Ölən
öldü, qurtardı, Dərd qalanın dərdidi". Eldar
Baxış nisgili ürəyimizdən silinib getmədi...
Ədalət.-2015.-6 iyun.-S.15.