Horadizdə qazandığımız təcrübə

CƏNNƏT QURMAQ ARZUMUZ

İnsan yaşa dolduqca torpaq onu daha çox özünə çəkir. Ola bilsin ki, bu, təbii qanundu. Necə deyərlər, torpaqdan y aranan torpağa döndüyü kimi, insan da Allahın yaratdığı ən müqəddəs, ən ali varlıq kimi sonda öz ilkinə qayıdır. Təbii ki, bu proses zaman-zaman davam edir - günlə, ayla, illə… Və beləcə silsilə özünün yüksələn xəttini cilalaya-cilalaya kamilliyə, müdrikliyə qovuşur. O vaxta qədər ki, onun kamilliyi də, müdrikliyi də, hətta torpağa sevgisi də artıq birmənalı şəkildə qəbul olunur. Heç kim, hətta gözü, könlü dumanlı, qaranlıq olanlar belə bu kamilliyin, bu müdrikliyin yanından ötüb keçə bilmir. Hətta onun işığına bürünməyə məcbur qalır. Bax elə mənim yazmaq istədiyim məntiq də bu işığa söykənir. Elə bir işığa ki, onu görməmək mümkünsüzdü…

Hələ orta məktəb illərində bir kənd uşağı olaraq beş addımlığımızda yerləşən şəhərə həmişə qeyri-adi sevgi hiss etmişdim özümdə. Və bu qeyri-adi sevgini formalaşdıran da o şəhərin, o şəhərə daxil olan çevrənin ziyalı potensialı idi. İstər qələm, söz adamı olsun, istər musiqi, mədəniyyət xadimi. Fərq etmirdi. Eşidib biləndə ki, Füzulidə doğulub, Füzuliyə aiddi, onda içimdən bir qürur hiss gəlib keçirdi. İnanın ki, həmin o tanımadığım adamlar mənə qan qohumu qədər, öz qapı qonşum qədər yaxın və doğma olurdu. Özümü onların bir hissəsi, bir nümayəndəsi kimi təsəvvürümdə canlandırırdım. Görünür, Haqqdan gələn təsir, maqnit dalğası mənim həyatda formalaşmağıma bir səbəb idi. Amma bu səbəbi mən sonralar, necə deyərlər, az-çox yaşayandan sonra anladım. Ona qədər isə Füzuli şəhəri mənim üçün dünyanın ən gözəl, ən səliqəli və işıq dolu ünvanı idi. O işıq da həmişə məni özünə çəkirdi…

Bəli, mən Füzuli şəhərini, Füzuli rayonunu bir ərazi kimi yox, bir canlı, düşünən, qurub-yaradan, görüb-götürən, ruh verən, həvəsləndirən canlı orqanizm kimi təsəvvür edirdim. Və bu təsəvvürüm də ayla, illə təsdiq edilirdi. Həmin təsəvvürün arxasında isə gerçəklik dayanırdı. Onda sovet dönəmi olsa da, bir kənd təsərrüfatı rayonu kimi Füzulinin uğurları təkcə Azərbaycanın yox, onun yaxın-uzaq qonşularının da sərhədlərini ötüb keçmişdi. Çünki burada yaşayıb-yaradanlar, burada həyatın mənasını halallıqda, zəhmətdə görənlər özlərini birmənalı şəkildə təsdiq etmişdilər. Təkcə Sosialist Əməyi Qəhrəmanı Şamama Həsənovanın həyat yolu, rayonun və respublikanın gündəmində tutduğu mövqe hər kəs üçün yaxşı nümunə olmaqla yanaşı, həm də qürur yeri idi. Çünki adi bir kənd qızı, adi bir zəhmət adamı özünün əməyi ilə o vaxtkı İttifaqın sayılıb-seçilən əmək adamı olmaqla yanaşı, həm də nüfuz sahibi idi. O, alın təri ilə qazandığını heç vaxt öz həyatının, öz yaşamının bayrağına çevirmirdi. Əksinə, onun həyatının, yaşamının mənası elinə-obasına aid idi…

Bəli, o illəri düşünəndə gözümün önünə təkcə bol məhsulu ilə, üzümü, pambığı, xüsusilə taxılı ilə seçilən bir bölgə yox, həm də hər gün abadlaşan bir rayon gəlir. Təbii ki, rayonun və bütövlükdə həmin coğrafiyanın inkişafında o vaxtlar Azərbaycana rəhbərlik edən Heydər Əlirza oğlu Əliyevin xidmətləri, diqqət və qayğısı birmənalı idi. Məhz onun ölkədə yaratdığı mühit Füzuliyə rəhbərlik edənlərə, Füzulinin inkişafını, tərəqqisini istəyənlərə bir növü yaşıl işıq yandırmışdı. Həmin işıq da Füzulinin işığına qarışıb onun inkişafını daha uğurlu və daha rəngarəng etmişdi. Bax, 80-ci illərin həmin o inkişaf tempində xidməti olanların cərgəsinə yeni nəslin nümayəndələri də qoşulurdu. Mən bu sırada bu gün Füzuli rayonuna rəhbərlik edən bir çox insanları da görürəm və xatırlayıram. Elə həmin o xatirələr də məni Bakıdan üzü Horadizə çəkib aparır…

Bir vaxtlar Horadiz qəsəbəsi Füzuli rayonunda daha çox stansiya kimi diqqəti çəkirdi. Və bura ölkənin mühüm bazalarının yerləşdiyi yer kimi gündəmdə qalırdı. Çünki Horadizdən keçən həm magistral, həm dəmiryolu buranı bölgənin digər rayonları üçün bir təminat bazasına çevirmişdi. Daha çox tikinti materialları, müxtəlif çeşidli yüklər, bir sözlə, bölgəyə gərək olan nə varsa qatarlarla buraya daşınır və eləcə də tədarük olunan hər nə varsa, yəni bostan, tərəvəz məhsullarından tutmuş üzüm, pambıq, taxıl, heyvandarlıq məhsulları buradan da üzü böyük şəhərlərə yola salınırdı. Ona görə də bu qəsəbədə il boyu adamlar daha çox dəmiryolu ilə, yükdaşımalarla bağlı çalışırdılar. Doğrudur, qəsəbənin yaxınlığındakı kəndlərdə, təsərrüfatlarda regionun ən önəmli məhsulları olan taxıl, üzüm, pambıq becərilirdi. Bu isə adamların torpağa bağlılığına stimul verir və onların böyük şəhərlərə axınına bir növü yaxşı mənada mane olurdu. Çünki qurulmuş iş üsulu, yaradılmış işgüzar şərait hər kəsə öz istəyinə uyğun işlə məşğul olmaq imkanı verirdi. Lakin bir qəsəbə olaraq Horadizin özü Füzuli şəhərinin kölgəsində qalırdı. Görünür, deyilmiş bir fikrin, yəni acının içərisində şirinin olması düşüncəsinin də əsası var. Bax, bu mənada bu gün Horadizi gəzib dolaşanda, Horadizə üz tutanda adam gözlərinə inana bilmir. Çünki sözün həqiqi mənasında artıq şəhər statusu almış Horadiz bu gün yaşamalı, işləməli, görüb gəzməli cənnət guşəsidi. Buranı cənnət edənlər isə məhz füzulilərdi, onların əməyidi, onların daxilindəki işıqdı, torpağa, doğulduqları yurda sevgidi!..

Mən yazımın bir məqamında 80-ci illərdən Füzulinin yeni bir inkişaf mərhələsinə qədəm qoyduğunu xatırlatdım və vurğuladım ki, bu işdə rəhbərlik meydanına yeni atılanların da izləri, sözləri var idi. Bax elə bu gün də həmin o insanların Füzulidə gördükləri işlər bünövrənin möhkəm olduğunu, ideyaların kökdən, nəsildən gəldiyini, istəyin davamlı olduğunu büruzə verir, xatırladır. Yəni sovet dönəmində rəhbər işdə çalışan, bu gün isə Füzuli rayon icra hakimiyyətinə rəhbərlik edən Alı Alıyev və onun komandası məhz həmin o kökdən, o tarixdən qidalanan, bəhrələnən insanlardı. Sadəcə bu gün onlar Azərbaycan Prezidenti cənab İlham Əliyevin qarşıya qoyduğu vəzifələri rayonun öz coğrafiyasına uyğun bir şəkildə, həm də məsuliyyətlə, vətəndaş sevgisi ilə gerçəkləşdirdiklərindən nəticə də ürəkaçan olur. Görülən iş insanın üzünə gülür, onun əhvalını xoş edir.

Bir anlıq özünüzü Horadiz şəhərində, işğaldan azad olunmuş ərazilərdə təsəvvür edin. Onda görəcəksiniz ki, bir vaxtlar erməni işğalçılarının talan etdikləri, yandırıb-yaxıb yağmaladıqları qəsəbədə və kəndlərimizdə indi bərpa, eləcə də yenidənqurma işləri hansı sürətlə, hansı keyfiyyətlə aparılır. İnsanlar öz doğma yurd-yuvalarına necə böyük həvəslə dönürlər. Bu ərazilərdə salınan yeni qəsəbələrdə həyat necə qaynayır, infrastruktur necə ürək açır, adamlar hansı ümidlərlə, arzularla yaşayırlar!.. Məncə bütün bunları görən və gördüyünə də daxili bir sevgi ilə yanaşan hər kəs ancaq qürur hissi keçirə bilər. Şəxsən mən bu gün özünün tərəqqisi və həm də obrazlı desəm, öz çəpərləri arasında yaratdığı işgüzar, anlayışlı mühitə görə Füzuli rayonunun həm rəhbərliyinə, həm də hər bir sakininə daxilən minnətdarlığımı ifadə etməkdən məmnunluq hissi keçirirəm.

… Bəli, cəbhənin divar qonşusu kimi müharibənin barıt qoxusunu hər gün duyan, Arazın pıçıltısını hər gün dinləyən Horadiz şəhərində yaşadığım xoş anların başdan-başa işığa bürünməsinin bir inancı da var. O da tezliklə bu şəhərin gözəlliyindən işğaldan azad olunacaq Füzuliyə düşəcək paydır. Mən birmənalı şəkildə inanıram ki, Ali Baş Komandanımız İlham Əliyevin rəhbərliyi altında bu gün Füzulinin işğaldan azad edilmiş ərazilərində cənnət yaradanlar, xüsusilə rayon rəhbərliyi və onun komandası bu uğurlu işi Füzuli şəhərində, onun digər ərazilərində də coşqu və sevgi ilə davam etdirəcəklər. Çünki onların həm buna böyük vətəndaş potensialı, rəhbər təcrübəsi, həm torpaq sevgisi, həm də ölkə prezidentinə sədaqət nümunəsi var. Bütün bunlar isə ən böyük çətinlikləri dəf etməyə qadirdir. Deməli, həsrətini yaşadığımız Füzulidə də cənnət qurmaq arzumuz mütləq çin olacaq!

Əbülfət MƏDƏTOĞLU

Ədalət.-2015.-14 oktyabr.-S.6.