AŞIQ CAHANGİR
Təbriz səfərinə
çıxmışdıq...
Qəfil qəza varmış bu ölümlü-itimli dünyada, ölümün özündən betər ölümlər də varmış bu fanidə.
Gözəl şairimiz Məmməd İlqar tuş gəldi
belə qəfil qəzalardan birinə. Sükan arxasındaca
"İnsult" keçirmiş, beyninin arxa kürəsinə
qan sızmış, və qəzadan salamat qurtulsa da
yaddaşını itirmişdi... Nə zülm xəstəlik
imiş yaddaş itkisi...
Dostumuza şəfa diləkləri ilə Təbrizə
gedirdik. Deyilənə görə orada yaxşı həkimlər
varmış və bu ümidlə, dostumuz, gözəl xislət
sahibi Böyük Bəyin təklifi ilə payızın son
aylarında səfərə çıxdıq. Təbriz, xəyallarımın nağıllar, əfsanələr
dünyası idi. İçimdə qəribə
hisslər keçirirdim, sanki, möcüzələrlə
dolu bir dünyaya düşəcəkdim.
Sərhədin arası bircə qarış olmasına
baxmayaraq, İran torpağına qədəm qoyan kimi
doğrudan da elə bil başqa bir dünyaya
düşdüm. İnsanların geyimi, psixologiyaları,
evlərin quruluşu və sair, tamam fərqli idi. Təbiət də başqalaşdı bir andaca,
sehrli bir aləmə səyahət başlandı. Üzü axşama yol gedirdik. Gündüzdən
dönmüş hava bomboz bozardı, ruzigarlar qar
çovğun gətirdi. Əhər şəhərinə
getməli, bizə himayədarlıq edən Böyük Bəyin
evində gecələməli idik. Əhərə
qədərki yolumuz 250 km. yaxın yol idi və həmin yol səfərini
qələmə alsaydım, macəralarla dolu bir hekayət
alınardı.
... Lopa-lopa yağan qar yolları bağlamış,
qaranlıq düşmüşdü. Əslən
Əhərli olan sürücümüz yola
çıxmasına peşman olsa da, geriyə yol yox idi.
Ancaq irəli getməliydik. Qar
isə dayanmadan yağır, gediş-gəlişi kəsilmiş
yolu tamamilə bağlamağa cəhd edirdi. Peşəkar sürücümüz bizə ürək-dirək
verirdi ki, təşvişə düşməyin, təkərlərim
qışa hesablanmış, dişli təkərlərdi.
Bir təhər çatdıracam sizi Əhərə,
- deyib maqnitofonunu işə saldı. Bir andaca təşvişə
bürünmüş sükut parçalandı, saz havası
və Aşıq Cahangirin məlahətli səsi
hamımızın üzündə bir sevinc, bir ümid
çırağı yandırdı: "Ərzurumun gədiyinə
varanda, Onda gördüm burum-burum qar gəlir..."
Belə halları möcüzə adlandırmaq olar. Qar,
çovğun bizi elə yaxalamışdı ki, orada
qalsaydıq, nələrin baş verəcəyini təsəvvür
etmək tükürpərdici olardı. Şennik
yaşamayan hüdudsuz çöllük, soyuq-sazaq,
ucsuz-bucaqsız gecə. Sürücünün dediyinə
görə bu çöllüklər yalquzaqlarla dolu olur və
bir neçə dəfə insanlara hücum edərək
parçalamışdılar...
İndi müdhiş xəyalların yerini, Aşıq
Cahangirin səsi silib- süpürməkdəydi. "Kərəm
köcdü"dən "Zarıncı"ya keçid
aldı: "İncənimi soruşursan əfəndim,
Dünyanın bir bucağında bir eldi, Halal biçər,
haramılar daşıyar, Haram bişməz ocağında,
bir eldi..." Məmmədin huşu özünə
gəldi bir anlıq. "Bu Aşıq
Cahangirdimi? Deyəsən mənim sözlərimi
oxuyur", - dedi. Könüllərdə
ümid çırağı yandı. Yollar
duruldu sanki. Küləklə sovrulan qar, maşının
işığında sağa-sola burulur, görünməz
olan yolun üstünə ağ bir pərdə
çəkirdi. Sürücü çox
ehtiyatlı və təcrübəli idi. Hər
yer ağarmışdı. Yol ilə, yolun
kənarını sərhədləyən, qurumuş qanqal
çəpərcikləri olmasaydı, yolu ayırd etmək
mümkünsüz olardı. Bu qanqal
zolağı bizə bələdçilik edir,
sürücü həssaslıqla maşını idarə
edirdi. Qəribə burası idi ki,
sürücü maşını sürətlə
sürür, bizdən təşvişə düşməməyimizi
xahiş edirdi. Yavaş sürsəm
maşın sürüşə bilər - deyərək,
sürəti qətiyyən aşağı enməyə
qoymurdu. Qəribə deyilmi?
Arada qanqal zolaqları yoxa çıxır, təhtəl
şüurla demək olar ki, Allah ümidinə gedirdik. Maşının
dirənməsi ağır nəticələrin
başlanması olacaqdı.
Aşıq Cahangir oxuyur, maşın isə sürətlə
irəli şığıyırdı. Bütün
qorxunu və təlaşı silib-süpürən qara sazın
sədaları qarlı gecəni başına
götürmüş, Aşıq Cahangirin məlahətli səsi
yollarımıza bələdçilik edirdi. Elə bu ara maşın oynadı və bir dəfə
fırlanaraq yoluna düzəldi. "Sallama Kərəmi"
İlahidən gələn bir səs kimi
maşınımızı yolunu səhmanladı sanki: "O
zaman ki, çıxdıq Vannan İrana, Qəfləli,
şütürlü, mayalı dərvi..." Hamımız
bu yol təhlükəsini unutmuşduq. Məmməd
İlqar isə ətrafda nələrin baş verməsinin fərqində
deyildi. Onun yaddaşı bərpa
olunmuşdu elə bil. Cahangir bir misranı
tamamlamış Məmməd ikinci misranı təkrarlayırdı:
"Dindirəndə kəlmə-kəlmə danışar, Gəlindən,
qızdan da həyalı dərviş".
Üzücü yol uzanır, qar isə hikkəsini daha
da artırır, zorla da olsa yolumuzdan eyləmək istəyirdi. Uzaqda
ulaşan canavarların səsi aydınca eşidilirdi. Görünür onlar da bizi izləyir, nə zaman
dayanacağımızı gözləyirdilər. Çox qəribə bir mənzərə idi. Qar dayanmaq istəmir, canavarlar ovunu izləyir,
sükan arxasında oturmuş inadkar sürücü
bütün diqqətini yol kənarını bələdləyən
qanqal zolağından gözünü çəkmir,
Aşıq Cahangir isə telli sazıyla Ol Xudadan aman istəyirdi.
Elə bu zaman qəfil bir qəza
şığıdı üstümüzə. Qarşıdan gələn nəhəng bir yük
maşını yanımızdan şığıyaraq
ötdü. Elə bil başımıza
qar uçqunu üşələndi. Yük
maşının üstündən tökülən qar seli
maşınımızın üstünə
töküldü və qarşı şüşəni tamamən
bağladı. Sürücü
özünü itirmədi. Şüşə
təmizləyici bir müddət çapaladı, birtəhər
şüşəni təmizlədi. Maşın
sürüşdü və yolun kənarındakı
çökəkliyə düşdü və dayandı.
Sürücünün cəhdiylə xeyli
eşələnən maşın yola düzələ bilmədi.
Sürücü tez düşüb
özüylə gəzdirdiyi balaca saplı bel ilə təkərin
önünü və arxasını təmizlədi. Artıq vəziyyət son həddə
çatmışdı. Maşın
buradan çıxmasaydı bizi izləyən ac canavarlar
üstümüzə yeriyəcəkdilər.
Sürücü, maşını dala-qabağa sirkələyərək,
yan tərəfdən itələməyimizi xahiş etdi. Dala-qabağa
yırğalanan maşın yolun kənarındakı
uçuruma yuvarlanmasın deyə, biz, yəni mən, Babək
(M. İlqarın oğlu) və Böyük Bəy,
Maşının yan hissəsindən yola tərəf itələdik.
Bəlkə də Uca Allahımız da
Aşıq Cahangirin sazını-sözünü eşidirdi.
Maşını Aşıq Cahangirin
"Qaytarma" havasıyla yoluna qaytardı və yolumuza
düzəldik. Arxamızca sürünən
canavar sürüsü bizdən əl çəkmirdi.
Nəhayət yolun inadı qırıldı. Qarlı gecə
təslim oldu, ac canavarlar çəkilib getdilər və gecə
yarıdan keçmiş Əhər şəhərinə qədəm
qoyduq. Aşıq Cahangir Müxəmməslə
sözünü tamam eyləyirdi: "...Yamandı halım
samovar"... və biz artıq samovar çayı içməyə
tələsirdik.
Mən bu balaca hekayəti özümdən uydurmadım. Canlı
şahidlərim var. Bu hekayəti də ona görə qələmə
adım ki, sazın və sözün sehrinə sizi
inandıra bilim. Dastanlarımızda,
nağıllarımızda Haqq aşığı olanlardan
söhbət gedəndə bəzi adamlar
"Nağıldı" deyib inanmırlar. Məsələn, "Əsli Kərəm"də
durnaların lələk tökməsi və s. İnanın,
bu, bir həqiqətdir və sazın-sözün sehrinə mən
inanıram. Ədalət saz çalanda
bülbülün onun başına pərvanə tək
dolanmasını video yazılarından
görmüsünüz. Bizim o qarlı gecədəki
macəramızda bizə bələdçilik edən
Aşıq Cahangirin sazı və sözləri quş
qanadında maşınımızı Əhərə
yetirmişdi.
Aşıq
Cahangir, vaxtında dünyaya gəlmiş sənətkardı.
Ta Dədə Qorquddan üzü bəri yol gələn
sazımız Qurbanidən, Xəstə Qasımdan,
Tufarqanlı Abbasdan keçərək Aşıq Alıya, Dədə
Ələsgərə qədər dövranlar qurmuş,
zamanın bütün sınaqlarından, qarından,
çovğunundan keçmişdi. Zaman-zaman
dövran qurmuş saz-söz sənəti məhrumiyyətlərə
də məruz qalmış, eniş enmiş, yenidən zirvələrə
yüksəlmişdir. İyirminci əsrə qədəm
qoyan qolça qopuzumuz, qaraca sazımız, yeni zirvələrə
ucalmış, Aşıq Şennikdən Borcalı
mahalına yeni nəfəs gətirmiş, Xındı Məmməd,
Sadıq Sultanov, Əmrah, Hüseyn Saraclı, Kamandar kimi sənətkarların
sinəsində yeni erasını yaşamış, Ədalətin
barmaqlarıyla dünyanı heyrətdə saxlaya bilmişdi.
Açıq Cahangir niyə vaxtında dünyaya gəldi? Bəli,
söylədiyimiz kimi, hər təşəkkülün tənəzzülü
də olur və bu azman sənətkarlar dünyadan
köç etdikdən sonra bu yolu yolda qoymayan sənətkarlar,
davamçılar olmalıdır. Bu
gün mübaliğəsiz söyləyə bilərəm
ki, Aşıq Cahangir bu klassik ənənənin
davamçısı sayıla bilər.
Bu gün ozan sənəti yasaq olunmayıb. Azadlıq və
müstəqilliyimiz bərpa olunduqdan sonra, saz sənəti də
azadlığa çıxdı, böyük salonlara, məclislərə
qatıldı. Qastrollara çıxaraq, xarici ölkələrdə
səsləndi, tele-ekranlarda saz müsabiqələri
keçirildi və s. Bütün bunlara baxmayaraq, nə yeni
Sadıq Sultanov, nə Əmrah, nə Kamandar, nə də
Ədalət Nəsibov yetişə bilmədi. Demək
olmaz ki, saz məkanımızda boşluqlar yarandı. Sadəcə saz da dövrün axarına qoşuldu,
ağır el şənliklərindən çıxıb, bərli-
bəzəkli şənlik evlərinə qatıldı,
şou bizneslərlə qoşalaşdı, ağır el
havalarını yüngül, oynaq havalar əvəz etməyə
başladı. Ola bilsin bunlar da
labüddü. Amma saz biznesi alverə
çevrilməyə başladı, azacıq saz
dınqıldatmağı bacaranlar, şou verilişlərə
qatılaraq reklam qazandılar, sazın başına min oyun
açaraq pul qazanmağa cəhd etdilər.
Bu təkcə sazın faciəsi deyil, sözün də
faciəsinə çevrildi. Aşıqların
çoxusu varlı adamlara söz bəstələdilər,
dünyanın ən bayağı söz
yığınlarını sazın belinə yüklədilər,
sazı urvatdan, sözü qiymətdən salmaqla məşğul
oldular. Bu həm də millətin
zövqünün korlanması deməkdi. İndi
ən populyar aşıqlar, bu söylədiyim missiyanın
daşıyıcılarıdırlar. Amma sazın və
sözün urvatını qoruyan sanballı
aşıqları heç kim böyük
şənlik məclisə dəvət etmir. Çünki,
onlar saz əlində toy toğlusu kimi hoppanıb
düşmürlər, ağır el havaları oxuyur,
dastanlardan parçalar söyləyirlər, insanları
düşündürə bilən klassik şair və
ustadlardan oxuyurlar. Əvəzində isə
iri toylara sifariş ala bilmirlər, olsa-olsa bir-iki əhli urfan
məclisinə dəvət alırlar və evə əliboş
qayıdırlar. Buna baxmayaraq sazın və
sözün ləyaqətini qoruyub saxlayırlar.
Belə aşıqlardan biri və birincisi Aşıq
Cahangir Gədəbəylidi. Bu sıraya
aşıq Qərib İncəlini də əlavə etmək
olar.
Aşıq Cahangiri çox zaman Borçalı
aşığı zənn edirlər. Düzdü,
sazın bölgələr üzrə məktəbləri və
fərqli məkanları var. Amma sazın bir vətəni var.
Böyük Turan. Hər bölgənin ləhcəsi
olduğu kimi sazın da bölgələr baxımından fərqli
ləhcəsi var. Aşıq Cahangir əsil Borçalı ləhcəsində
çalıb-oxuyan ustad aşıqdı. Ustad
adını qazanmaq hər aşığa nəsib olmaz.
Ustad, ilk növbədə ustaddan dərs
almalı, sazı olduğu kimi dərk etməlidi.
Aşıq Cahangir, ustad oğludu. Ustad oğlundan şəyird olmaz deyiblər. Buna baxmayaraq, atası Aşıq Sənandan dərsini aldıqdan sonra, bir neçə ustada qulluq etmiş, Aşıq Sədi Abbasovdan sazın bir mətləbini, ustad aşıq Mahmuddan ləhcə şirinliyini, Dədə Kamandardan Ulu Borçalı havalarının şəhdi-şirəsini döyşürmuş, bütövlükdə İranda-Turada öz ləyaqətli imzasını təsdiqlədə bilmişdi. İstənilən ara aşığını adi bir saz havası ilə imtahana çəkmək olar. Məsələn, mən bir dəfə kafelərin birində, əlində saz hərlənən bir aşığı məclisimizə dəvət etdim". Aşıq, üç hava deyəcəm, çalsan bu 50-lik halalın olsun, çala bilməsən, sazını əlindən alacam", - dedim. İki nəfər idilər. Bir-birinin üzünə baxdılar. Çaşmışdılar. Bir də mənə baxdılar. Gördülər boğazı qalstuklu bir adamam. Fikirləşdilər ki, müəllim adamdı, nə qaner saz nədi. Odur ki, razılaşdılar. Mən fikrimdə qəti olduğumu bir daha vurğuladım. "Bilməsəniz sazı alacam", - dedim. Nəhayət razılaşdıq. "Bir "Dolhicranı" havası çal", - dedim. Yazıqlar bir-birinin üzünə baxıb şinidilər. İkinci havanın adını söyləmək istəyəndə dinməzcə sazı qabağıma qoydular. "Qardaş, saz halalındı, belə başladınsa biz pas", - deyib təslim oldular...
Bu gün aşıqlarımızın çoxu bu gündədi. Aşıq Ədalət demiş, ustadı maqnitofon olandan nə aşıq çıxacaq?
Aşıq Cahangir, nəinki havaların hamısını bilir, mən deyərdim ki, o hər havaya öz nəfəsini, öz eşqini də əlavə edə bilir. Belə aşıqlar çox az-az yetişir. Baxın, Hüseyn Saraclının " Ruhani"sini heç kim çala bilmir. Kamandarın saz dünyasına gətirdiyi təravəti kim gətirə bilər? Aşıqların yetmiş faizi Ədalər Nəsibovun çevrəsindən çıxa bilmirlər. Hamının başı pul qazanmaq işinə qarışıb, sazı az qala əldə oyuncağa döndəriblər. Nə yaxşı ki, Aşıq Cahangir kimi aşıqlarımız da az deyil.
Aşıq Cahangir Quliyevin ünvanına söylənənlər tərif yox, hala haqqıdır. Ol Xuda onu ustad aşıq kimi dünyaya göndərmiş. O, özünü dərk edən gündən "Mən aşıq olacam" - demiş və bu gün yar-yaraşığı, ədəb-ərkanı və çalıb-oxumağı ilə heç kimə bənzəmir, yeni, orijinal və təbiidir.
O, hər
havanı yaşaya-yaşaya ifa edir. "Sallma Kərəmi"də,
"Qaytarma"da,
"Zarıncı"da,"Mansırı" da bir irfan
babaya, "Dol hicran"da "Sultanı"da, "Kərəm
köçdü" də ozan dərvişə bənzəyir,
ruhları təzələyir, insanı kökünə-köməcinə
qaytarır.
İndiki
zamanda dastançılıq ola bilsin ki,
aktual olmasın. Amma bu qədər möhtəşəm
keçmişi, zəngin folkloru olan millət öz
keçmişindən imtinamı etməlidi? Mən çox istərdim, teleməkanlarda bu xörək
bişirən, millətin zövqünü zay günə qoyan
yüngül əyləncəli verilişlərin yerinə,
dastan axşamları, folklorla bağlı maraqlı
verilişlərə yer ayrılsın. Aşıq
Cahangir kimi nadir ozanlarımız milləti özünə
qaytaran hikmətlərimizdən, dastanlarımızdan, ustad
aşıqlarımızın
yaradıcılığından söhbətlər açsınlar.
Billah, bu millət halallıqda çox uzaqlaşır. Şər-böhtan
baş alıb gedir. Qardaş-qardaşı
aldadır, ata qızına meyl etməyə, qardaş
bacısına sataşmağa başlayır. Bu millətin zövqü teleməkanlardan evimizə
soxulan şit-şit verilişlərlə korlanır. Teleməkan insanın formalaşmasında ən
aparıcı amildi. Çünki indi kitab
oxumurlar, teatrlara getmirlər, bütün günü televiziya
qarşısında bayağı verilişlərə baxaraq
korlanıb gedirlər (bu da bir giley idi, dedik, burda da qaldı).
Aşıq Cahangir eyni zamanda yaradıcı
aşıqdı. Bu günlərdə " Ustad
aşıq Cahangir" adlı kitabı işıq
üzü görüb. Şeirlərini-qoşma
və gəraylılarını, divani və təcnislərini
oxudum. Özünə məxsus
yaradıcılığı bir qom dağ
bənövşəsinə bənzəyir...
Və
ozandan bənövşə ətirli bir şeir:
Qəribsəmə,
qərib bizik,
Yurd daşısan ay bənövşə.
Kim deyir
ki, dərd çəkməyə,
Sən naşısan, ay bənövşə.
Boynun
bükük, qəlbin üzük,
Sən gündəyik, sanma düzük.
Bütün
güllər olsa üzük,
Sən qaşısan, ay bənövşə.
Həsrət kəsib aramızı,
Bulan yoxdu çaramızı.
Göz-göz olan yaramızı
Az qaşısan, ay bənövşə.
Şahidisən olanların,
Cahangir tək solanların.
Yurd-yuvasız qalanların
Göz yaşısan, ay bənövşə.
Ədalət.-2015.-24 oktyabr.-S.10.