CƏNAB NAZİR

Sizə təbrik yazmağı ürəyim istədi

Adətən şənbə günləri üçün yazdığım yazıları zaman-zaman içimdə gəzdirib sonra ürəyimin pıçıltısı kimi bilgisayara diktə edirəm. Və həmin o yazıları sonradan oxuyanda da nəyisə unutduğuma, nəyinsə yanından keçdiyimə görə çox da narahat olmuram. Bilirəm ki, bu yazılar günün, ayın istənilən vaxtında yenidən bir də qapımı döyəcək, yenidən bir də hansısa formada mənimlə üz-üzə gələcək. Mən də onda həmin unutduğum, yanından keçdiyim məqamın ətəyindən tutub o yazını indi də başqa bir ampulada araya-ərsəyə gətirəcəm. Amma...

Bilmirəm təsadüfdür, yoxsa zərurət, bu həftənin şənbə yazısı çox ciddi bir günə təsadüf edir. Elə bir günə ki, onu təqvimdə də qırmızı rəngə boyayıblar, elə həyatımızın özündə də bir ciddilik kimi özünü bizə xatırladır. Ən azından ona görə ki, biz hər gün onlarla bir yerdəyik, bizim dincliyimiz, rahatlığımız, əmin-amanlığımız evimizdə qayğısız yatıb, küçələrdə qayğısız, təhlükəsiz dolaşmağımız hamısı onların xidmətidir. Lap konkret ifadə etsəm, bizim yaşamımız üçün qanunların ölçüb-biçdiyi bütün çərçivələri, bütün müstəviləri nəzarətdə saxlayan, burada hər şeyin yerli-yerində olmasına göz qoyan məhz onlardır. Və biz hər birimiz də ən kritik məqamda əlimizi telefona atıb köməyə onları çağırırıq! Bu gün isə...

Azərbaycan müstəqillik əldə etdikdən sonra bütün dövlət qurumarı kimi daxili işlər orqanları da yeni müstəvidə, müstəqil dövlətin qanunlarının verdiyi, yaratdığı şəraitin içərisində təşəkkül tapmağa və bir az da təkmilləşməyə başladı. Sovet dönəminin bir çox inzibati xidmət elementləri bu qurumdan ələnib götürüldü. Necə deyərlər, müstəqil Azərbaycanın digər dövlət qurumları kimi, Daxili İşlər Nazirliyi də onun "boyuna biçildi". Bu, həm həyatın tələbi idi, həm də müstəqil dövlətin özünün mövcudluq, fəaliyyət, yaşam prinsiplərinin bir bölümü, bir xətti idi. Deməli, həyat elə gətirdi ki, digər qurumlardan daha çox məhz bu qurum döyüşə-döyüşə səngərdə, küçədə, meydanda yeniləşməyə, yenidən qurulmağa başladı. Çünki bu qurum artıq Dağlıq Qarabağ hadisələrinin fonunda həm də əsgərə çevrilmişdi. Onun üçün asayişin qorunması ilə yanaşı, kəndlərin, evlərin, torpağın qorunması da bir tələb kimi, bir zərurət kimi, bir vətəndaş vəzifəsi kimi gündəmə gəlmişdi. Əgər bir anlıq 90-cı ilin əvvəlinə qayıtsaq, xüsusilə 1988-ci il fevral ayından hadisələrin alt qatına işıq salsaq, onda görərik ki, o vaxtkı milis, bugünkü polis bir əlində avtomat, bir əlində ərizə-şikayətlər növbə çəkirdi. Gecələr səngərdə, kəndlərin giriş-çıxışında, gündüzlər isə iş otaqlarında, hadisə yerlərində. Mən bu kiçik cümlədə elə bilirəm ki, təsəvvür yarada bildim. Hər kəs, xüsusilə gənc nəsil 1988-ci ilin fevralından başlayan o prossesləri gözünün önünə gətirdi. Amma mən burda bir məqama da toxunmaq istəyirəm. Bəzilərindən fərqli olaraq həmin hadisələrin canlı şahidlərinin biri mənim özüməm. Həm Dağlıq Qarabağda, həm onun ətraf rayonlarında bu prosesi anbaan, necə deyərlər, nöqtə-vergülünə qədər izləmişəm, görmüşəm. Elə ona görə də mən bir vətəndaş olaraq bugünkü Azərbaycan polisinin 1988-ci ilin fevralından 2 iyul 2016-cı ilə qədər olan dövrü bir era hesab edirəm, bir zaman kəsiyi kimi təsəvvürümdə formalaşdırmışam. Bu zaman kəsiyinin içərisində tanıdığım, gördüyüm, dost, qohum olduğum kifayət qədər polis əməkdaşları var ki, onlar mənim gözümdə, mənim ürəyimdə hər gün pillə-pillə böyüyüblər, ucalıblar və... Həmin o ağır döyüşlərdə, müharibənin "daş dövründə" onlar hər gün nişangah olublar... onlar hər gün ölüb-diriliblər. Onların sırasından hər gün kimsə şəhid olubdu. Və mən də bu şəhidlər üçün, bu əlil olanlar üçün göynəyən, ağlayan insanlardan biri olmuşam. Çünki mən onları özüm qədər tanımışam... çünki mən onlara özüm qədər güvənmişəm... çünki mən onlara özüm qədər inanıb sadə şəkildə desəm, hətta həyatımı etibar etmişəm...

İndinin özündə, lap elə bu dəqiqə, bu an mən həmin zaman kəsiyini yaddaşımdan, gözümün önündən keçirəndə hamısı bir-bir gəlib dururlar mənlə üzbəüz. Sifətlər tanış, baxışlar doğma, təbəssüm mehriban, sıxılmış yumruq qətiyyətli, söz kəsərli və sərt. Bu adamlar elə bil ki, əyindəki o mundiri geyinmək üçün, çiyinlərindəki yükü daşımaq üçün dünyaya gəlimişdilər. Elə ona görə də onlar ölkənin müxtəlif güşələrindən Dağlıq Qarabağa və ətraf rayonlara ezamiyyətə gələndə də tərəddüd etmirdilər. Nə üçün göndərildiklərini, niyə gəldiklərini suala çevirmirdilər. Gəlib onlar kimi düşünən, onlar kimi vəzifə daşıyan həmkarıyla bir səngərdə duranda hər şey elə o səngərin içindəki auarının tələbləriylə, biçimiylə eyniləşridi, daha "gəlmə" və "yerli" milis- polis söhbəti qalmırdı ortalıqda. Çünki onlar hamısı həmin andan həm əsgər olurdular, həm də milis-polis!

Bəli, xatırlatdığım bu zaman kəsiyinin içərisində yaşayan və hələ də yaşamaq haqqının Allahın verdiyi qədər olacaq xeyli sayda polis əməkdaşının adını birnəfəsə diktə edə bilərəm. Onların içərisində sıravi də var, zabit də, hətta şöbə rəisi də. Çox da uzağa getmirəm. Eləcə polkovnik Binnət Məmmədov - Füzulidə... Rəhmətlik Rəşid Məmmədov - Cəbrayılda, Ağdamda... Sahib Həsənov - Xocavəndə Vaqif Məhərrəmov - Cəbrayılda... Sadir Məmmədov - Xankəndidə... Sabir Məmmədov - Xocalıda... Laçında Akif Səlimovu... Səədin Səfərov - Zəngilan... Faiq Kərimov - Qubadlı... Hüseyin Qarayev - Xocavənd... Mən bu adamların iş otaqlarının az qala bir qərargah olduğunu, bir müvəqqəti gözün acısını çıxarmaq üçün yuva olduğunu dəfələrlə müşahidə etmişəm. Bu rəislərin öz əməkdaşları ilə bir yerdə necə silaha sarıldıqlarını da görmüşəm... necə müharibənin verdiyi fasilədə ailə quran həmkarlarının toyunda qol qaldırdıqlarını da... şəhid həmkarları üçün göz yaşları tökdüklərini də... Və eyni zamanda dediyim bu zaman kəsiyinin içərisində fəaliyyət yolu Qarabağdan Şirvana, Naxçıvana, yenidən hadisələrin cərəyan etdiyi ən qaynar nöqtəyə gəlib çıxan bir polis zabitinin daxili işlər naziri olmasını da yaddaşıma yazmışam. Mən Xankəndidə pasport rejiminin yoxlanmasını və bu tədbir çərçivəsində qəbul olunan qətiyyətli qərarların da həm iştirakçısı, həm şahidiyəm... Mən daxili qoşunların səngər, kazarma həyatını da izləmişəm. Onlarla birlikdə çörək də kəsib mərasimlərində iştirak etmişəm. Laçın polkunun səngəri tərk etməyən və şəhidlik zirvəsinə yüksələn polis nəfərlərini bu gün də unuda bilmirəm. Ağdam polkunun komandiri Məmməd Hacıyevi yaddaşıma ən doğma adam kimi yazmışam... General Ramiz Xosrov oğlu Məmmədovu Qarabağda, xüsusilə Füzulidə necə təşkilatçı kimi, rəhbər kimi, öz tabeçiliyində olanlara valideyn kimi yanaşmasının müşahidəçisiyəm. Və yaxud "Qara Polkovnik"in, yəni Fətulla Hüseynovun döyüş bölgəsindəki xidmətləri şahidi oluğum tarixdi... Ümumiyyətlə, mən bu müharibədə Milli Qəhrəman adı qazanmış, eləcə də neçə-neçə fəxri adlar, mükafatlar sahibi olmuş saysız-hesabsız polis əməkdaşlarını bu gün fəxrlə, ən doğma adamlarım kimi xatırlayıram. Onların çoxları ilə münasibətlərim bu gün də davam edir. Mən Tuğda şəhid olan polis nəfəri doğmam Oqtay Hüseynovu... mən Xocalıda şəhid olan əzizlərimi, eləcə də taleyi barəsində dəqiq məlumat olmayan Şahin Kamran oğlunu necə unuda bilərəm?..

Bütün bunlar bəlkə də bir ömrə sığmayan, bir yaddaşda sıxılıb qalan bir həyat hekayəsidi. Amma inanın ki, bu bədii hekayə deyil. Bu, reallıqdı... bu, yaşadıqlarımızdı... Və mən həmin o yaşadıqlarımızdan çıxış edərək indi, yəni bu bayram günündə bir məqamı da diqqətə çatdırmaq istəyirəm. Ona görə də hər kəsə, xüsusilə bayramını qeyd edənlərə və Sizə cənab nazir, üz tutarım:

- Müstəqil Azərbaycanın bugünkü real durumu, onun əmin-amanlığı, onun yaşamaq üçün rahat olması iki şərtdən keçir. Onun birincisi bu məmləkətin Azərbaycan olması və bu məmləkətin memarının -dünyanın qəbul etdiyi Ümummilli Liderimizin adı ilə bağlıdı. Məhz Azərbaycan adlı məmləkətin Ulu Öndəri bu topağın taleyini müsbət istiqamətdə müəyyənləşdirə bildi, onun yolunu, səmtini seçdi, onu istiqamətləndirdi. Və layiqli varisi, bu işin sükanı arxasında Ulu Öndərə layiq bir səviyyədə dayandı və bu gün də dayanır. İkincisi, daxili işlər orqanının idarəçiliyi, rəhbərliyi məhz Sizə tapşırıldı, Sizə etibar edildi. Siz göstərilən etimadı bu məmləkətdə doğrultdunuz, onu görmək üçün dörd gözə ehtiyac yoxdur, hətta biri də kifayət edər. Təkcə xaos dövrünü, vətəndaş müharibəsi dövrünü, keçid dövrünün ilk illərini, silahlı dəstələrin ləğvini, Azərbaycanda keçirilən möhtəşəm beynəlxalq tədbirlərin - istər mahnı, istər idman, istər siyasi tədbirlərin... Bütün bunları əmin-amanlıq şəraitində başa vurmaq, təhlükəsizliyi təmin etmək, hər kəsə özünü evindəki kimi hiss etmək şəraiti yaratmaq - Sizin xidmətinizdir!

Mən bir vətəndaş olaraq görürəm, hiss edirəm, eşidirəm, oxuyuram və bilirəm ki, bugünkü daxili işlər orqanı Azərbaycan iqtidarının ən bitkin, ən mükəmməl, ən mütəşəkkil bir güc qurumudur... bir köklü, təməlli güc strukturudur. Və bu struktur hər gün cilalanır, hər gün müasirləşir, hər gün böyük dünyayla bir müstəvidə durub yanaşı addımlayır. Hələ bəzən onlar sizdən öyrənirlər də.

Cənab Nazir!

Bu bayram günündə həyat yolunu, yəni 1988-ci ilin fevralından bu günə qədər olan bir zamanı gözümün önündə canlandırdığım daxili işlər orqanlarının fəaliyyətinə dair içimdən keçənləri dilə gətirməyi bir vətəndaş kimi özümə borc bildim. Və böyük sevgiylə, güvənclə Sizə və rəhbərlik etdiyiniz dövlət qurumunun bütün əməkdaşlarına, Peşə bayramınız mübarək olsun! - deyirəm. Düşünürəm ki, həmin o zaman kəsiyini milis-polis dostlarımla birlikdə keçdiyim üçün mənim bu təbriki dilə gətirməyə azacıq da olsa haqqım var. Elə həmin haqqa və Böyük Haqqa güvənib bir daha deyirəm:

- Cənab Nazir, bayramınız mübarək!

Əbülfət MƏDƏTOĞLU

Ədalət.- 2016.- 2 iyul.- S.3.