De ki,
zarafatdı, Mövlud
əzab çəkirəm,
aşkım
deyərdin anana,
kimin günahkar olduğunu soruşardın
gecənin bir yarısı
əli qoynunda səni gözləyən
anana...
hər şey toxunardı sənə
hər şey...
filmlər, kitablar,
insanlar
bir atın sınmış ayağı
üçün
ağlayardın günlərlə
taleyin ümidinə atılmış
arabanı qucaqlayıb
hönkürərdin
mövcud olduğum
üçün
üzr istəyirəm
deyib araq şüşələrinin
arxasında gizlənərdin
kəkələyərdin hərdən
hərdən qəfil
gülərdin
dərddən güldüyünü
anlamazdı heç kim
sən hamının əvəzinə böyüdün
geridə qalan adamlar balaca qaldı
həm qoca idin sən, həm də uşaq
böyük adamlarla
böyük söhbətlər
edərdin
uşaqlara qoşulub
çərpələng uçurardın
hərdən
Tanrını panoramalı
kişiyə bənzədərdin
hamı ilə dost olardın birdən,
bir anda da küsərdin hamıdan
uşaqlara baxıb
kövrələrdin
uşaq olardın onlarla
gözünün qabağında
canlanardı
atanın ananın
başını dəmir
darvazaya döyməyi
susardın o an, çox
susardın
bu haqda çox susardın...
sən gedəndən insanlar
çox ağlayır,
Mövlud
17 mərtəbəli binalara
baxıb ağlayır
nifrət edirlər
hündür mərtəbələrə
söyürlər, qışqırırlar,
Mövlud...
sən gedəndən yurdsuz qalıb qucaqlar
bütün qucaqların
ünvanı sən...
sən gedəndən anam da yuxularıma
gəlib biləsən
qaranlıqda səsi
gəlir bircə
səni soruşur deyəsən.
sən hər gözümü bağlayanda,
uçan Mövlud
arada anamın yanına get
sənə yemək
versin, çay versin
bir az danlasın səni
niyə belə etdin deyə
sən də onun əllərindən öp,
de ki, zarafatdı,
bir azdan
qayıdacam...
Oğuz Ayvaz
Ədalət.-2017.-29
mart.-S.4.