HƏR DƏRDİN BAŞI ŞEİRDİ...

Arzu Nehrəmliyə məktub

Bilmirəm hardan başlayım. Yaradıcı adamın ömür yolunun əvvəli, sonu bilinməz. Eləcə durna qatarı kimi qatarlaşıb baş alar. İllah ki qadın ola, şair ola. Taleyi birtəhər yazıla.

Arzu, səni ilk dəfə şeir məclislərinin birində görmüşəm. "Tənha qu quşu" şeirini oxuyurdun. Şeir məni tutdu. Elə şeirin çəkisi ilə baxışının, üzünün ifadəsində bir bənzərlik vardı.

Gənc idim. Məlum oldu ki, həyat yoldaşını Qarabağ döyüşlərində itirmisən. Körpən qucağında doqquz aylıq qalıb və ondan sonra körpənlə bərabər şeiri bərk qucaqlamısan. Gözünün ilk ovu Zibanın laylasını şeirlə çalmısan:

Üzündə giley var, dilində ağı,

Öpüb qucaqlama daşı-torpağı,

Dur get evinizə gəlin sayağı,

Ömrümün parçası, yarısı, qayıt!

A sönük ülkərim, nə deyim sənə,

Söykə taleyini günün birinə,

Al ağır yükünü çiyinlərinə,

Qızımın atası, anası, qayıt!

Sən bu şeiri şəhid ömür-gün yoldaşın Yusifin dilindən yazmısan. Arzu, sən elə yaxşı qızsan, bir saçını ağ birini qara hörüb körpə balanı böyütdün, ali təhsil verdin. "Səni özüm böyütdün" deyə-deyə böyütdün balanı.

Gəldim deyim unutmusan

Yadına sal, səslə məni

Sən demişdin ölüm səndən

Ayırrammaz əsla məni.

Çək üstündən bu sal daşı,

Al qoynuna bəslə məni...

Bəlkə Tanrı sənə bu istedadı verdi ki, taleyini yazasan. Ya taleyin belə yazıldı ki, şeirlərinin göz yaşı qurumasın. Özün demişkən:

Buraxıb qaçsan da yetişər mənə,

əli ətəyindən uzun ayrılıq.

Bu ayrılığın sonu bitməz bacım, səni hər görəndə sevinirəm, elə bilirəm doğmamısan, sirdaşımsan. Elədir ki, var. Üzünə baxa-baxa ürəyimdə şeirlərini pıçıldayıram.

Gözüm yolda yollar haça

Bu yolda tək başım uca

Dizlərimi quca-quca

Unutmağı öyrənirəm.

Gileyim yox belə dəmdən

Saçlarına düşən dəndən

Ayırmayın məni məndən

Unutmağı öyrənirəm.

İstəsən də bacarmayacaqsan unutmağı - Qarabağ dağı aradan götürülənə qədər. Nə qədər ki, Yusifin ruhu narahatdır, unutmağı öyrənməyəcəksən. Arzu, biz görüşəndə həmişə analarımızı xatırlayırıq. Deyirsən ki, anam dünyasını dəyişənə qədər sənin "Ağla, gəlin ağla" şeirini sinəsinin üstünə qoydu. Ruhu şad olsun. Analar ölmür. Böyük şairimiz Rəsul Rzanın belə bir misraları var:

Dünya dolu adamdı

Dərdimi kimə deyim.

Arzu, sənin kimi insanlar bu zamanda çox azdır - adamın dərdinə, sərinə şərik çıxa, sadə, təmiz, təmənnasız, mehriban olan. Elə şeirlərin də özünə bənzəyir, kövrək, həzin.

Ona görə də şeirlərin musiqiyə çevrilib, dillər əzbəridir. Dili laylalı bacım. Sənlə nə qədər dərdləşsəm, sözüm qurtarmaz. Amma mən də hər gün sənə həsr etdiyim "Ağla, gəlin, ağla" şeirinin təsirindən çıxa bilmirəm.

Sağ olsun şair, bəstəkar dostumuz Hüseyn Sözlü bu şeirə elə bir mahnı bəstələyib ki, bu bəstə tarixlər boyu yaddaşlardan silinməyəcək.

AĞLA, GƏLİN AĞLA!

Ömrü gileylərə tutub,

Ağla, gəlin, ağla!

Üzünü göylərə tutub

Ağla, gəlin, ağla!

Qərib könlün üşüyərsə,

Dur qələmin keşiyində

O məzar sonbeşiyinə,

Ağla, gəlin, ağla!

Dözəmmirəm göz yaşına,

Bəsdi döndün su quşuna,

Dərdini de... qu quşuna,

Ağla, gəlin, ağla!

Odla, ocaqla balanı,

Sarmaş acıqla balana.

Hər gün qucaqla balanı

Ağla, gəlin ağla.

Bu dünya dərdinə yerdi,

Tale möcüzədi, sirdi,

Hər dərdin başı şeirdi,

Ağla, gəlin ağla.

Tapşır yarına torpağı

Al, sər yarana torpağı.

Basıb bağrına torpağı,

Ağla, gəlin, ağla...

Qoy bu şeirim də sənə kiçicik bir təsəlli olsun.

Fərqanə MEHDİYEVA

Ədalət.-2017.-2 noyabr.-S.7.