QARABULAQDA SƏHƏR DUASI
ƏDƏBİ HƏYAT
(Ağasəfanın
75 illiyinə)
Dua oxuyuram səninçün, Vətən,
Əllərim Tanrının ətəyindədir.
Çətin günümüzdə üz tutub gedən
Qürbətdə olanı yurduna gəlir.
Dua oxuyuram, açsın güllərin,
Böyründə-başında qanqal bitməsin.
Hopsun ləçəklərə şirəsi yerin,
İşcil arıların uzaq getməsin.
Dua oxuyuram ana dilində:
Ana sözlərimiz kökdən
düşməsin.
Yersiz görünməsin bir vergülün də,
Var olsun dilimin söz birləşməsi.
Bu şeirin müəllifi
Ağasəfa Yəhyayevdir. On beş yaşında
- 1957-ci ildə ilk şeirini
çap etdirən, illər keçdikcə poeziyamızda orijinal yazı tərzi və üslubu ilə seçilən Ağasəfa. Artıq ondan yuxarı
şeir kitabı çıxıb. Xızı diyarının
yetirdiyi bu istedadlı şairi oxucularımız çox
yaxşı tanıyır.
Ağasəfa Bakıdan,
Sumqayıtdan uzaqda, doğulduğu Qarabulaq kəndində yaşayır.
Gediş-gəlişi çox çətin,
müasir sivilizasiyanın
zəif hiss edildiyi bu balaca kənddə
hamı onu sevir, hörmət edir. Ağasəfa bu kəndin
ağsaqqalıdır. Neçə il
bundan əvvəl qəti qərara gəldi ki, şəhərdə yaşadığı
bəsdir, köçünü-külfətini
yığışdırıb birdəfəlik Qarabulağa
köçdü. İstedad varsa,
ən ucqar bir kənddə də suyu qurumayan
çeşmə kimi
çağlayacaq.
Mənim
balaca kəndim,
İlk nəfəsim,
ilk havam.
Onun qucağındadır
Kiçik daxmam-quş yuvam.
Ağasəfa yenə yazır-yaradır,
yolun çətinliyinə
baxmayaraq Bakıya özü yol alır, şeirləri ən çox "Azərbaycan" jurnalında
dərc olunur. Lap bu yaxınlarda onun şeirləri və lirik poemalarından ibarət "Dözüm"
kitabı çapdan çıxıb. Kitab böyük şairimiz Nəbi Xəzrinin
1984-cü ildə "Ədəbiyyat
və incəsənət"
qəzetində çap
olunan "Nəslin nəğməsi-əsrin nəğməsidir"
məqaləsi ilə
açılır və
o məqalədə ustad
şair Ağasəfəya
poeziyanın çətin
yolunda uğurlar diləyir.
İllər keçdi, Ağasəfa Nəbi müəllmin sözlərini həqiqətə
çevirdi. Çətin səfərdən uğurla çıxdı,
amma o səfər hələ bitməyib, necə deyərlər, Ağasəfa hələ yol gedir.
Bütün ömrü boyu Ağasəfa bir şairin heyranı olub. Şeirlərində həmişə o şairi ehtiramla yad edib.
Müşfiqin şeirsiz günü
yox idi,
mənim Müşfiqsiz
günüm yoxdur.
Etiraf edir ki, Müşfiqi
oxuyandan sonra şeirə, ədəbiyyata
bağlandım:
Çoxdan adlamışam Müşfiq
yaşını,
Özümə təsəlli tapıram
hər gün,
Atımı dördnala çapıram
hər gün.
Günlərim xatırlar yaz yağışını,
Tökülüb torpağa hopuram hər gün.
Həyat
nə şirinmiş...
Dırnaqlarımla
Tutdum qayalardan,
qaçdım ölümdən.
Şeir
pıçıldadım dodaqlarımla
Bir an da düşmədi
Müşfiq dilimdən,
Uçdum qanadında alovlu şeirin.
Ayağım altında dərələr
dərin,
Başımın üstündə buludlar
bəyaz...
Yenə
də Müşfiqə
borcluyam bu yaz...
"Müşfiqə borcluyam"
poeması Ağasəfanın
böyük şairə
həsr etdiyi birinci əsər deyil, onlarla şeirlər, bir də "Qanlı imza" poeması da var. Etiraf edir ki, hər
dəfə əlimə
qələm alıb şeir yazmağa başlayanda Müşfiqin
xəyalı və heykəli durur qarşımda.
Ağasəfa milli duyğularla, böyük Azərbaycan məhəbbəti ilə
yaşayan şairdir. Ancaq onu
deyim ki, Ağasəfanın son illərdə
yazdığı şeirlərində
elə bir nümunə ilə rastlaşmadım ki, orada vəsf, tərənnüm, nəyi
isə, kimi isə tərif görüm. Vaxtilə
Azərbaycanı, onun
gözəlliklərini tərif
edən şeirlər
yazıb, amma indi onun ağrı-acılarından
yazır.
Bu gün şerimizə də yol alıb:
hansı biznesmenisə
ya vəzifə sahibinisə tərif yağışına qərq
edirlər. Var belə xeyirxah
insanlar, amma Ağasəfa başqa yol seçir, millətin, xalqın dərdini səkməyən,
kürsülərdə qəhrəman
pozasında durub əslində, işi ilə əməli, sözü ilə hərəkəti arasında
uçurum görsənən
nakəsləri satira hədəfinə çevirir.
Bu gün dilimizə yad sözlər, yabançı kəlmələr
axışır, Ağasəfa
buna dözə bilmir:
Ana dilimizə yad sözlər dolur,
Ana dilimizin qoruqçusu
yox.
Ana sözlərimiz lal-dinməz
qalır,
Alimin dilində
sözün duzu yox.
Yad dillər, yad sözlər dolur bu yurda,
Ana dilimizi yad dillər əmir.
Daşlar
quzulayır çöldə,
çəməndə,
Ana sözlərimiz doğub-törəmir.
Uyub yad sözlərə neçə bəy, ağa,
Dili də salıblar dəyiş-düyüşə.
Ana sözlərimiz qalxsın
ayağa,
Ana sözlərimiz girsin döyüşə!
Ağasəfa gözəl lirik şeirlərin müəllifidir
və onun əvvəlki şeir kitablarında onlarla təbiətə, gözəlliyə,
sevgiyə aid şeirlərlə
rastlaşmışam. Və
hiss etmişəm ki, mənəvi dünyası
dopdoludur. Həm də şeirlərindəki
bədii təsvirlərin,
təşbehlərin, metaforaların
bənzərsiyi ilə
üzləşmişəm.
Dərələr keçmişəm, dağlar aşmışam,
Küləklər o ki var, dəyib
sinəmə.
Dağlara şirincə layla
qoşmuşam,
Dağlar da başını əyib sinəmə.
Almışam döşümə ildırımları,
İndi bilmişəm ki, canım poladdır.
Hələ yol gedirəm Günəşə sarı,
Mənə torpaq arxa, səma
qanaddır.
İşığın eşqi var dəli başımda,
Qəlbimi Günəşlə yoğuracağam.
Lap son nəfəsimdə...
Zirvə
qaşında
Bir papaq qar kimi ağaracağam.
Ağasəfa bizim poeziyada bir satirik şair
kimi də tanınır və xüsusən, onun son on-on
beş illik
yaradıcılığında Sabir ənənəsi özünü davamlı
şəkildə büruzə
verir. 2012-ci ildə
onun "Rüşvət
dünyası" adlı
şeirlər kitabı
çapdan çıxıb
və bu kitabdakı şeirlər doğrudan bizə haqq verir deyək
ki, XXI əsrdə də Sabirin XX əsrin əvvəllərindəki
missiyasını davam
etdirən şairlərimiz
var.
Onlardan sonuncusu
Baba Pünhan idi, indi də Ağasəfa
o yolu davam etdirir. Rüşvətin-rüşvətxorun millət üçün
dəhşətli bir
bəla olduğunu böyük şairimiz Rəsul Rzanın hələ sovet dönəmində yazdığı
bir şeirində oxumuşuq. Ağasəfa
da 1983-cü ildə yazmışdı ki:
Lənkərandan kürü gəldikcə
yaxır əppəyinə,
Az qalıbdır belə iştahla şişib köpməyinə.
Baxmışam şəftəlini dürtmələyib
təpməyinə,
Görməmişdim Xocasan balqabağından rüşvət.
Söyləyirlər: evinə xalça gətirmiş birisi,
Ona üç qulpu olan dolça gətirmiş birisi,
Bir də gördüm ona turş alça
gətirmiş birisi,
Görməmişdim bu sayaq xeyli
yaxından rüşvət.
Çəkmə rüşvət verənə
qəh-qəh ilə gülmüşdüm,
Qəhqəhəmdən uğunub az qala
lap ölmüşdüm,
Növbənöv "hörmət" olur, rüşvət olur, görmüşdüm,
Görməmişdim, a dədəm, çəkmə
bağından rüşvət.
Göründüyü kimi, bu şeirdə
rüşvət "ərazisinin"
mənzərəsi rəsm
olunur. Amma sonrakı illərdə
Ağasəfa təkcə
rüşvəti deyil,
rüşvəti doğuran
başqa bəlaları
da şeirlərində
hədəfə çevirdi.
Elə rüşvət qədər
qorxulu olan yerlibazlıq, yaltaqlıq,
var-dövlət hərisliyi,
sərvət toplamaq ehtirası, mafiozluq Ağasəfanın şeirlərində
əks olundu.
"Rüşvətxor və
günəş" şeirində
Ağasəfa artıq
1983-cü ildə ifşa
elədiyi xırda rüşvətxorları deyil,
azman, yırtıcı
rüşvətxorları bizə
nişan verir:
Fikir vermişəm ona:
Nəfsi göyə dırmaşır.
Günəşə də göz dikib,
Boylanır yana-yana...
Gözləri də qamaşır.
İmkan
versələr əgər,
Qoltuğunda gəzdirər
Günəşi qovluq kimi.
Ya da bükər, büktələr,
Dürtüşdürər cibinə
Qırmızı onluq kimi.
Son illərdə Ağasəfanın
həyatında kədərli
hadisələr olub. Bir gözəl
oğlunu itirdi. "Üzümü dərdə söykədim"
şeirlər kitabında
oğlunu, həyatdan nakam gedən əzizlərini xatırladı.
Yola saldım, ötürdüm,
Uçdu getdi şahbeçəm.
Şahbeçəm-Qabil balam,
Sən gedəndən...
Mən heçəm.
Ata kədərinə şərik oluruq. Amma sən Heç deyilsən, Ağasəfa...
Şair sözü əbədidirsə, o, heç
ola bilməz!
Vaqif YUSİFLİ,
filologiya elmləri doktoru
Ədalət.-2017.-18 noyabr.-S.15.