AZƏRBAYCAN
QƏZƏLİ
ƏDƏBİ
HƏYAT
IV yazı
3. Böyük ədibimiz, professor Mir Cəlal Paşayev "Füzuli sənətkarlığı" monoqrafiyasını belə başlayır: "Belinski sənətkarların yaradıcılıq ilhamını təbiət hadisələri ilə müqayisə edərək bəzisini şampanski kimi köpüklənən qazlı suya, bəzisini yaşıl kənarlı arxlardan gülərək axan duru suya, bəzisini isə kükrək dalğalarla aşıb-daşan Nyaqara şəlaləsinə, bir qismini isə sahilləri və dibi görünməyən, yeri-göyü əks etdirən mühit dənizlərinə bənzədir. Füzulinin sənəti şübhəsiz ki, axırıncılardandır. Bu böyük şeir dühasının əsərlərilə dərindən tanış olanda heyrət bizi götürür. Biz bu nadir və qadir şeir ustadının, qəlblər mühəndisinin, "könül mülkünün sultanının" hətta ayrı-ayrı lirik əsərlərinə səcdə etməkdən özümüzü saxlaya bilmirik".
Füzuli sənəti haqqında ən sanballı fikirlərə bir müqəddimə hesab etmək olar Mir Cəlal müəllimin bu mülahizələrini. Təbii ki, bu yazıda söhbət ancaq qəzəldən, onun bir şeir janrı kimi keçdiyi inkişaf yolundan gedir və o səbəbdən də dahi şairin Azərbaycan qəzəlinə gətirdiyi yeniliklərdən söz açacayıq.
Qəzəldir səfabəxşi-əhli - nəzər,
Qəzəldir güli-bustani-hünər.
Qəzəli-ğəzəl
seydi asan deyil,
Qəzəl münkiri əhli-irfan deyil.
Qəzəl
bildirir şairin qüdrətin,
Qəzəl artırır nazimin şöhrətin.
Könül,
gərçi əşarə çox rəsm var,
Qəzəl
rəsmin et cümlədən ixtiyar.
Ki, hər
məhfilin ziynətidir qəzəl
Xirədməndlər sənətidir qəzəl.
Qəzəl
de ki, məşhuri-dövran ola,
Oxumaq da,
yazmaq da asan ola.
Füzulinin "Leyli və Məcnun"
poemasının giriş hissəsində qəzələ məhz
belə bir tərif verilir və bu tərif, təkcə poetik
tərif deyil, şairliklə alimliyi müstəsna dərəcədə
özündə birləşdirən bir sənətkarın
estetik görüşlərini əks etdirir. Mərhum
füzulişünas Sabir Əliyevin "Şair Füzuli
poeziyasında alimdir, alim Füzuli də elmi mülahizələrində
şairdir" dəqiq hökmünü izah eləməyə
ehtiyac duymuruq. Füzulinin qəzələ
verdiyi bu tərif bütün ortaçağ Şərq qəzəli
üçün səciyyəvidir.
Füzulinin
klassik şeir şəkillərinin əksəriyyətinə
müraciət etdiyi məlumdur: tərcibəndlər, tərkibbəndlər,
müxəmməslər, müsəddəslər, mürəbbelər,
qitələr, rübailər, qəsidələr, mərsiyələr
də Füzuli qələmində öz klassik zirvəsinə
yüksəlib. Ancaq Füzuli qəzəldə
olduğu qədər heç bir digər şeir formasında
sehr göstərməmişdir.
Azərbaycan qəzəli, hətta deyərdik ki, Şərq
qəzəli məhz Füzuli nümunəsi ilə
poeziyanın ən yüksək zirvəsini fəth
etmişdir.
Xaqani Şirvani də, Nizami Gəncəvi də, Hafiz
Şirazi də, Nəvai də, Cami də, Nəsimi də, Xətai
də böyük qəzəl ustadlarıdır, lakin
dünya ədəbiyyatında sonet deyəndə Şekspir,
rübai deyəndə Xəyyam yada düşdüyü kimi,
qəzəl deyəndə də Füzuli xatırlanır.
Uzun-uzadı təfərrüatlara yol verməyək. Füzuli və
Qəzəl probleminə münasibətimizi bildirək.
A)
Füzuli qitələrinin birində yazırdı:
Ol səbəbdən
farsi ləfzilə çoxdur nəzm kim,
Nəzmi-nazik türk ləfzilə ikən düşvar
olur.
Ləhceyi-türki
qəbuli-nəzmi-tərkib etməyib
Əksərən əlfazi namərbutü nahəmvar
olur.
Məndə
tovfiq olsa bu düşvarı asan eylərəm,
Novbahar olğac tikəndən bərgi-gül izhar olur.
Füzuli ilk növbədə, "düşvarı
asan edib".
Yaşar Qarayevin təbirincə desək, "
Füzuli Dante, Şekspir və Puşkin işini milli ədəbiyyatımızda
realizə etmişdir. Təsəvvür edin, o, türkcə
yazmaya idi: tarix və şeir nə qədər
kasıblaşardı". Tarixçi-şair (qəzəlxan)
Şahin Fazil 2004-cü ildə "Füzulinin
asanlaşdıra bilmədiyi çətin bir məsələ
barədə" məqaləsində ("Azərbaycan"
jurnalı, № 1) yazırdı: "Məndə tovfiq olsa bu
düşvarı asan eylərəm" deyən Füzuli, həmin
düşvarı asan eləyə bilmir, yəni qəzəllərində
çətin qavranılan, dərk edilən, indinin
özündə də anlaşılmayan ərəb və
fars sözləri, ifadələri işlədir". O zaman bu
sətirlərin müəllifi hörmətli Şahin müəllimlə
razılaşmayıb yazmışdı: "Təbii ki,
Füzulinin dili ərəb və farsın ifadə və
ğərkiblərindən xilas ola bilməzdi.
Birincisi, ona görə ki, o dövrün ədəbi dili hələ
bu təsirdən xilas ola bilməmişdi.
Sizin Füzulidən "asan" hesab etdiyiniz Həsənoğlu
da, Bürhanəddin də, Həqiqi də, Seyid Əzimdən
"asan" bildiyiniz Xətai də, Süruri də, Saib Təbrizi
də, Vidadi də bu və ya digər dərəcədə ərəb
və fars dillərinin təsiri altında olmuşlar. Bəs XX əsr şairi Məhəmməd Hadiyə
nə deyirsiniz? Lap elə xalqın çox sevdiyi Sabir də
ərəb və fars sözlərindən
bol-bol istifadə etmişdir. gSiz
"Füzuli qəliz yazır" deyəndə yəqin ki,
"Füzuli XX və XXI əsr qəzəl şairləri
kimi yazmalıydı" deyə
düşünürsünüz. Axı, XVI əsrlə XX əsr
arasında ədəbi dil nöqteyi-nəzərindən eyniləşmə
ola bilməz. Siz Nəsimini
Füzulidən "asan" yazan şair hesab edirsiniz. Amma baxın Nəsiminin külliyyatına-hədis, əbəd,
ərş, fərş, səlsəbil, sədiəkbər,
ruhi-qüds, xəlvəti-ərbəin kimi sırf dini-fəlsəfi
söz və ifadələr azmı işlənib? Siz XV əsr şairi Cahanşah Həqiqinin də
şeirlərinin Füzuli şeirinə nisbətən sadə
olduğunu iddia edirsiniz. Amma baxın C.Həqiqininşeirlərinə-ülaikə,ayəti-vəşşəmsə,dami-zülfi-dust,nuri-ləmyəzəl,
xaki-rahi-məqdəm, abidi-səccaf və s"
Mətləbi uzatmaq istəmirəm. Füzulinin və eləsə
də onun sələflərinin (Yusif Balasaqunlunun,
Əlişir Nəvainin) türksə yazmağın çətinliyini
etiraf etmələri əbəs deyildi, çünki türksə
"tikansız çiçək" yaratmaq
üçün böyük "bağban işi"
görmək lazım idi, Nəsimi və Xətai bu
missiyanı şərəflə yerinə yetirdilər,
Füzuli isə bu ənənəni elitar ənənə səviyyəsinə
qaldırdı. "Füzuliyə qədər
çox uzun müddət bədii sözün bətninə və
mətninə fars dilini ruh kimi daxil eləmişdilər.
Füzuli yad ruhu doğma bədəndən qovdu
və özü bu məkanda hakim Ruh oldu" (Yaşar
Qarayev). Füzulidə doğrudan da, çətin
anlaşılan sözlər, ifadələr, söz birləşmələri
az deyil, ancaq elə beytlər, elə
misralar, hətta elə bütöv şeir mətni var ki,
onları oxuduqca Füzuli ilə bizim aramızdakı beş əsrlik
zaman məsafəsi bir andaca yox olur:
Könüldə
min qəmim vardır ki, pünhan eyləmək olmaz,
Bu həm bir qəm ki, el tənindən əfqan eyləmək
olmaz.
Nə
müşkül dərd olursa bulunur aləmdə dərmanı,
Nə müşkül dərd imiş eşqin ki, dərman
eyləmək olmaz.
B) Firidun
bəy Köçərli yazırdı: "Füzulinin
özü həqiqi aşiq olduğu üçün kəlamı
dəxi başdan-ayağa aşiqanədir. O pakizəlik və
lətafət və o naziklik və nəzakət ki,
Füzulinin şeirlərində hiss olunur, heç bir
şairin kəlamında o dərəcədə məhsus
deyildir. Bilafərq Füzulinin hansı qisim kəlamını
mütəliə etmək istəsəniz, mütaliə
buyurun, onun hüsni-təsirini öz vücudunuzda dərk edəcəksiniz.
Və bu təsirdən içəri aləminiz bir növ təmizlənib
paka çıxacaqdır, fikir və xəyalınız sizi
başqa bir ali məqama-mənəviyyat aləminə
tərəf çəkəcəkdir".
Füzulinin qəzəl dünyasında iki söz -
EŞQ və AŞİQ daha çox hallanır və
Füzulini "Leyli və Məcnun" poeması da daxil
olmaqla bu iki söz olmadan təsəvvür etmək
mümkün deyil. Alimlər bir neçə əsrdir ki,
Füzuli eşqinin real yaxud qeyri-adiliyi barədə mülahizələr
söyləmiş, bəzən bu eşqin sırf Tanrıya,
bəzən də Yer gözəlinə aid edildiyini söyləmişlər.
Hər iki mülahizədə şəksiz ki,
yalan yoxdu, lakin bunları bir-birindən təcrid etmək olmaz.
Mir Cəlal müəllimin bu fikrinə tam haqq
qazandırırıq ki: "Bu eşq, adi insanın deyil,
çox yüksək, daxili aləmi etibarilə çox zəngin
bir simanın, nadir bir şəxsiyyətin eşqidir. Füzuli lirikasında yüksək bir şəxsiyyətin
dərin bir məhəbbətdə sanki "əridiyini"
görürük". Bəs Füzuli qəzəllərində
başlıca məsdər kimi diqqəti cəlb edən
EŞQin mahiyyəti barədə nə deyə bilərik?
Məncə, EŞQin mənasını Füzulinin
özü qədər heç bir alim bu qədər
doğru-dəqiq izah edə bilməyib:
Qəd ənarəl-eşqü
lil-üşşaqi minhacəl-hüda
Saliki-rahi-həqiqət eşqə eylər iqtida.
Eşqdir
ol nəşeyi-kamil kim, ondandır
müdam
Meydə təşviri-hərarət, neydə təsiri-səda.
Vadiyi-vəhdət
həqiqətdə məqami-eşqdir,
Kim, müşəxxəs olmaz ol vadidə sultandan gəda.
Eyləməz
xəlvətsərayi-sirri-vəhdət məhrəmi,
Aşiqi məşuqdan, məşuqu aşiqdən
cüda.
AŞİQ obrazı bütün klassik Şərq ədəbiyyatının
əsas qəhrəmanıdır. Təsəvvüfdə rəmzlər
və simvolik yozumlara müraciət etsək, Aşiqin -
mürid, salik, dərviş, səyyar, arif və s. mənaları
ifadə etdiyini görərik. Əlyar Səfərli "Divan
ədəbiyyatı sözlüyü"ndə (Bakı,
2014) Aşiqə belə tərif verir: "Divan ədəbiyyatında
aşiq həm də şairdir. Aşiq eşq
ilə bağlıdır, aşiq sözü eşq
sözündən eyni kökdən törəmişdir.
Hər şair öz şeirlərində
aşiqdən bəhs açarkən, özünü vəsf
edir, öyünür, öz duyğu və düşüncələrini
qələmə alır. Təsəvvüf
şeirində aşiq Allaha qovuşmaq istəyən bir
insandır, məşuqə isə Allahın
timsalıdır". Gənc füzulişünas
Gülşən Əliyeva-Kəngərli isə füzuliyanə
məhəbbətin səciyyəvi xüsusiyyətlərini,
daha doğrusu, Aşiqin tam xarakteristikasını 21
bölgüdə şərh edir və bunun özü də
onu sübut edir ki, Füzulinin qəhrəmanı Qəmin
bütün mərhələlərini yaşayır (sevgilinin
ilahiləşdirilməsi, qəmsevərlik-kədərə
vurğunluq, sevgilinin zülmkarlığı və
daşürəkliyi, hicranın və sevgilinin
zülmünün şirinliyi, bəlaya sevinmək, taleyə
boyun əymək, aşiqin ah-fəğanlığının
göylərə ucalması, daha çox zahiri
görünüşcə məcnunluq, divanəlik, əslində
isə aqillik, rəqibin xoşbəxtliyinə qısqanmaq,
eşqin günah sayılmasına etiraz və s.)
Biz Aşiq obrazı ilə bağlı füzulişünasların
fikir və mülahizələrini burada təkrar etmək niyyətində
deyilik.
Yalnız bir fikri bu obraz üçün daha səciyyəvi
hesab edirik: "Bütün klassik tarixi boyu, demək olar ki, ta
XIX əsrə qədər poeziyamızın tipik tragik qəhrəmanı
aşiqdir. Hakim ictimai normalara, adət və əxlaqa
müxalifət təşkil edən aşiq cəmiyyətlə
mənəvi mübarizədə eşqi və vəfanı
da həqiqi bir qəhrəmanlıq, kamal və hünər səviyyəsinə
qaldıra bilir" (Y.Qarayev).
Füzulin "aşiq" rədifli bir qəzəli var
və bu qəzəldə aşiqin və aşiqliyin mahiyyəti
obrazlı şəkildə öz təcəssümünü
tapır. Qəzəlin bir neçə beytinə müraciət
edək.
Mənə
məqsud tərki-eşq idi, vəh kim məni
hüsnün
Olub gün-gündən əfzun, qıldı
gün-gündən betər aşiq.
(Mənim məqsədim ehqi tərk etmək idi, ah ki, sənin
gözəlliyin gün-gündən çoxalıb, hər
gün məni daha artıq aşiq etdi).
Çəməndə
paybusindən olubdur səbzələr xürrəm,
Haman bir səbzəcə olmağa aləmdə yetər
aşiq.
(Çəmənlikdə otlar sənin
ayağını öpməkdən sevincək olmuşlar. Aləmdə
həmin otlar qədər olmağa aşiq yetər. Yəni
bütün aşiqlər o yaşıl otlar kimi gözəlin
ayaqlarını öpmək arzusundadırlar)
Qılırsan
min cigər qan, hər yana baxdıqca, ey
zalım,
Nə baxmaqdır bu, hərdəm qandan alsın bir cigər
aşiq?
(Ey
zalım, hər yana baxdıqca min cigər
qan edirsən, bu nə baxmaqdır, aşiq hər an bir ciyəri
hardan alsın?
Nə pərvanə
doyar bir şöləyə, nə şəm bir aha,
Füzuli,
sanma kim, bənzər sənə aləmdə
hər aşiq.
(Pərvanə və şam klassik şeirdə vəfa rəmzi,
"sadiq aşiq" obrazlarıdır. Oda aşiq
olan pərvanəni bir şölə yandırır.
Yana-yana əriyən, ağlar bir aşiqi andıran şamı da xəfif bir meh, nəfəs
söndürür. Təkcə həqiqi
aşiq ah çəkə-çəkə göz
yaşı tökür, ayrılıq oduna dözür.
Bu səbəbdən də ona heç kəs bənzəyə
bilməz).
(Füzulinin "aşiq" rədifli bu qəzəlinin
şərhi füzulişünas Samət Əlizadənin
"Şah beytlər" (Bakı, 1995) kitabından
götürülüb).
S).Füzulini
söz sənətinin mahir rəssamı adlandıranlar səhv
etməmişlər. Şərqdə
miniatür sənətinin yaratdığı möcüzələri
xatırlayın. Əlyazma
kitablarını bəzəmək üçün əlvan rənglərin
yaratdığı o rəsm əsərləri həcminin
kiçikliyinə baxmayaraq indi də göz oxşayır.
Təbrizdə, İsfahanda, Marağada, Qəzvində Sultan Məhəmmədin,
Mirzə Əli Təbrizinin, Sadıq bəy
Əfşarın, Kəmaləddin Behzadın, Ağamirək
İsfahaninin yaratdığı bu sənət inciləri təsviri
sənət nümunələri kimi indi də heyranlıq
doğurur. Füzulinin də qəzəlləri,
bu qəzəllərin ayrı-ayrı beytləri və bu
misralarda canlanan canlı insan münasibətləri, romantik səhnələr
də həmin o miniatürləri xatırladır.
Onun təşbihləri, istiarələri, mübaliğələri,
təlmihləri (şeirdə şairin müəyyən bir
hadisə yə işarə etməsi) o qədər zəngin
və orijinaldır ki, Füzulidən sonra gələn
şairlər qəzəllərində bu məharəti
göstərməyə can atmışlar. Cəfər
Cabbarlının ifadəsiylə desək: "Şairlər,
ədiblər Füzulini ötmək deyil, bəlkə ona
yetişmək və var qüvvələrilə öz əsərlərini
Füzulinin əsərlərinə bənzətmək və
beləliklə, ədəbiyyatı
qırıldığı nöqtəyə vardırmağa
və orada bərkitməyə
çalışırlardı".
Bu qəmlər
ki, mənim vardır, bəirin başına qoysan,
Çıxar kafər cəhənnəmdən, gülər
əhli-əzab oynar.
Füzuli deyir ki, mənim bu qəmlərim ki var, dəvənin
başına qoysan, kafər cəhənnəmdən
çıxar, orada əzab çəkənlər
gülüb-oynarlar.Bundan böyük mübaliğəyə
rast gəlmisinizmi?
Tabi-suzi-sinədən
əskiltməsəydi göz nəmi,
Göz yumub açınca seylabə verərdim aləmi.
Füzuli deyir ki, əgər aşiqin sinəsində
yanan eşqin hərarəti gözlərindəki nəmi əskiltməsəydi,
o, göz-yumub-açınca dünyanı selə qərq edərdi.
Yerdən,
ey dil, göyə qovmuşdu sirişkin mələki,
Anda heç qoymayacaqdır oları əfqanın.
Füzuli deyir ki, ey qəlbim, sən o qədər göz yaşı tökdün ki, mələklər yerdə qala bilməyib göyə qalxdılar, amma göyə ucalan fəryadın onları orada rahat qoymayacaqdır. (Bu beytlərin şərhini də S.Əlizadənin "Şah beytlər" kitabından götürdük).
Bu sətirlərin müəllifi az-çox klassik poeziyamıza vurğun bir şəxsdi və Füzuli heyranıdı. Təkcə Füzulini deyil, klassik poeziya nümunələrinin əksəriyyətini (xüsusilə qəzəl ədəbiyyatını) dönə-dönə mütaliə edir, ən çox klassik poeziyada işlənən bədii təsvir vasitələrinə diqqət yetirir. Və etiraf edir ki, Füzuli qəzəllərində olan bu möcüzələrə heç bir şairdə təsadüf etməyib.
Beləliklə, biz Azərbaycan qəzəlinin "Füzuli mərhələsi"ni xüsusi qeyd etməliyik. Bu mərhələ hələlik qəzəl ədəbiyyatımızın zirvəsidir .
(ardı gələn saylarımızda)
Ədalət 2017.- 21 oktyabr.- S.15.