Tənhalığın üsyanı

Hər şey qaldı arxada,

Hər şey qaldı geridə,

Neçin könlüm darıxqan,

Tarimardır bu yerdə -

Evdən-eşikdən kənar,

Son tüstüsü buğlanan,

Ürəyim sönük fanar…

Ya bilmirəm soluxmus

bir payız bənövşəsi,

Ya bəlkə tək bulağam,

Üzündə buz şüşəsi –

Bir əl toxunsa əgər

Ya sınar, ya əriyər

Bir də soyuyub gedər

Könlüm uyuyub gedər…

Heyf o etibardan,

Heyf o intizardan -

Solan yaşıllıqların,

Olan yaxşılıqların

Axırı nə?

bir heç nə…

Tutub bu hecnəlikdən

Hara gedim bilmirəm…

Uçdum hansı yuvadan?

Hara yetim bilmirəm,

Harda bitim bilmirəm

Bilmirəm hansı üzü

Tutub üzüm gəlmişəm.

Mənə elə gəldi ki,

Sən məndən incimisən,

Mən səndən incimişəm

Dönüb küsüb gəlmişəm

İndi bildim tənhayam

Gündüzümdə, gecəmdə -

Evdən-eşikdən uzaq…

Mən bir asi yalquzaq

Qurd ulayır içimdə.

Dayan görüm, sən Allah,

Yol yaratsın yaradan!

Səninlə barış üçün

Söz gəzirəm arada…

Bilirəm yalvarışla

Hiylə sözlə xoşun yox

Üstün olmaq həvəsin

Bir haqsız savaşın yox.

Eh, nə qəsdi-qərəzdi?..

Biz küsü saxlamazdıq,

İnciklik havasında

Dilimiz işləməzdi.

Hardan doğub bu duyğu

Hardan gəlib bu sorğu;

Ömrün hansı üzüdü? -

Sən yoxsan bu dünyada

Bu nə umu-küsüdü?..

Sən ki, yoxsan dünyada

Nədir bu giley-güzar

Burda tale sirri var.

O köhnə cığırında

Bəlkə otlar içində

Ömrünün axırında

Əkdiklərin göyərib,

Açıb gülün, çiçəyin

Baxmamışam, keçmişəm

İncik düşüb ürəyin?

Bu həyət sənin idi

Köhnə ocaq yerində

Sönüb qalan kösövlər

Alovlanıb bu səhər…

Amma başqa əl ilə

Amma basqa ocaqda –

Sən qalmısan qıraqda,

Mən qalmışam uzaqda

Görmüsən mən də yoxam

Həmin ocaq başında

İncik-incik yanmısan

Ömrün qara daşında

O qızılı donun da

Evdə qalmışdı hələ.

Bəlkə o keçib ələ

Kimisə geyindirib,

Kimisə isindirib

Bu sənə ayan olub

Ruhunu diksindirib

Məni də diksindirib.

Dayan, sən Allah, dayan,

Könlüm sınıq darıxqan.

Çaxıb çox ildırımlar

Çaylaq daşı od tutub

Məni də yandırıblar.

Göyün tağına baxma,

Bulud qalıb, dan keçib.

Sinə dağıma baxma

Üstündən hicran keçib.

Xoş xəbər ol, xoş çapar,

Dur ayağa, umudum!

Tut qolumdan sən apar:

Gedim, təzədən gedim

Ocağım yanan yerə.

Ürəyim məqam tutub,

Könlüm dayanan yerə.

Qızıl balıqlar kimi,

Çay daşımı tanıyım.

Açın ilkin yolumu,

Öz daşımda bayılım.

Orda cığır saldığım,

Qoşa keçdiyim yerə.

Bütün sevgilərimə,

O and içdiyim yerə.

Ev-eşiyə qarışım,

Öz arxımla danışım.

Mən də köhnə kösövəm,

Ocağımda alışım.

Daha səni tapmaram,

Keçdi qoşa günlərim,

Tək günümlə barışım,

Xatirə günlərimin

Ətəyindən yapışım.

Giley-güzar sarıdan,

Dolub daha siyahım –

Öz günahım, öz ahım –

Gedər qiyamətəcən,

Bütün tənhalıqları,

Çapıb gedər qiyamım!

Musa Yaqub

Ədalət.-2017.-7 yanvar.-S.14.