Mübarizə yolu
Mən uzun illərdir ki, həyat yoldaşım Pirnəzərov Rizvan haqqında məlumatlar toplayırdım. Bu da ondan irəli gəlirdi ki, onun qeyri-adiliyi, zənginliyi, onun haqqında danışılanlar mənim özümü valeh etmişdi. Ona görə də, bacardığım qədər materialları əldə edəndən sonra "Mübarizə yolu" romanımı onun həyatına həsr etdim. Amma, bilirəm ki, onu tək bir romanla üzərə çıxartmaq mümkün deyil.
Mən, onu ağlım kəsəndən tanıyırdım. Belə ki, biz həm qonşu, həm də qohum idik. Onların da, bizim də ailəmiz çoxuşaqlı ailələrdən idi. Rizvan məndən iki yaş böyük idi. Mən məktəbdə hiss edirdim ki, o digər yaşıdlarından müəyyən qabiliyyətinə, xarakterinə görə fərqlənir. Məsələn, o seir yazırdı, o şəkil çəkirdı, məktəbin divar qəzetini işləyirdi, karikaturalar çəkirdi. Onun güclü hafizəsi var idi. Oxuduğu bütün şerləri yadında saxlayırdı. Saz çalırdı. O, qürurlu idi. Məktəbliləri sovxoza köməyə aparanda, o çətin işdən yapışırdı. Məsələn, digər məktəblilər yaba ilə ot yığırdı, o isə təcrübəli kişilərlə yan-yana kərənti ilə ot biçirdi. Onunla dostluq edənlərin əksəriyyəti xeyli yaşlı insanlar olurdular. Bizim kəndimizdə Qurbanov Hacı müəllim var idi. O bizim kəndin ağsaqqalı, bizim müəllimlərin, valideynlərin müəllimi olmuşdu. Rizvanın 29 yaşı olanda onun 90 yaşı var idi. Hacı müəllim Rizvanın evə gəlmə qrafikini bizdən yaxşı bilirdi. Saatlarla onu gözləyirdi. Rizvanı son mənzilə yola salanda o izdihamın qarşısını saxladı və dedi:
- Sizin
qarşınızda bu tabuta qoyulmuş adi bir insan deyil. Bu əfsanəvi bir qəhrəmandır.
Rizvanın
atası Məhərrəm kişi, iki
qardaşları ilə birlikdə 2-cı Dünya müharibəsinin
iştirakçıları olublar. Onlardan yalnız Məhərrəm
kişi cəbhədən 2-ci qrup əlil
kimi qayıdıb və böyük, zəhmətkeş ailə
sahibi olub. Onun bu uğurlarına bütün kənd
əhalisi kimi mənim valideynlərim də fərəhlənirdilər.
Bizim evliliyimiz də valideynlərin istəyi ilə
olmuşdu. Ancaq bu evlilik altı il
çəkdi və elə vaxta təsadüf etdi ki, bizim o
vaxtkı vətənimiz Sovet İttifaqı
parçalanmağa başladı. Sumqayıt hadisəsi,
Pribaltikadakı üsyanlar, Qafqazdakı mitinqlər, bizim Qərbi
Azərbaycandan departasiya olunmağımız və nəhayət
mənfur qonşularımızın vətənimizə
hücumları, 20 yanvar, Xocalı faciəsi,
Şuşanın işğalı, bəzi-bəzi təxribatlar
bu dövrə təsadüf etdi. Pribaltikada yerli
əhali 1940-cı ildə zorla Sovet İttifaqına birləşdirildiklərinə
görə ideoloji müharibə aparırdılar. Onların Sovet Hökumətinə mənfi
münasibətləri ilk öncə orduda qulluq edənlərə
təsir edirdi. 1987-ci ilin noyabr ayında
Sosialist inqilabının 70 illiyində dövlət müəssisələri
nümayişdə iştirak etmədilər. Çox keçmədi Pribaltikada
iğtişaşlar başladı. Rizvan 2
dekbar 1988-ci ildən sonra, yəni bizim soydaşlarımız vətənimizdən
didərgin olandan sonra 3 dəfə kəndimizə gedib. Birinci dəfə o Yerevana gedib. Kracnoselo
istiqamətınə getmək üçün ötəri
erməni maşınına minib. Maşının
içində mübahisə başlayıb. Maşında olan erməni qadını israrla onun
öldürülməsini təkid edib, nəhayət, sakit bir
ərazidə maşından düşürüblər.
Bu minvalla doğma kəndimizə baş çəkib.
Onu evlərində qarşılayan erməni
qadını, ailəsinin Şəmkir rayonunun
Çardaxlı kəndində olduğunu deyib. 2-ci dəfə o hələ sovet qoşunları
ölkəmizdən çıxmamışdan öncə,
bizim kəndimizin ərazisində, Murğuz dağının
zirvəsində danışığa gedib. Orada ermənilərin artıq
silahlandıqlarını görmüşdü. Onda rus zabitlərindən biri ona demişdi ki, həyatin
qəribəliyinə bax, sənin doğma vətənindən
sənə silah uzadırlar. Oradan
qayıdanda Murğuz şeirini yazdı və
gördüyü hadisəni belə təsvir eləmişdi.
Qopub yerə
düşər solanda yarpaq,
Bəs niyə saxlayır haramı torpaq.
Səfalı
qoynunda sən işə bir bax,
Mənə tüfəng tutur yad əli, Murğuz.
3-cü dəfə O, 1991-ci ilin sentyabr ayında yenə
doğma kəndimiz Gölkəndə baş çəkdi. Onda onun ora
getməsinə Ermənistan tərəfdə rus ordusunda xidmət
edən, köhnə tanışlardan olan bir rus zabiti
yardımçı olub. Kəndin
içində sərbəst gəzib, mağazaya girib, siqaret
alıb, qəbiristanlığa baş çəkib. Qəbiristanlıqdan bir dəstə gül də
yığmışdı. Həm də
deyirdi ki, hər on ailədən birinin paltar sərgilərində
hərbi geyimlər asılmışdı. Bununla da ermənilərin ordularının formalaşdığını
deyirdi.
1986-1987-ci
illər ərəfəsində Estoniya SSR-in Vilyandi şəhərində
yerləşən 77034 saylı desant hərbi hissədə,
1987-1990-cı illər ərəfəsində Estoniyanın
Tapa şəhərindəki 67665 hərbi hissələrin
bölüm komandirinin siyasi məsələlər üzrə
müavini vəzifəsində işləmişdir.
Rizvanın 1990-cı ilin aprel ayından bizim ölkəmizin
ərazisində xidmətə başlamağı çox
çətinliklə baş tutdu. Bakıda "20 yanvar
faciəsi" törədiləndən sonra Moskvadan bir rus
generalı Rizvanın xidmət etdiyi 67665 saylı hərbi hissədə
zabitlər qarşısında çıxış edir.
O, çıxışında qeyd eləyir ki, sovet ordusu
öz qüdrətini Azərbaycanda göstərdi. Rizvan cərgədən çıxır, generala tərəf
gəlir və onun qalstukundan yapışıb, deyir.
- Sovet
ordusu öz qüdrətini mənim xalqımın üzərində
göstərməməli idi. Mən belə
orduda xidmət etməkdən imtina edirəm.
Əlbəttə, 67665 saylı hərbi hissənin
komandiri Valeyev M Rizvan kimi bir zabiti əldən vermək istəməzdi. Mən onun
Rizvana olan isti münasibətlərinin dəfələrlə
şahidi olmuşam. Hərbi hissədə qadınlar
şurasının təşkil etdiyi bayram şənliklərində,
zabitlər rütbələrinə, vəzifələrinə
görə stol arxasında əyləşmələrinə
baxmayaq, Valeyev Rizvanı öz yanında otuzdururdu. Mən elə düşünürdüm ki, bu
Rizvanın Əfqanıstanda aldığı
"Qırmızı Ulduz" ordeninə görədir.
Ancaq orada ordenlilərin sayı çox idi.
Bu hadisədən sonra 1990-cı ilin aprel ayında Gəncə
şəhərində yerləşən hərbi hissələrin
birində növbəti qulluğa başlamışdır. İlk 4 ay Gədəbəy
rayonunun sərhəd kəndlərində, 1992-ci ilin mart
ayına qədər MDB qoşunlarının tərkibində
Qazax rayonunun sərhəd kəndlərində qulluq
etmişdir.
Onun sovet ordusunun tərkibindən tərxis olunması da
asanlıqla başa gəlməyib. Rizvan erməni tərəfdə
sovet ordusu durduğuna baxmayaraq, ermənilərin bizə tərəf
atəş aça bilməsini, azərbaycanlıların isə
heç nə edə bilməməsini, alay
komandiri Reznikov Serqey Qriqoryeviçə etiraz etmişdir. Reznikov S.Q isə cavabında ona söyüş
söymüşdü. Rizvan cərgədən
çıxıb, hamının gözü
qarşısında onun üstünə atılıb,
özündən bir neçə dəfə iri vücudlu rus
zabitini yerə yıxıb, xəncəri onun üstünə
çıxardıb, boğazına tərəf uzadıb.
Beləliklə, hərbi hissədə
silahların tam bizim orduya qalmasını təmin edilməsi
üçün əlindən gələni edib.
Qulluq etdiyi ərəfələrdə bir gün gecikmədən
vaxtında aldığı kapitan rütbəsinin ləğv
edilməsindən çəkinmədi və sovet ordusunu siravi
əsgər kimi tərk etdi. 1992-ci ilin mart
ayından Şəmkir rayonunun Çənlibel kəndində
özünümüdafiə dəstəsi yaratdı. Evimizin əşyalarını ona ilk dəfə
ayrılmış qərargaha daşıdı. 1992-ci
ilin may ayının 8-i Şuşanın
işğalını, evimizdə televizor olmadığı
üçün, biz radiodan eşitdik. Hər
ikimiz əsəbləşmişdik. O acıqla dedi ki, sərt
Stalin rejimi lazımdır. Onun
özünümüdafiə dəstəsi bir neçə
günə tağım halına gəldi, sonra dəstəyə
qoşulanların sayı artdı, bölüm oldu. Bölüm Çənlibel kəndində
ayrılmış qərargaha sığmadı. Onda 2-ci qərargah Şəmkir rayonunun Dəllər
qəsəbəsində yerləşdi və qısa müddətdə
tabur şəklinə gətirildi və 861-cı alayın tərkibində
4-N altında mütəşəkkil tapdı. Rizvan həmin
alayda 1-ci yeganə ali təhsilli,
döyüş görmüş hərbiçi idi. Bu da bəzilərinin qısqanclığına səbəb
olurdu. Rizvanın ilk qələbəsi Zəyəm
aeroportundakı silah və sursatların milli orduya təhvil
verilməsi oldu. O gecə-gündüz öz dəstəsilə
həm orda, həm də cəbhədə keşik çəkirdi.
Aeroport bizim orduya təhvil veriləndən sonra
müdafiə nazirliyindən ora ezam olunan yüksək rütbəli
hərbiçilər onunla görüşmüş, onu dəyərləndirmişdilər.
Bu isə ona qısqanclığı bir
neçə dəfə artırmışdı. O isə
bunların hamısını bilirdi, amma, o, hədəfə
aldığı arzularına çatmaq, uğrunda, yəni vətəni
müdafiə etmək üçün fəda olurdu. Hətta ona tələ də qurmuşdular. Demişdilər ki, Gəncə şəhərinin kənarında
sovet ordusuna məxsus hərbi baza yerləşir. Oradakı silah-sürsatları götürmək
lazımdır. O, gecə 8 nəfər
döyüşçülərlə ora getmişdi, ərazidə
gözətçinin belə olmadığını
görmüş, şübhələnmişdi.
O, haqq ədalət
tərəfdarı idi və bu yolda ölümdən qorxmurdu.
O, 1989-cu ilin fevralında 40-cı Sovet Ordusunun
Əfqanıstandan geri çağrılanda sevinirdi.
O,
bütün məqamlarda, ailəsini də özü ilə bərabər
vətən üçün fəda edirdi. Məsələn,
1992-ci ilin Novruz bayramı ərəfələrində Şəmkir
rayonunun Çənlibel kəndinə şayiə
yayılmışdı ki, ermənilər sifariş göndərib
ki, bayram axşamı bu kənd bizim olacaq. Bu şayiənin qarşısını almaq
üçün, özü təbliğat aparırdı, mənə
də tapşırmışdı ki, uşaqla tez-tez kəndin
mərkəzinə get ki, camaat mənə inansınlar. Sərhəddə ən qızğın
döyüş zamanı bir dəfə Gədəbəy
rayonunun Şınıx bölgəsinə gedirdik. Onda Başkənddə ermənilər
yaşayırdılar. Şınıxa
getmək üçün, kəndin kənarındakı
dağ yoldan istifadə edirdilər. Biz hərbi
maşında həmin yolla hərəkət edirdik. Ermənistan tərəfdən göy rəngli
"Jiquli" markalı avtomaşın gəlirdi. Həmin maşın bizə yaxınlaşanda
qarşımızda yolun ortasında çevrilib köndələn
dayandı. Mən qorxdum və həyəcanla
deyinməyə başladım. "Vay qorxuram,
ya rəbbim kömək ol". Rizvan isə
heç nə demirdi. Sakit oturmuşdu.
Maşından üç nəfər gənc
erməni artıq yerə enmiş, maşının
qarşısında dayanmışdılar. Mənim üçün olduqca qorxulu səhnə
idi. Düşünürdüm ki, geriyə
qayıdarıq, lakin avtomaşına çatanda Rizvan
maşını idarə edən əsgərə əmr etdi
ki, qarşıdakı maşına toxunmadan yolun kənarı
ilə yoluna davam etsin. Sonralar bu haqda o
demişdi ki, təhlükəli anlarda hərbiçilər nə
əsgər, nə də mülki insanlar arasında həyəcanlı
görsənməməlidirlər. Ən
son anda rəqibin daha güclü olarsa, ölümlə yaxa
qurtarmaq olar. Bir neçə dəfə isə
onun təkidi ilə cəbhədəki əsgərlərlə
süfrə arxasına əyləşmişəm. Yemək paylayan əsgər mənə həm
bişmiş qarabaşağı, həm də onun üzərinə
qoyulmuş kərə yağı çox gətirmişdi.
Rizvan onu qaytardıb, başqalarının
payı qədər gətizdirdi.
1992-ci ilin yayında cəbhədə gərgin
döyüşlər gedirdi. Mən iki körpə
uşaqla bir kənd evində yaşayırdım. Evin zirzəmisində əvvəllər heyvan
saxlamışdılar. Zirzəmi ilə
ikinci mərtəbəni yalnız taxta döşəmələr
ayırırdı. Evin çardağının
yarısı yox idi. Evin şüşəbəndi
ilə çardağın arasındakı tavanın
yarısı uçub dağılmışdı. Ona görə də çardaxda yuva salan yüzlərlə
göyərçinlərin səsinə dözmək olmurdu.
Hər gecə də milli ordunun sıralarına
qatılmaq məqsədilə Rizvanı vaxtsız axtaranlar da
məni narahat edirdilər. Qonşular məni
qınayırdılar ki, gənc qadın xeylağını nə
yaxşı burada yaşamağa qoyurlar. Ancaq
mən belə sözlərin fərqinə varmırdım və
heç kəsə demirdim, təki vətən sağ olsun.
Milli ordunun formalaşmasında iştirakı zamanı
evdə gecələmirdi, evdə 10 dəqiqə yarım
saatdan artıq qərar tuta bilmirdi. Əgər mən onu
bir neçə gün dalbadal görmüşəmsə, deməli
mən də cəbhə bölgəsində olmuşam.
Məsələn, Qazax rayonunun Xanlıqlar kəndində
bir həftə qalmışam. Onu hər
gün görmüşəm. Növbəti
dəfə bir ay qalmışam, üç dəfə
görmüşəm. Gədəbəy
rayonunun Şınıx bölgəsində iki gün
qalmışam, onunla bir yerdə olmaq üçün,
Qaramurad kəndinin ərazisində əsgərlərlə
kartof yığmışam. Sonuncu dəfə
onu 1992-ci ilin avqust ayının 4 görmüşəm.
Onda da gecə getdi ki, gedim qərargaha baş
çəkim. 1992-ci ilin avqust
ayının 11-ə keçən gecə evə gəlmişdi.
Tamamilə fərqli görkəmdə idi.
Üst-başı toz-torpaq içində idi.
Kiçik, qanlı zədələr
üzünü örtmüşdü. Səsi
batmışdı, qabaq dişi sınmışdı. Mən soruşdum ki, Başkənddən silahlı
ermənilər ayın 8-dən çıxarılıblar.
Dedi ki, mən öz dəstəmlə Ermənistandan köməyə
gələn silahlı dəstənin qarşısını
alırdım və aldıq. Bu günə qədər
isə strateji yüksəklikləri ələ keçirirəm.
Bir yüksəklik qalıb, onu da ələ
keçirəndən sonra mənim üçün Başkənd
əməliyyatı başa çatacaq. Onda
dağdan qayıdacam. Bu döyüşdə
tarixə yazılası həm döyüşçülərdir,
həm də bizdə olan yeganə top. O topu ən
qısa müddətdə, yerini dəyişərək ən
maksimum sayda müxtəlif yerlərdən atırdıq. Divana
uzandı, yuxu aparan kimi, qışqırmağa başladı:
- Atəş,
irəli. Dayan.
Gecə saat 2 idi. Qonşu qadın gəldi ki, Rizvanı
telefona çağırırlar.
Tez qalxıb qonşuya getdi. Səsini aydın
eşidirdim.
- Atəş
çoxdurmu, gözləyin gəlirəm.
Sonra gəlib
qapının ağzında dayandı, dedi ki,
çantadakı paltarları əsgərlərə paylamışam.
Bir az paltar qoy, gecələr dağda soyuq
olur.
Mən çantanı ona verdim.
Birdən
dönüb dedi ki, dəhşətli döyüş oldu. Dağdan enəndə poema yazacam. Pəncərədən boylananda o artıq
uzaqlaşmışdı.
Onun sinəsi döyüşə həsr edəcək
sözlərlə dolmuşdu. O sözləri şerə
çevirmək ümüdi boşa çıxdı. Bəlkə də, 2-ci Dünya müharibəsinin
iştirakçıları kimi, məsələn Ənvər
Əlibəyli, Zeynal Cabbarzadə kimi gördüklərini və
iştirakı olduğu hadisələrdən vətənpərvər
şeirlər yaradacaqdı. Çox əfsus!!!
Bizim iki qız övladımız olub. Hər ikisi
dünyalarını nakam tərk ediblər. Böyük qızım onu xatırlayırdı.
Kiçik qızım isə onu şəkillərdə
görmüşdü. Rizvanin
ölümündən iki gün əvvəlki
görüntülərini əldə etdik, görüntü
ekrana gələndə balaca qızım ağladı.
Dedi o mənim atam deyil. Böyük qızım onu
qucaqlayıb dedi ki, mən görmüşəm. Bizim atamız odur. Hər iki
övladım dünyadan köçəndə yanlarında tək
olmuşam. Birinci övladımız uzun
sürən xəstəlikdən sonra evimizdə
dünyasını dəyişdi. Evim məscidlə
üzbəüz idi. Bayıra
qaçdım. Var qüvvəmlə
özümə yad səslə qışqırdım.
- Ay camaat
mənim balam öldü.
Arxamca böyük izdiham yeridi, mənə dəstək
oldular.
İkinci övladımız gözləmədiyim halda,
yəni əməliyyat vaxtı İstanbulda
dünyasını dəyişdi. Müalicə həkiminin xəstəxananın
alt qatındakı iş otağının
qarşısında gözləyirdim. Gecə
saat üç radələri idi. Həmin
qatda gecənin bu vaxtı insan olmadığı
üçün, ürəyimin döyüntülərini
aydın eşidirdim. Birdən hiss etdim ki, yuxarı mərtəbədən
ayaq səsləri gəlir. Səs yavaş-yavaş
yaxınlaşdı və qarşımda gənc bir tibb
işçisi dayandı. Qucağıma
bir bağlama qoydu. Qızımın əynindən
soyundurulmuş paltarlar idi.
"Başın sağ olsun", - deyib getdi.
Baxmayaraq mən ikinci balamın gözləmədiyim
halda ölüm xəbərini eşidirdim, hansı nöqtəyə
baxırdımsa, gözümü qırpmadan ora baxmaqda davam
etdim. Çünki mən vətəndən, eldən,
obadan uzaq idim. Bütün ağır
yükü öz üzərimə götürdüm.
Sovet
İttifaqı qəhrəmanı Mehdi Hüseynzadənin ev muzeyini, qəbrini ziyarət edəndən
sonra Rizvanı mən ona bənzədirəm. Rizvanın
üz cizgiləri, istedadı ona bənzəyir. Hər ikisi rəssam olub, hər ikisi cəbhədə
şeir yazıb və elə bil müəllif bir adamdır.
Mehdi Hüseynzadə yazır.
Süd
verib, qoynunda bəslədin məni,
Mən sənin
gözünə qurbanam, Vətən!
Qoymaram
incidə yad ellər səni,
Bil ki,
etibarlı oğlunam, Vətən!
Rizvan yazır.
Məni unutmayıb yad etsən bir az
Dilimlə torpağın yalaram, Vətən!
Oğluna, qızına atılan oxa,
Deşilməz
bir qalxan olaram, Vətən!
Mehdi Hüseynzadə yazır.
Kaş
ki, mən bir sarı yarpaq olaydım,
Sabahın
yelləri alaydı məni;
Aşaraq
o qarlı, uca dağları,
Vətən
torpağına salaydı məni....
Rizvan yazır.
Yazın
qüdrətinə düşəndə yönün,
Xoşuma
çox gəlir yağmurun, çənin
Həvəslə
həmişə qoynuna sənin,
Dönüb,
ziyarətə gələrəm Vətən!
Rizvan Azərbaycanda qulluq edəndən bir müddət
sonra mənim arxamca Estoniya Respublikasına
qayıtmışdı. Hərbi hissəyə baş çəkəndə
Əfqanıstanda eyni vaxtda xidmət etdiyi Volodya adında bir
zabitlə evə gəlmişdi. Zabitin həyat
yoldaşı da yanında idi. O söhbət əsnasında
dedi ki, mən Əfqanıstanda yüksək mükafatlar
üçün təqdimat hazırlayırdım. Pirnəzərov Rizvan üçün Sover
İttifaqı qəhramanı adı alması
üçün təqdimat hazırlamışam və mərkəzə
göndərilib. Rizvan isə mənə
bu haqda demişdi ki, həmin sənədləri Moskva şəhərinə
gətirən hərbi hava gəmisi Əfqanıstanın
Baqram şəhərinin aeroportu yaxınlığında
partladılmışdı. Düşünürəm
ki, o sənədlər Moskva şəhərində Müdafiə
Nazirliyinin arxivlərində ola bilər.
Rizvan həlak olan günü bizim Müdafiə Nazirliyindən
zəng edib demişdilər ki, onun Milli Qəhrəman adına layiq görülməsi
üçün təqdimat göndərilsin. Lakin
o sənədlər vaxtında hazırlanıb göndərilmədi.
Bu məlumatı isə mənə o zəngi
dinləyən zabitlərdən birinin həyat yoldaşı
danışdı. Belə
düşünürəm ki, Rizvanın ölümündən
sonra göstərdiyi şücaətə və xidmətlərinə
görə yüksək ada layiq görülməsinə
qısqanan dirilər də tapıldılar.
Hamımız
bilirik ki, ulu öndərimiz Heydər Əliyev Mehdi
Hüseynzadənin döyüş fəaliyyətini üzərə
çıxarıb, ölümündən 53 il sonra Sovet
İttifaqı qəhrəmanı adının almasına nail
olmuşdur. Əgər, Rizvanın həyat yolu səlahiyyətli
orqanlar tərəfindən araşdırılarsa, O, Azərbaycan
tarixində Mehdi Hüseynzadədən sonra 2-ci şəxs
olar ki, ölümündən çox illər keçəndən
sonra bizim xalqın Milli Qəhrəmanı adına
layiq görülər. İnanıram ki, mənim xalqım
Rizvanın layiqli qiymətləndirilməsinə
yardımçı olacaqlar!!!
Qəhrəmanın
həyat yoldaşı:
Elza Süleymanova
Ədalət 2018.- 18 aprel.- S.8.