Öpüşməyin də
haram olduğu...
Sevinc Elsevər
Qəmər
atdı özünü
altıncı mərtəbədəki
pəncərəsindən Qəmər
yastığının altındakı
intihar məktubunu
tapıb
gizlətdi anası
pəncərə silərkən
təmizlik uğrunda
çalışarkən yıxıldı
dedilər
gənc qızların intiharı da ayıbdı
"görən kimlə, nə qələt qayırdı
intihar elədi” – deyirlər
pəncərə təmizlərkən
yıxıldı dedilər
ona uşaqlıqdan
pəncərə təmizləməyi
də
namus təmizləməyi
də öyrətmişdilər.
Skripkaçı qız
yay-qış boğazında
şərflə gəzir
skripkaçı qız
boğazındakı ləkəni
gizlətməyə çalışaraq
sevişməyin də
öpüşməyin də haram olduğunu
ayıb sayıldığını
bilir çoxdan
izah eləmək çətindi
boğazındakı ləkənin
skripka ilə sevgili olduğundan yarandığını
sınayıcı nəzərlərlə
baxan
"o boğazındakı nə ləkədi?”- soran adamlara
oysa oxuduğu musiqi məktəbində
tələbə yoldaşlarıyla
bir yarış içindədirlər
kimin boğazındakı
ləkə daha böyüksə
daha çox bağlanmış
daha çox sevgili olmuş
daha çox sevişmiş skripkasıyla...
***
çox azdı
ümidim
gecələr yuxudan əvvəl
üzümə çəkdiyim
kremin
qırışları önləyəcəyinə
amma kremi çəkməkdən də
qalmıram
üstümə düşən
işi görürəm
sabah güzgülərə
baxanda
özümü az günahlandırım deyə...
***
səninlə son görüşümüzü
xatırlayıram
elə orda, o anlarda
qərar verdim əbədi ayrılığa
sənin əynin
isti və qalındı
mənsə tir-tir əsirdim
bir nazik pencəkdə
***
sirrə qovuşasan
əsla ölməyəsən
hamının gözü
baxa-baxa yola salmayalar adamı
çiyinlərdə
göstərə-göstərə
bir çala qazıb basdırmayalar
yerini itirməməkçün
nişanə qoymayalar
gedib-gəlib çağırmayalar
çığırmayalar
qəfil buxarlanasan
dumduru su kimi
yağış gölməçəsi
kimi
uşaqların da vecinə olmaz ölüm o zaman
onlar əylənirlər
cizgi filmlərindəki
personajlar
qəfil yoxa çıxanda
sirli gələr, sehrli gələr onlara dünya
əllərini yana açarlar heyrətlə
sadəcə "o adam
artıq qoqqı!”- deyə...
***
vatsapda rəfiqəsinə
dərdini anladır
dərdli qadın
gözüyaşlı baş şəkilləriylə bəzəyə-bəzəyə
dərdlərini
durğu işarələrinə
nöqtəyə-vergülə
bütün dil qaydalarına dəqiqliklə
yerli-yerində əməl
eləyən rəfiqəsisə
onun fonetik, qrammatik səhvlərini
hər şeydən əvvəl görür.
Cıqqılı müharibə meydanı
yaraladı ayağım
xalçamın üstündəki
oyuncaq avtomatın süngüsü
qanım axıb
xalçamı
batırmasın deyə
təkayaq üstündə
gəzirəm tullana-tullana
azca pambıq
qırmzı yod
tənzif gəzirəm
təlaşla
göynəyimi kəsməyə...
cıqqılı müharibə
meydanında
lap itirmişəm başımı
bir az daha
bir az daha anlayıram
anaların göz yaşını...
İctimai nəqliyyatda vaqeələr
metroda oxuduğum kitab
kömək eləyir
adamların baxışlarından
qaçmağa
qınıma çəkilməyim
üçün ən
yaxşı yoldur bu
çevirdiyim səhifədə
öpüşən cütlük
şəkli çıxır
qarşıma
hırıldayır başımın
üstündəki iki
yeniyetmə
mənə elə gəlir narahat olur
onlarla yanaşı duran
hicablı gənc
xanım da
əlimlə gizləyirəm
şəkli
guya təsadüfən
birnəfəsə oxuyub bitirməyə çalışıram
əlimdəki səhifəni
kimsələri narahat etmədən
***
avtobusdakı basabasda
"qiymətli” yerini
hicablı, gənc
xanıma təklif edir cavan kişi
yaşlı və yorğun xanım qala-qala
sonra boşalan həmin o "qiymətli”
yerini
bahalı geyimli, makiyajlı, gözəl bir xanıma təklif edir
həmin o cavan kişi
bayaqdan mən də ayaq üstəyəm
gənc kişinin alicənablığına baxıb
gülümsəyirəm
görəsən daha kimi layiq biləcək
öz "qiymətli taxtına” deyə?!
***
getdikcə böyüməkdə
olan sinələrini
gizlətmək üçün
əlləri qoynunda gəzər ərgən qızlar
nənələri, anaları
təpinər onlara:
"əllərini qoynuna qoyma!”-deyə
xeyir gətirməzmiş
əlləri qoynunda gəzmək
köhnə bir inanca görə
sonra qəfil çətinləşər həyat
azadlıqlarını
uşaqlıqlarını itirdikcə
axırda bir ömürlük unudarlar özlərini
sinələrini də
amma əlləri qoynunda qalar onların yenə...
***
içdikləri qanı
bir-birləriylə
bölüşən yarasalar
şəfqət hissi doğurur
paylaşmaq gözəldi
qan içəndə
də
***
bəlkə də hələ başqa cür yaşamağa
alışmadığımız üçün ayrılmırıq sevgilimlə
bir-birimizə söykənib yaşayırıq deyə
birimiz gedəcək
birimiz yıxılacaq
hələ
söyləmək çətindir
hansımızın ayaq üstündə qalacağını
hansımızın yıxılacağını...
Ədalət 2018.- 11 dekabr.- S.7.