Elsevər Məsim

Uçmaq istəyirik,

elə göylərə

torpağı sevməyimiz

göydəndir elə.

Göy bizi almasa

öz ağuşuna,

torpağı da bu cürə

sevə bilmərik.

Yarpağa-çiçəyə

Könül vermərik.

Göylərdir bizə hey

qanad-ruh verən,

göylərdən uzaqdan

bizi səsləyən.

Uçmaq istəyidi,

könlümüzdəki

uçuruq yuxuda

sanki, quş kimi.

Bir gün qovuşanda

son axirətə

həqiqəti aydınca,

duya bilirik.

Quş olub göylərdə

uça bilirik.

O anda son kərə,

Ah da çəkirik.

Elə bil torpaqdan

doya bilirik,

bir sönməz-əbədi

yuxuya gedirik.

Bu imiş deyirik,

dünyanın sonu...

Əfsus ki, bir daha

görmədən onu.

***

Yuxuma gəlir,

O sonuncu qapı...

Sonuncu pəncərə.

"Son kərə" sözünü

Kürsüdən deyənlərə,

elə özüm kimi

yazığım gəliR.

Arabir də

elə özümün

özümdən acığım gəlir.

Nə qədər olarmış,

uzunçu sözlər.

Bezdirib artıq bizi,

təkrarçı sözlər.

"Xəbərlər"də elə hey

pis xəbərlər verirlər.

Nədən görən insanlar,

pisə könül verirlər...

Nədən Heydər babamız

vəsiyyət edən kimi,

hərəsi bir ağac,

hərəsi bir

gül əkmirlər!?

Səhər-axşam elə hey,

qulaqları saytda.

Xəbər-xəbər gəzirlər.

Nədən dünya bu qədər,

vəfasız olub bizə?!..

Cavab gələcək sanki,

o görünməz qeybdən

Mələklər də dil açıb

deyəcək sanki, bizə

Həyasız olmusuz deyə!?

Vəfasız olmusuz deyə?!..

Kaş bu dünya

dəyişəydi,

dəyişəydi innən belə.

İnsan könül verməyəydi,

Gərəksiz əyləncəyə -

lüzumsuz əyləncəyə.

***

Bir nəğmənin həsrətiylə,

Mən də şer yazan oldum.

Yoxsa özüm öz əlimlə,

Öz qəbrimi qazan oldum.

Hamı şer yazır indi,

Söz deməyə hazır indi.

Ələ düşmür çaşır indi,

Yoxsa tərki-zaman oldum.

Məsləhətdən qaçmayaq gəl,

Quruca da daşmayaq gəl.

Seçilmir indi quzu-kəl,

Yoxsa yolun azan oldum.

Yer tutubdu çox yersizlər,

Söz deyirlər sözbilməzlər.

Allah, açılsın gündüzlər,

Xar tək saralıban-soldum.

Yazısı yox redaktordu,

Pozusu yox dedektordu.

Neyləyək ki, pul da puldu,

Mən də belə yaşa doldum.

***

Yolçu qardaş,

tələsmə

Yollar uzaq olsa da.

Sən tələsmə,

Yollar aparacaq səni.

Yol deyilmi,

dağlardan

düzlərə gətirən çəni.

Yol deyilmi,

salan başımıza

ağca-qara dəni.

Yol deyilmi,

gözümüzdə

donub qalan

bu dünyanın xəritəsi.

Günlərin bir günündə

sorağımız

uzaqlardan gələndə,

Yol deyilmi,

könlümüzdə

səslənən nəğmə kimi.

Yol deyilmi,

üzümüzə

gecələr kölgə kimi

düşən Ayın pərdəsi.

Odur bizi

Min illərdən

bu bir günə gətirən.

Nağılların

nağılına çevrilən.

Şəhrizadın

nağılına çevrilən

Yol deyilmi,

yolçu qardaş

gecələr yuxusunda

İki qoşa balıq görən

bir kəndlinin

"həyat" adlı hekayəsini

rəvayətə döndərən!?

Yol deyilmi,

yolçu qardaş

bizdən öncə

həm tələsən -

həm tələsməyən...

Yol deyilmi,

Sonu ulduzlar kimi

Həm görünən

Həm də əbədi

görünməyək.

Ədalət.-2018.-19 dekabr.-S.8.