Salır cavanlığı üstən at kimi, Ağrını-acını ömrə düzdürür

Vaqif Nəsib

Sarıhüseynoğlu

Bayraq nəğməsi

Qız qalası

ölkəmizin daş bayrağı,

Əsrlərcə bayraqların salınmazı.

Əlincəmiz

Naxçıvanın baş bayrağı

Teymurlənglər ordusuyla alınmazı.

nəqarət

Bir sahildə

ölkəmizin daş bayrağı

səhərində daş himnimiz oxunmada.

Səbaildə

yurdumuzun baş bayrağı

Azadlığın dərgahına toxunmada.

Bu bayraqlar

Yad əllərlə enən deyil,

dəstəyində polad əllər birləşibdi.

Himnimizdə yad dillərə dönən deyil

İfasına doğma ellər birləşibdi.

Tək palıd

Məmməd Qurbanoğluna

Sıldırım üstündə ağacdan qala,

Çölün ildırımla hərbinə dönüb.

Qoruyur meşəni, odur az qala

Yaşıl dünyasının gerbinə dönüb.

Qayalar

ovulub uçmasın deyə,

köküylə qoruyur sıldırımları.

Meşəni atəşə

saçmasın deyə.

Çəkir də özünə ildırımları.g

Qocalıq

Bütün aşıqların alıb sazını,

Əlini-qolunu bağlamışdı o.

İgid Koroğlunun qırıb gözünü,

Tüfəng çıxan günü haqlamışdı o.

Qələmi qırılsın tale yazanın,

Neçə cavan ömrə nəsdi qocalıq.

Əli Kərim adlı cavan ozanın,

Özünə yolunu kəsdi qocalıq.

Salır cavanlığı üstən at kimi,

Ağrını-acını ömrə düzdürür.

Guya ki, verilir mükafat kimi,

Üzüb də həyatdan əli üzdürür.

Həşəmə döndərir qızıl ayları,

Geri çeşməklə də baxmaq olmayır.

Tərsinə döndərib dəli çayları

Bir daha geriyə axmaq olmayır.

Özümə və qələm dostlarıma

Şeirlər, özü və dostları üçün

gizli bir limandan

gizli bir uçuş, -

Tanrıyla barışıq.

Təbi (həbi)

dil altına qoyub

ölüm qorxusunu itirmək,

yaşılını bitirmək, -

içi Vaqif Nəsib qarışıq.

Şerli günlər

yağmuru bitmiş ilham sönüşü.

Şairlərin gülüstan dönüşü

Və hamısının, - içi mən qarışıq.

Çələngləri güldən, otdan

Şeirlər şairlərin,

həm içləri,

həm eşikləri

Yazanda ilhamın

Nərildəyən pələngləri,

Susanda

xoruldayan pişiklərig

Yağışlı günlərdə hərdən

Yağışlı günlərdə hərdən

onlara can atmaq istər könül.

Ağaclardan çətir tutmayıb

Leysanlara batmaq istər könül.

Yumaq istər üstən yazıqlığının

Niyaz-nəzirlərini,

Verənlərin bəd nəzərlərini

Çöldə ocaq kimi sönüb

Küllənmək istər könül.

Və ya ildırımla

güllələnmək istər könül.

Bacarmasa, heç olmazsa

kipriyindəki damlalar arxasından

təmiz ömrünə baxmaq istər könül.

İlk məhəbbətinə doğru axmaq istər könül.

Yaylaqda

Bir ömrə biz

hər anında o çağıq.

Bir yaylaqda

bir ömürdən ocağıq.

Dumanında cığırları

kösöv kimi keçirik.

Yağışında cızıldayır,

Sürmələnib keçirik.

Bu yaylağın

dəyəsində keçəyik.

Yağışlarda onların da

çatır heçi.

Bir vidanı

axır necə keçəyik

qarşımızda bu dünyanın

yatır heçi.

Bu yaylağın

qayasında keçiyik.

Bir nəğmənin

Qayalara köçüyük:

Oyuğunda

Yatır keçi,

Qoz ağacı, - qotur keçi.

Qətranına

batır keçi,

Şam ağacı, - şatır keçig

Aşıq Zəlimxanvari

Heç yoxlamamışdan gedib-gələni,

Yığasan yollardan ömrə tələni,

Onlardan vurasan çiynə şələni, -

(Onsuz da hər ömrə dünya yük dolu)

Belə yüklənəsən.

yüklənəndə dəg

Sərvətdən tüklülər başda hür kimi,

İşi, peşələri xalqa hür kimi.

Sözlərin paylana elə dürr kimi,

(Dazlanan başlardan hər yan tük dolu)

Belə tüklənəsən,

tüklənəndə dəg

Çiçək açmayanda ömründə düzün,

Bəndədən dönəndə bir yolluq üzün.

Allaha dikilsin şəkkindən gözün,

(O zaman qalmazsan canı şəkk dolu)

Belə şəklənəsən,

şəklənəndə dəg

İllər ağacdələn, canı dələn var,

Axır ölüm adlı, axır tələn var.

Bilsən ki, arxanda arxa, gələn var,

(Onsuz da hər yanda cahan tək dolu)

Belə təklənəsən,

təklənəndə dəg

bulaq korluğudur çölün ələmi,

quraq quruluğu gölün ələmi,

kaş ki qocalmasın əlin qələmi,

(Ürək tellərinin ömrü kök yolu), -

Belə kökləmsən,

köklənəndə də.

Qəribsəmələr

I

Yusif Səmədoğlunu hər dəfə

rayon mehmanxanalarında

yaxaladı,

Suyla üzünü, gözünü

sevimli konyakıyla özünü

ha yaxaladı, yaxdadı

onun rəngindən

qurtara bilmədi bənizini.

Gecəni

Bir bulud üstə yatmaq istədi.

Ulduzlu yorğanıyla yuxunun

balına batmaq istədi.

O başdan əvvəl günaşağılara

Gərnəşə-gərnəşə baxsın deyə,

Sonra da səmadan

Cırıltılı çarpayına

Ulduz kimi axsın deyə.

II

Nazim Hikmət

qəribçiliyin havasız vaxtında,

Göyün yeddi qatında, -

Qahirə uçağında

Türkiyəsinə səmadan

baxmaq istədi.

Gözləriylə qoynuna ulduz kimi

axmaq istədi.

Səmadansa İstanbulunu

görmədi, görmədi, görmədi.

Bu dəfə buludlar viza

vermədi, vermədi, vermədi:

Oranın Nazim qovağıyam,

yaşılımdan qoparmayın məni.

hələ ölmək istəmirəm,

şərqə, qərbə,

cənuba, şimala

ikiqat qərib kimi

aparmayın məni.

Məzar üstü

Doğmalardan ayrılmaq

özüylə vidalaşmaq kimi.

Dünyadan o yana

addım-addım aşmaq kimi.

Məzarlar insanlara

Son səngərə dönür.

Vidaya gələnlər də

Həm tüfəngə,

həm əsgərə dönür.

Səmaya səssiz

atəşlər çatılır.

Adam - tüfənglərdən

barıtlaşmış kədər atılır.

Dünyanın məzarlıq etdiyi

bir insan ovu,

atəşləndirir

neçə çaxmağı, qovu.

Nurəngiz Günə

Hər məzar doğmalara

Boylanır acı-acı.

Bəlkə ziyarətlərdi

Onların ehtiyacı.

O iki gözə dönüb

Heç zaman tək qoymayın.

Günəşli günlərdə heç

Üstə çiçək qoymayın.

Adını ondan alıb

O günəş balasıdı.

Odlu çiçəklərini

Göylərdən alasıdı.

Çiskinli günlərini

İlk bahara döndərin.

Sevimli gülləriylə

Günə salam göndərin.

Ədalət 2018.- 1 fevral.- S.6.