Böyük ömrün dastanı

Poemadan bir parça

Zəlimxan Yaqub,

Xalq şairi

ONU ZAMAN ÇAĞIRDI

Bir tərəfdə Qarabağ

kənd-kənd talanıb gedir,

Bir tərəfdə Lənkəran

oda qalanıb gedir.

Eşidəndə adamın

ürəyi al-qan olur

Gah "Ləzgistan" yaranır,

gah "Talış-Muğan" olur.

Hər fəlakət dalınca

bir fəlakət doğulur,

Cavad xanın Gəncəsi

od içində boğulur,

Hər eldə bir qoçu var,

hər mahalda bir lotu,

Sanki dilotu yeyib

danışanlar, dilotu.

Sözü var, əməli yox

ayağı var, əli yox.

Aqillər nişandadı,

ağıllılar hədəfdə.

İki adam əyləşib

bir üzə gələ bilmir.

Hərəsi bir yandadı,

hərəsi bir tərəfdə

Həsrətini bir ev yox,

oba çəkir, el çəkir.

Xilskara göz dikib,

xalqın gözü yol çəkir.

Onun adını çəkən

Alır öz ölümünü

gözlərinin altına.

Gözləri baxa-baxa

bu həyatdan əl çəkir.

Qətlinə fərman verir

ölümünə qol çəkir.

Onun adı gələndə

ağız büzənlər də var.

Qorxusundan girməyə

deşik gəzənlər də var.

"Birdən danışar" deyib

Telefon xətlərini

qırıb kəsənlər də var.

Tərəddüdlər, yalanlar,

şübhələr, ehtiraslar,

Ölümlər, intiqamlar

didişmələr, qisaslar

"O gəlsə, filankəsin

kitabı bağlanacaq,

O gəlsə, filankəsin

lap dədəsi yanacaq,

O gəlsə, filankəsin

çatdı sona, axırı,

O gəlsə, filankəsin

açılacaq paxırı.

O gəlməsə, millətin

ölüm günü gələcək,

qəbir günü gələcək.

Köç günü, sürgün günü,

Sibir günü gələcək.

O gəlməsə, batacaq

dövlət adlı bir gəmi.

Nə arxası qalacaq,

nə dostu, nə həmdəmi.

Yaşasınmı bu millət,

ölsünmü, ölməsinmi?

Millətin böyük oğlu

gəlsinmi, gəlməsinmi?"

Çəkdi düzü, əyrini

tərəzinin gözündə,

Xoş gündə, xoş saatda

xalqın üzünə baxdı,

Allah iftiranın yox,

haqqın sözünə baxdı.

Ər itirən sonalar

"O gəlməlidir!" dedi,

Oğlu ölmüş analar

"O gəlməlidir!" dedi,

Sinəsi dağlı qalan

Od-ocağı kül olub

Qapısı bağlı qalan

"O gəlməlidir!" dedi.

Toyu yarımçıq qalan,

Gəlinlərin əlində

getməmiş xınası da,

Neçə-neçə şəhidin

ağlayan anası da.

"O gəlməlidir!" dedi.

Xalqın uzağı görən

düşüncəli başları,

Böyük şəxsiyyətləri,

Böyük vətəndaşları

"O gəlməlidir!" dedi,

Əsən külək, axan su,

düşən yarpaq, coşan çay,

Ürəkdən qopan səda,

Könüldən qalxan haray

"O gəlməlidir!" dedi.

Onu zaman çağırdı,

Onu ürəkdə təpər,

damarda qan çağırdı,

Ayağa durmaq üçün

dizində hey qalmayan

Yanı üstə can verən,

Azərbaycan çağırdı!!!

Hökmü budur Allahın:

bir kimsəni ölümdən

qurtarmaq istəyirsə

Ona qızıl xonçada

qırmızı nar göndərir.

Ürəyi yananları

həyata qaytarmağa

Dağların zirvəsindən

bir ovuc qar göndərir.

Hökmü budur Allahın:

bir xalqı, bir milləti,

Yox olmaq bəlasından

hifz etmək istəyirsə,

O xalqı xilas üçün

Qəlbi Allaha bağlı

bir xilaskar göndərir.

HEYDƏR "XALQ!" DEYƏNDƏ, XALQ "HEYDƏR" DEDİ

Qara imperiya caynaqlarından

Salamat qurtaran tək kişiydi o.

Böyüdü, ucaldı fələklər qədər,

Yerin də, göyün də gərdişiydi o.

Ağbirçək ananın saçları kimi,

Öpdü ağ pambığı baxışlarıyla,

Hər yerdə Vətənə xalı toxundu

Torpağa vurduğu naxışlarıyla.

Əlində bərəkət, gözündə işıq,

Çəkdi qara nefti ağ yanağına

Dünyanı gətirib qədəmlərinə,

Qaldırdı milləti Tanrı dağına.

Sahildən-sahilə körpülər atdı,

O əsri bu əsrə bağlamaq üçün

Keçdi birdəfəlik sağlamlığından,

Vətəni salamat saxlamaq üçün.

Memar baxışıyla baxdı dağlara,

Əridi, yönuldu qranit qaya,

Nəsimi, Cabbarıl, Cavid, Nəriman,

Heykələ çevrilib gəldi dünyaya.

Gecə də, gündüz də həvəsindədir

Yaz günü, yay günü, qış günü yoxdu.

Bütün könüllərə səyahətdədir,

İşsiz iş saatı, iş günü yoxdur.

Yüksələn dövlətlə qalxır, ucalır,

Sünbüllə, zəmiylə ətirlənir o.

Hər eldə bir şirin xatirə qalır,

Hər yerdə sevgiylə xatırlanır o.

Sevgi birdən-birə yarana bilməz.

Aylarla, illərlə yığılıb gəlir.

Gözdən qəlbə köçür, candan ürəyə,

Millətin bağrından doğulub gəlir.

Xalqını dünyaya tanıtmaq üçün,

Səsi qanadlandı altı qitədə.

Bu gün diqqəti var bütün dünyanın

Azərbaycan adlı bir xəritədə.

Məkkədə görmüşdüm o xoş günləri

Ömrünün ən gözəl vaxtı sayırdı.

Orda da əl açıb dua yerinə

"Azərbaycan" sözü pıçıldayırdı.

Çində də görmüşdüm böyüklüyünü,

Orda ucalmışdı Çin səddi kimi.

Onu qoruyurdu baxışlarımız,

Vətənin müqəddəs sərhədi kimi.

"Manas" dastanının min illiyində,

Yaratmaq eşqiylə aşıb-daşırdı.

Ordaca bizləri yığıb başına,

Qorqud bayramına hazırlaşırdı.

Zamandan-zamana gələcək səsi,

Bir qaya səngəri daş qalasıdı.

O mənim xalqımın baş sərkərdəsi,

O mənim yurdumun baş qalasıdı.

Xalq elə güclüdü sevdiklərini

Qaldırar başına, qızıl tac eylər.

Onun hər sözünü, işarəsini,

Hər ağır dərdinə bir əlac eylər.

Xalq elə güclüdür, o dirildəni

Əzrayıl heç zaman öldürə bilməz.

Min dəniz qabara, min çay kükrəyə,

İzini torpaqdan sildirə bilməz.

Oğullar doğular... Bu qoca dünya

Bir də əvəzini gətirməz onun.

Yazar yaddaşına, hafizəsinə,

Heç vaxt zəhmətini itirməz onun.

Qorquda bənzətdi "Dədə" deyənlər,

Kimi "ata" dedi, kimi "ər" dedi,

Ana-bala kimi qucaqlaşdılar,

Heydər "Xalq!" deyəndə,

Xalq "Heydər!" dedi.

Xilaskarın gəlişiylə

alov yatdı, qan dayandı.

Sanki bir az rahatlandı,

nəfəs dərdi Azərbaycan.

Əldən-ələ keçən dövlət

ortalıqda bazar malı,

Ər kişinin hesabına

yenə ərdi Azərbaycan.

Canı, qanı bahasına,

qazandığı istiqlalın

Müstəqillik meyvəsini

gül tək dərdi Azərbaycan.

Tufanların cilovunu

özbaşına buraxmadı,

Zirvələrə qaya kimi

sinə gərdi Azərbaycan.

Ölüm-itim qorxusu yox,

başçı başda, yerindədi.

Saf arzular qaynağıdı,

təzə-tərdi Azərbaycan.

Öz varını özünə ver,

aşıb-daşsın dəniz kimi,

Dolu qızıl külçəsidi,

parlaq zərdi Azərbaycan.

Sərkərdələr sərkərdəsi

öz işinin başındadı,

Bir də hardan tapasıdı

belə mərdi Azərbaycan?

Hünərsizlər bacarmadı,

bu Vətəni saxlamağa,

Öz hünərli oğlu ilə,

hünərvərdi Azərbaycan.

Ədalət.- 2018.- 15 iyun.- S.3.