Nigar Rəfibəyli

DURNA

Mən

yuxuda durna oluram

gecələr,

Çırpıb qanadlarımı

yerdən üzülürəm.

Geniş-geniş havalarda səf çəkən

Durnaların qatarında düzülürəm.

Uçuruq uça bildikcə,

Uçuruq diyar-diyar...

Uçuruq - qəlbimizdə

Torpaqdan aldığımız

Ən şirin,

Ən incə,

Ən sevimli arzular.

Uçuruq uça bildikcə...

Bizə həsrət qalan ellərə

Qanad salırıq,

Uca-uca dağların başında

Əylənib qonaq qalırıq.

Torpağın ətrini aparırıq

Ulduzların aləminə.

Həyat səsi qatırıq

Göydə soyuq-soyuq işıqlanan

ayın yalqızlıq qəminə.

Səhər

şəfəqlər oyadır məni.

Sevinə-sevinə durub

Qalxıram ayağa:

Sonra bütün günü

Nə həvəsim olur,

Nə macalım,

Bir də yerdən üzülüb

durna olmağa.

HƏBİBƏYƏ

Gənclik şəklimə baxdın

- Nə gözəldin, nə incəydin, - dedin.

Fikrə daldın. Gözlərin doldu.

- Niyə ağlayırsan, - dedim.

Şükür Allaha, ölməmişəm ki...

Dinmədin. Gözlərinin inci yaşı

Damla-damla töküldü

yanağından...

Anlayırdım, sən

gözəlliyin, incəliyin,

bir də əbədi olaraq

ötüb-keçən gəncliyin

ölümünə ağlayırdın...

DÜŞÜNCƏLƏR

Ağır düşüncələr içindəyəm

bu axşam,

Bilmirəm,

ömrümü düzmü,

əyrimi yaşamışam.

Ömür keçdi

axıb gedən sular kimi.

Əsib keçdi sevinclərim

bir qanadsız rüzgar kimi.

İndi ağır düşüncələr içindəyəm,

Bilmirəm

kiməm

nəyəm?

Ey mənim gəncliyimi xatırladan, təzə qız,

bu sözləri səninçün

yazır titrəyir əlim,

Yazır ki, sən heç zaman,

ey ağıllı gözəlim,

Olmayasan mənimtək

dünyada yapyalqız.

Saçına dən düşəndə

ömrünün budağından

bir yarpaq salmayasan.

Belə həzin axşamlar

ağır-ağır fikirlər

bəhrinə dalmayasan.

BAHAR NƏĞMƏSİ

Yaşıllanır çöllər, oyanır torpaq,

Bəzənir gəlintək hər dərə, hər dağ,

Ruhuma bir adət olur çırpınmaq.

Məhəbbətim səndə, könlüm səndədir,

Bahar nə nazəndə, nə nəzandədir.

Gah yoluna çıxdım, gah yola saldım,

Gah intizar çəkdim, həsrətdə qaldım.

Qışda sorağını uzaqdan aldım,

Dedim əmanətim, eşqim səndədir,

Bahar nə nazəndə, nə nəzandədir.

Xoş nəğmələr qoşdum sənin adına,

Saf bir nəfəs kimi çatdın dadıma.

Bir həzin axşamda düşsəm yadına

Bil ki, məhəbbətim, könlüm səndədir,

Bahar nə nazəndə, nə nəzandədir.

AYRILIQ

Mən ki, doymamışdım heç vüsalından,

Mənə zülm elədi yaman ayrılıq.

Nə olardı bir gün durub yuxudan

Görəydim ki, olub yalan ayrılıq...

Biz ki, bir ruh idik iki bədəndə,

O gülüb-sevinsə gülərdim mən də,

Vüsalın bülbülü uçub gedəndə,

Daş kimi gəlbimdə qalan ayrılıq.

Kim qıydı dostların bahar elinə?

Mehriban sözünə, şirin dilinə,

Cananın sazını alıb əlinə

Əğyar mizrabıyla çalan ayrılıq.

Mən görəndə orda yaz səhəriydi,

Xoş nəfəs baharın küləkləriydi,

Açılan ağ badam çiçəkləriydi,

İndi onlardımı solan, ayrılıq!

Gün çıxar, dağların əriyər qarı,

Pozulmaz dostların əhdi, ilqarı,

Keçər ürək dərdi, könül qubarı,

Gəl etmə meydanda cövlan, ayrılıq!

Ədalət 2018.- 8 mart.- S.6.