100 yaşlı POLİSİM
MAHİR
QABİLOĞLU
Düzünü
desəm bu yazımı dekabrın 22-si ərəfəsində
yazacaqdım. Həmin gün nazir Ramil Usubovun 70 yaşı tamam olur. Hər şey
beynimdə hazır idi. Qalırdı
kağıza, daha doğrusu kompyuterə köçürmək.
Görkəmli şəxsiyyətlərə həsr
etdiyim portret yazılarım sırasına biri də əlavə
olunacaqdı. Amma Azərbaycan Xalq
Cümhuriyyətinin 100 illik yubileyi günlərində prosesi
sürətləndirmək fikrinə gəldim. Çünki Azərbaycan Polisinin 100 ilinin 25 ilinin
canlı şahidiyəm. O 25 il ki, ona
Ramil Usubov rəhbərlik edib (Naxçıvanda nazir olduğu
üç ili demirəm hələ).
Mən tarixçi deyiləm. Düzünü desəm
tarix fənnindən, tarix elmindən xoşum da gəlmir.
Dəqiq ifadə etsəm, zəhləm gedir.
Bir aqilin dediyi kimi: "Əgər tarixdən bütün
yanlışlıqları çıxarsaq, elə bilməyin
ki, həqiqət qalacaq. Ümumiyyətlə
heç nə qalmayacaq”. Tarixə verilən
bu tərifi anlayır, yaşlaşdıqca daha dərindən
başa düşürəm. Daha
doğrusu, tarixi şərait ifadəsi tariximizi üstələyir.
Bir də
ki, heç 100 illik olmasaydı da... Dekabrın
22-sini gözləmək nə vacib? Axı
mən Qabilin oğluyam. Atamın – Ramil Usubovun da
özünə doğma bildiyi bir insanın – sözü yəqin
ki, mənimçün qanun sayıla bilər:
"İnsanın yaşı dekabrın 31-dən yanvarın
birinə keçən gecə artır və təyin olunur,
doğum günündə isə başa çatır”. Bu
etalonu əsas götürsəm Rami Usubovun artıq 70
yaşı var. Və mənim bu yazımı yazmağım
üçün, çap etdirməyim üçün
heç də dekabrın 22-sini gözləməyim vacib deyil.
Hələ mən beş ay gecikmişəm.
Bu gün gələn sözü elə bu
gün də yazmalısan. Dekabrın 22-sinə
ilhamım başqa yazı da hədiyyə edə bilər.
Qəhrəmanım
haqqında üç il qabaq "Ramil
Usubov nümunəsi” adlı məqalə yazmışdım.
Bilmirəm xoşuna gəlib, ya yox?
Xoşuna gəlməyini qoyum qırağa... Acığına
gəlsəydi yəqin ki, bilərdim. Təkrar
olmasın. Çox dövlət, siyasi-ictimai xadimə – əlbəttə
ki, yaxından tanımadığım – yazılarımda
atamın baxış bucağından qiymət vermişəm...
HAŞİYƏ:
1994-cü il idi. Atama dəyməyə
gəlmişdim. O vaxtlar Prezident Heydər Əliyevin hər
bir görüşünü, müşavirəsini, qəbullarını
televiziyada yayımlayırdılar. Atam birdən: – Mahir, bu
Ramil Usubov kimdir?
– Papa, təzə
Daxili İşlər nazirimizdir. Dünən
televziyada fərmanını oxuyurdular.
– Bilirəm
e... "televiziyada verirdilər”. Mən soruşuram "kimdir”? Heydər
müəllim onu yaman tapşırdı e... kollektivə.
– Nə
olsun ki?
– Yox e...
bərk-bərk tapşırdı. Belə
başa düşdüm ki, çox etibar etdiyi, yaxın
bildiyi adamdır. O çətin dövrlərdə
etibar və sədaqət kriteriyaları hər şeydən
yüksəkdə dayanırdı. Onda bu meyarları heç kim dərindən hiss etmir, bilmirdi. İndi ən yeni tariximizin səhifələrini
varaqlayarkən belə aydın olur ki, məhz 1994-95-ci ildə
respublikada illər boyu hökm sürən dərəbəyliyin
qarşısı alınacaq və Azərbaycanın
inkişaf tarixi yazılmağa başlayacaq. Bu inkişafın əsasında daxili sabitlik əsas
meyar idi. Ramil Usubov belə bir vaxtda Daxili
İşlər Nazirliyinin başına gətirildi. (SON)
...Nazir Ramil Usubov da o şəxslərdəndir. Haşiyədə
səhv tutmağa çalışmayın. Ramil Usubov sərəncamla deyil, məhz Həmişəyaşar
Prezidentimiz Heydər Əliyevin Fərmanıyla bu vəzifəyə
təyin edilmişdi.
Həyatımda onu dörd dəfə
tanımışam. İki dəfə əyani, iki dəfə
qiyabi. İlk dəfə 1997-ci il
yanvarın 6-da, atamın Opera və Balet teatrında
keçirilən 70 illik yubileyində. Səhnəarxası
Heydər Əliyevin ailəmizlə görüşündə
o da ordaydı. "Heydər Əliyevlə şair
Qabilin zarafatları - 1” sözlərini Yutub-a yazsanız,
çıxan videoyaya baxsanız siz də bunun şahidi ola bilərsiniz.
İkinci tanışlığım isə hansısa
xarici səfirliyin Milli bayramında – Hyatt
Recensi-Naxçıvan mehmanxanasının zalında oldu. Həmkarım
Akif Məcidoğlu ilə çəkilişdəydik.
O, ön cərgədə dayanıb
çıxışçıları çəkirdi. Bu dəm ona yaxınlaşdım. Dedim ki,
"ay Syoma, bəs arxada jurnalistlərin çox istədiyi
Daxili İşlər naziri Ramil müəllimlə, jurnalistlərin...
Milli Təhlükəsizlik naziri Namiq Abbasov
dayanıb”. Akif də çəkilişin rəhbəri
kimi mənə göstəriş verdi ki,
"bəs operatoru götür get onları
yaxşı-yaxşı çək”. Mən də
o dediyi kimi etdim. Ramil müəllimin əlində
bakal vardı. İçində də alma
şirəsi. Köpüyündən ayırd
etdim bunu. Alma şirəsi, yaxud da ki, pivə.
Rəngindən ayırmaq çox çətin
idi. Düzdü, indiki əclaf jurnalistlik
dövrü deyildi. Onda inanmıram ki, pivəylə
meyvə şirəsini bir-birindən ayırmayıb
hansısa "siyasi rəng” qata biləydilər. Amma biz AzTV-çilərdə daxili bir senzura var idi.
Ona görə də Ramil müəllimə
yanaşıb bakalı müvəqqəti də olsa mənə
verməyini xahiş etdim. O saat fikrimi tutdu. Bakalı verdi. Operator hər ikisini çəkdi – Ramil
müəllimi ürəkdən, Namiq müəllimi isə...
Bu dəm nazir Ramil Usubov mənim bu jestimi həmən qiymətləndirib
Namiq Abbasova razılıqla nə desə yaxşıdır:
* Namiq
müəllim, görürsünüz də AzTV mənə
necə hörmətlə yanaşır?
Namiq
Abbasov da öz mənfi aurasını önə çəkərək
nə cavab versə yaxşıdır:
* Ramil
müəllim, bayırda da sizə hörmətlə
yanaşacaqlar.
Heç birini yaxşı, yaxından
tanımırdım. Hər ikisinı həyatımda sonuncu dəfəydi
ki, görürdüm. Nəticəsi?
Tədbirdən sonra da yaxınlaşmadım,
yaxınlaşmadıq nazir Ramil Usubova. Təəssüratım?
Ramil Usubov jurnalistlərin dostudur! Bunu Namiq Abbasovdan
yaxşı kim bilməliydi ki?
Əyani tanışlığım bu qədər. Qaldı qiyabi
tanışlıq. Əsasən qiyabi
tanışlıq əyanidən əvvəl olur. Amma mənimçün son qiyabilik əyaniliklərin
hamısından üstün oldu. Nə idi
bu qiyabilik? Birinci qiyabilik Baş redaktorumuz,
Daxili İşlər nazirliyinin tədbirlərini AzTV-nin Xəbərlər
proqramında işıqlandıran, ustadım, Prezidentin fərdi
təqaüdçüsü Mülatif Adurovun Ramil müəllim
haqqında dediyi yüksək fikirlər idi. İkinci
qiyabilik isə... Həəə. Bu
yazımın yazılmasına səbəb deyərdim ki, məhz
bu qiyabilikdir. Onu sonda deyəcəyəm.
Atam Qabilin də gözəl sözü var e... "Qarnım
üçün deyiləm, qədrim üçünəm”.
Bu fikrin də doğruluğunu Ramil Usubov mənə
sübut etdi.
NAZİR
Nazir. Çox böyük vəzifədir. Amma bu vəzifənin özünə də bir qiymət
meyarı var. Bu vəzifə də tərəziyə qoyulur.
Öz subyektiv fikrimi deyirəm. Yəqin ki, ox atdıqlarım inciməzlər.
Daxili İşlər nazirliyi, Müdafiə
nazirliyi, Dövlət Təhlükəsizlik xidməti
strukturlarını tərəzinin bir gözünə qoyaq.
Tərəzinin o biri gözünə isə Mədəniyyət,
Turizm, Gənclər, Din, İdman, Qadın, Ailə, Arxiv,
Müəllif hüquqları və sairə, ilaxır... Birinci üçlük çox ağır gələcək.
Dövlətimiz adını ilk çəkdiyim
bu üç strukturun üzərində dayanır. Biz ilk olaraq bu nazirliklərə güvənirik.
Yenə subyektiv fikrimi təkrar edirəm – bu
üç nazirlikdən irəlidə Daxili İşlər
nazirliyi gedir.
HAŞİYƏ:
İndiki kimi yadımdadır. 1994-1995-ci illərdə
Dövlətdə təmsil olunanlar, nazirlər iki yerə
bölünmüşdülər. Bəziləri
hegemonluq edərək daxili sabitliyi pozur. Bəziləri
isə nəinki
vəzifələrinə uyğun olaraq dövlətinin, vətəndaşlarının hüquqlarını müdafiə edir, hətta öz şəxsi təhlükəsizliklərini belə təmin edə bilmirdilər. Günün günorta çağı Baş Prokurorluğa hücum... DTK-dan məhbusların qaçırılması... Siyasi qətllər... Nə isə. Mövzum bu deyil. O dövrün dırnaqarası vəzifə qəhrəmanlarının "qəhrəmanlıq”larını sadalasam, mövzudan çox kənara çıxmış olaram. Ən yeni tariximizin bu cür qara səhifələri çoxdur. Belə bir dövrdə DİN-in – o nazirliyin ki, tərkibində OMON kimi hərbiləşmiş, siyasiləşmiş bir qurum fəaliyyət göstərirdi– rəhbərliyinə gətirilmək və bu cür tarixi şəraitdə bütün sınaqlardan üzüağ çıxmaq, siyasi iradə, sədaqət, əzmkarlıq göstərmək... vallah, böyük qəhrəmanlıqdır. Hələ prezident etimadını doğrultmağı demirəm. Və buna o dövrün müasiri olan mənim kimi sıravi vətəndaşın indi qiymət verməyi o günlərin şahidi olmayanlar üçün çox gecikmiş bir addım və çox adi görsənə bilər. "Gecikmiş” sözüylə özüm də razıyam.
TƏKRAR DA OLSA...
Mən özümü daxilən həm məcazi, həm də hərfi mənada sağlam sayıram. Amma bir də görürsən ki, xarici təsirlərdən – ekologiyadan, soyuqdan, əsəbdən, stresdən, müxtəlif qayğılardan özümü nasaz hiss edirəm. Həkimə gedirəm. Qan analizi verirəm. Müxtəlif aparatlardan keçirəm. Həkim təyinat yazır. Çox vaxt həb atmaqla canımı qurtarıram. Bəzən əzələdaxili iynə vururlar. Xəstəlik ağır olanda venaya sistem qoşurlar. Bəzən isə cərrahi əməliyyata məruz qalırsan. Kəsirlər, içalatını bayıra tökürlər, qan çıxarırlar, sonra yaranı tikirlər və sağaldırlar. Daxilən yenə də sağlam olursan.
Bəzən isə nə həkimlər, nə də dava-dərman köməyinə çata bilir. Ölürsən cismən də, ruhən də. Həkimlər də başlayır ölünün yiyələrinə təsəlli verməyə ki, bəs gərək vaxtında üstünə düşəydiniz, xəstəliyin başlanğıc mərhələsində bilsəydik, nəsə kömək etmək olardı.
İnsanın daxilini can həkimləri, cərrahlar müayinə-müalicə edir. Xaricini kosmetik cərrahlar, dəri həkimləri. Amma bütün xarici fəsadlar daxildən baş qaldırır. Orqanizm xəstələnəndə özünü xaricən biruzə verir. Əgər böyrəyin xəstədirsə gözünün altı qaralır, xəstəsənsə rəngin saralır, qotursansa dərin qızarır, göbələksənsə dərin qaşınır, soyulur, qorxursansa bədənin əsir, soyuqlamısansa bədənin qızdırmadan yanır. Bir sözlə insanın xarici onun daxilinin inikası, güzgüsüdür.
Bu insan orqanizmidir. İnsan sağlamlığının keşiyində duranlar isə həkimlərdir. Həkimliyi isə xalq arasında nəcib peşə adlandırırlar.
Bəs dövlət? Dövlət də insan kimidir. Onun da daxili və xarici mövcuddur. Vuran qolu, gəzən ayağı, eşidən qulağı, görən gözü, danışan dili, beyni, dırnağı, reaksiyası, bütün ölkəni bir-birilə əlaqəndirən damarları, kapilyarları, sinirləri, gizlinləri var. Əgər dövlətin daxilində əminamanlıq, sakitlikdirsə, xaricində də bu o saat hiss olunur. Əgər daxildə münaqişə, çaşqınlıqdırsa... xaricdən müdaxilələr çoxalır. Çünki insanda olduğu kimi dövlətin də daxilində baş verənlər onun xarici görünüşündə özünü biruzə verir.
Daxili İşlər Nazirliyi, el diliylə desək POLİS. Onu rəsmi olaraq dövlətin güc strukturu hesab edirlər. Amma mən bu orqanı dövlətin daxili həkimi adlandırardım. Məndən soruşanda ki,
dövlət strukturlarından ən məlumatlısı hansıdır. Deyirəm ki, Daxili İşlər nazirliyi. Çünki ən ucqar kənddə belə bu strukturun ən azı bir nümayəndəsi mövcuddur. Polis hər yerdədir. Yerin altında, üstündə, dəmiryolunda, aeroportda, metroda, vağzal və stansiyalarda, qoruqlarda... Sadalayıb başınızı ağrıtmaq istəməzdim. Bir sözlə insanın hər bir üzvünün ayrıca həkimi olduğu kimi, dövlətin də hər bir sahəsinə cavabdeh öz polisi var. Hər hansı bir hadisəylə rastlaşanda birinci onlar yada düşürlər. Ər-arvad dalaşır. Qışqırırıq: – Polis! Qonşu bloka sərxoş girir: – Polis! Biri nəşə çəkib özündən gedir:– Polis! Birinin qızı qoşulub qaçır: – Polis! Arvadın boğazından boyunbağısını oğurlayırlar: – Polis! Evini yandırırlar: – Polis! Maşınını qaçırırlar: – Polis! Qonşu təmir edib tıqqıltı salır: Yenə də Polis! Hələ saysız-hesabsız yol-qəza hadisələrini demirəm. Ən xırda məişət problemlərimizdə belə, polisi axtarırıq. Ona pənah aparırıq. Əli bıçaqlı, silahlı caninin, adi xuliqanın qabağına, daha dəqiq desək ölümə, təhlükəyə özümüzü yox, sovet vaxtından miras qalan "mənim milisim məni qoruyur” şüarı ilə onu – POLİSİ veririk.
Hətta çox vaxt günahı üstünə yıxıb özümüzü yüngülləşdiririk də. Özümüz POLİSİ çağırdığımız halda, sonradan qapısına gedib yalvarırıq ki, "sən Allah, tutdurğuğumu burax. Yazıqdır” və ya "əsəbləşmişdim. Ona görə Sizi çağırdım. Qonşudur də... Bizim nəsildən hələ işverən çıxmayıb” Bu cür davranışlarımızla polis üçün öz Femidamızı da yaradırıq. Haqqında hekayə, roman yazmaq, əsər, kino yaratmaq əvəzinə, milli televiziyalarımızın ekranlarında şəninə hələ bir "lətifələr” də qoşuruq.
Xırda məişət problemlərində polis Münsiflər məhkəməsinə, cəmiyyətin müəlliminə çevrilir. Müəllim kimi bir gözü görür, o biri yox. Bir qulağı eşidir, o biri qulağı kardır. Amma özümüz də çox gözəl başa düşürük ki, polis bu xüsusiyyətlərə malik olmasa türmələrdə boş yer tapılmaz. Əksinə, yeniləri açılar. Yox elə bilməyin ki, polis qanunu pozur, yaxud da ondan yan keçir... Əsla. Sadəcə onun adı, nəfəsi, arxamızca gələn həniri, dubinkası, böyründən asdığı qandallarının cingiltisi, kaburasından boylanan tapançası başa düşən insanlar üçün bütün qanunlardan üstündür. Polislər həkimlər kimi xəstələyi başlanğıc mərhələdə aşkarlayan, onu blokadaya alıb insanları, dövləti baş berə biləcək fəsadlardan, xətalardan hifz eləyən nəcib peşə sahibləridirlər.
Atam
Qabilin bir misalı vardı. Qarabağ məsələləri
başlayanda demişdi bunu: "Dövlət arvadların
geyindiyi kapron coraba bənzəyir. Sapı
qaçdısa, qabağını almaq mümkün deyil”.
Sovetin son illərində elə də oldu.
İlk olaraq Qarabağda və Ermənistanda
başlanan, qabağı alınmayan mitinq və
çaxnaşmalar sonra müxtəlif münaqişə
ocaqlarının yaranmasına, SSRİ boyda dövlətin
süqutuna səbəb oldu. Xalqın
üstünə yeriyən isə polis yox, qoşun idi. Çünki sovet milisini seyrçi mövqedə
qoymuşdular. Amma buna baxmayaraq Azərbaycan
milisi bu seyrçi mövqe əmrinə tabe olmadı. Azərbaycan milisi o dövrdə silaha sarılıb
xalqının, özünümüdafiə dəstələrinin
və şəhid olanların, yaralananların içindəydi.
Bu haşiyəmə istinad edib bir sual verim: Ramil Usubovun nazir
olduğu 25 il ərzində "daxili
sapın qaçmağının” şahidi olmuşuqmu? Yəqin ki, 25 illik tarixə çevik nəzər
salıb, "Allah eləməsin” sözü həmən
dilinizə gəldi.
AVROPA
ŞURASI BİLƏN MƏSLƏHƏTDİR
Sovet
dövründə beləydi: Cinayət törədəni,
canini milis yaxalayırdı. İstintaqını
aparıb prokuroluğa təhvil verirdi. Məhkəmə
hökm çıxarıb yenidən milisin təsir əhatəsində
olan
cəzaçəkmə müəssisələrinə təhvil
verirdi. Məhkum cəzasını çəkəndən,
azadlığa çıxandan sonra da ona milis nəzarət
edirdi. Müstəqillik qazanandan sonra Azərbaycanda
bu qayda dəyişildi. Polis cinayət edəni
yaxalayır. Sonrakı işlər isə
prokurorluğun, ədliyyə orqanlarının, Penitensiar xidmətindir.
Nə deyirəm ki… Allah bilən məsləhətdir.
Daha doğrusu, Avropa Şurası bilən məsləhətdir.
HAŞİYƏ:
Orta məktəb müəllimi şagirdi yetişdirir. TQDK imtahan götürüb qiymətləndirir.
Ali məktəb qapılarını
açır. Yenə də TQDK imtahan
götürüb tələbələrin
siyahısını təqdim edir. Ali məktəb
müəllimi mühazirə deyib, seminar aparır. İmtahanı kompyuter, test götürür.
Sizcə hansı çətindir: Dərs deyib, bilik vermək,
yoxsa imtahan götürmək? (SON)
Ramil Usubovun rəhbərlik etdiyi Azərbaycan polisi isə
gecə-gündüz keşik çəkir. Silahlı, sərxoş,
başını itirən… adamları yaxalayır. Sonda
pis adam da, qarğış yiyəsi də
elə polis özü olur. Niyə? Axı prokurorda, hakimdə, ədliyyə
orqanlarında nə təqsir var? Polis
yaxalamasaydı, onlar cəza verərdilərmi?
Yuxarıda yazdım da... Nəticəni
özünüz çıxarın.
HAŞİYƏ:
Polis xırda xəstəlikləri özü müalicə
edir. Kiçik xəta törədənləri
bir neçə sutkalığa KPZ-yə salır. Həkim diliylə desək həblə müalicə
edir. Cinayət bir az
ağırdırsa və yaxud da Milli mənafelərimizə təhlükə
yaranırsa Milli Təhlükəsizlik və Prokurorluq
orqanları köməyə gəlir. Həkim
kimi cinayətin dərəcəsini müəyyən edirlər.
Son hökmü isə məhkəmə hakimləri
– həkimlər konsiliumu verir. Törədilən
cinayət yüngül olanda icbari, şərti cəza, yəni
ki, əzələ daxilinə iynə vurulur. Bir az ağır olanda ümumi rejimli cəzaçəkmə
müəssisəsində və ya şərti azadlıqdan məhrumetmə,
yəni vena daxilinə iynə, sistem təyin edilir. Cinayət
lap bir az ağır olanda ciddi rejimli müəssisədə
cəzaçəkmə, həkim dilində desək cərrahiyyə
əməliyyatı aparılır. Heç bir
islaha yatmayan qatı cinayətkarlar isə ömürlük həbs
cəzasına məhkum edilirlər. Həkim
diliylə desək xəstə ümidsizdir, yəni ki,
"morq”luqdur. Bu sistemdə də
reanimasiyalar – təcridxanalar, palatalar, kameralar var. Polis də
hadisə yerinə özünü təcili yardımda
olduğu kimi qısa müddət ərzində, üstündə
miqalkası, sirenası olan avtomobillərdə çatdırır.
Təcridxanalarda – reanimasiyada yatanların yanına heç kim buraxılmır. (SON)
SERİALLAR
Dəbdə
olan belə bir ifadə var: "Vətən sənin
üçün yox, sən Vətən üçün nə
etmisən?” Bu sözləri bu yazıma
uyğunlaşdırmaq istərdim: "Mahir, dövlətimizin
dayaqları olan polis üçün sən nə etmisən?”
Cavabım hazırdır: "Özümü yaxşı
aparmışam. Sürücü kimi bir-iki yol təhlükəsizliyi
xətalarını nəzərə almasaq,
qanunlarımıza riayət edən nümunəvi Azərbaycan
vətəndaşıyam”.
Yox. Bu cavab deyil. Ağzım nədir
ki, qanunlara riayət etməyim. Riayət
etmərəm, qanuni cavabımı alaram. Bu
cavab deyil, polisin boynuna minnət qoymaqdır.
Rusiyanın televiziya kanallarına maraqla baxıram. Polis
haqqında necə də gözəl filmlər, seriallar
yaradırlar. Hətta polisin xidməti iti
Muxtar da yaddan çıxmır. Paxıllığım
tutur. Amma bir yazıçı-publisist kimi
Azərbaycan polisi haqqında bir əsər, ssenari yarada
bilmişəmmi? Neqativ hallar var? Onu
deyən kəslər! Seriallarımızın
hamısı neqativ notlar üzərindədir. Bu kinolara
inansaq (tipik surət baxımından) Azərbaycanda bir dənə
də normal ailə, normal adam yoxdur. Amma etiraf edək. Orda neqativliyə
qarşı mübarizə edən bir polis obrazına rast gəlmişikmi?
Adi bir misal çəkim. Serialın
qəhrəmanı ailə münaqişəsi zəminində
intihara cəhd edir. Özünü
asır. Xəstəxanaya
çatdırırlar. Xilas edirlər.
Axı real həyatda qanunlara əsasən baş vermiş
hadisəyə
birinci
polis reaksiya verir və cinayət işi başlanır. Reallığı niyə qəbul etmirik? Polis
qəhrəmanlığının tərənnümü
qalsın bir yana, epizodik polis obrazına niyə
qısqanclıqla yanaşırıq? Yaxud da polisdə mənfi
xüsusiyyətlər görənlər, axtaranlar… Öz gözünüzdə tiri
görmürsünüz, polisin gözündə çöp
axtarırsınız?
Mətləbdən uzaqlaşdım. Qayıdım
özümə. Hər şeydən əvvəl
ideya yaranır. Yəqin ki, yaxın gələcəkdə
polis haqqında əsər də meydana gələr. Meydana çıxarılması, kino çəkilməsi
isə "Sərvərin boynuna”.
POLİSİN
TƏMKİNİ
Bu kadrları hamınız izləmisiniz. Leyla Yunus onun
yanında dayanan polis zabitinin başından papağını
götürüb havaya vızıldadır. Həmin an mən o polisin yerində
olmadığıma görə peşmançlıq hissi
keçirdim. Dedim ki, o polisin yerində olsaydım, o
andaca məndən boyca balaca olan Leyla Yunusun başına
yuxarıdan aşağı elə bir qapaz qoyardım ki, boyu
bir az da qısalardı. Mən
bunu edərdim. Yox. Mən
bunu polisin yerində olsaydım edərdim. Zabit
bəs nə etdi? Təmkinini pozmadan gedib
papağını yerdən götürüb başına
qoydu. Leyla Yunusa heç bir söz demədi.
Əgər təhqiramiz cavab versəydi, yaxud da
xəsarət yetirsəydi, iki yüz faiz əminəm ki, onu
polis orqanlarından xaric edəcəkdilər. Qanuna zidd hərəkətlərə qanuna zidd cavab
verdiyinə görə. Adı və
familiyası yox, bütövlükdə Azərbaycan polisi
xarici hesabatların gündəminə, qəhrəmanına
çevriləcəkdi. Düzdür, mənim
kimi düşünənlərin ürəyindən tikan
çıxaracaqdı, amma özünü də işdən
çıxaracaqdılar, sistemdən qovacaqdılar. Qazancı isə bu videonun bir-iki ay baxış
rekordu qıracaq səviyyəyə qalxması olacaqdı.
Bu, polisə yaraşardımı? Sonrasını yaxşı bilirsiniz. Kim indi
hardadır, kim indi hardadır...
DYP –
MƏNİM DOĞMA POLİSİM
Ən çox rastlaşdığım yol polisləridir. Onlara qurban
olum. Onlar olmasalar maşın
maşını minər, sürücü
sürücünü.
RAMİL USUBOV NƏYƏ NAİL OLDU?
Xarici ölkələrə çox da səfər etməmişəm. Amma xarici səfərdən
qayıdanların dilindən tez-tez bu sözləri
eşidirdim: "Bir polis də gözə dəymirdi. Polis yalnız hadisə baş verəndə peyda
olurdu. Bax, bu demokratiyadır”.
İndi Azərbaycanda da belədir. Bir nəfər
oturub isti otaqda. Qabağında pürrəngi
çay. Qarşısında da monitorlar.
Hadisə olan kimi kameralar qeydə alır.
O da yaxınlıqdakı post-patrul xidmətinə, ya da ki,
DYP-yə xəbər edir. Düz
tapdınız. Polis özü gözə
dəyməsə də, üzərimizdə gözdür.
Lap uşaqlığım yadıma
düşdü. Məni kinoya, ya da gəzməyə
aparan qohuma atam belə deyirdi: "Gözün
uşağın üstündə olsun”.
RAMİL
USUBOV VƏ QABİL
Ramil Usubov nazir təyin olunduqdan bir ay sonra atam zəng
edib qəbuluna gedir. 1992-ci ildə rayon milis idarələrinin birində rəis
müavini vəzifəsindən haqsız yerə
uzaqlaşdırılan, 1993-cü ildə isə yenidən
orqanlara bərpa edilən (şöbə rəisi kimi – mayor
rütbəsində) yaxın qohumumuzun
xahişini edir. Xahiş, daha doğrusu
"tapşırma” belə olur – "Qardaşoğluda
gözün olsun”. Ramil müəllim atama
olan sonsuz hörmətinin və ən başlıcası
inamının (Qabil hər adama görə ağız
açmaz) nəticəsi olaraq həmin qohumu yenidən rayon
polis idarəsinin rəis müavini vəzifəsinə bərpa
edir. Nəinki ədaləti bərpa edir, hələ
üstəlik podpolkovnik rütbəsi də verir. Amma...
Atama da sirr deyildi ki, həmin qohum yaxşı
yeyib-içən idi. Çox vaxt əndazəsindən
çıxırdı. Nə olsun ki,
işinin öhdəsindən gəlirdi. Amma paqon və
silah gəzdirən adam əndazəsini
bilməliydi. Nazirliyə edilən şikayətlər
və qohuma elan edilən xəbərdarlıqlar nəticəsini
vermədikdə nazir Ramil Usubov həmin qohumu istefaya göndərdi.
Bu xəbəri atama səbəbkar özü
çatdırdı. Yenidən nazirə
ağız açmağını istədi. Atamın
cavabı isə qısa oldu:
* Əcəb elədi Ramil müəllim. Sənə demişdim ki, içmə. Hələ sağ ol de ki, mənə olan hörmətinə görə istefaya göndərib. Sistemdən də qova bilərdi.
Sonralar da Ramil müəllim atamla görüşəndə həmin qardaşoğlunu yada salıb "Qabil müəllim, mənim fikrim o idi ki, onu rayonlardan birinə rəis göndərim. O isə içməyə başladı” deyirdi. Atam isə "əcəb elədin. Lap düz elədin. Canı çıxaydı içməyəydi. Mən qoca kişiyəm, mənə olar. O isə vəzifə adamıdır” deyib gülürdü.
Atam rəhmətə getmişdi. "Üç mərasimi” idi. Bir də gördüm ki, çadıra başda Ramil Usubov olmaqla dörd nəfər daxil oldu. Mənə başsağlığı verdi. Xarici səfərdə olduğundan dəfndə iştirak edə bilmədiyini dedi. Onunla gələnlər isə müavinləri, generallar Oruc Zalov, Əsgər Ələkbərov və Vilayət Eyvazov idi. Bu, Ramil Usubovun bir nazir və sıravi vətəndaş kimi xalq şairinin xatirəsinə sonuncu ehtiramı idi.
SAĞLAM RAMİL USUBOV
İstənilən rəhbər işçisindən iş tələb edir. Bu təbiidir. Bunu hamımız bilir, bunu hamımız görürük. Bəs işçinin qeydinə qalmaq? Nəinki işçinin, onun ailə üzvlərinin də... Bunu hər rəhbər edirmi? Düzdür, 2 poliklinika, 2 hospital saxlamaq hər nazirliyə müvəffəq olmur. Mən razı. Bəs onda öz işçilərini tibbi sığortalayan müəssisələr, rəhbər şəxslər necə, çoxdurmu? Axı "sağlam bədəndə sağlam ruh olar” deyimi var. Özü də çox düzgün deyimdir.
Mən hospitala 28 ildir ki, gedib-gəlirəm. Ərazisi
genişlənib. Köhnə bina
sökülüb, yeni, müasir bina tikilib. Yox. Səhv etdim. Təzə, müasir bina tikiləndən sonra,
köhnə bina söküldü. Yəni
ki, hospital bir dəqiqə də olsa fəaliyyətini
dayandırmadı. Ərazidə yeni
poliklinika binası da inşa edildi. Bu
öz yerində. Bina çox gözəldir,
yaraşıqlıdır. Amma bununla iş bitmirdi. Səhiyyə
ocağının üzünü ağ
edən professional həkimlərdir. Bunu hamı
anlayır. Amma yeni, müasir texnologiyalarsız
da indiki səhiyyəmizi təsəvvür etmək
mümkün deyil. Yeni yox, ən müasir
aparatlar alınaraq hospitalda quraşdırılıb. Və dünya səhiyyəsinin yeni nailiyyətləri
üzə çıxdıqca alınıb hospitala gətirilir.
Onu işlətməyi öyrənmək
üçün həkimlər, tibb işçiləri xaricə
ezam olunurlar. O aparatlar ki, kənarda onun xidmətinə
düşmək mənim kimi sıravi vətəndaşlara
"od qiymətinə” başa gəlir.
Xarici tibb ocaqlarıyla əlaqələr
yaradılır. Hospitalın personalı təcrübə
keçməyə göndərilir. Növbəti
belə müqavilə Türkiyənin məşhur Gülhanə
Tibb Akademiyasıyla bağlanıb. Bu, Azərbaycan
polisinin sağlamlığına göstərilən diqqətdir.
Və bu xidmət həm də polisdən tərxis
olunan zabitlərə də şamil edilir.
Jurnalistikada belə bir qayda var. Vəzifəli şəxsi
tərifləmə. Onun gördüyü işləri sadala.
Bu özü qiymət, tərif deməkdir.
Mən Daxili İşlər naziri, general-polkovnik Ramil
Usubovun fəaliyyətinin bu istiqamətinin yalnız xırda
bir hissəsini sadaladım. Və bu diqqət 25-ci
ildir ki, mütəmadi şəkildə davam edir. (Hospitalın saytına girsəniz, hər şey
yazılıb orda.) Özümə borc
bilim qələmə aldım. Çünki
nazir olan şəxsin fəaliyyətinin bu qolu – öz
işçilərinin sağlamlığına göstərdiyi
diqqət və ümumiyyətlə Azərbaycan səhiyyəsinin
inkişafına verdiyi töhfə – bir vətəndaş, bir
publisist kimi nəzərimdən qaça, məni sevindirməyə
bilməzdi.
SON
Gəldik sona. Bu SON mənim yazımın sonudur. Polis sistemində isə son yoxdur. Hər saniyə, hər dəqiqə yeni hadisələrlə
zəngindir. Buna təssüflənsək də…
Özümüzü yaxşı aparmaqdansa, bir ifadəni
dilimizin əzbər etmişik: "Allah heç kimin işini
polisə salmasın”. Mən razı. Amma hər şey özümüzdən
asılıdır, yəni ki, qanunlarımıza riayət eləmək.
Bu həm də polisin ümdə tələbidir.
Polis sistemimizə bu gün Ramil Usubov rəhbərlik
edir. Bu il Azərbaycan polisinin 100, onun bu sahəyə rəhbərlik
etməsinin isə 25 ili tamam olur. Bu əlamətdar
tarixdən istifadə edib öz fikirlərimi, xatirələrimi
bölüşdüm. Subyektiv fikirlərimlə
razılşacaqsınız, ya yox… bilmirəm. Mən isə polisimdən razıyam. Bu fikirlərimi əsaslandırmağa isə bir
yubiley məqaləsi yetməz. O ki qaldı, yuxarıda
qeyd etdiyim – Ramil müəllimlə sonuncu qiyabi
tanışlığımıza… Özümün
tərtib etdiyim – redaktoru, korrektoru, naşiri olduğum – atam
Qabilin yeddi cildliyini hörmətli nazirimizə hədiyyə
göndərdim. Bir neçə gündən
sonra hörmətli həmkarım Ehsan Zahidov zəng edib
nazirin razılığını bildirərək, onun ürək
sözlərini çatdırdı. Bu
sözlər həyatda olmayan Qabilin ailəsinə olan
xüsusi hörmətin ifadəsi idi. 11
ildir çiçəklənməyən, əriyi olmayan
bağımıza nazir Ramil Usubovun təşrif
buyurmasıydı. Ən önəmlisi isə
mənim oğulluq borcuma atamın dostunun qiyməti, verdiyi dəyər
idi.
2018
Ədalət 2018.- 15 may.- S.5.