VAQIF ASLAN -
GÖRDÜKLƏRİM VƏ BİLDİKLƏRİM
ÇİNGİZ
ƏNVƏROĞLU "QIZIL QƏLƏM" MÜKAFATI
LAUREATI
(əvvəli ötən
sayımızda)
II
İndi mən Vaqif Aslanın şeirlərindən bəzilərinin
necə ərsəyə gəldiyindən, şahidi olduğum
məqamlardan danışacağam. 2006-cı ilin
axırıncı ayında biz gözəl ziyalı dostumuz Səyyarə
xanım Səyyafın toyuna dəvət edildik. Vaqif Aslanla görüşüb həmin toya necə,
nə vaxt getməyi müzakirə edirdik. Birdən
ağlıma belə bir fikir gəldi. Dedim şair, Səyyarə
xanım çox talantlı, xüsusi istedadı olan ədəbiyyat
adamıdır, şeir xridarıdır, onun məclisinə məxsusi
şeir yazsan, çox əla olar. Vaqif Aslan mənə dedi ki,
mən ömrümdə bir dəfə də olsa sifarişlə
şeir yazmamışam. Mən dedim: "Şair, bu
sifariş deyil, dost görüşünə şeirlə
getsək, daha yaxşı olar". Bir neçə
gün bu mövzuda söhbətimiz davam etdi. Çətini
Vaqif Aslanı bu mövzuya cəlb etmək idi və mən buna nail olmuşdum. Yenə gecənin
yarısı telefon zənginə ayıldım. Zəng edən adəti üzrə Vaqif Aslan idi.
Dedi: "Sən deyən şeiri yazdım". Dedim:
"Oxu!" O, telefonda bu şeri mənə oxudu:
Bu
körpünü quran qurdu
Mən də ondan keçər oldum.
Küsmə
məndən, atam yurdu,
Özümə yurd seçər oldum.
Qızıl
idi qızlıq çağım,
Şahidimdir bağçam, bağım.
Xınalandı
əl-ayağım,
Gəlin olub köçər oldum.
Mən
gedərəm, anam ağlar,
Ey dalımca baxan dağlar.
Qurumasın
buz bulaqlar,
Bəlkə, bir də içər oldum.
Bacısından
doyan qardaş,
Özgələrə
uyan qardaş,
Taleyimə
qıyan qardaş,
Di gəl, səni qucar oldum.
Salamat
qal, bar ağacım,
Alma, armud, nar ağacım.
Böyüdükcə
yar ağacım,
Uçurtdular, uçar oldum.
Sağlıq
olsun, çiçəklərim,
Tənəklərim,
dibçəklərim,
Yalanlarım,
gerçəklərim,
Sizə könül açar oldum.
Ev işlərim,
əl işlərim,
Adətlərim,
vərdişlərim,
Kürlüklərim,
gərdişlərim,
Ayrılığa düçar oldum.
Bu
körpünü quran qurdu,
Mən də ondan keçər oldum.
Salamat
qal, atam yurdu,
Özümə yurd seçər oldum.
Bakıda böyük şadlıq saraylarından birində
möhtəşəm bir toy şənliyi təşkil
edilmişdi. Rayonlardan, qonşu dövlətlərdən toya
sanballı ziyalılar gəlmişdi. Çoxları
yeyib-içib şənlənmişdi. Gecə
saat 12-yə bir neçə dəqiqə qalmış Vaqif
Aslana söz verildi. Mən çox narahat idim ki, bu haray-həşirli
zalda adamlar necə sakitləşəcək, şeirə kim qulaq asacaq. Vaqif Aslan öz təmkini
və xüsusi intonasiyası ilə təbrikinə
başladı. Onun məntiqli və məzmunlu
danışığı tezliklə adamların diqqətini cəlb
etdi, həmin şeir deyiləndə zalda inanılmaz bir
sakitlik hökm sürürdü. İnsanlar
sakitlik olsun deyə sanki dərindən nəfəs
almırdılar. Uzun illər iştirak
etdiyim Bakı toylarından fərqli olaraq məclisin bu
abı-havası məndə əminlik yaratdı ki, bu toyda
iştirak edənlər həqiqətən sözə qiymət
verən, söz qədri bilən insanlardır. Şair şeiri deyib qurtaranda zalda gurultulu alqış
səsləri yüksəldi. Bu
alqış sədaları altında Səyyarə
xanımın valideynləri və tanımadığım bir
çox insanlar yaxınlaşıb Vaqif Aslanla
görüşüb ona təşəkkür etdilər.
Alqış sədaları altında biz bəylə
gəlinin oturduğu səhnəyə yaxınlaşanda Səyyarə
xanım ayağa qalxıb Vaqif Aslanı hörmət və
ehtiramla qarşıladı, məclisdə iştirak etdiyimizə
görə bizə təşəkkür etdi. Biz həmin toydan çıxanda gecə saat 2
olardı. Biz gecəni Bakıda qalıb səhər
xoş təəssüratlarla Şəkiyə
qayıtdıq.
Bir dəfə
mən Vaqif Aslanla onun iş otağında
görüşdüm. Şəhərin mərkəzində,
Nakam adına kitabxananın ikinci mərtəbəsində
olan bu geniş otaqdakı kitab şkaflarında çoxlu
kitablar-xüsusilə də bədii ədəbiyyat nümunələri
var idi. Azərbaycan Yazıçılar
Birliyinin bölgədəki üzvləri rayonlar üzrə
müəyyən edilmiş günlərdə, təyin
edilmiş saatlarda həmin otağa toplaşır,
yazdıqları yeni şeirləri, hekayələri, məqalələri
oxuyur onları müzakirə edirdilər. Mən
onların belə toplantılarında tez-tez iştirak edirdim.
Vaqif Aslan onları çox böyük diqqətlə
dinləyib öz iradlarını, təkliflərini, məsləhətlərini
verirdi. Hərdən qonşu bölgələrdən
qonaqlar gəlirdi və Şəki yazarları ilə
onların görüşləri təşkil edilirdi.
Qazaxdan -gözəl insan, böyük şair Barat Vüsalla,
Mingəçevirdən İsmayıl İmanzadə ilə, Gəncədən
Məmməd Alimlə, Ağstafadan Qara Əhmədovla olan əlaqələr
genişlənir, Qarabağ şairləri və ən
çox Bakıdan gələn ziyalılarla, söz-qələm
sahibləri ilə görüşlər təşkil edilirdi.
Hətta həmyerlimiz gözəl şair Bəxtiyar Vahabzadə
hər il yay aylarında Şəkiyə gələndə
həmin otaqda yerli və müxtəlif rayonlardan gələn
yazarlarla görüşürdü. Orada demək
olar ki, böyük bir ədəbi məclis,
yaradıcılıq mərkəzi fəaliyyət göstərirdi.
Çox təəssüf ki, həmin bina əsaslı
təmir edildikdən sonra Azərbaycan Yazıçılar
Birliyi Şəki bölməsinə deyil, başqa qrumlara
verildi. Böyük bir ziyalı dəstə,
gənc şairlər, həvəskar yazıçılar,
folklor həvəskarları bir müddət çayxanalarda
görüşməli oldular və sonra bu görüşlər
azaldı və onlar indi bir-birilərindən uzaq
düşüblər.
2007-ci ilin yazı idi, mən Vaqif Aslanla həmin məkəzdə
görüşdüm. Gələn-gedən çox olsa da, biz
maraqlı bir mövzuda söhbət edirdik. Həmin vaxt Vaqif Aslan Şəki xanı Hüseynxan
Müştaq haqqında böyük bir əsər yazmaq
üçün hazırlaşırdı və onunla
bağlı tarixi faktları toplayırdı. Bu çox
çətin və məsuliyyətli bir iş idi. Onu da deyim ki, Vaqif Aslanın hər bir əsərində
istifadə etdiyi və araşdırdığı mənbələrdən
topladığı faktlar bir neçə doktorluq
dissertasiyası üçün kifayət edən materiallardan
geniş və sanballı olur. Bütün bunları
gördükdən sonra məndə belə bir fikir yarandı
ki, Vaqif Aslan bu zəka, bu kamillik, bu istedad və
işgüzarlıqla Bakıda yaşasa idi, ölkə rəhbərləri
onu yaxından tanıyardı və o çoxdan həm elm
adamı, həm də böyük şair kimi daha məşhur
olardı, bir çox adlar və mükafatlar alardı. Biz otaqdan çıxıb pillələrlə
aşağı endik və gedə-gedə söhbətimizi
davam etdirdik. Mən bu məqsədlə Vaqif Aslana dedim:
-Allah sənə
kömək olsun, sən bu savadla, bu istedadla Bakıda
yaşasaydın, həyatın daha firavan, yolun daha
işıqlı, taleyin tam başqa olardı. Nə
var idi rayonda? Niyə gəlib burda
yaşadın? Ataların belə bir sözü var:
"Balıq dəryada böyüyər". Sən
gəlib bu bataqlıqda ilişib qaldın.
Vaqif Aslan elə bil dərin xəyallara daldı. Mən
gördüm onun hətta addımlarının ahəngi
pozuldu. Belə qəribə, xüsusi
istedadlı insanlarla dostluq etmək çox çətin məsələdir.
Gərək belə vaxtlarda O, xəyallara
qovuşanda sakitlik yaradıb onu ətrafdakılardan qoruyasan,
qeyri-adi hərəkətlərinə mane olmayasan və onu
öz düşüncələrindən ayırmayasan. Yıxılmasın deyə mən sakitcə onun
qolundan tutdum və biz bir neçə addım belə getdik.
Vaqif Aslan özü-özünə mənim sualımı təkrar
edirdi:
- Mən
bu kənddə niyə qaldım? Mən bu kəddə
niyə qaldım?
O, bu
sualı bir neçə dəfə təkrar etdi. Qarşıdan şairin kənd
tanışlarından bir nəfər gəlirdi. O,
yaxınlaşanda mən ona işarə etdim ki, sakit dur,
danışma və biz yenə ahəngi pozulan addımlarla bir
az da getdik. Həmin adam
bir neçə addım gedib geri qayıtdı. Mən yenə ona işarə etdim ki, danışma,
sakit dur. Həmin vaxt Vaqif Aslan bədahətən dediyi
bu şeirlə mənim sualıma cavab verdi:
Mən bu
kənddə qalmaz idim...
Yazıyla aldatdı məni.
Boynuma
yük almaz idim...
Nazıyla aldatdı məni.
İşım-işım
işıltısı,
Xışım-xışım
xışıltısı,
Pıçıl-pıçıl
pıçıltısı,
Sözüylə aldatdı məni.
Ey gedəri,
ey gələri,
Sayım sənə mən nələri?
Qayım-qayım
çeşmələri
Gözüylə aldatdı məni.
Qalasının
daşı ilə,
Qayasının qaşı ilə.
Böyüklüyü,
yaşı ilə,
Özüylə aldatdı məni.
Bax, yenə
də yaşıl dondu..
Məndən ötrü daha sondu.
Zirvəsinə
quşum qondu,
Düzüylə aldatdı məni.
Dilə
tutdu axşam-səhər...
O - füsunkar, mən birtəhər...
Gördü
məni çəkir şəhər,
Qızıyla aldatdı məni.
O,
"Qızıyla aldatdı məni" deyəndə mən
anladım ki, şair öz kəndindan aldığı, ailə
qurduğu həyat yodaşını nəzərdə tutur. Deməli, şair yaşadığı böyük
bir sevginin kəməndinə düşüb kənddə qalıb.
Çoxlarından fərqli olaraq öz sevgisini
mala, mülkə, var-dövlətə, vəzifəyə, mənsəbə
dəyişməyib. Bu isə onun həm
şəxsiyyətinin, həm əxlaqının göstəricisidir.
Söhbətlərimizin birində mən Azərbaycanın
böyük şairi Şəhriyarın "Getmə, tərsa
balası, mən də sənə sayə gəlim. Damənindən
yapışım, mən də kəlisaya gəlim" mətləli
qəzəlindən "Nənə qarnında da sənlə
əkiz olsaydım əgər, İstəməzdim doğulub,
bir də bu dünyaya gəlim", "...Allahından sən
əgər qorxmayıb olsan tərsa, Qorxuram mən də
dönüb dini-Məsihaya gəlim. Şeyx Sənan kimi donquz
otarıb illərcə, Səni bir görmək
üçün məbədi-tərsaya gəlim"misralarını
əzbərdən dedim və soruşdum: "Necədir?"
Mən Şəhriyarın bu qəzəlini eşidəndə
özümü çox narahat hiss edirəm. Necə yəni
bir erməni qızından ötrü dinini-imanını dəyişəsən,
bu necə ola bilər, mən anlaya bilmirəm.
Bir neçə dəfə bu mövzuda söhbətimiz
oldu və mən xahiş etdim ki, şair buna bir cavab yaz.
Vaqif Aslan
dedi: "Maraqlıdır. Amma unutma ki, bu qəzəlin
birinci və ikinci beyti S. Ə. Şirvaniyə məxsusdur.
Deyilənlərə görə, Şəhriyar
bunları Şirvanlı anasından eşitmişdir".
Günlərin
birində gecənin yarısı, Vaqif Aslan mənə zəng
etdi və dedi ki, ürəyin sakit olsun, mən Böyük
Şəhriyarın həmin qəzəlinə bir nəzirə
yazmışam. Oxuyum, qulaq as!
Sən
özün hay elə ki, məndə durum haya gəlim.
Ölsəm,
çağır, dirilim, bir də bu dünyaya gəlim!
Qoy gəlinlik donunu qalxım, öz əlimlə
alım.
Bəzəsinlər səni hey, mən də tamaşaya
gəlim.
Geyinim bəy libası, əl uzadım əllərinə.
Salınan gərdəyinə eşqi tutum qayə gəlim.
"Üz görümçək" əvəzi canımı qiymət eləyim.
Üstünə salmaq üçün bir əbədi sayə gəlim.
Təyin et vaxtı özün, seç saatı, saniyəni.
Üz tutum mən o günə, xoşladığın aya gəlim.
Bir nişan ver ki mənə, yerdə hara xoşdu sənə.
Yerdə yoxdursa yerin, yüksəlim səmaya gəlim.
Dilimiz bir, dinimiz bir, nə şikayət, nə giley?
Yaraşarmı mənə heç əfvə, təmənnaya gəlim?
Şirsə də Şəhriyarın şeiri əlində şəmşir,
İstəyirsən, belə bir şir ilə davaya gəlim!
Vaqif Aslana olub qəsdi səni xəlq edənin...
Hökm edibdir Yaradan, eşq ilə mənaya gəlim.
Sonralar bu qəzəl dəfələrlə böyük konsert zallarında, televiziya, radio proqramlarında səsləndirilib və bir çox ziyalı insanlar tərəfindən yüksək qiymətləndirilibdir. Hətta Vaqif Aslan böyük şeir məclislərində bu qəzəli əzbər deyəndə Şəhriyarın pərəstişkarları da onu alqışlayıblar.
Hörmətli oxucular, mən bu yazını yazarkən tarixılik baxımından yerdəyişmələr olsa da, bunu təbii qəbul edin. Ona görə ki, bu yazı əvvəlcədən hazırlanmış ssenari əsasında yazılmayıb, bu yazı mənim Vaqif Aslan haqqında gördüklərim, bildiklərim, yaddaşımda qalan xatirələrimdir və onu indi yazdım ki, şair özü də oxusun səhvlərim olsa, iradını bildirsin.
Ədalət.-2018.-10 yanvar.-S.5.