Əfsun Əhməd

Əhməd Əfsun Kəlbəcər rayonunun Çaykənd kəndində anadan olub. Hələ gənc yaşlarından şeirə, ədəbiyyata böyük marağı olub və erkən yaşlarından şeir yazmağa başlayıb. Şeirləri müxtəlif qəzetlərdə, poeziya almanaxlarında respublikamızın bir sıra mətbu orqanlarında çap olunur. Əhməd Əfsun "Yaxan düymələ” adlı kitabını capa hazırlayır. "Yaxan düymələ” kitabı müəllifin oxucularla 1-ci görüşüdür. Kitabda Əhməd Əfsunun müxtəlif illərdə qələmə aldığı şeirləri toplanmışdır. Vətənə, anaya və torpağa sevgi, Kəlbəcər həsrəti, düşmənə nifrət, səmimi məhəbbət duyğuları bu kitabın əsas qayəsini təşkil edir. Kitabda günümüzün reallığını özündə əks etdirən, hər kəsə örnək ola bilən lirik duyğulu şeirlərə də rast gəlmək olar. İnanırıq ki, bu kitab oxucuların rəğbətini qazanacaqdır. Onun Əhməd Əfsunun şeirlərində sanki ulu dağlarımızın, Kəlbəcərin ruhu yaşayır.Onun həzin lirikası, kəklikotulu, nərgiz-bənövşəli, talalarımızın məstedici ətriylə bizi xəyallarımıza qovuşdurur. Şeirlərindənbir neçəsini hörmətlioxucularımıza təqdim edirik:

Dağların

Hələ tufanlarda, boran-qardadı,

Hələ bahar olmur qışı dağların.

Hələ göylərində günəş görünmür,

Hələ dumanlıdı başı dağların.

Qartalı zirvədən aralı qalıb,

Köksündən vurulub, yaralı qalıb,

Sünbülü-süsəni sarılı qalıb,

Laləyə həsrətdi döşü dağların.

Çəkdi harayına, haya yetmədim,

Əl uzadıb köməyinə getmədim,

Qaya olub zirvəsində bitmədim.

Ələnsin başıma daşı dağların.

Bu həsrət nə yaman uzandı,Əfsun,

Bu necə tərəzi-mizandı, Əfsun,

Öz dərdini çəkmək asandı, Əfsun,

Oğulsan dərdini daşı dağların.

Mingəçevir, 2012

Yox

Qoruya bilmədim bir daşını da,

Dağlar sizə qayıtmağa üzüm yox.

Nə söləsən,nə eyləsən haqlısan.

İnnən belə deyiləsi sözüm yox.

Elə bilmə sənsiz günüm xoş keçir,

İllər ötür,yaş üstündən yaş keçir,

On beş ildi fəsillərim qış keçir,

On beş ildir baharım yox, yazım yox.

Bir dəfə də ocağında alışsam,

Bulaqların vüsalına qovuşsam,

Bicə ovuc torpağına qarışsam,

Ondan sonra bu dünyada gözüm yox.

Səni tez-tez yuxularda görürəm,

Sənə sarı xəyallarda gəlirəm,

On beş ildi zərrə-zərrə ölürəm,

Aman dağlar daha məndə dözüm yox.

Mingəçevir, 2008

Gəlmişəm

Məndən soruşmayın, nədən kövrəyəm?

Dözümü dağlarda qoyub gəlmişəm.

Dindirirlər, danışmiram-dinmirəm,

Sözümü dağlarda qoyub gəlmişəm.

Gecə də gündüz də, yurd düyə-deyə,

Naləm qan ağladır, kamana-neyə,

Dağların üstündə "göz”olsun deyə,

Gözümü dağlarda qoyub gəlmişəm.

İnnən belə, geri dönməz o çağım,

Cəhd eləmə ey igidim-qoçağım,

Tüstülənir, alovlanmır ocağım,

Közümü dağlarda qoyub gəlmişəm.

Əfsunam danışan yoxdu "sözümü”,

Kim yığacaq bu yollardan gözümü?

Bəlkə, qayıdanda tapam özümü,

Özümü dağlarda qouyb gəlmişəm.

Gecələr

Açdim ürəyimi,dedim dərdimi,

Məni anlamadı "naşı gecələr”.

Sinəmə o qədər dağlar çəkilib,

Yanır ürəyimin başı gecələr.

Keçmişəm zülümdən-dardan-çətindən,

Ölüm yaxşı imiş dost minnətindən,

Vətən həsrətindən,yurd həsrətindən,

Axır gözlərimin yaşı gecələr.

Ömrümü taladı boran, qa, külək,

Gözlədim, durnalar salmadı lələk,

Mənlə öcə düşüb bu zalım fələk,

Bağlayır sinəmə daşı gecələr.

Əfsun huşun gedir, ağlınmı çaşır?

Fikri-xəyalların harda dolaşır,

Gündüzlər yenə də başın qarışır,

Oğulsan dərdini "daşı”gecələr.

Qədəmin xoş gəlib yaza, bənövşə

Nəfəsin çiləndi gölə-çəmənə,

Qədəmin xoş gəlib yaza, bənövşə.

Kolların dibində boynunu burma,

Gəl qoşul kamana, saza, bənövşə.

Gəl çəməndə, nərgiz ilə qoşa dur,

Görürsənmi süsən-sünbül qoşadır,

Lalə yamaclarda bir tamaşadır,

Bənzəyir atəşə-közə, bənövşə.

Həsrətinən yollarına baxaram,

Ürəyimi yandıraram-yaxaram,

Ləçəyinə gözmuncuğu taxaram,

Ta ki,gəlməyəsən "gözə”, bənövşə.

Ömrün azdı, qoyma getsin tez əldən,

Əl çəkmərəm sənin təki gözəldən,

Sən də dərdli, mən də dərdli əzəldən,

Tut əlimdən, gedək bizə, bənövşə.

Kəlbəcər, 1987

Sınıb qolum - qanadım

Sınıb qolum – qanadım,

Təngənəfəs kimyəm.

Könülləri fəth edən,

İlahi səs kimiyəm.

Geri dönməz gedənim,

Üzə çıxmaz itənim,

Bu Yer mənim, Göy mənim,

Lap "müqəddəs”kimiyəm.

Tora düşən bir ovam,

Dərdlərimə girovam,

Bütövlükdə Murovam,

Bir az Kəpəz kimiyəm.

Sızıldaram, göynərəm,

Özümə qəsd eylərəm,

Bəzən sonsuz göylərəm,

Hərdən "məhbəs”kimiyəm.

Öz sədam, öz səsim var,

Gah zilim, gah pəsim var,

Pərvanə həvəsim var,

Atəşpərəst kimiyəm.

Bölünmüşəm, yarıyam,

Belə çətin yarıyam,

Əhmədin avandıyam,

Əfsuna tərs kimiyəm.

Mingəçevir, 2015-ci il.

Yaşa dağlar

Əsl oğul olammadım,

Başınıza dolanmadım,

Ölüb, sizdə qalmmadım,

Yaşa, mənsiz yaşa, dağlar.

Sevindiyim gün olmadı,

"Bir”dediyim”min”olmadı,

Yuxularım çin olmadı,

Əlim çıxdı boşa, dağlar.

Çətin sizə dönəm bir də,

Qəlbim ağlar, dözər dərdə,

Əlim aşa çatan yerdə,

Başım çatdı daşa, dağlar.

Çöç eylədik, birbaş olduq,

Gör kimlərə sirdaş olduq,

Yurddan çıxdıq "çıxdaş”olduq,

Siz verin baş-başa, dağlar.

Bir dəryaym, gəmi keçməz,

Gözlərimin qəmi keçməz,

Əfsun ağlar günü keçməz,

Ömrü çatar başa dağlar.

Göygöl, 1997-ci il.

Cavanlıq

Üzə qırış çökür, saça qar yağır,

Çatır yavaş-yavaş başa cavanlıq.

Baharda gülləndi, yayda yayladı,

Axır gəlib yetdi qışa cavanlıq.

Yaman öləzidi, yaman səngidi,

Ürək qəmə düşdü, nəfəs təngidi,

Məni yola saldı özü ləngidi,

Döndü yol üstündə daşa cavanlıq.

Köhlən at üstündə gəzməyi vardı,

Qızılquş fövqündə süzməyi vardı,

Eşqin dənizində üzməyi vardı,

İndi daha gəlməz xoşa cavanlıq.

Bir də danışılmaz söhbətim-sözüm,

Hərdən danışaram özümlə-özüm,

"Titrəyir əllərim, tor görür gözüm”,

Haşa qocalıqdan, haşa cavanlıq.

Əfsun həsrətimiş bu ömrün sonu,

Geyərsən əyninə ayrılıq”donu”

Gözümün üstündə saxlardım onu,

Bir daha əlimə düşə cavanlıq.

Ədalət 2019.- 30 aprel.- S.8.