Əbülfət
MƏDƏTOĞLU
ADINI PIÇILDADIĞIM
KÜÇƏ
Gənc həmkarıma
əl boyda məktub
Öncədən deyim ki, Oğuz Ayvaz bir xeyli müddət "Ədalət” qəzetinin əməkdaşı
olub.
Necə deyərlər, gözümün qabağına
söz-söz, moisra-misra
böyüyüb, inkişaf
edib. Mərhum atasını dəyərli
söz adamı kimi tanıdığımız,
həm də "Ədalət”in səhifələrində
şeirləri ilə
də çıxış
edib. Və günlərin birində
biz kollektivimizin bu gənc əməkdaşının
toy məclisinin də
iştirakçısı olduq.
Və hətta gül parçası olan qızının da boyunu sevdik.
Bütün bunları ona görə xatırladıram
ki, ilk kitabı barəsində söz açacağım Oğuzu
yaxından tanıdığımı,
onun sözlə necə işləmək bacarığını müşahidə
etdiyimi oxuculara bildirim. Və deməli, az-çox
yaradıcılıq təcrübəsi
olan bir insan kimi mən
Oğuzun ilk kitabını
çox məmnunluq hissiylə qarşıladım.
Çünki o artıq
kitab müəllifi olmaq haqqını qazanmış gənclərimizdən
biri idi və hətta bu işdə bir az gecikmişdi. Yəni müxtəlif mətbu
orqanlarda, eləcə
də sosial şəbəkədə imzasını
tanıtmağı bacaran
Oğuz Ayvaz müasir ədəbi gəncliyin ümidverici imza sahiblərindəndi.
Və onun şeirlərindəki
hava da, ruh da safdı.
Hələ üstəlik də
bu hava çəkicidi.
Onun canında sanki bir az da maqnit
var.
İlk kitabını qızına
ithaf edən Oğuz Ayvaz yazır ki:
Atamın
şəkli haqqı yadımdasan,
indi ən gözəl uzağımın
adısan.
Atamın
şəkli haqqı yadımdasan,
indi daha çox mənə oxşayırsan.
... Tanrıdan imdad diləyirsən...
O qədər darıxırsan
ki,
o qədər, o qədər...
Sevdiyin adama bənzətmək istəyirsən
adamları
yalvararsan ağrımaq
üçün,
atamın şəkli
haqqı düz deyirəm...
Təqdim etdiyim bu şeir
parçası təkcə
özünəməxsus andiçmə
deyil. Yəni atamın özünün
yox, şəklinin canına and içmək
artıq oxucuda ata barəsində müəyyən təsəvvür
yaradır. Onun varlığının
indi bir xəyal olduğunu anlayır. Amma həm də
bu andın müqəddəsliyi də
özünü qabardır.
Göstərir ki, sevdiyin adama bənzətdiyin adamlar sənə ağrımaq üçün
şərait yaradır.
Amma sən bu şəraiti
məhz atanın şəklinə and içməklə
həm əldə edirsən, həm də onu təsdiqləyirsən.
Mən bu şeiri oxuyanda
kitabın ilk səhifəsindəki
auranı bir növü əynimə geyindim və beləcə şeirdən
şeirə keçdikcə
gördüm ki, bütün kitabdakı ovqat demək olar ki, bir
ssenaridi. Həm də
bu ssenarinin kəpənək ömrü
də, təbiət eskizi də və yaxud rəsmi
çəkilmiş bacı
da bu ovqatın
cizgiləridi, naxışlarıdı.
Oğuz Ayvazın şeirlərində
nisgil, kədər daha qabarıqdı, daha çox önə çıxıbdı. Ona görə
də vurğuladığım
ovqat bəzən sevincə təşnə
olur, onu axtarır. Təsəvvür edin ki,
"Fevral şeiri”ni oxuyursan. İlk misra təqdimatdı.
Son misralar bir
növü xatirələri
qatlayıb üst-üstə
çinləmək və
ona baxa-baxa düşünməkdi, xəyala
dalmaqdı. Özünüz
də diqqət yetirin:
Atam öləndə fevral idi,
şəhərimiz soyuqdan donmuşdu.
Heç
qışda da adam ölər?
Heç ilin bu vaxtı
getməkmi olar?
Atam ölən gün biz çox ağladıq,
bircə qardaşım
uzun-uzadı susdu,
indi bütün uzaqlar atadı,
indi bütün uşaq təbəssümləri
xatırlamadı,
indi bütün qovuşmayanların adı
atamdır...
Gördüyünüz kimi, bu şeirlərin
düşündürmək gücü kifayət qədərdi. Və mən Oğuz
Ayvazın şeirlərindəki
fikir gücünü
ən yaxşı bir cəhət kimi görürəm.
Çünki bu güc oxucunu tutub saxlayır,
özəlləşdirir. Mən də Oğuza ünvanladığım
5-6 cümləlik məktubumla
ona ən xoş arzularımı bildirmək və uğurlu, davamlı olsun! demək
istəyirəm. Düşünürəm ki, elə belə
də olacaq. Çünki o, yəni Oğuz
Ayvaz zəhmət çəkməkdən, sözə
çiyin verməkdən
çəkinmir, qorxmur.
Həyat da cəsarətliləri sevir,
elə poeziya da! Uğurlar, Oğuz Ayvaz!
Ədalət 2019.- 27 avqust.- S.6.