Allah rüşvət götürmür
(hekayə)
Qəşəm
İsabəyli
1.
Bir həftə
olardı ki, can üstündəydi. Gəl ki, ölə
bilmirdi.
–Gözləməsi var bəlkə? – Deyirdilər.
–Oğlu-qızı, nəvə-nəticəsi
hamısı başının
üstündə... Ana yox, ata yox...
kimi gözləyəcək?!
–Allahın böyüklüyünə
şükür!
O, vəzifədə işləmişdi,
var-dövlət yığmışdı,
yaxşı yaşamışdı,
amma dırnağından
darı sızmazdı
–bir adama əl tutduğu, bir yetimi sevindirdiyi
olmamışdı. Hətta dostu-aşnası,
qonaq-qarası da... yoxdu deyərdin. Naharı, şamı
bağlı qapı arxasında keçərdi.
Bir adama pisliyi də
dəyməmişdi. Fəzifə
adamı üçün
bu, az
şərt deyildi.
İndi isə yaş yetirib, ömür tükənib, gözləri
tavana zillənib... – ölə bilmirdi.
İki il vardı,
həyətə düşüb-çıxmağından
başqa ayrı hərəkət bilməzdi.
Evə girən kimi də yanını verirdi yerə – ya televizora baxırdı,
ya da mürgüləyirdi.
Bir ay olardı ki... saatlarla gözünü zilləyir tavana, baxır... baxır... yuxu aparırdı.
Bu səhər özündə
güc duymuşdu.
–Maşallah, kişi
deyəsən üzü
bəridi! – Arvadı uşaqları az
qala muştuluqlamışdı.
Həmin axşamı da oğul-uşaq yanından
çıxan kimi arvadına göz eləmişdi.
–Qapını bağla, yanıma gəl.
–Bıy... ay kişi...
– Arvadın xəyalından
nələr keçmişdi
Allah bilir.
–Balaca sandığı götür çarpayının
altından.
Kişi durub yerinin içində
oturdu. Arvad ağ mələfəni
yorğanın üstünə
salıb, balaca sandığı da qoydu ortasına. Kişi balışın altından
açarı götürüb,
sandığı açdı.
İçindən mücrünü çıxartdı – qapağını
qaldırıb, ağzı
aşağı çevirdi.
Əl atıb, iri bir boyunbağını
keçirtdi barmağına:
–Bilirsən kim verib bunu?
–Arif.
–Hardan bilirsən?
–Alan günü özün gətirib boynuma taxdığın yadından
çıxıb?!
–Həəə...
–Bəs bu?!
–Hüseyn əminin oğlu işə düşmüşdü, verdi ki, uşağı türmədən
qurtarasan.
–Bunu bilmirsən amma.
–Baxım? İlk dəfədi görürəm.
–Pambıq zavodunda direktor olanda əlimə gələn pulla almışdım.
–Nə əcəb indiyəcən deməmisən
mənə?
–Onsuz da sənə
qalacaq.
Arvad məmnunluqla gülümsədi:
–Mən neynirəm, verəcəm qızlarıma.
–Özündə saxla.
–Niyə?
–Qoy səndən asılı olsunlar.
Bir xeyli heç birindən səs çıxmadı.
–Bu gecə Əzrayıl yuxuda gəlmişdi.
Arvad diksindi:
–A kişi, sən
Allah, boş-boş danışma!
–Vallah!
Arvad maddım-maddım
ona baxdı.
–Bir də gördüm
çiynimdən yapışıb
silkələyirlər. Gözlərimi
açdım:
–Kimsən?!
–Əzrayıl!
–Əzrayıl?! – Dik atıldım. –Cənab Əzrayıl, hələ
canımda can var, niyə vurub məni yorğan-döşəyə
salmısan?!
–Yığdıqlarını neyləyəcəksən?!
Vallah, elə-belə
də soruşdu. Özümü
qoydum bilməzliyə:
–Nə yığdığım?!
–Qızıl-gümüş, briliyant,
daş-qaş...
–Hamısı sənə qurbandı, bir-iki il də
qoy yaşayım!
Əzrayıi güldü:
–Allah rüşvət götürmür!
–Yazıq-yazıq üzünə
baxdıığımı görüb, ciddiləşdi
– Bir dənə qızıl onluq təmənnası olsa, beş dənəsini
özüm üçün
alaram!
Başımı aşağı saldım.
–Demədin axı, yığdıqlarını neyləyəcəksən?!
–Oğul-uşağıma qalacaq!
–Arxayınsan ki, rahat yeyə biləcəklər?
–Nə mənada?!
–Axı heç birini öz zəhmətinlə qazanmamısan!
–Hamı necə, onlar da elə!
–De, görüm bu var-dövləti sənə
verənlərdən sağ
qalanı var?
–Sağ qalanı?! – Fikirləşdim. – Var!
–Barı onlarınkını
qaytar özlərinə!
Diksindim:
–Nə danışırsan,
cənab Əzrayıl?!
–Onsuz da onları
satıb yeməyə
ömrün çatmayacaq!
–Uşaqlarıma qalacaq ki!
–Mən də sənə aydınca deyirəm, uşaqların
onları rahat yeyə bilməyəcək!
–Axı...
–Axısı-zadı yoxdu!..
Gecə çığırıb ayıldığım
yadına gəlir?!
Arvad başını yellədi:
–Ay kişi, fikirli
yatmısan, yuxu görmüsən də.
–Nə demək istəyirsən?!
–İndu bunları qaytaracaqsan sahiblərinə?!
2.
Üç nəfər kişinin
çarpayısının yanını kəsib oturmuşdu..
–Bilirsiniz niyə çağırmışam sizi?
Qonaqlar bir-birinin
üzünə baxdı.
–Qorxmayın, sizdən ömür istəməyəcəm,
ömür Allahlıqdı!
–Eşidirik. – Üçü
də xorla cavab verdi.
–Vaxtı ilə sizə elədiyim yaxşılığın əvəzində
hərəniz mənə
briliyynt qaşlı bir qolbaq vermişdiniz.
Üçü də bir ağızdan dilləndi:
–Yadımızdadı!
–Mən artıq bu gün-sabahlığam,
deyin görüm, bunlar sizin əlinizə
necə keçmişdi?!
Qonaqlar tərəddüdlə
bir-birinə baxdı.
–Kimə deyəcəm ki?!
–Cehizlik idi.
–Nə cehizlik?!
Növbə ilə əyilib kişinin qulağına pıçıldadılar. Kişi
fikrli-fikirli dilləndi:
–Deyəsən, onların üçünün də
evi dağıldı axı?!
–Elədi.
Kişi
sinəsi üstünə
qoyduğu mücrünün
qapağını qaldırdı:
–Hər kəs öz gətirdiyini götürsün.
Üçü də döyükmüş
halda gözlərini bərəltdi:
–Doğru sözünüzdü?!
–Bundan doğru?!
Bir anda qolbaqlar mücrüdən
çıxdı.
Hər üçü
gözləri işıldaya-işıldaya
qolbaqları götürüb
soxdu qoltuq ciblərinə.
–Gedə bilərsiniz!
–Yorğanın yüngül
olsun!
O gecə ilan vuran yatdı, Kişi yata bilmədi. Səhəri gecəsi də
elə. Fikirdən nə
çörək yeyə
bilirdi, nə də su keçirdi
boğazından.
–Ay kişi?
–Hə...
–Xəbərin var?
–Nə xəbər?
–Burdan gedəndən sonra o üç nəfərin üçü
də düşüb
yorğan-döşəyə.
Kişi acı-acı
gülümsədi.
3.
Səhər arvad yuxudan duranda, gördü ərinin gözləri dirənib tavana.
–Ay Allah, başıma daş düşdü!
Bu zaman kəndin
daha üç yerindən nalə qopdu.
Ədalət.-2019.-9
fevral.-S.16.