TARİYEL ÜMİD: Düşdü göz yaşlarım

Düşdü göz yaşlarım

Düşdü göz yaşlarım, daş parçalandı,

Tük basmış saqqalım, üzüm ağladı.

Yumruq boyda qəlbim parça-parçadı,

Tabut arxasınca izim ağladı.

Bir ana şam kimi yandı qurtardı,

Dünyaya sevgisin yığdı apardı.

Mən ki, ölməmişəm, ölən anamdı,

Diri ikən məni qızım ağladı.

Dözdü qürbətə də, köçkünlüyə də.

İnandı həmişə yerə, göyə də.

Böyütdü məni də bu tərbiyədə,

Mən "ana” deyəndə sözüm ağladı.

Daha yığışdırdım şairliyimi,

Qırıldı qəlbimdə ilhamın simi.

Kimə "ana” deyim, öpüm mən kimi?...

Dağlarım ağladı, düzüm ağladı.

Ümid, yetim qaldın, xoşbəxtlik bitdi,

Əlində tutduğun mirvarin itdi.

Öpdüm gözlərindən, ayrıldı getdi,

Oldu qan çanağı gözüm, ağladı.

Gəncə şəhəri, 01. 03. 2019

Oxşarlıq

Vətənə can atan ümid işığım

İşarar qürbətin pəncərəsindən.

Məmməd İsmayıl

Buludun, şimşəyin tək əlin səsi,

Nə qədər böyüksən özün özündən.

Vətən məhəbbəti Vətən kölgəsi...

O, qədər şirindir düşmür gözümdən.

Dağlar qəribsəyib boylanır gendən,

Torpaqdan sıyrılan qaya kimisən.

Nə qədər kol-koslar asılıb səndən,

Çəpərə cancılmış paya kimisən.

Bir oxşarlıq yaşar taleyimizdə,

Eyni cür çalınır qəriblik simi.

Birimiz dərində, birimiz üzdə,

Üzürük qürbətdə günahkar kimi.

Bakı, 26.06.2019.

Küsnət dağları

Yolu çilik-çilik,

Ormanları sıx.

Yuxuda da xatırlaram

Mən bu dağları.

Oğulsansa cığırlardan

Sağ-salamat çıx,

Yığ qəlbinə götür apar

Yaşıllıqları.

Ağacların başı göydə,

Ayağı yerdə.

Duman, çisgin pərdə-pərdə

Yerə sallanır.

Bunlar varkən oturmuşuq

Necə şəhərdə?!

Bir baxmaqla yüz möcüzə

Gözdə canlanır.

Dərələri gül-çiçəkli

Qayası qəmə.

Sarmaşıqdan kəndir kimi

Yapışıb yeri.

Dünyanın ən gözəl yeri

Düşüb ölkəmə.

Düyün-düyün yamaclarda

Allahın sirri.

Əvvəl nurdu səpələnən –

Yağış çiləyir.

Necə xoşbəxt yaranıbdı

Bal arıları.

Yurdumuzun xatirinə

Dua eləyir

Bu ağaclar baş qaldırıb

Allaha sarı.

Quba, Küsnət-Xınalıq

Mənim Ağdamım

Nə qapın var, nə pəncərən,

Aguşuna gələmmirəm.

Viran olub "Uzun dərən”,

İnsanların pərən-pərən.

Sağ- salamat qalmayıbdı

Bircə evin, bircə küçən.

Kol-kosunun həsrətində

Təkcə mənəm, təkcə mənəm.

Sənsiz yoxdur gündüz, gecəm,

Səsli, küylü uşaqlığım keçən...

Keçən Ağdamım!

Yazı yazan yolun azdı,

Taleyini belə yazdı.

Bu məşəqqət məni üzdü,

Nə vuran var, nə də alan,

"Şahbulaq” tək əsir qalan

Cənnət evin "Qarağacı”...

İtirlmiş qardaş, bacı.

"Qar-qarı” məftildən keçən,

Suyundan kafirlər içən...

Içən Ağdamım!

Bir də gördün "Kötəl” daşdı,

Şimşəklərlə qarşılaşdı.

Yurdsuz, elsiz başıdaşlı

Qalanlar axışdı gəldi,

Uşan quşlar uçdu gəldi.

Qıfıllı gümanlar qırıldı,

Yollar ayağıma sarıldı.

Gecələr yuxumdan keçən

Qayıtmadı şəhid – neçə?...

Neçə... Ağdamım!

Hey baxıram çoxlu, çoxlu,

Bir ağacın, gölgən yoxdu,

Yağıların gözlərinə

Qayan kaman, daşın oxdu.

Görüşməyə güman varmı?

Öpüşməyə güman yoxdu.

Bu ayrılıq daşlaşacaq,

Tariyel Ümid yaşlaşacaq.

Qayıdaram bir də haçan...

Haçan, Ağdamım!

Bakı, Hökməli 2010

Şeirim

Kitab olsan, ön söz yerin ağ olsun,

Bir dahinin şöhrətinə söykənmə, şeirim.

Qəzetlərdə cap olmursan, canın sağ olsun,

Dağlar qədər yığılsan da, tərpənmə, şeirim.

Ürəklərdən keçən yollar bil ki, sənindi,

Bənövşə tək kol dibinə hələ sin indi.

Dünya bilir böyüklük də beləsinindi,

Əl-ayaqda ələf kimi öfkənmə, şeirim.

Cild-cild ha yazsalar söz ki, qurtarmaz,

Nə görmüsən, nə duymusan... yazdığını yaz.

Qoy sol qolun Kürün olsun, sağ qolun Araz,

Savalanın qarı kimi tükənmə, şeirim.

Ədalət.-2019.-6 iyul.-S.11.