Qapın açıq
olsun...
“Xatirə yarpaqlarından”
Tofiq
Mahmudov tanınmış mətbuat işçisi idi. Uzun
müddət AYB-nin ədəbi orqanlarında - "Ulduz", "Azərbaycan"
jurnallarında məsul katib kimi səmərəli fəaliyyətinə
görə "Tərəqqi" medalı ilə də təltif
olunmuşdu."Azərbaycan" jurnalında
yazılarımın çap müjdəsini o mətbu
orqanının məsul katibi kimi ilk dəfə Tofiq müəllimdən
eşidərdim. Əlbəttə, Tofiq müəllimin "o
şad" xəbərini onunla birgə qeyd etməyi
özümə "borc" bilirdim və sonralar heç bir
"xəbər" olmadan da "oturub-duranda" bildim ki,
Tofiq müəllim sadəcə olaraq səmimi dost məclislərində
oturmağın, halal süfrədə "kasıbın
olanından" nuş etməyin, deyib
danışmağın azarkeşi, bununla da qəlb
rahatlığı tapan kişilərdən imiş...
"Dostumun dostu
mənim də dostumdur!" Tofiq Mahmudovun xatirəsi
həmişə qəlbimdə
əziz insanlardan biri olan unudulmaz
şairimiz Ələkbər
Salahzadə ilə yaxınlığı onu
mənə daha da doğmalaşdırdı,
yaxın etdi.
Bizim Şabrandan
Bakıya yollananda - istər qış, istər yay - həmişə evdən erkən yola çıxırdım və
uzaqbaşı bir saatlıq yoldan sonra özümü AYB binasına çatdırırdım. Təbii
ki,
iş saatının başlamasına hələ
xeyli qalardı və AYB ilə birlikdə üzbəüz
bağda oturub siqaret tüstülədə-tüstülədə
bilirdim ki, Ələkbər Salahzadə
mütləq, vaxtından
tez işə gələcək. Bəzən Ələkbər
müəllimi "Azərbaycan"
jurnalının məsul
katibi Tofiq Mahmudov qabaqlayırdı və digər dostlarla görüşmək
üçün onların
otaqlarında, necə
deyərlər, vaxt keçirirdim.
Ələkbər müəllimin qəfil vəfatından sonra AYB ədəbi orqanlarının
yerləşdiyi binanın
üst qatında Tofiq müəllimin qapısı digər otaqlardan qabaq açıq olardı. "Azərbaycan"
jurnalının baş
redaktoru, hörmətli
dostumuz İntiqam Qasımzadə də təkcə baş redaktor kimi deyil,
öz iş yoldaşının can sağlığının
qayğısına qalan
bir qələm yoldaşı kimi də Tofiqi o məclislərdən uzaqlaşdırmağa
çalışırdı...
Qələm dostum Novruz Nəcəfoğlunun haqqımda
"Nağıl adam" adlı avtobioqrafik romanı çapdan çıxmışdı.
Novruz müəllim də o kitabdan bir nüsxəni
Bakıya gedəcəyimi
bilib mənə verərək, İntiqam müəllimə çatdırmağımı
xahiş etmişdi.
İntiqam müəllimi həmin
gün görə bilmədiyimdən kitabı
Tofiqə verib sahibinə çatdırmağı
xahiş etdim. O kitabdakı epizodlardan birində jurnalın məsul katibi Tofiqin baş redaktorun gözündən
oğurlanıb mənə
qoşularaq "mey"
məclisinə getməyindən
xoş yumorla söz açılırdı.
Tofiq də, heç demə, İntiqam müəllimin
o kitabı oxuyub "ciddi nəzarət etdiyi" Tofiqin o hərəkətindən xəbər
tutacağından ehtiyatlanaraq
uzun müddət
"əmanəti" yiyəsinə
çatdırmamışdı. Bunun əvəzində jurnalda hazırladığı "Kitab
rəfi"nə verilən
kitabları mənə
bağışladı.
AYB-nin üst qatına,
axırıncı mərtəbəyə
qalxanda Tofiqin də otağının qapısını da bağlı görüb onun əlindən hətta inciyirdim də: "Tofiq harda qaldı?" Axı, mən onun otağının
qapısını həmişə
açıq görərdim.
Son illər gec-gec getdiyim AYB-də qəfil eşitdim ki, demə, Tofiq xəstə imiş, işə də çıxmırmış...
Bir gün də onun ölümündən
qəzetlərdən xəbər
tutdum. Tofiq müəllim dipdiri
gözlərim önündə
durdu. Çöhrəsindəki
həmin xoş qılıq, hardasa elə həmişə
dost yolu gözləyən
bir intizar və təbəssümlə...
Və mənə elə gəldi ki, Tofiq müəllim
ölüm mələyi
cənab Əzrayılı
da çöhrəsindəki
həmişəki qılıq,
ərklə qapısını
açan bir dost kimi qarşılayıb...
Cənnətə qapın açıq
olsun, mənim unudulmaz dostum Tofiq Mahmudov!
Aydın TAĞIYEV
Ədalət.- 2019.-13 iyul.-S.10.