Mirzə Cəlil
Zırrama
Günortadan üç saat yarım
keçmişdi gəlirdim mənzilimə. Yorulmuşdum və
acımışdım. Az qalırdım evə yetişəm,
küçənin ortasında bir nəfər kişi mənə
yavıq gəlib salam verdi və yapışdı sağ əlimdə
—
Molla əmi, yəqin ki, məni tanımırsan?
Doğrudan
da tanımadım və kişinin üzünə baxa-baxa
qaldım və bilmədim nə deyim.
— Buy, buna
bax ey, niyə tanımırsan? Mən sənin həmşərinəm
də! Niyə, hacı Novruz ağanı
tanımırsan? Mən hacı Novruz ağanın
qardaşı oğluyam da! Öz həmşərini
tanımırsan? – Dedim:
—
Bağışla, vallah tanımıram! – Kişi bir az da ucadan başladı:
— Niyə?
Qala məhəlləli hacı Novruz
ağanı tanımırsan? Niyə, sən
özün neçə dəfə uşaqlıqda bizə gəlmisən;
biz ki, bir məhəllənin uşağıyıq. –
Dedim:
— Vallah, əzizim,
bağışla, tanımırdım; indi ki, deyirsən bir məhəllənin
uşağıyıq, xub, xoş gördük, buyur gedək
qonağımız ol!
Təzə
həmşərim o biri əlimi də aldım əlinə və
dedi:
— Yox, əmoğlu,
mən sizə getmənəm, əvvəl sən bizə gərək
gələsən, sonra mən sizə gedəm; yoxsa, canın
üçün getmənəm. Mənzilim bu
yavıqdadır.
Və bu sözləri deyə-deyə əllərimdən
yapışıb başladı məni çəkməyə. – Dedim:
— Sağ
ol, iltifatın artıq olsun, indi gedə bilmərəm;
çünki çox yorğunam. İnşallah
bir özgə vaxt gələrəm.
Həmşərim
bu sözləri eşitcək, guya ki, cuşə gəldi:
— Sən
öləsən qoymanam. Gərək gedək
bizə. Bu saat samavarım dəmdədi.
Sən öləsən, gərək gedəsən.
Qasım ağa da bizdədi. Mirzə Abbas da bizdədi. Onları
evdə qoydum, gəldim səni də aparam. Çox da səni görmək arzusundadırlar.
Deyiblər Mollanı gətirməmiş evə
gəlməyəsən.
Mən
bilmirdim Qasım ağa kimdir, hansı Mirzə Abbasdır;
onların da kim olmaqlarını soruşsa
idim, dostum başlayacaqdı onların da atalarından və əmilərindən
bit yekə tarix açmağa. Ancaq onu elədim
ki, əllərimi bir təhərlə həmşərimin əlindən
qopartdım və özümü soxdum küçə
qapımızdan içəri və geri çönüb bir
dəfə üzr istədim. Pilləkənləri
yuxarı qalxanda küçədən rəfiqimin uca səsini
hələ eşidirdim; daha bilmirdim nə deyir…
Girdim evə və başladım bir tikə çörək
yeməyə.
Bizim balaca qız boşqabları stolun üstünə qoyanda
dedi ki, bir adam gəlmişdi səni qonaq
çağırırdı. Mən dinmədim
(çörək ağzımda idi). Qızım duzu
stolun üstünə qoyanda da dedi ki:
— Gələn adam deyirdi ki, mənim adım Qurbanqulu bəydir. Novruz ağanın qardaşı oğluyam. Deyirdi Molla Nəsrəddin bizim həmşərimizdi.
Səni də küçədə gözləyirdi.
Bax, budu, indi də genə küçənin
ortasında var-gəl eləyir.
Axşam
vaxtı çay içdiyim yerdə küçədən
bir adam məni çağırdı.
Başımı qalxızıb gördüm ki, Qurbanqulu bəy
əllərini belinə qoyub, başını da bir az dikəldib, bizim akoşkaya tərəf
boylanır. Mən cavab vermədim.
— Molla əmi,
salamünəleyküm. Buyur bizə, çay
içək. – Dedim:
— Bəy,
hazır çayımız stolun üstündə. Sən qabaqca özün buyur bizə. – Və
uşağı göndərdim küçə
qapısını açsın.
— Molla əmi,
and olsun sənin canına, gəlmənəm; sən qabaqca bizə
təşrif gətirməsən, mən sizə gəlmənəm.
Mən
genə haman təklifi elədim. Amma rəfiqimin halətindən elə başa
düşdüm ki, heç vəchlə bizə gəlməyəcək.
Papağımı qoyub yendim küçəyə
və nə qədər həmşərim təkid elədi,
mən onlara gedə bilmədim və üzr istədim.
Amma bununla bərabər dostum məni xeyli yordu; çünki beş dəqiqənin içində bəlkə
min beş yüz söz danışdı. Qabaqca genə haman
müqəddimədən başladı ki, Novruz ağanın
qardaşı oğludur, əmisini atlı sultanı eləyiblər,
özünü qubernat öz yanında baş sekretar eləyib,
böyük qardaşı Xəlil ağa teleqraf naçalniki
olub, kiçik qardaşı Məmmədhüseyn bəy əfsər
olub, İrəvandan Məşədi Cəfər gəlib
gedir Moskvaya, Məşədi Qurbanəli gəlib Tiflisə,
özünə diş qayıtdırsın, Sarvanlardan
çox zəvvar gəlib Xorasana gedir, Hacı Həsən
ağanın oğlu Möhsün naxoş olub, həkimə gətiriblər,
Rus ilə Osmanlının Kars üstə
danışıqları var və araları sərinləyib,
qaçaq Pirverdiyə 8 il Sibir kəsiblər,
Naxçıvanda pendir bir az bahalanıb və daha da belə-belə
xəbərləri barmaqları ilə saymaqda idi.
Mən xudahafiz elədim və istədim uzaqlaşam. Qurbanqulu bəy
istədi yapışa əlimdən və məni saxlaya,
dartındım və özümü qurtardım. O mənim
dalımca genə danışırdı; amma daha uzaq idi.
Haman gecənin
səhəri elə bildim yuxuda mənə bu sözləri
deyirlər: "Əmim Novruz ağanı atlı sultanı eləyiblər,
qardaşım teleqraf naçalniki olub, Məşədi Qurbanəli
gəlib diş qayırtdırmağa…”
Gözlərimi açdım, gördüm hava təzə
işıqlanır. Bir az da o tərəfə-bu tərəfə
baxdım və bildim ki, küçədə danışan
var. Rəfiqim Qurbanqulu bəyin səsini haman saat
tanıdım və bir az da təəccüb elədim; onun
üçün də köynəkçək durdum, gəldim
akoşkanın qabağına və gördüm ki, Qurbanqulu
bəy genə əlləri belində durub küçənin
ortasında və mənim kimi bir üzüyola allah bəndəsi
ilə qarın-qarına verib ucadan deyir:
— Rus ilə
Osmanlının arası sərindi. Qaçaq Pirverdiyə 8 il Sibir kəsiblər. Hacı Həsən
ağanın oğlu Möhsünü gətiriblər həkimə…
Uşaqlara
yavaşca dedim ki, akoşkaya tərəf gəlməsinlər
və məni soruşan olsa, desinlər gedib idarəyə. Yavaşca bir stəkan çay içib, bir tikə
çörək yeyib hazırlaşdım evdən
çıxmağa. Amma necə
çıxım? Necə
çıxım ki, bu zalım oğlu məni görməsin?
Özgə yol da yox idi.
Allah rast saldı, həmşərim nə təhər
oldusa, küçədən yox oldu. Çıxdım
küçəyə və ehtiyatlı keçib getdim.
Aradan bir gün keçdi. Həmşərimi
daha küçədə görmədim; bilmədim
başı nəyə qarışıb, ya bəlkə şəhərdən
köçüb gedib.
O biri
gün genə günortadan 3 – 4 saat keçdikdə ac və
yorğun gəlirim evə. Bir az da fikirli
idim; amma yadımda deyil nə fikirdə idim.
Küçəmizə yetişən kimi ürəyim
qırp düşdü; Qurbanqulu bəy genə əlləri
belində küçənin ortasında var-gəl eləyirdi
və yoldan keçən bir rusla uzaqdan-uzağa bilmədim nə
danışırdı. Dedim ki, bəlkə xəlvətcə özümü
soxam evə; amma olmadı: zalım oğlu, deyəsən ov
tulası kimi hiss eləyirdi. Uzaqdan məni görcək
çığırdı:
— Salaməleyküm,
Molla əmoğlu! Əmoğlu,
çoxdandır görsənmirsən? Deyəsən
bizdən iltifatını kəsibsən? Heç demirsən,
vilayətimizdən gələn kim, gedən
kim? Əmim Novruz ağanı atlı
sultanı eləyiblər, özüm də indi qubernat
yanında baş sekretaram. Xəlil ağa
teleqraf naçalniki olub. İrəvandan Məşədi
Cəfər gəlib Moskvaya gedir. Məşədi Qurbanəli
gəlib Tiflisə, özünə diş qayıtdırmağa.
Sarvanlardan da çox zəvvar gəlib.
Hacı Həsən oğlu Möhsün naxoş
olub, həkimə gətiriblər. Rus ilə
Osmanlının araları pozulubdu. Qaçaq Pirverdiyə
8 il Sibir kəsiblər…
Mən doğrudan da çox ac idim və çox da
yorulmuşdum və bunu da bilirəm ki, insan necə çətinliyə
düşsə, gərək tab gətirsin və nə eləyir
eləsin, amma gərək ədəbi və nazikliyi əlindən
qoymasın. Bunu mən bilə-bilə, vallah, genə tab gətirə
bilmədim və dinməz-söyləməz özümü
soxdum dalana, qalxdım evimizə və çörək istədim.
İnsafımın və vicdanımın yanında məsul
olaram əgər yalan desəm ki, təqribən yarım saat mənim
təamım çəkdi və yarım saat da çay
içib, uşaqlarla söhbətim çəkdi. Bu bir saat müddətində
rəfiqim Qurbanqulu bəy genə haman küçənin
ortasında əlləri belində durub, gahdan bir yol ilə gəlib
gedənlərdən bəzi üzü yolaların
qabağını kəsib, birinə deyirdi ki, əmim Novruz
ağanı atlı sultanı eləyiblər, birinə deyirdi
ki, Məşədi Qurbanəli gəlib Tiflilsə,
özünə diş qayıtdırmağa, birinə də
deyirdi ki, qardaşım Məmmədhüseyn bəy qoşun
böyüyü olub.
Dünən mən idarədə qeyri həmşərilərimin
birinə rast gəldim və bu keyfiyyət yadıma
düşdü. Ona dedim:
—
Gözün aydın olsun, bizim gözəl vilayətdən
buraya bir həmşərimiz də gəlib. – Dedi:
— Kimi
deyirsən? – Dedim:
— Novruz
ağanın qardaşı oğlu Qurbanqulu bəyi.
Mənim bu sözümün cavabında indiki həmşərim
Qurbanqulu bəy barəsində tək bir söz buraxdı;
amma bilmirəm bu nə sirrdir ki, o söz mənim yadımdan
heç çıxmır.
Dedi:
— Ay Molla əmi,
hələ o zırrama haradan gəlib səni tapıb? – Dedim:
—
Zırrama nəyə deyirsən? – Dedi:
—
Zırrama haman adama deyirəm ki, onun
adı Qurbanqulu bəydir, özü də Novruz ağanın
qardaşı oğludur və özü də bizim gözəl
vətənimizin meyvəsidir. – Dedim:
— Bir də
de! – Dedi:
—
Zırrama!
Amma heç yadımdan çıxmır.
Ədalət.-2019.-14 mart.-S.1;5.