İNDİ ELƏ TƏKƏM Kİ...

İnqilab İsaqa ünvanlanan məktub

Hər bir yeni kitabə əlimə alanda bir anlıq duruxuram. Sanki içimdən qeyri-adi bir axın keçir. Hələ də onun adını tapa bilmirəm. Bu bir az şad xəbərə, bir az dünyaya yeni gələn övladın təbəssümünə, bir az da sevginin ilk etirafını xatırladır, yaşadır mənə. Bax, bu qəribəliyin içində əlimdə tutduğum kitab hələ nədən yazıldığını, nədən bəhs etdiyini bilməsəm də, mənə yaşatdığı ovqatla o bir anın içərisində könül dünyama işıq nöqtəsi kimi damır. Və o işıq nöqtəsi damcıdan artıq çoxalmağa, gurşada çevrilməyə başlayır. Təbii ki, bu proses artıq kitabı oxuyanda özünü göstərir və yaxud da hər şey əksinə olur. Yeni kitabə əlimə götürdüyüm an yaşadığım o qeyri-adi duyğu başa çırpılır və çiliklənir. Amma inanın ki, həmişə arzu etmişəm ki, o an çiliklənməsin. Əvəzində gurşada çevrilsin, sellənsin...

Bəli, həmin duyğunun notları üzərində oxuyuram:

Gözlərim yol çəkir çıxım yoluna,

Ən cığal arzum da xoşuna gəlsin.

Mənimlə dolanmaq dəli işidi,

İnanma, ağlım başıma gəlsin.

Hə, elə bu yerdəcə hiss edirəm ki, həmin o ilk anın yaşantısı öz işini görür və mən söz dünyasına daxil oluram – al-əlvan, rəngbərəng, bir növü bir seyrangah, burda hər şey var. Və burda olan hər şey izinsiz-filansız əlindən tutur, səni öz təsirinə salır və sən də yavaş-yavaş özünü unudub "Beləcə yaşayaq” deyirsən.

Bəxti dönük çıxan bu əzabların,

Taleyi bənzərmiş oyuna, məşqə.

Beləcə yaşayaq daha yad kimi,

Nə sən doğulmusan, nə mən bu eşqə...

Çünki bu yaşam haqqını qazana bilməyib, duyğular ünvanına çatmayıb. Ona görə də bəzən belə də olur. Və onda pıçıldayırsan ki:

Anlayan anlamaz ki,

Bəxtini bəxt kiritsə,

Zülmət göz dağı deyil,

Niyyətləri ümidsə.

... Belə də olur belə

Quşlar bir səmtə uçur.

Bəxtinə can atanlar,

Qovuşmur ki, qovuşmur.

Təbii ki, bu qərar sonuncu, necə deyərlər, nidası, nöqtəsi qoyulan qərar deyil. Ona görə ki, ürək döyünür, ürək duyğyların, istəklərin diqtəsini, umacağını, pıçıldadıqlarını üzü Tanrıya, üzü sabahlara yönəldir. Və bu sabahların açılacağına inamlıdı. Ona görə də o ürəyin sahibi çox rahat bir şəkildə özünə və hamıya deyir:

- Nə yaxşı açılır sabahlar hələ!

Və sabahların açılacağını misralayır - həm özü üçün, həm sevənləri üçün, həm də oxucuları üçün:

Yenə də gileylər, yenə də ahlar,

Yenə də yuxumu pozan günahlar.

Yenə də nağılda oyaqdı şahlar,

Nə yaxşı açılır sabahlar hələ.

...Ah – dedim, bu ahın aynası mənəm,

Günahın bütövü, parası mənəm,

Şahın qılıncının yarası mənəm,

Nə yaxşı sözlərin zülməti qovur,

Nə yaxşı açılır sabahlar hələ.

Doğrudan da hər açılan sabahla yeni ümidin qapısı da üzümüzə açılır və biz o açılan qapının haqdan olan icmarıcını könlümüzün qisməti, qədəri kimi də qəbul edirik, onun təmənnasızlığına inancımız bizi ayaqda saxlayır. Və belə məqamlarda təkcə özüm yox, həm də çevrəm xatirələrm sənin üçün daha bir təkanverici gücə, daha bir təsəliyyə yol açmış olur. İnanırsan ki, sabahında ümidlə yanaşı işıq xəbəri də var. Bu elə bir xəbərdi ki, o işığın izinə düşüb getmək, getmək mümkündü. Təbii ki, istəyinə, sevginə, ümidinə doğru. Və gedə-gedə də yol boyu ürəyinlə danışırsan:

Dünya ağrılardan çətin qoruna,

Kimi yarıtdıq ki, kimə yarına.

Bayat sevdaların düşdüm toruna,

Hardasan unutma, ay adam, məni.

Bir ömür atlıymış piyadası mən,

Əlindən dağılan piyaləsi mən.

Enən sükutuyam, uçan səsi mən,

Hardasan unutma, ay adam məni.

Ocaq bəs eyləməz korun dünyaya,

Gör necə qıyıblar, görün dünyaya.

İşıq xəbəri var korun dünyaya,

Hardasan unutma, ay adam məni.

Həqiqətən dünya işığından uzaq düşən üçün, yəni kor adam üçün dünyasına işıq xəbəri çatdırmaq, onun qapısını işıqla döymək ən böyük insanlıqlardan biridi. Bu insanlığın isə ünvanı unudulmayan adamlardı. Elə İnqilab İsaq da üzünü həmin adamlara tutmaqla bahəm, həm də özünün də o sırada olduğunu həzin bir not üzərində şeirləşdiribdi. Və oxucuya çatdırıb ki, havadan, şəraitdən asılı olmayaraq, sözün böyük mənasında adamları unutmaq olmaz. Axı:

Tutqun havada iblis gözünü,

Yalnız qaranlıqdı seçib ayıran.

Xoşbəxt olmağın da çarəsi yoxmu?

Ömrün qum saatı..., günü sayıram.

Bu qorxunc halımın baisi kimdi?

Nə Adəm, nə Həvva tapmadı cavab.

Oxunur yuxulu uşaq gözüylə,

Tanrı üzümüzə açdığı kitab.

Qeybə çəkilənlər deyil uzaqda

Ayrılıq nəfəsdi solan çiçəyə.

Daha yuxularım adam dirildir,

Bəxtimlə əlüstü barışım deyə.

Mənə elə gəlir ki, bu misralar əslində tutqun havanın ifadəsi deyil. Sadəcə gerçəkliyin, barışdığımız anın təsviridi, tərənnümüdü. Çünki biz bəxtin, qədərin həm özüyük, həm daşıyıcısı, həm də onunla baş-başa gəlib savaşanı! Ona görə də hər anda, hər fürsətdə işıq axtarırıq bəxtlə həmfikir olmağa.

Bəli, inqilab İsaqın "İndi elə təkəm ki..” kitabı sözün içərisində, çevrəsində, həyət-bacasında, sözə gedən yolda olan hər kəs üçün yaxşı bir hədiyyədi. Və mənə elə gəlir ki, bu kitab həm də təkliyə qarşı savaşanların çiyindaşı, silahıdı. Uğurlu olsun!

P.S. Dəyərli qələm dostum, zənnimcə təklikdən gileylənmək sənin şeirlərinin, söz dünyanın havasına uyğun gəlmir. Bəlkə bu barədə düşünəsən.

Əbülfət MƏDƏTOĞLU

Ədalət 2019.- 29 mart.- S.6.