Yol
Romanı
İradə TUNCAY
Sözə nə şəkildəsə aidiyyəti
olan insanları xarakterizə edəndə müraciət
etdiyin ilkin mənbə yenə söz olur. Yazdıqlarında
özünü nə dərəcədə gizlədə
bilir insan? Ya da yetərincə tanıda bilirmi? Məncə, nə
qədər gizlətməyə çalışsan da arada nəsə
sivişib əlindən qaçacaq və sən sonra
hamıdan gizlətdiyin bu nəsnəni yerinə qoya bilməyəcəksən.
Deyək ki, bir dostuna həsr olunmuş yazı yazırsan.
Yaxından tanıdığını zənn etdiyin bir
dostunun... Baxırsan klaviaturaya, baxırsan monitora... sözlər
qaçıb. Nə deyəcəyini unudursan...
"Yol romanı” Vurğun Əyyuba həsr
olunub və 2012-ci ildə kitab şəklində dərc
olunub. Yenidən təqdim etmək istədik sizlərə...
(VI hissə)
HAŞİYƏ
Bir neçə il əvvəl çox qəzəbli, əsəbi bir məktub aldım. Məktub çox yazırlar mənə - nəsə məzmun, məna kəsb eləyənləri də olur, haqlı-haqsız tənqidlər də olur. Razılaşdığım və razılaşmadığım. Mən hər zaman sözümün arxasındayam, əsaslandıra da bilərəm. Məktubların böyük əksəriyyətini oxuyan kimi unuduram, silirəm həm səhifəmdən, həm də yaddaşımdan (yaddaşımı da təmizləmək belə asan olsaydı nə yaxşı olardı. Bir düymə, "sil” əmri və rahat, aram ruh).
Amma həm səhifəmdə, həm də yadımda qalanları da var. Hətta çox bəyəndiyim məktubları bir qovluqda arxivləşdirdim də bir vaxtlar, təsadüfən silinməsin deyə. Giriş çox uzandı deyəsən - nəsə həmin qəzəbli məktub yadımda qaldı. İndiyə qədər də sözbəsöz xatırlayıram. Dəfələrlə oxudum çünki.
Oxudum və təşəkkür məktubu
yazdım cavabında. Məsələ burasındadı ki, məktubun
müəllifi Avropadakı diplomatik missiyalardan birində nə
isə bir işlə məşğul olurdu. Diplomatik
missiyalarda isə (xüsusən Avropada) adətən önəmli
isimlərin cocuqları çalışır və onlar da hər
nə dil bilsələr də bizim dilimizi bilmirlər. Yəni
fikir verdiniz yəqin "öz dillərini” demədim,
"bizim dilimizi” dedim. Bu adamların öz dilləri var təbii,
amma bizim dilimizdə danışa bilmirlər, daha doğrusu,
lazım bilmirlər. Amma bu qəzəbli məktub o qədər
gözəl, rəvan, səlis dildə
yazılmışdı ki, cəlb elədi məni, həm də
yaxşı mənada təəccübləndirdi. Bizim dili belə
biləsən və Avropada çalışasan? Və bir
neçə gün sonra təsadüfən (bəlkə də
yox) Avropada baş vermiş bir hadisəylə bağlı
hansısa TV kanalında onun şərhinə də qulaq
asdım. Təmiz dil, dəqiq ifadə tərzi... Belə
anladım ki, yəqin hər missiyada belə tək-tük
insanlar var, onlar bütün yükü çiyinlərində
çəkirlər, işi görən də lazımdı,
ya yox? Və böyük ehtimalla bu adam onu əhatə
edən "qaquliklərin” əlindən o qədər bezib
ki, yazılarımın tonu ona acıqlı
görünüb, o da hirsini mənim üstümə
tökmüşdü. Alınmadım, əksinə, ona cavabımda
soruşdum ki, belə hissləri, duyğuları, millət
heysiyyəti olan insan necə olub ki, bu sistemin içinə
düşə bilib? Sakitləşdirdi deyəsən məktubum
onu, sonra yazmadı... Həmin o sistem ki, var - guya
qapalı sistem sayılır, amma qapalı olmağı
özlərinin boş-bekar veyillənməklərini
ört-basdır eləməkdən ötrüdü. Tam səmimi
deyim - həmin o sistemin başında duran nazir ki var, onu
hökumətimizin bütün nazirlərindən çox
sevirəm. Bayılıram ona. Belə hesab edirəm ki,
dövlətimiz yaranıb-formalaşandan gəlib-getmiş
baş diplomatların içində ən parlaq simadı.
Zövq alıram onu dinləyəndə, çünki
heç nə başa düşmürəm. Anlamayanda rahat
olur da insan, dincəlir. Odur ki, hardasa onun
çıxışını görəndə mütləq
izləyirəm, bilirəm ki, əylənəcəm...
Və mən bildiyimə görə,
"qaquliklər” və bizimkilər arasında gözlə
görünməyən sərhədlər də var. Və həm
də onu da bilirəm, bizimkilər bu sahədə ögeydilər
(çox yerdə olduğu kimi).
İndi fikirləşirəm ki, bir neçə
səfir var ki, onları şəxsən tanıyıram (hətta
səfir olmamışdan öncə, bəzilərini isə lap
gənclik illərindən) bax, onlar həqiqətən cəmiyyətdə
nüfuz sahibidirlər. Dövləti təmsil edən
simaların dövləti və milləti sevməsi şərtdi.
Başqa cür mümkün deyil - yoxsa çoxları kimi illərlə
Avropalarda vaxt keçirirlər, bizneslərini qururlar, sonra da
heç bura qayıtmırlar...
Qayıtmaq... Qız, çıx haşiyədən,
qayıt geriyə - gözləyirlər səni Baş konsulun
otağında...
BAŞ
KONSUL
... Otaqda cavanca bir oğlan oturub. Qalxıb
qarşılayır bizi, boy-buxunlu, qaraşın,
yaraşıqlı oğlandı. İlk təəssüratım
çaşdırır bir az məni, gizlətməyəcəm.
Belə ağır, çətin, strateji bölgədə
necə baş çıxardır - deyə
düşünürəm. Deyəsən gözlənilməz
qonaqların təşrifi onu da sıxır. Amma o yerdə ki,
sayın millət vəkili var - orda ünsiyyət problem ola
bilməz, dil-dil ötəcək. Yavaş-yavaş söhbət
alınır. Sayın Baş konsul da
açılışır. Bizimkilərdəndi - mətbuatımızı
izləyir, ədəbiyyatımızdan xəbəri var.
Əvvəl Təbrizdə işləyib - ora da ağır
bölgə. Universitetdə yaranmış problemi anladırlar
ona, mütləq dəstəyi lazımdı, hərə bir
az danışır. O da diqqətlə dinləyir, səhər
məzuniyyətə gedəcəyini deyir, amma təcili bununla
ilgilənəcəyini söyləyir. Hər şeydən
danışırıq və bu əsnada hiss edirəm ki,
gözlərimin böyüməyinə səbəb olan gəncliyi
yavaş-yavaş yaş senzini dəyişir. Nəsillər
arasında ziddiyyət hər zaman olub, olacaq da. Mən bu
azardan heç əziyyət çəkməmişəm,
heç vaxt. Amma önyarqıdan qurtula bilməmişəm də...
Çünki təcrübə məsələsi də var
axı... Amma Ayxan Süleymanov fikrimi dəyişir -
Qarsdakı Baş konsulumuzun adı-soyadı belədi. (Sonradan noyabr ayında İstanbulda da
görüşdük. Qeyri-rəsmi şəraitdə.
Burda da İstanbuldakı Baş konsulumuz Həsən Zeynalovun
qonağı idik. Şən, deyən-gülən
oğlandı. Susub, dinlədiyim anlarda hər ikisini
müşahidə edirəm. Nəsillər
arasında bağlar qırılmasın gərək, millətin
yaxşı oğlanlara ehtiyacı var).
Söz-sözü çəkir, söhbət
davam edir, nahar vaxtı gəlib, ötüb belə. Həə,
Qarsda problemlərdən biri də budu bax. Qonaqların
hansı məkanda ağırlanması. Lüks yoxdu
çünki. Hər halda cənab konsul bizi yeməyə dəvət
edir, həm də üzrxahlıq edir. Bizə
uyğun bilməsələr də, olanı budu (sonradan Qars
haqqında veb-səhifələrdə bir az
araşdırdım. Orda yazılanlardan belə
çıxırdı ki, gündüzlər hüznlü
görünən bu şəhərin əslində çox səs-küylü
gecə həyatı var. Təsəvvür edirəm,
İstanbulda, Laləlidə istismar müddəti bitəndən
sonra buralara göndərilən qadınlarımız necə
şənlik yaradırlar).
... Kiçik şəhərdi Qars. Olduğum
azacıq müddətdə indi keçib getdiyimiz bu
sokakları bir neçə dəfə görmüşəm.
""Güzel Karsımızı nasıl
buldunuz" - deyə sordu daha sonra sunuçu. Bu bir
kararsızlıqdan sonra "çok güzel, çok fakir,
çok kederli"- dedi KA. Arkalardan iki imam hatib ögrencisi
buna güldülər. "Fakir senin ruhun" - diye
bağırdı bir başkası. "Buraya neden
geldiyini" - söylesin diye bağırdı biri. "Geldim,
çünki çok mutsuzdum"- dedi KA. "Burada daha
mutluyum"".
Bir də qəribə bir hissiyyat olur içimdə, bütün gəzdiyim yad şəhərlərdə üzüaşağı gedib də, dənizlə qarşılaşacağımı güman edirəm. Bax, indi də bilirəm Qarsda dəniz yoxdu, amma yenə ani olaraq küçənin sonunda günəşin şüalarıyla bərq vuran dalğalar gəlir gözümün önünə...
Yox, indi gözümün önündəki
ikiqatlı binadı. Burda nahar edəcəyik. Birinci qatdakı
dükanların içindən keçib, ikinci mərtəbəyə
qalxırıq. Bu mərtəbəyə baxanda heç fikirləşməzsən
ki, yuxarıda lokanta var. Baxınıram ətrafa, deyəsən
axşamlar burda musiqi-filan da olur, hər bir halda səliqəli
məkandı. Görürəm, sayın millət vəkili
narahatdı, üzümə baxır, gözlərimlə
"hər şey yaxşıdı” deyirəm. Zatən
atmosfer xoşdu, ümumi ovqat xoşdu. Söhbətlər
süfrə arxasında da davam edir, hələ üstəlik
sıxıntıları, sərhədləri ortadan
qaldıracaq amillər də var axı. Söz nədən
düşür, bilmirəm, amma kitabdan, elmdən
danışırıq. Ayxan bəy özünün təhsil
illərini, biz özümüzünkünü
xatırlayırıq. Və arada Vurğun Əyyubun Baş
konsuldan hansı ildə oxuduğunu sorması nəzərimdən
qaçmır. Kimsə də fərqində olmur amma.
Sualın niyə verildiyini anlayıram əlbət.
Balığı çoxdan atmısan dəryaya, sayın əski
bakan! Xaliq də bildiyini bilir...
Vidalaşırıq, sayın Baş konsul nə
problemimiz olsa ona müraciət etməyimizi rica edir, biz də
təşəkkür edirik təbii. Nə problem ola bilər
ki? (Nahaq belə fikirləşdim amma, yarınki günün
axşamı çox ciddi bir sorun yaşayacağıq).
Qayıdırıq universitetə, Hacalı Nəcəfoğlu
rektor yerində olsa onunla da görüşdürmək istəyir
bizi. Yolu gedə-gedə yamyaşıl küçələr
birdən-birə gözümdə bəyaza
dönüşür və mən buranı qarın
içində təsəvvür etməyə
çalışıram... Çalışıram... Amma
Nobel ödülçüsünün təsviri mənim xəyallarıma
mane olur.
"Dalları kar tutmuş
iğde ve çınar ağaclarının altından
hızlı-hızlı ilerlerken pencerelerinden
dışarıya soba boruları çıkan eski ve
yıpranmış rus binalarına odun depolarıyla elektrik
trafosu arasında yükselen binyıllık boş ermeni
kilsesinin içine yağan kara, buz tutmuş Kars
çayının üzerindeki beş yüz
yıllık taş köprüden her geçene havlayan
kabadayı köpeklere, kar altında iyice boş ve terk
edilmiş gözüken Kaleiçi Mahallesinin
küçük gecekondularından tüten incecik dumanlara
bakıb öylesinə kederlendi ki, gözlerində yaşlar
birikdi. Sanki burası her kesin unutduğu bir yerdi. Ve kar sessizce
dünyanın sonuna yağıyordu..."
Pəncərədən vuran günəşli
hava yadıma saldığım mənzərəni tam
olmağa qoymur. Amma Qarsın gecələri sərin olur, bəlkə
həmin vaxt cəhd etsəm...
Fənn-ədəbiyyat
fakültəsinin həyətində enirik arabadan, yenə
qalxırıq yuxarı, rektor yoxdu deyəsən yerində,
amma dekan bizi otağına dəvət edir və gün ərzində
müxtəlif odalarda getmiş söhbətlər burda da davam
edir.
***
Təəssüratların
çoxluğundanmı, eyni mövzuların gün ərzində
dəfələrlə təkrar olunması nədənindənmi
ya nə, yorğunam elə bil. Qonaq evinə dönəndə
azacıq dincəlib, axşam yenidən görüşmək
üzərə ayrılırıq...
***
... Görünür hər şeyi izah etmək
mümkün deyil. İnsanları bir-birinə cəzb edən,
ya da uzaqlaşdıran, itələyən səbəbləri
dərk etmək mümkün deyil. Bəzən illər boyu hər
gün, hər gün görüşdüyümüz birisi
ilə ayrılanda həyatımızda heç kayıb
olmadığını anlayırıq. Bəzən də əksinə,
lap qısa sürəli ani bir görüş hafizəndə
kök salır... Sirləri dərindədi görünür,
ya da heç içimizdə deyil... Yuxarılardadı yəqin...
Kimya dərsi yadıma düşür, hər
elementin valenti, bu valentlərin daha hansı elementlərin
valentləri ilə reaksiyaya girə bilməsi, atom yükləri...
Biz də kimyayıq da, qeyri-üzvi maddələrdən təşkil
olunmuşuq. Kimin atom yükü nə qədərdi,
elektronlarının sayı çoxdumu, başqasından nə
qədərini alıb, qaytara bilir? Mürəkkəb
düsturlu reaksiyalara səbəb nədir? Mendeleyev bunu izah etməyib
- sadəcə dövrü sistemi qurub gedib, bulunmayan elementlərin
yerini boş qoyub, özündən sonra kəşf
olunanları da var, cədvəldə öz yerini gözləyənləri
də... Nə vaxtsa...öz valentlərinə uyğun elementlərlə
görüşəcəklər... Deyəsən, hər
şeyi maddiləşdirdim, daha doğrusu, maddələşdirdim.
Belə asanmı hər şeyi anlamaq?
... İndi bu gözəl, sərin axşamda
kişilər Mendeleyevin daha bir kəşfindən
yararlanıb da, yorğunluqlarını çıxarmağa
çalışırlar. Türkiyədə bu içkiyə
Vodka deyirlər, elə Mendeleyev də Vodka deyib. Biz niyə
adını dəyişmişik? Bəlkə bizdə belə
adda başqa içki olub? Olub-olmayıb, bilmirəm, bildiyim
odur ki, sevmirəm bu içkini. Elektronlarımız, ya da
valentlərimiz uyğun gəlmir. Şərab, viski daha məqbuldu.
Bir də ki, insanın kefini qaldıran hər hansı kimyəvi
maddənin qüdrətinə inanmıram son vaxtlar. Daxili kimya
önəmlidi.
Öz düşüncələrimlə əlləşirəm, arada masa arxası söhbətlərə də qulaq asıram, kimin daha çox şeir bilməsi mübahisəsi də var üstəlik. Görəsən bizə şeir gəldiyi anlarda daxilimizdə hansı maddələr daha üsünlükdə olur? Üzvi, ya qeyri-üzvi? Amma mən bilən, şeir daha çox fizikadı - Cazibə qanunu. Nizami bunu Nyutondan neçə əsr əvvəl deyib:
Kainatda
hər şey cəzbə bağlıdır,
Filosoflar bunu eşq adlandırır.
Kainat və eşq... Bu nəyinsə açarı ola bilər, Qumral gözlüm...
Qonaq evinə qayıdanda Vurğun Əyyub baş ağrısından şikayətçidi, Aqil Abbas çox rahatdı, İradə Tuncay da daxili monoloqunu söyləyir hər zamankı kimi... Və hər axşamkı kimi hərə öz odasına qapanır...
Kainat
və eşq üzərinə gəzişmələr...
yaxud da fikir məktubları...
... Görürəm ki,
çatışmır nəsə romanımda.
Qırmızı xətt yoxdu. Hər romanın
qırmızı xəttini çizən isə sevgidi, məhəbbətdi,
eşqdi. Sevgi olmayan romanlar oxunmur. Müəllif kimi bunu nəzərə
almalıyam mütləq... Bir də ki, "Roman”
sözünün özündə də həmin çalarlar
var axı... Amma mənim romanım da klassik roman
anlayışına uyğun gələcək konumda deyil. Qəhrəmanlar
həddən artıq real, həddən artıq
tanınmış insanlardı.
Açıq-açığına belə mövzuya konu
olmaqdan imtina edəcəklər. Yaşlarını da bəhanə
edə bilərlər - amma bu, bəhanə deyil. Bütün
böyük aşqlar 40-dan sonra yaşanır. Bu,
statistikadı. Həm də fiziki-kimyəvi hadisədi. Orqanizm
və ruh içindəki həyat eşqini kayb etməmək
üçün böyük Eşq arayışına
çıxır. Hər şeyin ucuz qiymətə
alınıb-satıldığı bir ortamda fizioloji bədənsəl
çapqın ad çıxarmaq bir başqa, ruhsal eşq
yaşamaq bir başqa...
Orhan Pamuk "Kar” romanında ictimai-siyasi hadisələrin
fonunda Eşqi qabardır. Və roman qazanır yalnız və
yalnız. Aman da, nə təsvirlər var burda...
""Canım, Senin neyin var?" KA daha sonrakı yıllarda bu soruyu soruşundakı
yumşaklığı ve tatlılığı binlerce defa
hatırlayacaqdı. Akılındakı bütün
endişeleri, terkedilme korkusunu gözünün önünden
geçirdiyi en korkunc sahneleri İpeye tek-tek anlatdı.
"Aşk acısından peşinen bu kadar korkduğuna
göre bir kadın sana çok acı çekdirmiş
olmalı”. "Bir az
acı çekdim, amma senin bana çektire bileceyin acı
şimdiden korkutuyor... Sana çok fena aşık oldum və
acı çekiyorum - dedi KA.” "Bu kadar
çabuk alevlenen aşk aynı hızla söner, korkma - dedi
İpek". İpek yarıkaranlık koridorun ucundakı
merdivenlerden enib kayb olana kadar KA onun
arkasından bakdı. Kapıyı kapayıb
yatağının kenarına oturur-oturmaz cebinden defteri
çıkardı və temiz sayfaya hemen
"Çaresizlikler, Zorluklar" adını verdiyi bir
şiiri yazmağa başladı".
Onun dediklərini təkrar edəsi deyiləm. Mənim romanımın kəndi
özəllikləri var. Düşün, qız,
düşün... Təxəyyülünü zora sal bir az...
Yəqin
yenə xilas budu... Qulaqcıq və musiqi.
Texnikanın yaddaşı və mənim yaddaşım... Noutbukumun bəmbəyaz çöhrəsinə
baxıb da fikirlərimi bir yerə yığmağa
çalışıram. Nə qədər
fikir olar, hansı baytlarla ölçək? İnsan beynindəki faylları, qovluqları
hansı bilgisayarın yaddaşına yükləmək olar?
Dözməz vallah, alışıb yanar... Elə
bu baytları, yaddaşları, süni beyinləri də bizim
beynimiz yaradıb da. Eyni vaxtda bir neçə
tapşırıq verəndə yapa bilmir, çaşıb
qalır süni beyin. Amma mənim qulağım musiqidə,
gözüm göydə alışıb-yanan ulduzlarda,
barmaqlarım klaviaturaların üzərində... Poçtuma baxıram və birdən ağlıma qəribə
bir fikir gəlir. Əgər mən burda, Qarsda bu elektron
vasitələrin yardımından istifadə edə bilirəmsə...
Cəmi 20 il əvvəl kimsənin yuxuda
görə bilməyəcəyi bir vaqeə... Bəlkə 100
il, yox, lap 50 il sonra insanlar o ulduzlardakı
tay-tuşlarına da məktub göndərə biləcəklər...
Kim bilir... Bəlkə fikirlərimizi fayllaşdırıb,
heç bir hərfdən, nöqtə-vergüldən istifadə
etmədən göndərə biləcəyik... Fikrimizdə
tuturuq - bax belə: Filan Günəş sisteminin, filan qalaktikanın,
filan planetin filan ölkəsi, filan şəhərində...
Fikir işıqdan sürətlidi - min işıq ili ötədə bir kimsə var... Sənin qəlbinlə göndərdiyin siqnalları
o da qəlbiylə qəbul edəcək. Dəqiq
ünvan - kimsə aldanmayacaq. Neçə ulduz
dumanlığından keçib gedəcək, amma öz
ünvanına varacaq... Fantaziyalarım xoşuma
gəlir - sonra, bəs sonra? Sonra - deyirəm özümə
- Belə olacaq. Fikir məktubu gedəcək...
Belə olsunmu? - məsələn, yüz il sonra
bir qızcığaz istəklərinin aynasına baxır və
orda kədərli, iztirablı gözləriylə diqqətini
çəkən birini görür. Fikirləri ötürən
düyməyə basmayıb hələ...
Düşünür... Min işıq ili
ötədə... Min işıq ili, nə
olsun? Barmaqları titrəyə-titrəyə düyməyə
toxunur və həmin an istək aynasında həmin gözləri
görür - danışan gözləri:
- Sən
gəldinmi?
- Mən...
gəldim. Məni tanıyırsan?..
- Gözləyirdim
səni...
- Gözləyirdin
ki, düyməyə mən toxunum?
-
Çox çəkincənəm, ...
gülüm...
-
Gülüm... Nə tez?
- İstəmirsən
deməyim...
- Yox, de,
istəyirəm...
- Gəldin,
odam işıqlandı, isindi...
- Oralar
soyuqdu? Sizin dünya Günəşdən uzaqdı?
-
İnsan azdı burda...
- Burda da
azdı, neçə milyard canlı var, insan azdı. Doğub törəyirlər, artırlar, amma sevə
bilmirlər. Məni hardan tanıyırsan?
Səfeh sual oldu... İstək aynasında
görmüşdün?
-
Neçə dəfə istəmişəm düyməyə
toxunam...
- Niyə
gəlmirdin? Mən də səni gözləyirdim...
- Sən
... məni? Hardan...
- Mən kim olduğunu bilmədiyim Səni gözləyirdim... Bu qədər
vaxt... Vaxt... Bizim vaxtımız fərqlidi... Min işıq ili... Sənin yanına gəlməyə
ömrüm çatmaz...
- Vaxt
nisbidi... Fərqinə vardınmı neçə
illər keçdi, biz tanışalı?
- İllər?... Anlar keçdi...
- Bir
aynadan özünə bax - saçların bəmbəyaz.
-
Saçlarım? Mən çox gəncəm...
- Nə fərqi?
- Səninçün
fərqi yoxmu?
- Niyə
anlamırsan...
-
Anlayıram, hər şeyi anlayıram... Min işıq ili ötədə... Və mən burda, istək
aynasının qarşısında yaşlandım... Burda...
- Neyləyək
başqa bir şəhərimiz yox...
- 100 il əvvəl gəlib bu şeir bizə. Sizin
dünyada şeir oxuyurlarmı? Biz unutduq, amma... Şeirdən danışaqmı?
-
Ağrı, acı, həsrət, sevda... Nə desəm
olmayacaq... Bütün şeirlərdə nə var ki...
Bezdim... Yoruldum... Neynirdin məni...
- Zəhləm
gedən böyük sözlərin
Orbitindən
çıxa bilmədim nəsə
Həsrət - elə həsrətdi biləcəyin.
Düzünü
deyimmi sənə
İçimdəki
həsrət dirəndi
Cocuq
anasından bacı-qardaş
İstəyər
ha, bax elə
Həsrət
ver mənə, dedi.
Təkəm,
tənhayam - dedi.
Qırmadım,
düyünlədim
Könlümdəki
neçə arzu... ilməni
Yoxsa neynirdim səni?
Düzünü
deyimmi sənə
Bir nəğməm
vardı -
Əks-sədasın
istəyirdim
Heç
bitməsin - istəyirdim
Titrək,
kövrək səsimə
Qatacaqdın
səsini
Yoxsa neynirdim səni?
Köz
olub öləziyən,
Qor olub
alışmaq istəyən
Sevincim
vardı - körükləyəcək,
Külünü
dağıdıb, lap gözlərimi
Acışdıracaq
rüzgarını istəyirdim,
Nəfəsini...
Yoxsa neynirdim səni?
Bu
şeir də yüz il əvvəl gəlib
bizə...
- Kimindi
bu...
-
Unutdum...
- Dəli
qız, bu dəliliklərin olmasa, səndən bir şey
qalmaz.
- Bəs
səndən? Sən dəli deyilsən? Bu ikili dəlilikdi.
- Mən
tez aşiq oluram, gec unuduram. Özümü tanıyıram, mən
də belə dəliyəm...
- Bu nədi?
Ani çarpma, fırtına, sevgi, eşq?
-
Özünü yorma... Sən sevilməkçün
yaranmısan, aşiq ola bilməzsən...
- Bir
romanda oxumuşdum... Qadın ilk anda olmasa belə, ilk on dəqiqədə
bir erkəyin kim olduğunu, ən
azından kəndisi için nə anlama gələ biləcəyini,
onu sevib-sevməyəcəyini dərindən sezər. Bu
sezdiyini tam anlayıb bilməsi üçün bir az vaxt gərəkir. Bu vaxt
keçərkən erkəyin yapacağı fazla bir şey
yok.
- Hə,
doğru. Romanda yazılmasa da bilirik bunları... Nə romandı o?
- Adı
"Kar” idi. Müəllifin unutdum. Yüz il əvvəlki romandı... Mən... gedim?..
- Getməsən
olmazmı?
- Gələcəm
yenə. Burda səhər açılır...
- Yenə
vaxtı unutdun, neçə-neçə səhərlər
açıldı biz burda olalı...
***
...
Yüz il, min il sonra yaşayacaq qəhrəmanlarımın
arasında yaşananlar məni həyəcanlandırır.
Burda dayan, Qumral gözlüm... Yetər, bu da sənin üçün romanın
qırmızı xətti.
Kendini
kaptırma şu yıldızlara,
burcuna
yükselenine hiç bakmıyorlar.
Sırlarını vermişsin hep aynalara,
güzelmişsin - çirkinmişsin taç
takmıyorlar...
... Ulduzlar artıq görünməz olur. Dan
yerini kirpiyimlə qapatdım... Yaxşı ki, şeir var,
yaxşı ki, şairlər var...
Ey ulduzum, biz axı
Arzular çevrəsincə
İzbəiz gediriksə
Üzbəüz gəllik necə?..
(ardı var)
Ədalət 2019.- 5 oktyabr.- S.1;8-9.