Əbülfət
MƏDƏTOĞLU
GÖRÜŞÜNƏ
TƏLƏSDİKLƏRİM...
Doymadığım
səfərin təəssüratları
(Əvvəli burada)
Bəli, bu da Trabzonun
girişi. Şəhərə
doğru bir az hərəkət
edəndən sonra Əhməd qardaşıma
özünün dediyi
kimi, bir çağrı atıram.
Dərhal da cavab verir:
- Əfəndim, hardasan?
- "Cəvahirlər”i keçdim...
- Oldu, beş
dəqiqəyə terminaldayam...
Doğrudan da mən terminala
çatanda artıq Əhməd Varol orada məni gözləyirdi. Avtobusdan enən kimi
ən doğma adamlar kimi bir-birimizə
sarıldıq. Dediyim
kimi, son dərəcə
diqqətli olan Əhməd bu dəfə də bir nüansı gözdən qaçırmadı:
- Abi, mən sənə
söylədim ki, Trabzona çatmamış
məni ara.
Sən isə Trabzonun içərisində məni
aradın. Yəqin istəmisən
ki, əziyyət çəkməyim. Amma belə
olmaz. Haqqıma müdaxilə etmə.
Qoy işlərimi ürəyimcə
görüm.
Üzrxahlıq edirəm. Yol-yorğunluğu, yuxusuzluq bəhanələri
köməyimə çatır.
Və bir də görürəm
ki, Əhməd yol çantamı artıq maşına qoyub. Və biz onun öncədən
mənim üçün
müəyyən etdiyi
– ayırdığı otelə
gəlirik. Burada da
hər şey öz qaydasındadı.
Beşmərtəbəli otelin ikinci qatında çox xudmani bir otaq
ayrılıb mənim
üçün. Demək olar
ki, onun pəncərə və balkonundan ətrafı seyr etmək mümkündür. Bizi səhər
yuxusundan oyadıb oda açarını istədiyimiz cavan bir oğlan 3-cü mərtəbəyə qaldırdı.
Mən öncə söylədiyim kimi, elə Əhmədin yanında da soruşdu:
- Hocam, oda xoşunuza
gəldi, yoxsa başqa bir odaya dəyişim sizi?
Ona təşəkkürümü bildirdim:
- Hər şey gözəldi! – dedim. Ən gözəli də sizin varlığınızdı.
Otel işçisi sağollaşıb
gedəndən sonra Əhməd qardaşım
da mehriban bir təbəssümlə
dedi:
- Abi, sən də
yuyun, istirahət et, saat doqquzda
gəlib səni götürəcəm, səhər
yeməyini birlikdə
yeyərik. Orada da görəcəyimiz
işləri, proqramımızı
müəyyənləşdirərik.
Əhməd Varola təşəkkür
edərək vurğuladım
ki:
- Qardaşım, sən əziyyət çəkmə.
Mən artıq buralı sayılıram. Özüm muxtarlığa
gələrəm. Həm
də bir az hərəkət
etmiş olaram – dedim.
Əhməd Varol mənimlə
razılaşmadı
- Olmaz! – dedi. Yürümək məsələlərinə sonra baxarsan. Bu sabah səni
özüm götürəcəm.
Saat doqquza hazır ol...
Onu yola salıram və sonra otelin balkonuna
çıxıram. Trabzonun səhər
havası, qızaran göy üzü, güclə də olsa eşitdiyim dənizin səsi məni otaqda dayanmağa qoymur. Və əl-üzümə bir ovuc tələm-tələsik
su vurub həyətə enirəm.
Otelin bir neçə yüz addımlığında
dəniz mənzərəsi
açıq-aydın görünür.
Ona görə də mənə elə gəlir ki, mütləq onun ziyarətinə getməliyəm,
mütləq dənizlə
görüşüb hal-xoş
etməliyəm. Və
mən özüm də hiss etmədən içimin bütün titrəyişini, bütün
pıçıltılarını dənizin səsinə qatmağa və bu qovuşmağı Qara dənizin suyunda yuyundurub gün işığına
çıxarmağa tələsən
bir duruma düşürəm.
Bilmirəm, bu yazdıqlarım, bu dediklərim sizdə hansı hissləri, duyğuları
oyadır, amma həqiqətən gözəllik,
xüsusilə sahilləri
səliqə-səhmana bürünmüş
Qara dəniz, bu dan üzü
qeyri-adi idi. Ona görə
də ağlımdan,
ürəyimdən süzülən
hər şeyi burda misralamağa, şeirə çevirməyə
daxili bir ehtiyac duydum. Və elə həmin ehtiyacın diqtəsilə
də sözü necə gəldi, necə yaşadım, necə duydumsa o cür də addımlaya-addımlaya yaddaşıma
yazmağa, pıçıldamağa
başladım. Yazdım
ki:
Sübh
döydüm qapısını
Susmuşdu Qara dəniz...
Gecikmişdim onunçün –
Küsmüşdü Qara dəniz...
Nə qırçınlı ləpələr,
Nə də coşqun dalğa var...
Elə bil çəkilmişdi –
Uzaqlara dalğalar...
Mən sarılmaq istədim
O üzünü çevirdi...
Amma hiss
edirdim ki –
O da məni sevirdi...
Çünki toxunan kimi
Ləpə öpdü əlimi...
Bağışladı deyəsən –
Bu dəniz mən dəlini...
***
Sahil boyu gəzirəm. Və mənə elə gəlir ki, bu yerlərdə milyon il
bundan öncə olmuşam. Elə bu dəniz də
milyon il
bundan öncə gözlərimin qarşısında
dünyaya gəlib. Həmin duruluğuyla, həmin ləpələriylə
və bir də təbii ki, gecə-gündüz öpməkdən doymadığı
sahilləriylə...
Sahildəki daşlara əlimi vururam. Mamırlanmış bu daşların
üstü sabun kimidi. Əl öz-özünə sürüşür daşın
üzərində. Sanki
bu daşların da isti bir
toxunuşa, xoş bir nəvazişə ehtiyacı var. Mən də oxşayıram bu daşları. İstəyirəm ki, onların
da könlünü alım, onları da dinləyim. Görüşlərinə gec
gəldiyim üçün
onların da könlünü alım...
Təbii
ki, bütün bunlar bir şair
duyğusallığıdı. Bu dənizi, bu torpağı sevən bir adamın ürəyinin, iç dünyasının ifadəsidi.
Ona görə də dəyərli oxucular bu duyğusallıqda gərək məni üzrlü saysınlar.
Axı, sevgi etiraf tələb
edir. Xüsusilə o yerdəki o yer
xatirələrin ünvanıdı,
dostluğun, doğmalığın
timsalıdı. Bax, bu mənada indi gəzdiyim bu sahildə mən bir neçə dəfə doğmalarımla
birlikdə addımlamışam.
Burda şəkillər çəkdirmişəm,
burda dənizin suyunu ovcuma alıb
həmin o doğmaların
üst-başına çiləmişəm.
Nə isə...
Elə bu məqamda yenə ilham pərisi gəlib durur gözümün önündə. Necə deyərlər,
şairliyim vurur başıma. Və mənə
duyğularımı, burda
yaşadıqlarımı sözə
çevirməyə çağırır,
hökm edir. Mən bu istəyə tabe oluram. Təbii ki, nəticədə də bu misralar
yaranır.
Mən kiməm ki, haqq danam
Görüş umdum haqdan an!
Bir elçiyəm - haqdanam –
Özümdən özüm sənə...
Ömür bitən bir an ki
Səndə keçir hər
an ki!
Sına
səbri inan ki –
Bitməz
heç sözüm sənə...
Dünyaca günahları
Yıx boynuma ahları...
Açılan sabahları –
Qoy baxsın gözüm sənə!
Çığırın, ya izin ver
Söykəndiyim dizin ver...
Sən dözmürsən izn ver –
Ölüncə dözüm sənə...
Ömür an yonqarıdı
Ərimiş son qarıdı...
Xatirə
tonqalıdı –
Gülüm, hər közüm
sənə...
***
Bəli, bir də onda
hiss edirəm ki, günəş artıq dənizdə çimib. Və mənim
də kölgəm yavaş-yavaş sahildən
dənizin içərisinə
doğru gedir. Elə bir yuxudan ayılıram.
Mobil telefonda saata
baxıram. Türkiyə vaxtı ilə saat 8-di. Ağlıma ilk gələn bu
olur ki, otelə, odaya qayıdım. Çünki dostumun xasiyyətinə yaxşı bələdəm.
Bilirəm ki, dediyi vaxtda gəlib odanın qapısını
döyəcək. Və
hətta bəzən yoldanca zəng vurur ki:
- Abi, mən çatıram,
düşə bilərsənmi?
Bax, bütün bunları dəqiq bildiyimdən dənizə "hələlik” deyib üzü geri otelə doğru qayıdıram. Getdiyim yolu öncədən sizə təsvir etmişdim. Yəni gedəndə dağdan üzü yenişə, dənizə doğru gedirdim. İndi isə qayıdıram. Deməli, sahildən üzü dağa yerimək, addımlamaq lazımdı. Bunun bir az çətin olduğunu hər kəs bilir. Amma həm havanın təmizliyi, həm mənzərənin yaratdığı ovqat, həm də bu yerə candan olan sevgim üzü yoxuşa olan yolda mənim əlimdən tutur. Çox rahatlıqla bu yoxuşu dırmaşıram və gedə-gedə də keçdiyim yerlərdə nələrin dəyişib, nələrin dəyişmədiyinin fərqinə varmaq istəyirəm. Küçə boyu getdikcə artıq müştərilərini qarşılayıb yola salan və meşə odunu ilə kürələrdə bişirilən müxtəlif formalı Trabzon çörəkçilərinin əl işlərinin ətri adamı bihuş edir. Həqiqətən kəndimizdə bişirilən çörəyin ətri gəlir mənə. Hətta bir anlıq dayanıb çörək almaq istəyi də gəlib keçir içimdən. Amma Əhmədin onsuz da məni səhər yeməyinə aparacağını bildiyimdən bu fikirdən vaz keçirəm.
Qulağıma tanış bir
səs gəlir:
- Hocam, günaydın!
Səsə çevrilib
baxıram. İsa əfəndidi. Yolun o biri
üzünə keçib köhnə
dostla-tanışla görüşürəm, hal-əhval tuturam. Nə vaxt gəldiyimi
soruşur.
Burda əlavə edim ki, İsa Əhməd bəyin yaxın arkadaşlarından biridi. O elə muxtarlığın önündəcə açdığı mağazasında "ikinci əl” əşyalarını satır. Və bir də açar təmiri ilə məşğuldu. Yanında oturub onun işinə diqqət yetirdiyim vaxtlar çox olub. Bu adam civə kimidi, yorulmur, usanmır. Hamıya xoş münasibət bildirməkdən çəkinmir. Onun müştərilərindən çoxu öyrəncilərdi, xüsusilə ali məktəb tələbələri. Çünki onların bir qismi kirayə qaldıqlarından İsa bəyin satdığı işlənmiş əşyalar – stol, stul, qaz sobası, şkaf, tozsoran, paltaryuyan, televizor, yataq dəsti, servislər və sairəni məmnuniyyətlə ucuz qiymətə satır. Və o da maraqlıdır ki, o, tələbələrə həmişə güzəşt edir.
(Ardı var)
Ədalət.-2019.-8 oktyabr.-S.6.