Açılan
əllərin, pıçıldayan
dillərin DUASI
Adətimdi, hər səhər yuxudan oyanan kimi günümə
şükür edib əlimi Tanrıya açıram. Və hətta
bir şair duası da
yazmışam. Yazmışam ki:
İlahi, əlimi
açmışam sənə
Dərddən uzaq olaq, kədərdən
qaçaq...
Bütün gecələri
iş avandlığı –
Bütün səhərləri xeyirlə açaq...
Bu mənim
günümün, anımın duasıdı. Onu
öz-özümə də deyirəm, dörd divara da,
ağaca da,daşa da, suya da. İçimdə də bir inam
var ki, bütün dualar gec-tez qəbul olunur.Təbii ki, dua
sahibləri istərlər ki, elə anındaca arzularına
qovuşsunlar. Amma mən
heç də o iddiada deyiləm. Ən azından ona görə
ki, Tanrı bəndələri sırasında hələ neçə milyonuncu
olduğumu dəqiqləşdirməmişəm. Bu sırada
neçə milyardıncı bəndə olduğumu da bilmirəm. Ona görə
də növbəyə girmək, növbəni pozmağa nə
gücüm yoxdu, nə də cəsarətim.
Guya olsa nə edərəm ki? Allahdan böyük Allah yoxdu.
Deməli,onun növbəsini də pozmaq
qeyri-mümkündü. Bax, bu mənada duanın nə vaxt qəbul
olunacağını Allahın ümidinə buraxmışam... Özüm isə
dərdlərimin çözümü ilə
günümü keçirirəm...
Günlər dəbir-birinin davamıdı aylar, illər
kimi. Elə mən də bu bir-birinin davamı olan günlərimi ömrümə
hopdurmaqla, üstəlik də ömrümü o günlərin yaddaşına
köçürmək niyyəti ilə bir ipucundan tutub gedirəm.
Və hərdən də
öz-özümə deyirəm ki, bax, budur ipucu və budur ömrümə
hopan günlərin mənə verdiyi ümid!.. Necə asi
olum, necə şəkk gətirim
bütün olanlara. Axı, hər şey göz
önündədi - əzab da, vüsal da, sevgi də nifrətdə,
lap elə sevən də, sevilən də!.. Hər şeyin
bir müstəvidə olduğu məqamda özünü ittihamdan başqa
yol qalmır. Yəni günahı başqasında axtarmaq kimi
sadə və primitiv
üsuldansa, özündəki eyibi görmək daha
dürüst seçimdi məncə. Onda biraz ,əzabı da
sinirmək asan olar. Deməli, həm də özünü də
tanımış olarsan. Bilərsənki, nəyin cəzasıdı
və nəyə görə çəkirsən.
Bu məqamda yaddaşımdan ilham pərisinə ünvanladığım bir
şeirin həniri gəlib keçdi – duydum və
xatırladım. O pəriyə
yazmışdım ki:
Bənövşə tək
açıldın
Ürəyimin üstündə...
Gözlənilməz gəlişdə–
De, qız, nədi qəsdin,nə?!
Çaşdım, titrədi
səsim
Əlim əsdi nanə tək...
Sən də çaşdın deyəsən –
Əlini telinə çək!
Qarşılaşan
baxışlar
Nəhayət ki, dil
tapdı...
Sənə etiraf edim–
Gözəl görmək
savabdı!
Bu çaşqınlıq, bu təlaş
Təbəssümdə ərisin...
Öpüm, ruhumla
yavaş –
Mən bu ilham pərisin!
***
İndi qışın bu oğlançağında
çox yerlərdə, o cümlədən doğuld o yerləri gözümün
önünə gətirib məhz arxada qalan günlərimi
xatırlamağa
çalışıram. Həyətimizdəki su xəttinin
donduğu düşür yadıma. Onu ya
qaladığımız
hansısa bir odun, ya da qaynar suyun hesabına
açmağa çalışırdıq. Donmuş gölməçələrin üstündən ehtiyatla
keçirdik. Hətta çayın axmayan, hardasa bir maneənin
hesabına lillənən
nöqtəsində buzu sındırıb əlimizi
daşların altına salıb balıq
çıxarmağa
çalışırdıq...
Bunlar indi şirin bir
xatirədi. Amma mən bu xatirəni yaddaşımı təzələmək
üçün yox, bu günlərdəFəridə Rəhimlinin
internet səhifəsində paylaşdığı qar
dağı ilə bağlı gördüyüm mənzərənin içimdə yaratdığı kədər
və həsrət dolu nüanslarını yenidən
yaşamaq üçün diqqətə təqdim edirəm. Məhz həmin
o mənzərə bütünlüklə kəndimin
qış günlərinin görüntüləriilə
üst-üstə düşürdü. qar altında qalan
ağaclar, hətta həyətin, evin qapısını açmağa imkan verməyən
qar tarı bütünlüklə yaddaşımdakı ilə
eyni idi. Ona görə də
söz yazmaq imkanım mənə rahatlıq vermədi.
Və bir də gördüm ki, misralar bir-birinin ardınca
düzülüb:
Belə istəyirəm
ömrün qışını
Qar səssiz –durmadan yağa üstümə...
İlıq göz yaşı tək süzülüb bir az –
Hopa bələndiyim
ağa – üstümə!..
Heyrət sərhəddini
ötüb keçə səs
Titrəyə bu səsdən
qar tikən qəfəs!
Saçından bəyaz
tel ayıran bir kəs –
Onu al bayraq tək taxa
üstümə...
Bu qar gerçəkdimi,yoxsa yuxumu
Görəndən gözümdən silir yuxumu!
Bilir ürəyimi,bilir ruhumu –
Allahım, bu dəfə
baxa üstümə...
Hər yan
ağappaqdı gerçək sözü tək
Nurdu bu mənzərə,nurlu gözü tək...
Duman da o qızın elə
özü tək –
Qalxa asta-asta dağa –
üstümə!
Əbülfət, sən indi qar havasında
Dinləndin bu qarın tar havasın da!..
Qatıb bir-birinə yar
havasında –
Hopdura ruhuma,yaxa üstümə...
İndi gördünüzmü,niyə
xatırladım qışı, şaxtanı?! Və bir də
yəqin ki, bu xatırlamanın məni nə qədər içimdən
oynatdığını da hər halda duymuş olarsınız. Çünki
yazdığım şeir yaşadığım həmin
anın pıçıltıları idi. Deməli,özüm-özümlə
danışmaqla bahəm, həm də sizlərə nəyisə çatdırmağa
çalışmışam. Lakin burda bir etirafı da edim ki,
mən o qara, o şaxtaya üz
tutub duamı demədim. Qorxdum ki, duam o qarda, o şaxtada donsun. Və...
Hə, həyatın hər
üzünü görə-görə, adamların hər
sifətinə baxa-baxa və hətta bəzilərinin
içinibelə oxuya-oxuya dua etməyin də öz ləzzəti var. Axı, Tanrı hər kəsə
öz ürəyinə görə verir. Kiminsə cəhdindən,
əməlindən,hətta oynadığı rollardan
asılı olmayaraq, başqasının payını əlindən
ala biləcəyinəheç bir inamım yoxdu. Bir məqamdan
başqa. Yəni həmin o rol oynayanlar milçəkdən başqa bir şey deyil. Milçək
də həmişə ürək bulandırır.
Şükürlər ki, ürəkbulanmasının kifayət
qədər dərmanı var. Onlardan biri də əhəmiyyət
verməmək, elə milçəyi
milçək donunda da görməkd
haqqına girmədən, hətta belə bir şeir də
yazmışam:
Sözü küləyə
tapşır
Məni fələyə
tapşır...
Xatırlamaq istəsən–
Bir də ürəyə
tapşır...
Al əli, ələ
saxla...
Əlinə bələ,saxla...
Ruhuna yük sevgimi –
Könlündə hələ,saxla...
Bir telin ucunu düy
Bir qəlbin içini
duy...
Ürəyini ağrıtma–
Dözməsən dizini
döy!..
Xəyalı çəpər elə
Özünə təpər elə...
Təklikdən çıxmaq üçün –
Yol tap, bir təhər
elə!..
Bil, daşı daş
yeyəndə
Kipriyi yaş yeyəndə...
Bir udum dözüm gəlir–
"Ah” çəkib "kaş”deyəndə...
***
İnsan öz durumunu,
öz gerçəkliyini və bir də içindəki sevgi
və nifrəti göstərmək zorunda deyil. Yenə bir məqamdan
başqa. Yəni artıq duyulmursa, hiss
olunmursa,görünmürsə, onda hansısa bir formada öz
haqqını göstərməyə məcbursan. Belə məqamda
da görünməsə, onda qalır
qarşı-qarşıya gəlmək. Bunu isə heç
kimə arzu etmirəm. Ən
yaxşısı sakit və anlayışlı şəkildə
ömür payını yaşamaqdı..
Bəli, qış
havalı, qış ovqatlı indiki anımda bir
sözün işığını açıq şəkildə
görürəm və
özümü o işığa tərəf can atan
varlıq hesab edirəm. Ola bilsin ki, o gördüyüm işıq deyil, ilğımdı.
Amma hər nə olur olsun, indiki anımda mən onu
işıqkimi qəbul etmişəm. Və bu
işığın da
gücünə bələdəm. O, həyat əlamətidi.
Deyə bilərsiniz ki, bəs sən kimsən? Onda bu misraları oxuyun:
Mən bəlkə də heç kiməm
Bəlkə də sonuncu
"ah”...
Bəlkə də bu dünyada–
Günahın özü
günah!..
Əlim küləkdən
tutub
Ayağım hava üstə...
Yer məni elə udub –
Gedir tay dava üstə...
Dözülməzdi tənhalıq
Dözülməzdi dörd
divar...
Düşünün siz biranlıq –
Kimin lal, kar dərdivar?!
Bölüşmək çətinləşib
Qeyb olubdu isti söz...
Məni qüsul etməyin–
Məndən bezib –küsüb söz!...
Bütün yazı boyu
sağdan, soldan müəyyən məqamlara diqqət
çəkmək istədim. Amma ən böyük istəyim Allaha və sevgimə olan
inancımı ifadə etmək idi. Bunların hər ikisi
yaşamağımın, ayaqda
olmağımın ən böyük
ilhamçısı, ən böyük dəstəyidi. Mən
hər ikisinə şükürlər etməklə üzümü suya tuturam.
Yaşadığım Masazırda hələ ki su donmayıb. Ona görə də
duamın suya qarışıb
aydınlığa çıxacağına şübhəm
yoxdu. Duam isə bundan ibarətdir ki, hərkəs
özü-özünü görə bilsin! Hər kəs
özü özündə olsun! Və nəhayət, hər
kəsin özü öz
günahını yuya bilsin!..
P.S. Mən bütün
hallarda Allahın qüdrətinə və Sevginin
gücünə inanmaqla yaşadığım bu
ömürdə
günahlarımın cəzasını çəkməyə
həmişə hazıram. Və onu da bilirəm ki, cəzadan qaçmaq heç kimə qismət
olmayıb. Sizə də günahsız və cəzasız
ömür arzu edirəm.
Əbülfət Mədətoğlu
Ədalət.- 2024.- 16 fevral,¹ 6.- S.8.