Ay ana, gəl...

(hekayə)

Gecənin bir aləmində çənəmin altına qədər çəkdiyim yorğanın aşağı ucunda yekə, ağır bir əli hiss edəndə ürəyim qopdu. Ağlıma gələn bu oldu ki, evə oğru girib, özü də bu oğru peşəkarlardandır, oğruların lap yekəsindəndir, yəqin vor zakondur. Onun hərəkətlərindən açıq-aşkar təcrübəli oğru olduğu hiss olunurdu. Yorğanın üstüylə yekəpər əlini asta-asta sürüşdürüb boğazıma dirəyəcək, məni boğacaq və evi rahatca qarət edəcək. Bu fikir ağlıma gələndə məni dəhşətli titrətmə tutdu, bir dəqiqənin içində qan-tər oldum.

Rəhmətlik atam sakit, fağır bir kişiydi. O qədər yazıq adamıydı ki, qapazı başına vur, çörəyi əlindən al. Anam isə tamamilə əksinə, çox zirək, diribaş bir arvad idi. Ailəmizi anamız idarə edirdi. Məktəbdə bir problemimiz yarananda, qonşu uşaqlarla dalaşanda, döyəndə, döyüləndə anam özünü qabağa verər, hər işi sahmana salardı. Bu hesabla nə vaxt çətinliyə düşsəydik, anamızı köməyə çağırardıq. Odur ki, oğrubaşıyla ölüm-dirim mübarizəsində olduğum vəziyyətdə qeyri-şüuri “Ay ana, gəl, məni öldürüllər!” – deyib, var gücümlə qışqırdım və çənəmin altına qədər çəkdiyim yorğanı dartıb başımı onun altında gizlətdim. Mənim qəfil bağırtımdan çox güman ki, mürgüləməkdə olduğumu, yaxud yatdığımı zənn edən oğru diksindi və taktikasını dəyişmək üçün özünü çarpayıdan yerə atdı. Tappıltını bax bu, kar qulaqlarımla dəqiq eşitdim.

Bir azdan mətbəxdən qulaqlarıma qarmaqarışıq səslər gəldi. Vay səni, oğru deyəsən bir deyilmiş, şəriki də varmış. Səni görüm... Ağzımı açdım ki, arvada qarğış eləyəm, dilim gəlmədi; fikirləşdim ki, mənim qarğışım arvadı tutar, özüm pis günə qalaram. Nə qədər olsa evdə hənirtidir, azdan-çoxdan biş-düş edir, pal-paltarımı yuyur. Mən keçən bazar bir qohum toyunda iştirak edəndə, orada verilən bildirçin ətindən çox xoşum gəlmişdi, doyunca yemişdim. Elə oradaca söz vermişdim ki, gərək bildirçinə bir şeir qoşam-düzəm. Bir həftədir əlləşib-vuruşuram, bir şey çıxmır, heç bildirçin sözünün özünə münasib qafiyə tapa bilmirəm. İşimin bu cür şıdırğı bir vaxtında başı batmış, əşi cəhənnəm olsun, başı batmamış arvadım: “Mən getdim Sevərgilə (qızımızı deyir), qapını arxadan bağla”. Mənim də başım qarışıb qafiyə düzəltməyə, qapı-zad vecimə olmayıb. Oğruların işi rastına düşüb, qapını açıq görüb, daha qıfılı, filanı sındırmadan rahatca mənzilimizə daxil olublar. Vay səni, arvad! Qoy bu oğruların əlindən salamat qurtarım, əgər qurtara bilsəm, onda görərsən zərbi-dəstimi. Bu sahədə aciz olsam da, heç olmasa hap-gopla özümə təskinlik verim də.

Mətbəxdən gələn qarışıq-quruşuq səslər məni həm qorxudur, həm də təşviş hissimi artırırdı. “Vay dədə! – bu dəfə “dədə” nidası qəlbimi silkələdi: “Bu nə dəhşətli bağırtıdır?”

Mətbəxdə bolluqdur. Soyuducu ağzına qədər doludur. Mətbəx şkafında özümə bar kimi götürdüyüm gözdə araqdan, çaxırdan tutmuş viskiyə qədər hər cür içki növü var. Oğrular içib keflənsələr, vay mənim halıma. Kefli başda ağıl nə qayırır? Məni lap kef havasına qətlə də yetirə bilərlər. Bunu fikirləşdikcə lap dəhşətə gəldim. Bəs mən nə edim, İlahi? Elə bil beynimə aydınlıq gəldi. Yalnız ağız və burnumu açıq saxladığım yorğanın altından əlimi çıxarıb sağ böyrümdəki tumbanın üstündən telefonu tapdım. Əminəvəm, polis serjantı Bahadurun adını tapıb, düyməni basdım. İnsafən, Bahadur çox yubatmadı: - Alo, - deyən kimi mən pıçıltıyla:

Bahadur, evə oğrular girib, ən azı iki nəfərdilər. Özünlə bir nəfər də götür, tez gəl bizə, qapı açıqdır. Həyatım təhlükədədir.

Şair demişkən, könlüm intizarda, gözüm qaldı yolda. Bir azdan yeriş taqqıltısının otağıma yaxınlaşdığını hiss etdim. Bu da sonum. Oğrulardan biri yəqin ki, kef havasına mənimlə məzələnməyə gəlir. Kefli başda ağıl olar ki, vurub məni öldürə də bilər. Oğrubaşı ola, özü də kefli. Oğrubaşının otağa daxil olması, işığı yandırması və mənim qorxudan huşumu itirib bayılmağım – bunların hamısı eyni anda baş verdi.

Mən özümə gələndə başımın üstündə iki oğlum, iki gəlinim və bir də başı batmış, qoy olsun başı batmamış həyat yoldaşım, bir də polis serjantı dayanmışdı. Həyast yoldaşımın çöhrəsində ironiya qarışıq bir dodaqqaçdı sezilirdi. Ətrafdakılardan çəkinməsəydi hökmən belə deyərdi: “Ə, özünü artistliyə vurma, qalx ayağa”.

Adımın sonuna artırdığı əlavəsiylə mənə Şiraslan müəllim deyə müraciət edən böyük gəlinim qaşlarını düyünlədib günahkar adamlar sayağı donuq nəzərlərini üzümdə cəmləşmişdi. Kiçik oğlumun ağzına uyğun mənə ata deyən kiçik gəlinim isə mənim bu halımı zarafat sayıb səmimi təbəssümlə gülümsəyirdi.

Mənim bayılmağım, görünür, beynimin dincəlməsinə səbəb olmuşdu. İndi tam aydınlığı ilə xatırlayıram ki, mən bildirçinə qafiyə tapmaq üçün baş sındıranda “Şiraslan müəllim, pişik sənə əmanət”, “Ata, biz toydan qayıdana qədər pişik burada qalsın”, - deyib gəlinlərim pişiklərini içəri ötürmüşdülər. Pişiklər də əks cinslərin nümayəndələri, özü də mart ayı. Mətbəxtdəki həngaməni, sən demə, pişiklər törədirmiş...

AKİF İMANLI

Ədalət.- 2024.- 23 fevral,№ 7.- S.12.